Άσε με να κάνω λάθος

«Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα»

Εσείς πόσα λάθη κάνατε σήμερα; Και πόσα άραγε έχουμε όλοι μας κάνει μέχρι τώρα; Η πιθανότερη απάντηση είναι αρκετά και για αυτό μάς αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Γιατί τα λάθη μας παρά τις δυσκολίες τους και τις επιπτώσεις τους αποδεικνύουν αν μη τι άλλο την προσπάθειά μας να μάθουμε να ζούμε.

Το χειρότερο πρόβλημα της λέξης ‘λάθος’ δεν είναι τόσο η έννοια της αυτή καθεαυτή όσο η παρεξήγηση που τη συνοδεύει. Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά ενώ το λάθος από τη φύση του δεν είναι συμφορά αλλά πρωτίστως ευκαιρία μάθησης καταλήξαμε να οδηγούμαστε στην λανθασμένη αντίληψη ότι ‘πω πω καταστροφή, το παιδί μας κάνει πάντα λάθη’ και φυσικά στην αυτόματη θλίψη και αίσθηση αποτυχίας που αποτελούν τα συνοδευτικά της.

Ποικίλες οι αιτίες και αστάθμητοι οι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε λάθη και φυσικά αρκετά απρόβλεπτοι ειδικά στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής μας. Το σίγουρο είναι ότι τα λάθη δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε μα ούτε και εύκολα να τα αποδεχτούμε. Μπορούμε όμως να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε και ίσως σιγά σιγά να μαθαίνουμε να τα προλαβαίνουμε. Χρειάζεται υπομονή, ηρεμία και συζήτηση. Κάθε λάθος όσο σοβαρό και αν φαίνεται αποτελεί πάντα έκφραση της εγγενούς ανάγκης μας να πειραματιστούμε και να δοκιμάσουμε στην πράξη πράγματα για πρώτη φορά.

Ως γονείς όλοι μας κυριευόμαστε από την ανάγκη προστασίας των μικρών μας από λάθη που θέλουμε να τα βοηθήσουμε να αποφύγουν. Γαντζωμένοι από τις εμπειρίες μας ξεχνάμε τις περισσότερες φορές πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση στην υιοθέτηση της δικής του αυτόνομης συμπεριφοράς και των δικών του ελεύθερων επιλογών. 

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στα παιδιά μας πώς να μάθουν να αξιοποιούν την εμπειρία του λάθους. Η συνειδητοποίηση εκ μέρους των παιδιών ανεξαρτήτως ηλικίας ότι ‘το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’ είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που καλούμαστε να κερδίσουμε. 

Αφήνοντάς τα εντός ορίων να κάνουν τα ‘λαθάκια΄τους συμβάλλουμε στη βίωση από πλευράς τους της αυτοκριτικής και αυτοαξιολόγησής τους και δημιουργούμε κλίμα εύφορης επικοινωνίας και ειλικρίνειας μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Η παραδοχή και ανάλυσή του προσφέρει γνώση, θάρρος και αυτογνωσία.Προσοχή μόνο να μην περάσουμε στο άλλο άκρο. Γιατί το να μαθαίνουμε από τα λάθη μας απέχει πολύ από το να τα προκαλούμε ελαφρά τη καρδία!