''Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει'', ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, Συγγραφέας: Αγγελική Μπούλιαρη

''Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει'', 

ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, Συγγραφέας: Αγγελική Μπούλιαρη

Βιβλιοκριτική

Ραντεβού σήμερα με μία από τις νέες εισόδους της Άνεμος Εκδοτική, την Αγγελική Μπούλιαρη που μέσα από τις ιστορίες των έξι γυναικών ηρωίδων της μάς θυμίζει πώς είναι να ζεις έχοντας εγκαταλείψει τα όνειρά σου. Οι προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που απεικονίζουν τη δυστυχία της καθημερινότητάς τους, την απελπισία της ζωής τους αποτελούν ένα πόλο έλξης για τους αναγνώστες του σήμερα. Ο λόγος; Η συννεφιά της απελπισίας που σκιάζει τις ζωές τους ίσως τελικά να μάς φαίνεται οικεία, περισσότερο από ότ,ι τολμούμε να παραδεχτούμε. Είμαστε παιδιά της εποχής μας και η εποχή μας είτε μάς αρέσει είτε όχι μάς φορτώνει με αυτήν την αίσθηση της ματαιότητας και της βασανιστικής ερώτησης ''πού πάει το όνειρο όταν πεθαίνει;;;''

Η Αγγελική Μπούλιαρη όμως δίνει μία απάντηση που αξίζει την προσοχή μας. Το όνειρό μας δεν πεθαίνει. Απλώς θάβεται και μάλιστα τόσο καλά που κινδυνεύεις να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου κλαίγοντας την απώλειά του, το θάνατό του. Έρχεται όμως τελικά μια στιγμή που η ψυχή σου σπάει τους ψηλούς τοίχους αυτού του εγκλωβισμού που δημιουργεί το σύνολο των κοινωνικών επιταγών και η επιβαλλόμενη επίκτητη ανάγκη που φορτώνουν στις πλάτες μας να ακολουθήσουμε την πεπατημένη, να 'ησυχάσουμε' , να ζήσουμε τη ζωή μας όχι όπως εμείς επιθυμούμε αλλά όπως οι άλλοι περιμένουν από εμάς.

Αυτή τη ζωή επέλεξαν οι γυναίκες στη συλλογή των διηγημάτων της. Και οι έξι ηρωίδες της είναι γυναίκες που αποτελούν σίγουρα οικείες μορφές από το επαγγελματικό, ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στενότερο οικογενειακό μας περιβάλλον.

Άφησαν στην άκρη τη δική τους ζωή. Ξέχασαν τα όνειρά τους, τα καταπάτησαν και το χειρότερο έπαψαν πια όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να ελπίζουν. Έπαψαν να ονειρεύονται. Ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν τους έρθει από την αρχή η στροφή του δρόμου την ώρα που είναι έτοιμοι να την πάρουν εγκαταλείπουν ολοσχερώς την πορεία.

Όλες οι ιστορίες ισοδύναμα αποκαλυπτικές και συγκινητικές δείχνουν πώς η φυλακισμένη από τα επιβαλλόμενα πρέπει ζωή μας μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος δικτάτορας της ανθρώπινης ελευθερίας. Ξεχώρισα την πρώτη από όπου και ο τίτλος όλης της σειράς των διηγημάτων, τη 'Βραδινή κατάκλιση' με το σκληρό ρεαλισμό της και την τελευταία, τον ''Δράκο της Πανσελήνου''  που αφήνει την έντονη νότα αισιοδοξίας μέσα από τα λίγα της ηρωίδας η οποία χαρακτηριστικά αποκαλύπτει «ανέβαλα τα όνειρά μου, δεν τα ακύρωσα».

 Αυτό είναι και η πεμπτουσία του ονείρου. Όταν είναι αληθινό δεν ακυρώνεται ό,τι και αν κάνουν οι άλλοι ή ο άλλος σου εαυτός!

 

Προσωπείο ή Πρόσωπο σ΄αγαπώ

    Ποια μάσκα συνοδεύει την καρναβαλική σας αμφίεση;;; Αλήθεια πώς επιλέγετε το ''αποκριάτικο πρόσωπό σας;;;;''. Τρέχα γύρευε. Ένα σωρό λόγοι. Άλλοι επιμένουν στην τήρηση της συνήθειας, άλλοι σιχαίνονται την επανάληψη και μετακομίζουν από πρόσωπο σε πρόσωπο, μερικοί πάνε με το ρεύμα της εποχής τους και κάποιοι ούτε που ασχολούνται.

Ανεξαρτήτως ατομικής επιλογής όλοι αποπειρώνται να φορέσουν ένα κοινό προσωπείο...το επιβαλλόμενο απ'την εορταστική ατμόσφαιρα. Είτε ως ένθερμος υποστηρικτής είτε ως 'μπουχτισμένος' απ'το επαναλαμβανόμενο στον τρόπο εκδήλωσής του κέφι, καθένας εντάσεται στους συμβατικούς ή μη οπαδούς της αμφίεσης. Και όλοι φορούν άψογα το 'προσωπείο' τους.

    Τα πιο επικίνδυνα προσωπεία όμως δεν είναι αυτά που φαίνονται ή επιβάλλονται από τελετουργικό συγκεκριμένων ημερολογιακών γεγονότων! Είναι αυτά που φοράμε σε καθημερινή πια βάση αναλόγως του ρόλου μας σε μία διαπροσωπική μας σχέση, της θέσης ευθύνης μας, του βαθμού κοινωνικής μας προσαρμογής.

      

   

 Από καταβολής κόσμου μάθαμε σταδιακά εντασσόμενοι στο ΄παιχνίδι' της επιβίωσης, της κοινωνικής μας; οργάνωσής να ''φτιασιδωνόμαστε'' για ν'αρέσουμε στους άλλους μα και στον εαυτό μας. Για να κοιταζόμαστε στα γάργαρα νερά των ποταμών και πολύ αργότερα στους καθρέφτες μας και να απολαμβάνουμε το προσωπείο μας που ακόμα και εμείς δύσκολα διακρίνουμε. Ψάχνουμε το πρόσωπό μας και θαυμάζουμε την δύναμη της τέχνης μας να το'χουμε τόσο καλά καλύψει που κινδυνεύουμε εν τέλει να το ξεχάσουμε.

     

       Ίσως γι'αυτό αφιερώνουμε τόσο χρόνο και ενέργεια στο 'χτίσιμο' του προσωπείου που μαθαίνουμε να αγαπάμε περισσότερο και απ'το πρόσωπο που μάς χαρίζει αυτομάτως η γέννησή μας. Όχι μόνο αποδεχόμαστε αλλά επιδιώκουμε κιόλας να γινόμαστε αρεστοί στους άλλους.

    

    Εξ αφορής της μάσκας που θα φορέσουμε και φέτος θυμήθηκα ότι 'πάσιν αδείν χαλεπόν'. ''Δύσκολο να αρέσεις σε όλους.''. Μα πρώτιστα αχρείαστο. Σε σένα πρέπει να αρέσεις. Σε σένα που κοιτάζοντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη θες να μην έχεις ξεχάσει το πρόσωπό σου. 

      Φυσικά το πρόσωπό σου και το μοναδικό για κάθε άνθρωπο εσωτερικό του φως μπορεί να θέλει προστασία από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της εποχής μας που σωρηδόν κατοικοεδρεύουν στην καθημερινότητά μας. Γι'αυτό το προσωπείο σου οφείλεις να τ'αγαπάς. 

         Αγάπα το γιατί η επιλογή του γίνεται με βάση την προστασία σου και όχι την χωρίς άμυνες έκθεσή σου στις αδηφάγες διαθέσεις των σημερινών αυτοαποκαλούμενων θεατών και κριτών της ζωής μας.

Καλές Απόκριες εύχομαι αναπολώντας τον Φρανκ Άουτλω :  “...Πρόσεχε τις πράξεις σου, διότι γίνονται συνήθειες. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, διότι γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου, διότι γίνεται η μοίρα σου”.