Επιστρέφοντας...
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Οδυσσέας προτίμησε να δει τον καπνό να βγαίνει από την καμινάδα του πατρικού του έναντι του δώρου της αιώνιας ζωής που του προσέφερε η Νύμφη Καλυψώ. Φυλακισμένος στην πολυτέλεια της ζωής στο νησί της, πολλές ήταν οι φορές που κατέφευγε στην παρηγοριά της απέραντης θέας του πελάγους. Ένιωθε πως αγναντεύοντας τη θάλασσα, ερχόταν λίγο πιο κοντά στο νησί του. Και όταν έφθασε η στιγμή που οι Ολύμπιοι Θεοί αποφάσισαν να του χαρίσουν το δικαίωμα της επιλογής, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Η επιστροφή στην Ιθάκη του ήταν αυτό που αδιαμφισβήτητα ποθούσε. Ο νόστος του ήταν το νόημα του πολύχρονου αγώνα του. Ήξερε πού ήθελε να πάει και γιατί. Ευτυχισμένος ο περιπλανητής που γνωρίζει τον τελικό του προορισμό... Γιατί ακόμα και αν αλλάξει η πυξίδα του προσανατολισμό, ποτέ δε θα απωλέσει την ηθική ικανοποίηση της αρχικής του γνώσης, της πρώτης του σιγουριάς.
Ο Οδυσσέας του σήμερα όμως έχει αλλάξει. Όχι μόνο γιατί δε φυλακίζεται πια από μία παρά από πολλές Νύμφες, αλλά κυρίως γιατί η χαρά του νόστου του απειλείται.
Δεν προλαβαίνει να τη βιώσει. Ενώ το φθινόπωρο ταυτίζεται με την έννοια της επιστροφής στα πεπατημένα, στα νέα που θέλουμε να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε, στα παλιά που αγαπάμε ή που θέλουμε να αλλάξουμε, δε μάς γεμίζει τόσο με χαρά όσο με άγχος... Μου έχει τόσο λείψει ο νόστος μου... και τον αποζητώ... μέσα από τις σκέψεις μου που μοιράζομαι μαζί σας, μέσα από τα αντιηλιακά που απομένουν επιμελώς ξεχασμένα στη βεράντα, μέσα από τη μυρωδιά του διάφανου αυτοκόλλητου που θα ντύσει τα βιβλία των παιδιών μου... τον αποζητώ μέσα από όσα θέλω να ξαναβρώ και μέσα από όλα όσα ονειρεύομαι να αλλάξω... επιστρέφοντας λοιπόν τον καλωσορίζω και τον μοιράζομαι μαζί σας...
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Οδυσσέας προτίμησε να δει τον καπνό να βγαίνει από την καμινάδα του πατρικού του έναντι του δώρου της αιώνιας ζωής που του προσέφερε η Νύμφη Καλυψώ. Φυλακισμένος στην πολυτέλεια της ζωής στο νησί της, πολλές ήταν οι φορές που κατέφευγε στην παρηγοριά της απέραντης θέας του πελάγους. Ένιωθε πως αγναντεύοντας τη θάλασσα, ερχόταν λίγο πιο κοντά στο νησί του. Και όταν έφθασε η στιγμή που οι Ολύμπιοι Θεοί αποφάσισαν να του χαρίσουν το δικαίωμα της επιλογής, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Η επιστροφή στην Ιθάκη του ήταν αυτό που αδιαμφισβήτητα ποθούσε. Ο νόστος του ήταν το νόημα του πολύχρονου αγώνα του. Ήξερε πού ήθελε να πάει και γιατί. Ευτυχισμένος ο περιπλανητής που γνωρίζει τον τελικό του προορισμό... Γιατί ακόμα και αν αλλάξει η πυξίδα του προσανατολισμό, ποτέ δε θα απωλέσει την ηθική ικανοποίηση της αρχικής του γνώσης, της πρώτης του σιγουριάς.
Ο Οδυσσέας του σήμερα όμως έχει αλλάξει. Όχι μόνο γιατί δε φυλακίζεται πια από μία παρά από πολλές Νύμφες, αλλά κυρίως γιατί η χαρά του νόστου του απειλείται.
Δεν προλαβαίνει να τη βιώσει. Ενώ το φθινόπωρο ταυτίζεται με την έννοια της επιστροφής στα πεπατημένα, στα νέα που θέλουμε να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε, στα παλιά που αγαπάμε ή που θέλουμε να αλλάξουμε, δε μάς γεμίζει τόσο με χαρά όσο με άγχος... Μου έχει τόσο λείψει ο νόστος μου... και τον αποζητώ... μέσα από τις σκέψεις μου που μοιράζομαι μαζί σας, μέσα από τα αντιηλιακά που απομένουν επιμελώς ξεχασμένα στη βεράντα, μέσα από τη μυρωδιά του διάφανου αυτοκόλλητου που θα ντύσει τα βιβλία των παιδιών μου... τον αποζητώ μέσα από όσα θέλω να ξαναβρώ και μέσα από όλα όσα ονειρεύομαι να αλλάξω... επιστρέφοντας λοιπόν τον καλωσορίζω και τον μοιράζομαι μαζί σας...
