Ραντεβού σήμερα με το Χρόνη Μίσσιο σε μια προσπάθεια να τιμήσουμε αυτή την
ξεχωριστή φυσιογνωμία της λογοτεχνίας μας που άφησε την τελευταία του πνοή την
προηγούμενη Τρίτη. Σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε χαρακτηριστικά «Για
πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να 'χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν
αντιδρά με τίποτα!».
«Πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή,
δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε! » έλεγε με πάθος ο αντιστασιακός
αγωνιστής συγγραφέας.
Στο δεύτερο κατά σειρά έκδοσης βιβλίο του «Χαμογέλα Ρε, τι
σου ζητάνε», ο κος Μίσσιος
δίνει μαθήματα ζωής σε όλους μας. Παραθέτω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα απ΄το
βιβλίο του, που θα ξαναδιαβάσω για να θυμηθώ τη σοφία αυτής της ψυχής που
αγωνίστηκε στο όνομα της ελευθερίας. Μία σοφία την οποία απέκτησε μέσα από τους
αγώνες του και την παραμονή του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής μα μοιράζεται
απλόχερα με τους αναγνώστες του.
Αξίζει να αναφερθούμε στη δυνατότητά του να συμβουλεύει με τόσο έμμεσο και
αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς διδασκαλική χροιά ή βαρετή παράθεση των ¨πρέπει¨
που ο ίδιος πρεσβεύει μετά από τη μάχη του με τις προσωπικές μα και ευρύτερα
κοινωνικές καταιγίδες που συνάντησε στο διάβα του.
«Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε
ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και
τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη
μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά
μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή...». Σ΄ένα άλλο σημείο επικοινωνεί τη θλίψη του για τον σημερινό τρόπο
ζωής «Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι
σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί
να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο,
χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με
κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά.».
Ναι θα μυηθώ πάλι στον τρόπο γραφής του όχι μόνο επειδή μάς άφησε μα γιατί
το πνεύμα το γενναιόδωρο που βρίσκει τον τρόπο να μοιραστεί τις εμπειρίες του
αξίζει τη μνήμη μας. Και την απόδοση τιμής που δεν είναι άλλη από την
ουσιαστική επικοινωνία μαζί του. Καλό ταξίδι αγαπημένε Χρόνη...
