BiblioNet : Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες
΄Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες’ είναι καρπός πονήματος του κου Αργύρη Χιόνη, και βαδίζοντας στο δεύτερο ηλικιακό του έτος–Εκδόσεις Κίχλη 2008, ISBN 978-960-98390-3-7-έχει ήδη κατακτήσει μεγάλη μερίδα εραστών του βιβλίου, αποσπώντας και το κρατικό βραβείο διηγήματος για το έτος 2009. Παραφράζοντας το Στεφάν Μαλαρμέ που έλεγε ότι ‘κάθε βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο’ θα πω ότι οι αφύσικες αυτές ιστορίες σε μένα άνοιξαν παράθυρα που είχαν κλείσει ή ξεχαστεί κατά τη διάρκεια της πορείας μου προς την ενηλικίωση.
Παράθυρα που ατενίζουν στο μπλε της θάλασσας, στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, στο πράσινο των βουνών, στο φλερτάρισμα της αγριάδας με το διπλανό της κυπαρίσσι, στο κλείσιμο του ματιού των απέναντι βουνών στο αεράκι που τα χαιδεύει απαλά, στις πέτρες που ονειρεύονται κήπους, στις παπαρούνες που ανθίζουν κοκκινίζοντας, στα μάτια που δε θέλουν απλά να κοιτούν αλλά να βλέπουν.
Θυμήθηκα πώς μπορεί κάποιος να βλέπει αν το θελήσει...να νιώθει και να μη φοβάται να περάσει τη διαχωριστική γραμμή που η σκληρή, κάθε άλλο παρά ανθρώπινη καθημερινότητα θέτει μεταξύ επιβαλλόμενης λογικής και ηθελημένα καλυμένης ευαισθησίας. Θυμήθηκα ότι ‘ο θάνατος και η ζωή ενώνονται’ γιατί ‘αυτό το υποθετικό τέλος και η υποθετική διάρκεια είναι στην ουσία το ίδιο ακριβώς πράγμα, ένα όνειρο’ όπως μοναδικά εκφράζει με την πένα του ο ποιητής μας-πεζογράφος (σελίδα 18).
Σε συνέντευξή του ο ίδιος τον Ιανουάριο 2009 στο περιοδικό Lifo αναφέρει ότι το παρόν βιβλίο συμπληρώνει το τρίπτυχο πεζογραφικής δημιουργίας που ξεκίνησε με το Όντα και μη Όντα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω», 2007), το οποίο και διαδέχτηκε την επόμενη χρονιά το Περί αγγέλων και δαιμόνων από τις ίδιες εκδόσεις. Η ραχοκοκκαλιά τους , συνεχίζει, είναι ίδια με αυτή του ποιητικού του έργου, η υπαρξιακή αγωνία και η συνεχής αντιπαράθεσή τους με το θάνατο.
Το σίγουρο για τον αντίκτυπο των ιστοριών αυτών στην ψυχή μου είναι ο θρίαμβος πάλι του παραμυθιού. Του παραμυθιού που τελικά σε διδάσκει ότι δε χρειάζεται να αναλώνεσαι σε ένα ατέρμονο ψάξιμο για τη μαγική συνταγή του ονείρου. Του ονείρου τα υλικά δεν είναι γραμμένα σε κιτάπια ή περγαμηνές ή βιβλία μαγειρικής. Υπάρχουν εξ αρχής της γενέσεως μας και συμπορεύονται πιστοί συνταξιδευτές της ζωής μας αφήνοντας τα σημάδια τους στη φύση που μας κυοφορεί και κάποια στιγμή όλους, με τη σειρά μας, μας ανασταίνει.
Ο κος Χιόνης μοιράζεται μαζί μας τη χάρη που του χει δοθεί να μιλήσει απλά, αυτή που επιθυμεί και ο γέροντας του Σεφέρη (Ένας γέροντας στην ακροποταμιά, στ. 16):
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη
Διαβάστε το και εναντιωθείτε στον ανείπωτο, φρικιαστικό εφιάλτη της σοβαροφανούς πραγματικότητας που της έχουμε επιτρέψει να μας καταδιώκει και να μας τυλίγει όλο και πιο σφιχτά.
Διαβάστε το και αφεθείτε στην γλυκύτητα του ονείρου, της πίστης ότι όλα είναι εφικτά και ότι ακόμα και για αυτά που φαντάζουν αδύνατα αν τελικά δε γίνουν, η έκπληξη και το απρόσμενο θα έρθουν και θα αποδείξουν ότι καλώς δεν έγιναν...
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ-Επιμορφωτικό Σεμινάριο Εκδόσεων Πατάκη
ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Ένα μεγάλο μπράβο στις δραστηριότητες της 'Λέσχης Δημιουργικού Σχολείου' και στους υπευθύνους της, και από πλευράς μου με αφορμή το βιωματικό εργαστήριο-σεμινάριο που παρακολούθησα με θέμα 'Παιχνίδια αυτοεκτίμησης και έλεγχος θυμού' στις 16 & 23/01/2010, το οποίο οργανώθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το σχολείο οφείλει αν μη τι άλλο να είναι δημιουργικό αλλά το ερώτημα κατά πόσο τα καταφέρνει, δυστυχώς στοιχειώνει την καθημερινότητα όλων εμάς των πιστών υπηρετών/υπηρετριών του. Και έτσι μαζευόμαστε σιγά-σιγά, δειλά στην αρχή και σταδιακά όλο και πιο θαρραλέα και ενώνουμε τα θέλω μας και τις φωνές μας και με την κατάλληλη καθοδήγηση και τον απαραίτητο παιδαγωγικό σχεδιασμό η Λέσχη γεννάται. Γινόμαστε μέλη της και φιλότιμες , πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες διεύρυνσης των γνωστικών μας πεδίων γίνονται και αισιοδοξία αν μη τι άλλο μας πλημμυρίζει ότι χάρη σε αυτά που τώρα μαθαίνουμε, χάρη σε αυτές τις ιδέες που τώρα ανταλλάσσουμε και βελτιώνουμε αναφορικά με την παιδαγωγική και εκπαιδευτική μας πρακτική και καθημερινότητα, κάτι καλύτερο θα κάνουμε ώστε το σχολείο να είναι δημιουργικό.
Η αισιοδοξία που σε κυριεύει μαθαίνοντας μέσα από αυτά τα σεμινάρια και εργαστήρια σκιάζεται λίγο στην αρχή από την πικρία αυτού του ανομολόγητου, αναπάντητου γιατί...'Γιατί δεν τα κάναμε αυτά στο Πανεπιστήμιο;' ήταν η ερώτηση που ούτε λίγο ούτε πολύ φλερτάραμε όλοι οι συμμετέχοντες στα χείλη μας φεύγοντας στο τέλος του εργαστηρίου. 'Αχ, πόσο πιο ωραία θα ήταν αν ήξερα έστω το ένα δέκατο από αυτά που θα μπορούσα να κάνω για το μάθημα και τους μαθητές μου την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη' ήταν άλλη μια από τις φράσεις που σιγομουρμουρίζαμε στο διάλειμμα.
Και πάλι όμως το ανθρώπινο δυναμικό εμένα προσωπικά με εξέπληξε ευχάριστα για άλλη μια φορά και επιβεβαίωσε την πίστη μου ότι ο δάσκαλος κατά ένα μεγάλο ποσοστό γεννάται και εν συνεχεία εξελίσσεται και ανελίσσεται ποιοτικά ...γιατί ό,τι ο εμψυχωτής μας κος Ανδρέας Αρματάς μοιράστηκε μαζί μας ήταν η προχωρημένη μορφή του σπόρου αυτού του στριμωγμένου στην ψυχή του εκπαιδευτικού-λειτουργού...ό,τι μας είπε όχι μόνο βρήκε ανταπόκριση αλλά πολλές φορές έδωσε το έναυσμα να εκφραστούν εμπειρίες και προσπάθειες από το πόνημα του καθενός που το ασκεί συνειδητά από την έδρα και μαζί με τα παιδιά, οι οποίες αν μη τι άλλο αποδεικνύουν ότι η δημιουργικότητα είναι στη φύση του εν τη δημιουργία πορευόμενου εκπαιδευτικού...
Και κάτι ακόμα πολύ αισιόδοξο, ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν σχετικά μικρός, γεγονός που κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι ο χώρος της οργανωμένης συστηματικής μάθησης ανανεώνεται από νεοεισερχόμενο κύμα λειτουργών που διψούν να μάθουν, να καταρτιστούν και να είναι δημιουργικοί. Είθε η πνοή δημιουργίας και η δημιουργικότητα που πυροδοτείται εξ αυτής να χαρακτηρίζει τις επερχόμενες γενιές ενηλίκων που τώρα ζυμώνονται στις τάξεις μας του σήμερα και στα επόμενα χρόνια της ενήλικης ζωής τους. Γιατί η μεγαλύτερη ίσως παρεξήγηση που ίσως έχει διατελεσθεί σχετικά με τη λέξη δημιουργικότητα είναι ότι έχει λανθασμένα ταυτιστεί με συγκεκριμένη ηλικιακή κάστα...και αυτό είναι το έγκλημα που διατελείται και σήμερα. 'Δημιούργησε τώρα που είσαι νέος, τώρα που μπορείς' είναι μια από τις χιλιοειπωμένες ατάκες του σημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι που διδάσκεται στα παιδιά μας. ΛΑΘΟΣ θα τολμήσω να πω και εγώ λοιπόν και θα αντιπαράξω ' ΠΟΤΕ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΑΣ'.
Αν με ρωτήσει κάποιος τι έμαθα τελικά από αυτό το βιωματικό εργαστήριο, θα πω ότι έμαθα ξανά τι σημαίνει δημιουργικότητα. Δεν έμαθα μόνο ωραία παιχνίδια που μπορώ να εντάξω στο πρόγραμμα διδασκαλίας μου και να βοηθήσω τα παιδιά μας να μορφώνονται ολοκληρωτικά γιατί θυμηθείτε ότι η μόρφωση αυτό ακριβώς είναι, η προσπάθεια συγκρότησης προσωπικότητας ολοκληρωμένης και όχι η παροχή συσσωρευμένων, παρωχημένων ή μη γνώσεων. Δεν έμαθα λοιπόν απλώς να κάνω ένα μάθημα ευχάριστο διανθίζοντάς το με κάποιες ευκαιρίες για τους μαθητές να μάθουν τον εαυτό τους καλύτερα και να εστιάσουν σε αυτόν μαθαίνοντας μέσα από το παιχνίδι να ελέγχουν το θυμό τους, τις αντιδράσεις τους, να ασκούν την αυτοπειθαρχία τους, να συνεργάζονται και να αγαπούν έμπρακτα τους εαυτούς τους χτίζοντας την αυτοπεποίθησή τους και την αυτοεκτίμησή τους.
Έμαθα ότι ουσία ύπαρξης του ρόλου μου είναι πρώτα από όλα να μάθω εγώ μέσα απότο παιχνίδι να καλλιεργώ την αυτοεκτίμησή μου, την αυτοπεποίθησή μου και να αποβάλλω τυχόν παρελθοντικά φαντάσματα που στοίχειωναν την παιδική και όχι μόνο ηλικία. Έμαθα να μη φοβάμαι να είμαι δημιουργική, ένιωσα τη χαρά της αναγέννησης καθώς με κάθε βίωμα κάθε παιχνιδιού αναδυόμουν μέσα από τα στρώματα σκουριάς και σκόνης που λανθασμένα κάποιοι προσπαθούν να τηρήσουν ως πέπλο προστασίας της μαθησιακής διαδικασίας. Έμαθα να τολμώ να παραδέχομαι και να αντιμετωπίζω δραστκά αυτό που πολύ εύστοχα διατυπώθηκε ως παρατήρηση κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου' if something doesn't work you just change the way you do it'. Με απλά Ελληνικά δηλαδή μη φοβάστε την αναποτελεσματικότητα κάποιων μέτρων/μεθόδων σας κατά τη διάρκεια της σκληρής σας εργασίας. Όσοι εργάζονται σκληρά θα συγκρουστούν και με την αποτυχία και με την υποτιθέμενη ή μη αναποτελεσματικότητα και με την στασιμότητα. Μη φοβείτε την αλλαγή και προς θεού μη νιώσετε άσχημα για τον εαυτό σας. Θέλει αρετή και τόλμη η δημιουργία
Ένα μεγάλο μπράβο στις δραστηριότητες της 'Λέσχης Δημιουργικού Σχολείου' και στους υπευθύνους της, και από πλευράς μου με αφορμή το βιωματικό εργαστήριο-σεμινάριο που παρακολούθησα με θέμα 'Παιχνίδια αυτοεκτίμησης και έλεγχος θυμού' στις 16 & 23/01/2010, το οποίο οργανώθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το σχολείο οφείλει αν μη τι άλλο να είναι δημιουργικό αλλά το ερώτημα κατά πόσο τα καταφέρνει, δυστυχώς στοιχειώνει την καθημερινότητα όλων εμάς των πιστών υπηρετών/υπηρετριών του. Και έτσι μαζευόμαστε σιγά-σιγά, δειλά στην αρχή και σταδιακά όλο και πιο θαρραλέα και ενώνουμε τα θέλω μας και τις φωνές μας και με την κατάλληλη καθοδήγηση και τον απαραίτητο παιδαγωγικό σχεδιασμό η Λέσχη γεννάται. Γινόμαστε μέλη της και φιλότιμες , πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες διεύρυνσης των γνωστικών μας πεδίων γίνονται και αισιοδοξία αν μη τι άλλο μας πλημμυρίζει ότι χάρη σε αυτά που τώρα μαθαίνουμε, χάρη σε αυτές τις ιδέες που τώρα ανταλλάσσουμε και βελτιώνουμε αναφορικά με την παιδαγωγική και εκπαιδευτική μας πρακτική και καθημερινότητα, κάτι καλύτερο θα κάνουμε ώστε το σχολείο να είναι δημιουργικό.
Η αισιοδοξία που σε κυριεύει μαθαίνοντας μέσα από αυτά τα σεμινάρια και εργαστήρια σκιάζεται λίγο στην αρχή από την πικρία αυτού του ανομολόγητου, αναπάντητου γιατί...'Γιατί δεν τα κάναμε αυτά στο Πανεπιστήμιο;' ήταν η ερώτηση που ούτε λίγο ούτε πολύ φλερτάραμε όλοι οι συμμετέχοντες στα χείλη μας φεύγοντας στο τέλος του εργαστηρίου. 'Αχ, πόσο πιο ωραία θα ήταν αν ήξερα έστω το ένα δέκατο από αυτά που θα μπορούσα να κάνω για το μάθημα και τους μαθητές μου την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη' ήταν άλλη μια από τις φράσεις που σιγομουρμουρίζαμε στο διάλειμμα.
Και πάλι όμως το ανθρώπινο δυναμικό εμένα προσωπικά με εξέπληξε ευχάριστα για άλλη μια φορά και επιβεβαίωσε την πίστη μου ότι ο δάσκαλος κατά ένα μεγάλο ποσοστό γεννάται και εν συνεχεία εξελίσσεται και ανελίσσεται ποιοτικά ...γιατί ό,τι ο εμψυχωτής μας κος Ανδρέας Αρματάς μοιράστηκε μαζί μας ήταν η προχωρημένη μορφή του σπόρου αυτού του στριμωγμένου στην ψυχή του εκπαιδευτικού-λειτουργού...ό,τι μας είπε όχι μόνο βρήκε ανταπόκριση αλλά πολλές φορές έδωσε το έναυσμα να εκφραστούν εμπειρίες και προσπάθειες από το πόνημα του καθενός που το ασκεί συνειδητά από την έδρα και μαζί με τα παιδιά, οι οποίες αν μη τι άλλο αποδεικνύουν ότι η δημιουργικότητα είναι στη φύση του εν τη δημιουργία πορευόμενου εκπαιδευτικού...
Και κάτι ακόμα πολύ αισιόδοξο, ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν σχετικά μικρός, γεγονός που κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι ο χώρος της οργανωμένης συστηματικής μάθησης ανανεώνεται από νεοεισερχόμενο κύμα λειτουργών που διψούν να μάθουν, να καταρτιστούν και να είναι δημιουργικοί. Είθε η πνοή δημιουργίας και η δημιουργικότητα που πυροδοτείται εξ αυτής να χαρακτηρίζει τις επερχόμενες γενιές ενηλίκων που τώρα ζυμώνονται στις τάξεις μας του σήμερα και στα επόμενα χρόνια της ενήλικης ζωής τους. Γιατί η μεγαλύτερη ίσως παρεξήγηση που ίσως έχει διατελεσθεί σχετικά με τη λέξη δημιουργικότητα είναι ότι έχει λανθασμένα ταυτιστεί με συγκεκριμένη ηλικιακή κάστα...και αυτό είναι το έγκλημα που διατελείται και σήμερα. 'Δημιούργησε τώρα που είσαι νέος, τώρα που μπορείς' είναι μια από τις χιλιοειπωμένες ατάκες του σημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι που διδάσκεται στα παιδιά μας. ΛΑΘΟΣ θα τολμήσω να πω και εγώ λοιπόν και θα αντιπαράξω ' ΠΟΤΕ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΑΣ'.
Αν με ρωτήσει κάποιος τι έμαθα τελικά από αυτό το βιωματικό εργαστήριο, θα πω ότι έμαθα ξανά τι σημαίνει δημιουργικότητα. Δεν έμαθα μόνο ωραία παιχνίδια που μπορώ να εντάξω στο πρόγραμμα διδασκαλίας μου και να βοηθήσω τα παιδιά μας να μορφώνονται ολοκληρωτικά γιατί θυμηθείτε ότι η μόρφωση αυτό ακριβώς είναι, η προσπάθεια συγκρότησης προσωπικότητας ολοκληρωμένης και όχι η παροχή συσσωρευμένων, παρωχημένων ή μη γνώσεων. Δεν έμαθα λοιπόν απλώς να κάνω ένα μάθημα ευχάριστο διανθίζοντάς το με κάποιες ευκαιρίες για τους μαθητές να μάθουν τον εαυτό τους καλύτερα και να εστιάσουν σε αυτόν μαθαίνοντας μέσα από το παιχνίδι να ελέγχουν το θυμό τους, τις αντιδράσεις τους, να ασκούν την αυτοπειθαρχία τους, να συνεργάζονται και να αγαπούν έμπρακτα τους εαυτούς τους χτίζοντας την αυτοπεποίθησή τους και την αυτοεκτίμησή τους.
Έμαθα ότι ουσία ύπαρξης του ρόλου μου είναι πρώτα από όλα να μάθω εγώ μέσα απότο παιχνίδι να καλλιεργώ την αυτοεκτίμησή μου, την αυτοπεποίθησή μου και να αποβάλλω τυχόν παρελθοντικά φαντάσματα που στοίχειωναν την παιδική και όχι μόνο ηλικία. Έμαθα να μη φοβάμαι να είμαι δημιουργική, ένιωσα τη χαρά της αναγέννησης καθώς με κάθε βίωμα κάθε παιχνιδιού αναδυόμουν μέσα από τα στρώματα σκουριάς και σκόνης που λανθασμένα κάποιοι προσπαθούν να τηρήσουν ως πέπλο προστασίας της μαθησιακής διαδικασίας. Έμαθα να τολμώ να παραδέχομαι και να αντιμετωπίζω δραστκά αυτό που πολύ εύστοχα διατυπώθηκε ως παρατήρηση κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου' if something doesn't work you just change the way you do it'. Με απλά Ελληνικά δηλαδή μη φοβάστε την αναποτελεσματικότητα κάποιων μέτρων/μεθόδων σας κατά τη διάρκεια της σκληρής σας εργασίας. Όσοι εργάζονται σκληρά θα συγκρουστούν και με την αποτυχία και με την υποτιθέμενη ή μη αναποτελεσματικότητα και με την στασιμότητα. Μη φοβείτε την αλλαγή και προς θεού μη νιώσετε άσχημα για τον εαυτό σας. Θέλει αρετή και τόλμη η δημιουργία
ΘΕΑΤΡΟ - ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ (κοινωνικό του Γ. Τσίρου)
Θέατρο Τέχνης 'ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ' - ΥΠΟΓΕΙΟ
Στα σχολικά εγχειρίδια μαθαίναμε τη σπουδαιότητα του τρία ως αριθμού και των πολλαπλασιών του.Μετά το συγκεκριμένο έργο φεύγεις με τη συνειδητοπίηση ότι το τέσσερα είναι ένας επίσης μεγάλης εξουσίας άριθμός στην ανθρώπινη ζωή. Τέσσερα τα μάτια που σε θωρούν και επηρρεάζουν κάθε πτυχή ή πράξη της ζωής σου: το κράτος με τη μορφή του νομοθέτη,το μάτι της ψυχής του απλού αγωνιστή -ανθρώπου, το μάτι του συστήματος της πληροφόρησης με τη Τηλεόραση να κρατεί γερά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τέλος το μάτι του εν θέσει ισχύοντος τοποθετημένου πολίτη-εξουσιαστή με κυρίαρχη ιδιότητα αυτή του πολιτικού που θεωρητικά φροντίζει για τη σωστή και πιστή εφαρμογή του νόμου.Και το ερώτημα που θέτει το έργο του σχετικά νεοφερμένου εγχώριου συγγραφέα μας κου Γιάννη Τσίρου 'Υπάρχει δικαιοσύνη;'σε συντροφεύει όχι ασφυκτικά αλλά με πόνο και θλίψη, με τη γνωστή χαρμολύπη του Ελύτη...Θεωρητικά ναι υπάρχει απαντάς αλλά με βάση ποιες αξίες ποιανού ματιού;;;Και αν όντως υπάρχει δεν όφειλε ως αξία αντικειμενική να μην συγκρούεται με την έννοια την ιδιαίτερη της δικαιοσύνης που κάθε μάτι της έχει προσδώσει; 'Ισως τελικά τα νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα ...γιατί κάθε τι που υπάρχει κινδυνεύει να παραποιηθεί, να αλλοιωθεί και ίσως ακόμα και να ξεχαστεί ή χειρότερα ακόμα να αποπροσανατολιστεί, να χάσει το νόημα της ύπαρξής του σε μια κοινωνία που αγκομαχεί, που αλλοιώνεται και απέχει πολύ από τις αλήθειες της που θα πρεπε να ορίζουν το δρόμο της όχι μόνο το σημερινό αλλά και τον αυριανό. Πολύ δυνατό έργο που προβληματίζει, θέτει ερωτήματα και υπενθυμίζει στον καθένα μας την υποχρέωσή του να αναζητήσει τις απαντήσεις τους, με συγκλονιστικές, καθηλωτικές ερμηνείες. Η τέχνη εδώ σε αυτή τη θεατρική σκηνή με αυτήν την παραγωγή φωτίζει πάλι το σκοτάδι της ψυχής που δυστυχώς καθημερινά καθηλώνεται ποικιλοτρόπως και ξεχνά να αγρυπνά.
Θέατρο Τέχνης 'ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ' - ΥΠΟΓΕΙΟ
Στα σχολικά εγχειρίδια μαθαίναμε τη σπουδαιότητα του τρία ως αριθμού και των πολλαπλασιών του.Μετά το συγκεκριμένο έργο φεύγεις με τη συνειδητοπίηση ότι το τέσσερα είναι ένας επίσης μεγάλης εξουσίας άριθμός στην ανθρώπινη ζωή. Τέσσερα τα μάτια που σε θωρούν και επηρρεάζουν κάθε πτυχή ή πράξη της ζωής σου: το κράτος με τη μορφή του νομοθέτη,το μάτι της ψυχής του απλού αγωνιστή -ανθρώπου, το μάτι του συστήματος της πληροφόρησης με τη Τηλεόραση να κρατεί γερά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τέλος το μάτι του εν θέσει ισχύοντος τοποθετημένου πολίτη-εξουσιαστή με κυρίαρχη ιδιότητα αυτή του πολιτικού που θεωρητικά φροντίζει για τη σωστή και πιστή εφαρμογή του νόμου.Και το ερώτημα που θέτει το έργο του σχετικά νεοφερμένου εγχώριου συγγραφέα μας κου Γιάννη Τσίρου 'Υπάρχει δικαιοσύνη;'σε συντροφεύει όχι ασφυκτικά αλλά με πόνο και θλίψη, με τη γνωστή χαρμολύπη του Ελύτη...Θεωρητικά ναι υπάρχει απαντάς αλλά με βάση ποιες αξίες ποιανού ματιού;;;Και αν όντως υπάρχει δεν όφειλε ως αξία αντικειμενική να μην συγκρούεται με την έννοια την ιδιαίτερη της δικαιοσύνης που κάθε μάτι της έχει προσδώσει; 'Ισως τελικά τα νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα ...γιατί κάθε τι που υπάρχει κινδυνεύει να παραποιηθεί, να αλλοιωθεί και ίσως ακόμα και να ξεχαστεί ή χειρότερα ακόμα να αποπροσανατολιστεί, να χάσει το νόημα της ύπαρξής του σε μια κοινωνία που αγκομαχεί, που αλλοιώνεται και απέχει πολύ από τις αλήθειες της που θα πρεπε να ορίζουν το δρόμο της όχι μόνο το σημερινό αλλά και τον αυριανό. Πολύ δυνατό έργο που προβληματίζει, θέτει ερωτήματα και υπενθυμίζει στον καθένα μας την υποχρέωσή του να αναζητήσει τις απαντήσεις τους, με συγκλονιστικές, καθηλωτικές ερμηνείες. Η τέχνη εδώ σε αυτή τη θεατρική σκηνή με αυτήν την παραγωγή φωτίζει πάλι το σκοτάδι της ψυχής που δυστυχώς καθημερινά καθηλώνεται ποικιλοτρόπως και ξεχνά να αγρυπνά.
ΑΚΤΗ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ - 'ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ'
Μουσική σκηνή ' Ακτή Πειραιώς'
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ και Ραλλία Χρηστίδου
Με αφορμή το αγκυροβόλημά μου στην Ακτή Πειραιώς,μοιράζομαι και πάλι κάποιες σκέψεις... Μου άρεσε που μέσα από κάποια τραγούδια ήρθαν συντροφιά μας γυναίκες που κυριάρχησαν στη δική μας ηρωική γενιά των 80ς (γυριστρούλα και Ευλαμπία) αλλά δε μου άρεσε που παρά την επιθυμία του κόσμου ο Βασίλης μας δεν άφησε τη Στέλλα να μας επισκεφτεί. Μου άρεσε επίσης που ο Σάκης (Μπουλάς) μας εξέφρασε με το 'και τι ζητάω και τι ζητάω,μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω' αλλά δε μου άρεσε που στον Αχέρωντα δεν αρκούσε για το πέρασμα με τη βάρκα απέναντι, μόνο ένας οβολός αλλά το τσουχτερό τους εισητήριο.Νομίζω δε ότι η εικόνα του ακροατή που επιθυμεί να ταξιδέψει στις μουσικής τη χώρα είναι γενικότερα λίγο έως πολύ παρεξηγημένη.Γιατί ο γλυκός μας Γιαννάκης (Ζουγανέλης) το θεσε πετυχημένα :''φεύγοντας αφήστε ένα ΕΥΡΩ στην είσοδο. Για σας δεν είναι τίποτα για μας όμως είναι 1500 ΕΥΡΩ.'' Οπότε αναρωτιέται ο θεατής ακροατής,δεν αναρωτιέται ; 'Πώς με βλέπουν δηλαδή, ως ενεργό συμμετέχοντα ή ως 1 π.χ. ΕΥΡΩ;'Και εδώ κολλάει ο στίχος από το ΊΣΩΣ του Βασίλη που λέει 'ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή σε΄ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι...' που δυστυχώς δε μας είπε γιατί εγώ ήθελα που πήγα να τους ακούσω να βγω από το σκοτάδι της καθημερινότητας που μας ακολουθεί σχεδόν παντού και να μην απολαύσω μόνο κάποιες ηλιαχτίδες μουσικού φωτός. Σας ασπάζομαι και σας χαιρετώ προς το παρόν. Και στην υγειά των μουσικών μας ταξιδιών!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ και Ραλλία Χρηστίδου
Με αφορμή το αγκυροβόλημά μου στην Ακτή Πειραιώς,μοιράζομαι και πάλι κάποιες σκέψεις... Μου άρεσε που μέσα από κάποια τραγούδια ήρθαν συντροφιά μας γυναίκες που κυριάρχησαν στη δική μας ηρωική γενιά των 80ς (γυριστρούλα και Ευλαμπία) αλλά δε μου άρεσε που παρά την επιθυμία του κόσμου ο Βασίλης μας δεν άφησε τη Στέλλα να μας επισκεφτεί. Μου άρεσε επίσης που ο Σάκης (Μπουλάς) μας εξέφρασε με το 'και τι ζητάω και τι ζητάω,μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω' αλλά δε μου άρεσε που στον Αχέρωντα δεν αρκούσε για το πέρασμα με τη βάρκα απέναντι, μόνο ένας οβολός αλλά το τσουχτερό τους εισητήριο.Νομίζω δε ότι η εικόνα του ακροατή που επιθυμεί να ταξιδέψει στις μουσικής τη χώρα είναι γενικότερα λίγο έως πολύ παρεξηγημένη.Γιατί ο γλυκός μας Γιαννάκης (Ζουγανέλης) το θεσε πετυχημένα :''φεύγοντας αφήστε ένα ΕΥΡΩ στην είσοδο. Για σας δεν είναι τίποτα για μας όμως είναι 1500 ΕΥΡΩ.'' Οπότε αναρωτιέται ο θεατής ακροατής,δεν αναρωτιέται ; 'Πώς με βλέπουν δηλαδή, ως ενεργό συμμετέχοντα ή ως 1 π.χ. ΕΥΡΩ;'Και εδώ κολλάει ο στίχος από το ΊΣΩΣ του Βασίλη που λέει 'ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή σε΄ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι...' που δυστυχώς δε μας είπε γιατί εγώ ήθελα που πήγα να τους ακούσω να βγω από το σκοτάδι της καθημερινότητας που μας ακολουθεί σχεδόν παντού και να μην απολαύσω μόνο κάποιες ηλιαχτίδες μουσικού φωτός. Σας ασπάζομαι και σας χαιρετώ προς το παρόν. Και στην υγειά των μουσικών μας ταξιδιών!
TANGO POR DOS | Θέατρο & Χορός
TANGO POR DOS - αθηνόραμα.gr Θέατρο & Χορός
http://www.athinorama.gr/theatre/articles/default.aspx?c=tango&artid=7997&i=1730
Η μουσική για άλλη μια φορά έχει την τιμητική της. Και αρμονικά αγκαλιασμένη με τους εξαιρετικούς πραγματικά χορευτές του Tango σε παίρνει μαζί της ψηλά στους αιθέρες. Αν η αίσθηση που έχεις μετά από ένα μάθημα χορού ή ένα χαλαρωτικό μασάζ είναι ότι δεν πατάς στο έδαφος αλλά το αγγίζεις απαλά με τα ακροδάχτυλά σου, τότε αυτή η παράσταση είναι για σένα. Γιατί η αίσθηση που έχεις όταν τη βλέπεις είναι πως και εσύ μαζί φλερτάρεις με το έδαφος και ισορροπείς κάπου μεταξύ γης και ουρανού τόσο απλά, τόσο ανάλαφρα και τόσο γλυκά. Tango Por Dos, χορός για δύο λοιπόν, που όλοι είναι ωραίο να χορέψουμε. Αλήθεια πότε ήταν η τελυταία φορά που πήρατε αγκαλιά τον άλλο/την άλλη και ταξιδέψατε πρώτη θέση, με τις ανάσες σας ενωμένες, στης μουσικής το αερόστατο με τις νότες να σας απογειώνουν;
http://www.athinorama.gr/theatre/articles/default.aspx?c=tango&artid=7997&i=1730
Η μουσική για άλλη μια φορά έχει την τιμητική της. Και αρμονικά αγκαλιασμένη με τους εξαιρετικούς πραγματικά χορευτές του Tango σε παίρνει μαζί της ψηλά στους αιθέρες. Αν η αίσθηση που έχεις μετά από ένα μάθημα χορού ή ένα χαλαρωτικό μασάζ είναι ότι δεν πατάς στο έδαφος αλλά το αγγίζεις απαλά με τα ακροδάχτυλά σου, τότε αυτή η παράσταση είναι για σένα. Γιατί η αίσθηση που έχεις όταν τη βλέπεις είναι πως και εσύ μαζί φλερτάρεις με το έδαφος και ισορροπείς κάπου μεταξύ γης και ουρανού τόσο απλά, τόσο ανάλαφρα και τόσο γλυκά. Tango Por Dos, χορός για δύο λοιπόν, που όλοι είναι ωραίο να χορέψουμε. Αλήθεια πότε ήταν η τελυταία φορά που πήρατε αγκαλιά τον άλλο/την άλλη και ταξιδέψατε πρώτη θέση, με τις ανάσες σας ενωμένες, στης μουσικής το αερόστατο με τις νότες να σας απογειώνουν;
SOUL KITCHEN - αθηνόραμα.gr | Σινεμά
http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/default.aspx?id=9063
SOUL KITCHEN - αθηνόραμα.gr | Σινεμά
LET YOUR SOUL COOK
SOUL KITCHEN
Το μαντζούνι που έβαλε στο γλυκό ο σεφ που δικαίως στην ταινία αυτοαποκαλείται ταξιδευτής είναι ξύσματα από το φλοιό του δέντρου Ονδούρα ...και φυσικά αν το βρείτε συνιστώ ανεπιφύλακτα τη χρήση του!
Υπάρχουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό αλλά πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί και αυτό είναι ένα από τα αισιόδοξα μηνύματα της ταινίας. Η ζωογόνος όμως δύναμη της ταινίας είναι αυτή που κρύβεται στον τίτλο της. Soul Kitchen είναι η ζωή η ίδια. Ποικιλία συστατικών, πολλές οι επιλογές για συνταγές και πάντα μία η σταθερή μας πυξίδα, η ικανοποίηση, το γέμισμα της ψυχής. Όταν υπάρχει ψυχή σε κάθε τι που κάνεις ό,τι και αν είναι αυτό πάντα βγαίνεις κερδισμένος. Γιατί και στην Ιθάκη σου φτάνεις αλώβητος και κατά πολλά πλουσιότερος από τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες και την ψυχή σου κάνεις ακόμα πιο δυνατή.Και αν ένα φαγητό καεί ή βγει διαφορετικό απ'ό,τι το φανταζόσουν,και αν τα μαγειρικά σου σκεύη δεν είναι τα κατάλληλα, και αν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες ή οι Σειρήνες σε απειλήσουν εσύ δε σταματάς. Τη δική σου μαγκή συνταγή μπορείς να την δημιουργήσεις και να την απολαύσεις. Με έναν αέρα αισιοδοξίας ότι όλα γίνονται αρκεί αν το θες, και με μια αίσθηση περηφάνιας για την ομορφιά του ελληνικού τρόπου σκέψης φεύγεις από την αίθουσα και πας να μαγειρέψεις χορεύοντας!
SOUL KITCHEN - αθηνόραμα.gr | Σινεμά
LET YOUR SOUL COOK
SOUL KITCHEN
Το μαντζούνι που έβαλε στο γλυκό ο σεφ που δικαίως στην ταινία αυτοαποκαλείται ταξιδευτής είναι ξύσματα από το φλοιό του δέντρου Ονδούρα ...και φυσικά αν το βρείτε συνιστώ ανεπιφύλακτα τη χρήση του!
Υπάρχουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό αλλά πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί και αυτό είναι ένα από τα αισιόδοξα μηνύματα της ταινίας. Η ζωογόνος όμως δύναμη της ταινίας είναι αυτή που κρύβεται στον τίτλο της. Soul Kitchen είναι η ζωή η ίδια. Ποικιλία συστατικών, πολλές οι επιλογές για συνταγές και πάντα μία η σταθερή μας πυξίδα, η ικανοποίηση, το γέμισμα της ψυχής. Όταν υπάρχει ψυχή σε κάθε τι που κάνεις ό,τι και αν είναι αυτό πάντα βγαίνεις κερδισμένος. Γιατί και στην Ιθάκη σου φτάνεις αλώβητος και κατά πολλά πλουσιότερος από τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες και την ψυχή σου κάνεις ακόμα πιο δυνατή.Και αν ένα φαγητό καεί ή βγει διαφορετικό απ'ό,τι το φανταζόσουν,και αν τα μαγειρικά σου σκεύη δεν είναι τα κατάλληλα, και αν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες ή οι Σειρήνες σε απειλήσουν εσύ δε σταματάς. Τη δική σου μαγκή συνταγή μπορείς να την δημιουργήσεις και να την απολαύσεις. Με έναν αέρα αισιοδοξίας ότι όλα γίνονται αρκεί αν το θες, και με μια αίσθηση περηφάνιας για την ομορφιά του ελληνικού τρόπου σκέψης φεύγεις από την αίθουσα και πας να μαγειρέψεις χορεύοντας!
MAZOO AND THE ZOO
http://www.athinorama.gr/child/data/performances/default.aspx?id=2007548
Παιδικό μιούζικαλ; Ναι αλλά όχι μόνο...Πολλή μουσική και χορός με τα γνωστά σε όλους τους μικρούς μας και τις μικρές μας τραγουδάκια της παρέας του Mazoo και συμμετοχή των παιδιών στην εξέλιξη του 'μύθου' με επιτυχημένα οργανωμένο διαδραστικό παιχνίδι. Μεγάλοι και μικροί στήνουν αρμονικά το γαϊτανάκι τους και συνοδεύουν τον Ευθύμη που ψάχνει με επιμονή και υπομονή να βρει τον παπαγάλο του. Στο ταξίδι του αυτό στις ηπείρους, τον Ευθύμη συνοδεύουν οι φίλες του και τον βοηθούν και ο παππούς και η γιαγιά. Χρωματισμένο με οικολογικές ανησυχίες αφού το αερόστατο με το οποίο ταξιδεύει κινείται με λάχανα και όχι με βενζίνη, το έργο αυτό προσφέρει στα παιδιά τη χαρά της συμμετοχής, και τους θυμίζει την αξία της φιλίας, της αγάπης για τα ζώα και τη φύση. Πολύ καλά οργανωμένη παράσταση με ωραία χρώματα και σκηνικά και ηθοποιούς που απολαμβάνουν πραγματικά αυτό που βιώνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους!
Ένα όμορφο, διδακτικό ταξίδι για όλες τις ηλικίες!
Παιδικό μιούζικαλ; Ναι αλλά όχι μόνο...Πολλή μουσική και χορός με τα γνωστά σε όλους τους μικρούς μας και τις μικρές μας τραγουδάκια της παρέας του Mazoo και συμμετοχή των παιδιών στην εξέλιξη του 'μύθου' με επιτυχημένα οργανωμένο διαδραστικό παιχνίδι. Μεγάλοι και μικροί στήνουν αρμονικά το γαϊτανάκι τους και συνοδεύουν τον Ευθύμη που ψάχνει με επιμονή και υπομονή να βρει τον παπαγάλο του. Στο ταξίδι του αυτό στις ηπείρους, τον Ευθύμη συνοδεύουν οι φίλες του και τον βοηθούν και ο παππούς και η γιαγιά. Χρωματισμένο με οικολογικές ανησυχίες αφού το αερόστατο με το οποίο ταξιδεύει κινείται με λάχανα και όχι με βενζίνη, το έργο αυτό προσφέρει στα παιδιά τη χαρά της συμμετοχής, και τους θυμίζει την αξία της φιλίας, της αγάπης για τα ζώα και τη φύση. Πολύ καλά οργανωμένη παράσταση με ωραία χρώματα και σκηνικά και ηθοποιούς που απολαμβάνουν πραγματικά αυτό που βιώνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους!
Ένα όμορφο, διδακτικό ταξίδι για όλες τις ηλικίες!
CARGO - ΠΕΜΗ ΖΟΥΝΗ -ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ-ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - αθηνόραμα.gr Ευρετήριο Κέντρων
Ραντεβού συνωμοτικό με μουσική πανδαισία απευθυνόμενη κατά κύριο λόγο στις γυναίκες... Επιλογές αγαπημένες , σημαδιακές, από τις ιέρειες του τραγουδιού Χαρούλα (Αλεξίου) και Τάνια (Τσανακλίδου) όπως 'Οι άντρες περνούν μαμά, νοικιάζουν δώματα με θέα...' , ή ' νυχτώνει...' δωσμένες με το προσωπικό στίγμα των κυριών Ελένης και Πέμης, που συναντιούνται και μας μυούν στη δική τους ερωτική παθιασμένη σχέση με τη μουσική...γαλλικά και ισπανικά τραγούδια, μελωδίες οικείες, παθιάρικες και ερωτικές πολύ μα πολύ αγαπημένες ερμηνεύονται ανεπιτήδευτα επί σκηνής μέσα σε ένα ζεστό κλίμα που πλατιά αγκαλιά σε παίρνει ψηλά. Δυνατές και ταυτόχρονα τόσο εύθραυστες παρουσίες και οι δυο τους με δυνατές στιγμές ερμηνείας. Όταν αγαπάς τη μουσική, τη χαίρεσαι πάντα με παρέα και όλοι μαζί το απολαμβάνετε.
Ένα παραπονάκι όμως μικρό ...περίμενα λίγα ακόμα τραγούδια, ένα άνοιγμα μεγαλύτερο στον πειραματισμό τους... πάντα καλοδεχούμενες τέτοιες απόπειρες δημιουργίας μουσικών μωσαϊκών...
Ραντεβού συνωμοτικό με μουσική πανδαισία απευθυνόμενη κατά κύριο λόγο στις γυναίκες... Επιλογές αγαπημένες , σημαδιακές, από τις ιέρειες του τραγουδιού Χαρούλα (Αλεξίου) και Τάνια (Τσανακλίδου) όπως 'Οι άντρες περνούν μαμά, νοικιάζουν δώματα με θέα...' , ή ' νυχτώνει...' δωσμένες με το προσωπικό στίγμα των κυριών Ελένης και Πέμης, που συναντιούνται και μας μυούν στη δική τους ερωτική παθιασμένη σχέση με τη μουσική...γαλλικά και ισπανικά τραγούδια, μελωδίες οικείες, παθιάρικες και ερωτικές πολύ μα πολύ αγαπημένες ερμηνεύονται ανεπιτήδευτα επί σκηνής μέσα σε ένα ζεστό κλίμα που πλατιά αγκαλιά σε παίρνει ψηλά. Δυνατές και ταυτόχρονα τόσο εύθραυστες παρουσίες και οι δυο τους με δυνατές στιγμές ερμηνείας. Όταν αγαπάς τη μουσική, τη χαίρεσαι πάντα με παρέα και όλοι μαζί το απολαμβάνετε.
Ένα παραπονάκι όμως μικρό ...περίμενα λίγα ακόμα τραγούδια, ένα άνοιγμα μεγαλύτερο στον πειραματισμό τους... πάντα καλοδεχούμενες τέτοιες απόπειρες δημιουργίας μουσικών μωσαϊκών...
ΘΕΑΤΡΟ - ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ
ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ
'Αλλη μια ευκαιρία για τη δύναμη του θεατρικού σανιδιού να αναδειχτεί και να στηθεί μπροστά στη μαγεία της κινηματογραφικής αίθουσας χωρίς να υπολείπεται τίποτα στο δέος που προκαλεί στο θεατή, ο οποίος οδηγείται στην κάθαρση και αποχωρεί στο τέλος της παράστασης με αυτήν την υπέροχη αίσθηση ελέους να τον διακατέχει...
Η ταινία 'Αμφιβολία' έσπασε ταμεία με τα δαιμόνια υποκριτικής Μέρυλ Στριπ και Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν να μαγεύουν κυριολεκτικά τους θεατές. Και εδώ στο θέατρο Μέλι, η Δήμητρα Χατούπη και ο Γιώργος Χριστοδούλου στους αντίστοιχους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, πλαισιωμένοι από μια δυνατή ταλαντούχα ομάδα συναδέλφων τους ηθοποιών. Ένα έργο με τόσο δυνατή υπόθεση που δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς του πραγματικά να ποιήσουν ήθος, εκπληρώνοντας το λειτούργημά τους. Πολύ καλή σκηνοθεσία του Γ. Μιχαηλίδη, της οποίας η δύναμη αναδεικνύεται μέσα παό το τελείως απέριττο σκηνικό. Δύο αντίπαλες δυνάμεις , αυτή της παλιάς, παραδοσιακής και βαθιά ριζωμένης πεποίθησης σχετικά με την πειθαρχία και το φόβο που οφείλουν να πλαισιώνουν τη διδακτική αποστολή των δασκάλων και από την άλλη η νέα δύναμη του μοντέρνου και πλαισιωμένου με ριζοσπαστικό αέρα δασκάλου που έρχεται να γίνει φίλος με το μαθητή , να τον πλησιάσει και να του σταθεί φιλικά.
Σοβαρά ερωτήματα συναντούν πρόσωπο με πρόσωπο το θεατή και ζητούν τις απαντήσεις τους. Μέχρι ποιο σημείο δικαιούται κάθε ενεργός πολίτης να κρίνει το συνάνθρωπο/συνεργάτη του μα βέση τις δικές του πεποιθήσεις; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή ελευθεριότητας, ελευθερίας και του κοινωνικά πρέποντος; Μέχρι ποιο σημείο είναι ελεύθερος ο καθένας μας να ασκεί το δικό του κοινωνικό/επαγγελματικό ρόλο χωρίς να επηρρεάζεται από τις προκαταλήψεις του τις βαθιά ριζωμένες στις κοινωνικές του καταβολές; Ποιοι είναι οι όροι που θα έπρεπε να ορίζουν την παιδαγωγική πολιτική μιας κοινωνίας; Υπάρχει political correct παιδαγωγική προσέγγιση και ποιος είναι αυτός που θα το ορίσει;
Κάθε νέα θέση προκαλεί την αντίθεση και μέσα από την αντιπαράθεση αυτή προκύπτει η νέα κάθε φορά θέση. Ένας αέναος κύκλος αλλαγής το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πόσο έτοιμοι όμως είμαστε όλοι μας μαζί ως ομάδα και ο καθένας χωριστά όχι μόνο να βιώνουμε αλλά και να κρίνουμε τις αλλαγές άμα τη γενέσει τους; Με αυτό το ερώτημα ως πυρήνα του, ο συγγραφέας Τζον Πάτρικ Στάνλεϊ σε καθηλώνει με μια υπόθεση που ναι μεν διαδραματίζεται στο Μπρονξ το 1964, αλλά θα παραμένει πάντα επίκαιρο, γιατί σειρά ομόκεντρων κύκλων η ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης και τα ερωτήματα και διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης πάντα το κέντρο...ένα έργο σταθμός...
'Αλλη μια ευκαιρία για τη δύναμη του θεατρικού σανιδιού να αναδειχτεί και να στηθεί μπροστά στη μαγεία της κινηματογραφικής αίθουσας χωρίς να υπολείπεται τίποτα στο δέος που προκαλεί στο θεατή, ο οποίος οδηγείται στην κάθαρση και αποχωρεί στο τέλος της παράστασης με αυτήν την υπέροχη αίσθηση ελέους να τον διακατέχει...
Η ταινία 'Αμφιβολία' έσπασε ταμεία με τα δαιμόνια υποκριτικής Μέρυλ Στριπ και Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν να μαγεύουν κυριολεκτικά τους θεατές. Και εδώ στο θέατρο Μέλι, η Δήμητρα Χατούπη και ο Γιώργος Χριστοδούλου στους αντίστοιχους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, πλαισιωμένοι από μια δυνατή ταλαντούχα ομάδα συναδέλφων τους ηθοποιών. Ένα έργο με τόσο δυνατή υπόθεση που δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς του πραγματικά να ποιήσουν ήθος, εκπληρώνοντας το λειτούργημά τους. Πολύ καλή σκηνοθεσία του Γ. Μιχαηλίδη, της οποίας η δύναμη αναδεικνύεται μέσα παό το τελείως απέριττο σκηνικό. Δύο αντίπαλες δυνάμεις , αυτή της παλιάς, παραδοσιακής και βαθιά ριζωμένης πεποίθησης σχετικά με την πειθαρχία και το φόβο που οφείλουν να πλαισιώνουν τη διδακτική αποστολή των δασκάλων και από την άλλη η νέα δύναμη του μοντέρνου και πλαισιωμένου με ριζοσπαστικό αέρα δασκάλου που έρχεται να γίνει φίλος με το μαθητή , να τον πλησιάσει και να του σταθεί φιλικά.
Σοβαρά ερωτήματα συναντούν πρόσωπο με πρόσωπο το θεατή και ζητούν τις απαντήσεις τους. Μέχρι ποιο σημείο δικαιούται κάθε ενεργός πολίτης να κρίνει το συνάνθρωπο/συνεργάτη του μα βέση τις δικές του πεποιθήσεις; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή ελευθεριότητας, ελευθερίας και του κοινωνικά πρέποντος; Μέχρι ποιο σημείο είναι ελεύθερος ο καθένας μας να ασκεί το δικό του κοινωνικό/επαγγελματικό ρόλο χωρίς να επηρρεάζεται από τις προκαταλήψεις του τις βαθιά ριζωμένες στις κοινωνικές του καταβολές; Ποιοι είναι οι όροι που θα έπρεπε να ορίζουν την παιδαγωγική πολιτική μιας κοινωνίας; Υπάρχει political correct παιδαγωγική προσέγγιση και ποιος είναι αυτός που θα το ορίσει;
Κάθε νέα θέση προκαλεί την αντίθεση και μέσα από την αντιπαράθεση αυτή προκύπτει η νέα κάθε φορά θέση. Ένας αέναος κύκλος αλλαγής το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πόσο έτοιμοι όμως είμαστε όλοι μας μαζί ως ομάδα και ο καθένας χωριστά όχι μόνο να βιώνουμε αλλά και να κρίνουμε τις αλλαγές άμα τη γενέσει τους; Με αυτό το ερώτημα ως πυρήνα του, ο συγγραφέας Τζον Πάτρικ Στάνλεϊ σε καθηλώνει με μια υπόθεση που ναι μεν διαδραματίζεται στο Μπρονξ το 1964, αλλά θα παραμένει πάντα επίκαιρο, γιατί σειρά ομόκεντρων κύκλων η ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης και τα ερωτήματα και διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης πάντα το κέντρο...ένα έργο σταθμός...
ΘΕΑΤΡΟ - ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΕΝ
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/default.aspx?id=2007420
«Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς γνώρισα αληθινή φιλική ατμόσφαιρα». Έτσι είπε κάποτε αυτοχαρακτηριζόμενος ο μεγάλος Ιρλανδός Μπέρναντ Σω. Τα κείμενά του κάθε άλλο παρά νεκρούς ήρωες παρουσιάζουν. Οι ήρωές του ζωντανοί με πάθη και τόλμη να διεκδικούν την αλήθειά τους σε μυούν πάντα σε απόψεις για τη ζωή, τις σχέσεις των δύο φύλων και τους ρόλους τους που τους επιβάλλονται από το κοινωνικό κατεστημένο, το νόημα της εκπαίδευσης, το νόημα της αέναης κίνησης του κόσμου και τη θέση μας μέσα σε αυτήν.
Πηγαίνοντας λοιπόν να δω το 'Επάγγελμα της κας Γουόρεν' περίμενα αν μη τι άλλο να απολαύσω την κάθαρση ψυχής μέσα από τη σκιαγράφηση της σχέση της κας Γουόρεν με την κόρη της Βίβη, της μάνας με την κόρη, μια σχέση που πάντα προκαλούσε και θα προκαλεί δέος στον άνθρωπο. Αντ'αυτού όμως βρέθηκα αντιμέτωπη με μια ανεπιτυχή προσπάθεια απόδοσης των παθών που τυλίγουν την ψυχή μας. Ενώ ο ίδιος ο Σω έλεγε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να παπαγαλίζουν αλλά να μάθουν να κρίνουν, οι ηθοποιοί της συγκεκριμένης παράστασης έδιναν την εντύπωση ότι απλώς έχουν παπαγαλίσει και αποστηθίσει τις ατάκες τους. Κανένα ίχνος από πλευράς τους ότι νιώθουν έστω και ψήγματα της δυναμικής του ρόλου τους. Δυστυχώς σε αυτήν την παραγωγή η μεταλαμπάδευση των ιδεών δεν υπάρχει και φεύγεις με το βάρος της θλίψης που έπεται της άνευρης ερμηνείας. Δεν με εκφράζει η επίρριψη ευθυνών γιατί πάντα πρέσβευα ότι η προσπάθεια αξίζει ασχέτως του αποτελέσματος. Αλλά το θέατρο ως τροφή ψυχής θέλει και το αποτέλεσμα γιατί τελικά το πέταγμα στους αιθέρες της φαντασίας βασίζεται στο συγκερασμό του έργου, της υπόθεσής του αλλά και των ερμηνειών του. Και εφόσον ο ίδιος ο Σω πρέσβευε ότι το αλκοόλ είναι η αναισθησία που χρησιμοποιούμε για αν αντέξουμε την εγχείρηση της ζωής εγώ θα υπενθυμίσω απλώς για να μην ξεχνιόμαστε ότι το θέατρο οφείλει να σε οπλίζει απέναντι στην εγχείρηση που υποβάλλεσαι καθημερινά χωρίς να βρίσκεσαι υπό την επήρεια αλκοόλ κατά τη διάρκεια της παράστασης!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)