Όταν οι Καρυάτιδες χάνουν τον τόνο τους...

«Αι Καρυάτιδαι», ουσιαστικό θηλυκού γένους, τρίτης κλίσης, προέκυψε από την ανάγκη της ομιλούσας τότε κοινότητας να αποδώσει ένα χαρακτηρισμό στις ιέρειες της θεάς Άρτεμης ή αρχαιοελληνιστί «Αρτέμιδος». Η Άρτεμις, δίδυμη αδερφή του θεού Απόλλωνα, θεά του κυνηγιού και της φύσης, συγκέντρωνε το θαυμασμό και τη λατρεία του αγροτικού κυρίως πληθυσμού. Ένας από τους πιο ξακουστούς στην Αρχαία Ελλάδα τόπους λατρείας της ήταν το ιερό της στις σημερινές Καριές. «Αι Καρυαί» που βυθίστηκαν στον ωκεανό της Νεοελληνικής απλοποίησης και το «υ» «εξέπεσε» (για να δανειστούμε το δόκιμο γλωσσολογικό όρο) στο απλούστερο «ι».

Οι νεαρές κοπέλες που επιλέγονταν να τιμούν τη θεά εκτελώντας τις λατρευτικές τελετουργίες προς τιμή τους, κατάγονταν κατά βάση από τη Λακωνία, αν και η εντοπιότητα δεν αποτελούσε βασικό κριτήριο επιλογής τους. Ήταν η ομορφιά τους και η λυγερή κορμοστασιά τους, σε συνδυασμό με την προσωπική τους επιλογή να αφιερώσουν τα νιάτα τους στη λατρεία της πεισματικά εργένιδος θεάς, τα εχχέγυα που άνοιγαν την πόρτα του ιερού. Όπως ήταν φυσικό οι λυγερόκορμες παρθένες κόρες – ιέρειες ταυτίστηκαν στη συνείδηση του αρχαιοελληνικού κόσμου με την έννοια της ομορφιάς και της αφοσίωσης. Σταδιακά ο χαρακτηρισμός τους «Καρυάτιδες» που σηματοδοτούσε την ταυτότητά τους, μετετράπη σε σύμβολο της αιώνιας ομορφιάς, της αγνότητας και της πιστής αφοσίωσης. Γι’αυτό και οι αρχιτέκτονες ανά την Ελλάδα παράγγελναν στους γλύπτες μαρμάρινες Καρυάτιδες με τις οποίες αντικαθιστούσαν τους κίονες στην είσοδο ναών ή άλλων μνημείων. Κάπως έτσι οι Καρυάτιδες βρέθηκαν κάποια στιγμή να κοσμούν την είσοδο σε τάφους, συμβολίζοντας την ιερότητα και την αναγκαιότητα τήρησης αυτής της ιερότητας στην τελευταία κατοικία των θνητών, πριν εισέλθουν στο αιώνιο βασίλειο του Άδη. Ένα τέτοιο ζευγάρι Καρυάτιδων βρέθηκε και στον τάφο της Αμφίπολης, ενισχύοντας φυσικά την πεποίθηση ότι ο τάφος ανήκει σε κάποια σπουδαία προσωπικότητα, της οποίας η τελευταία κατοικία όφειλε να φυλαχτεί από κακόβουλες ενέργειες σύλλησης ή οιουδήποτε έτερου βανδαλισμού. Μα το δημοσιογραφικό δαιμόνιο ξύπνησε παράλληλα με το δαιμόνιο της ανασκαφής και έθεσε το ερώτημα: Ο τόνος πού είναι σωστό να πάει; Λέμε «των Καρυάτιδων», «των Καρυατίδων» ή «των Καρυατιδών»; Η αλήθεια είναι ότι η γενική πληθυντικού των θηλυκών ονομάτων αποτελούσε πάντα μήλο της έριδος ανάμεσα σε γλωσσολόγους και φιλολόγους, ενώ για τους μαθητές ήταν σταθερός εφιάλτης. Αν ακολουθηθεί η πεπατημένη γραμματική οδός, τότε ο τόνος στη γενική πρέπει κανονικά να κατέβει και να υιοθετηθεί η γενική «των Καρυατίδων» κατά «των ελπίδων». Μα αν πάλι ληφθεί υπόψη ότι η λέξη χρησιμοποιήθηκε ως χαρακτηρισμός και έτσι αυτομάτως μετετράπη σε επίθετο, τότε η γραμματική προβλέπει ότι στα επίθετα ο τόνος δεν κατεβαίνει απαραιτήτως στην παραλήγουσα στη γενική πληθυντικού.

Η γλώσσα ορίζει ότι «σωστό» είναι αυτό που «υιοθετείται» από την ομιλούσα κοινότητα. Με την προϋπόθεση όμως ότι ο σεβασμός σε κάθε ζωντανό γλωσσικό κύτταρο και στην ιστορία του καλλιεργείται και τηρείται με πίστη και αφοσίωση. Εξ αφορμής λοιπόν αυτού του «γραμματικού πυρετού» που υπέπεσε στην αντίληψή μου τις τελευταίες ημέρες, έρχομαι να θέσω ένα άλλο ερώτημα: Πόσο έτοιμοι είμαστε να σεβαστούμε τα ευρήματα της ταφικής ανασκαφής της Αμφίπολης μόλις ολοκληρωθούν; Εύχομαι ένας παρεμφερής πυρετός να κυριεύσει τους έχοντας την ευθύνη να τηρηθεί ο πρέπων σεβασμός και η πρέπουσα απόδοση τιμής. 

Επιστρέφοντας...

Επιστρέφοντας...
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Οδυσσέας προτίμησε να δει τον καπνό να βγαίνει από την καμινάδα του πατρικού του έναντι του δώρου της αιώνιας ζωής που του προσέφερε η Νύμφη Καλυψώ. Φυλακισμένος στην πολυτέλεια της ζωής στο νησί της, πολλές ήταν οι φορές που κατέφευγε στην παρηγοριά της απέραντης θέας του πελάγους. Ένιωθε πως αγναντεύοντας τη θάλασσα, ερχόταν λίγο πιο κοντά στο νησί του. Και όταν έφθασε η στιγμή που οι Ολύμπιοι Θεοί αποφάσισαν να του χαρίσουν το δικαίωμα της επιλογής, δεν δίστασε ούτε στιγμή. Η επιστροφή στην Ιθάκη του ήταν αυτό που αδιαμφισβήτητα ποθούσε. Ο νόστος του ήταν το νόημα του πολύχρονου αγώνα του. Ήξερε πού ήθελε να πάει και γιατί. Ευτυχισμένος ο περιπλανητής που γνωρίζει τον τελικό του προορισμό... Γιατί ακόμα και αν αλλάξει η πυξίδα του προσανατολισμό, ποτέ δε θα απωλέσει την ηθική ικανοποίηση της αρχικής του γνώσης, της πρώτης του σιγουριάς.
Ο Οδυσσέας του σήμερα όμως έχει αλλάξει. Όχι μόνο γιατί δε φυλακίζεται πια από μία παρά από πολλές Νύμφες, αλλά κυρίως γιατί η χαρά του νόστου του απειλείται. 

Δεν προλαβαίνει να τη βιώσει. Ενώ το φθινόπωρο ταυτίζεται με την έννοια της επιστροφής στα πεπατημένα, στα νέα που θέλουμε να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε, στα παλιά που αγαπάμε ή που θέλουμε να αλλάξουμε, δε μάς γεμίζει τόσο με χαρά όσο με άγχος... Μου έχει τόσο λείψει ο νόστος μου... και τον αποζητώ... μέσα από τις σκέψεις μου που μοιράζομαι μαζί σας, μέσα από τα αντιηλιακά που απομένουν επιμελώς ξεχασμένα στη βεράντα, μέσα από τη μυρωδιά του διάφανου αυτοκόλλητου που θα ντύσει τα βιβλία των παιδιών μου... τον αποζητώ μέσα από όσα θέλω να ξαναβρώ και μέσα από όλα όσα ονειρεύομαι να αλλάξω... επιστρέφοντας λοιπόν τον καλωσορίζω και τον μοιράζομαι μαζί σας...

To Tάμα - Ποίημα

Το Τάμα

Τάζουμε τη ζωή μας

χωρίς ενδοιασμό

σε ‘τέχνες’ άχαρες, ή μάλλον τεχνικές

Τάζουμε τη ζωή μας

χωρίς σκέψη, χωρίς πάθος, χωρίς ιδανικό

στον τρόπο να μάθουμε να επιβιώνουμε και καλά ‘επιτυχώς’

Τάζουμε τη ζωή μας σε σκοτεινό,

χωρίς το φως της ιδέας της υψηλής, σκοπό

Τάζουμε τη ζωή μας και περιμένουμε ….

να δούμε τις μορφές των άλλων γύρω μας,

που μοιράζονται το ίδιο με μας τάμα,

να αποκτούν βλέμμα φωτεινό,

χαμόγελο χρωματιστό, ψυχή….

Γιατί μόνο έτσι ίσως βρούμε μια χαραμάδα φωτός

στο τάμα μας το σκοτεινό….

Κάθε λαός ....

Κάθε λαός είναι μια ενεργή, σκεπτόμενη ομάδα που βρίσκεται σε αλλεπάλληλες αληλλεπιδράσεις με άλλους λαούς. Κάθε λαός είναι μια μίξη. Μίξη παράδοσης, ιστορίας, παρόντος και παρελθόντος, ελπίδας, απογοήτευσης, ονείρων που βρίσκονται σε εκκρεμότητα και πραγματικότητας.

Κάθε λαός είναι ένα αποτύπωμα στον ιστορικό χάρτη της ανθρωπότητας. Μα πάνω από όλα, κάθε λαός είναι ένα κομμάτι του παζλ που λέγεται «κόσμος μας». Και ο κόσμος μας είναι ένα τεράστιο ψηφιδωτό. Μία ψηφίδα αντιστοιχεί σε μία, μοναδική εθνικότητα.  Και το παγκόσμιο υφαντό νοείται ως η αρμονική συνύπαρξη όλων των ψηφίδων.

Μία απόπειρα αρμονικής συνύπαρξης και κοινής, συλλογικής δημιουργίας είναι και η έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι σε κάθε εκλογή των μελών του Ευρωκοινοβουλίου, οι πολίτες κάθε χώρας καλούνται να υπηρετήσουν την ιδιότητά τους ως πολίτες μίας ευρύτερης πολυπολιτισμικής ομάδας. Κάπου στα τέλη του 4^ου αιώνα π.Χ. ο Πλάτωνας θέλοντας να τονίσει την ευθύνη που οφείλει να χαρακτηρίζει και να συνοδεύει την προσωπικότητα κάθε ενεργού πολίτη, είχε πει ότι «Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους».  «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι.». Πλάτωνας 427-347π.Χ.

σίγουρα η πλειονότητα των πολιτών δεν αδιαφόρησε και σίγουρα ο θυμόσοφος όπως χαρακτηρίστηκε λαός από πολλούς πολιτικούς και δημοσιογραφικούς παράγοντες έδωσε ένα μήνυμα. 

Το σίγουρο όμως επίσης είναι ότι η πλειονότητα των σύγχρονων πολιτών δεν πάσχει τόσο από έλλειψη συνειδητοποίησης της ευθύνης όσο από κυριάρχηση από φόβο. Κάθε επιλογή γίνεται με υπευθυνότητα που συνυπαρχει με ένα φόβο. Φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι με τις επιλογές τους, για το πώς θα λειτουργήσουν οι επιλογές και για τον αν η ευθύνη τους ανελήφθη με τρόπο που θα αποδειχθεί ευεργετικός για το κοινό καλό. Θα μπορούσε κάποιος ίσως κιόλας να υποστηρίξει ότι ο κυρίαρχος φόβος του εκλογικού σώματος είναι πως η ελευθερία τους έχει ήδη χαθεί εδώ και πολύ, πάρα πολύ καιρό και ότι απλώς λειτουργούν μέσα σε μια ψευδαίσθηση ελπίδας πως μπορούν να την ανακτήσουν. Ίσως ο Πλάτωνας αν ζούσε σήμερα να θύμιζε σε όλους ότι η ελευθερία δε συγκατοικεί με το φόβο. Ας αρχίσουμε να νιώθουμε εξοικειωμένοι με τις επιλογές μας και την ευθύνη που κουβαλούν χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε και ας θυμηθούμε ότι το βασικότερο όλων είναι η αποδοχή της εκάστοτε επιλογής μας και η διαχείρισή της. 

Η ψήφος και ο ψόφος

«Η ψήφος και ο ‘ψόφος’ ...»

Οι εκλογές έφτασαν και άσχετα με το πόσοι τελικά θα τιμήσουν με την ψήφο τους την εκλογική διαδικασία, το σίγουρο είναι ότι αρκετοί, ίσως ακόμη περισσότεροι από αυτούς που θα εμφανιστούν τελικά στην κάλπη, θα περάσουν λίγη ώρα καθισμένοι στον καναπέ τους, απηυδισμένοι μεν από την όλη πολιτικολογία αλλά ετοιμοπόλεμοι για λεκτικές αψιμαχίες που κάπως θα καταφέρουν να ‘διασκεδάσουν’ την ανία και σταθερά εμφανιζόμενη κούρασή τους.

Το ιδανικό του ενεργού πολίτη βέβαια απαιτεί την ενεργή συμμετοχή και δήλωση της ψήφου και όχι μόνο τη θέαση των δρώμενων εκ του καναπέως. Μα το ιδανικό του ενεργού πολίτη ολισθαίνει στις συσωρευμένες απογοητεύσεις όπως ολισθαίνει και υποφέρει και η ίδια η λέξη στα στόματα των κυριευμένων από βιάση και πολιτική ζέση ομιλητών. Εκεί λοιπόν που κάθεται ο ετοιμοπόλεμος για τις λεκτικές αψιμαχίες θεατής, έτοιμος να απολαύσει τις κοκορομαχίες των τηλεοπτικών παραθύρων, τσουπ έρχεται το γλωσικό ολίσθημα, το lapsus linguae όπως έλεγαν και οι Λατίνοι –ακριβής μετάφραση «ολίσθημα της γλώσσας» - και ο θεατής βομβαρδίζεται με την αρσενικοποίηση του όρου. «Διεκδικούμε ‘τον ψήφο’ του πολίτη του αύριο», λένε οι υποψήφιοι. Και η ψήφος γίνεται ο ψήφος. Και κανείς δεν αντιδρά. Ψόφος και καταχνιά πέφτει ολόγυρα από το γλωσσικό ολίσθημα. Και κανείς δεν το προσέχει ιδιαίτερα. Αγωνιά να δει την απάντηση του καθισμένου δίπλα ή απέναντι, πολιτικού αντιπάλου. Έτσι και αλλιώς τι σημασία έχουν τα γένη; Ζούμε πια σε μια εποχή που μάλλον δείχνει να προτιμά την ανάμειξη των γενών. Άραγε και των γενεών; Ναι, ίσως και των γενεών. Γιατί η αλήθεια είναι αγαπητοί μου ψηφοφόροι ότι υπάρχει μια κινητικότητα μεταξύ των γενεών. Νέα παιδιά τάσσονται υποστηρικτές της παλαιάς μορφής πολιτικής ιδεολογίας, ενώ εκπρόσωποι της παλιότερης γενιάς με συντηρητικές πάντα απόψεις, ξάφνου ξυπνούν και αποφασίζουν να ταχθούν στο πλάι της νέας επερχόμενης γενιάς της αλλαγής. Μια τρέλα και ένα μπέρδεμα δηλαδή. Μεγάλης έκτασης ανάμειξη και τα πολιτικά ιδεώδη και στεγανά χαλαρώνουν τους μεντεσέδες της πόρτας τους. Όποιος θέλει, όπου θέλει, χρίζεται αυτομάτως υποψήφιος. Είτε από δική του υπαιτιότητα είτε ως μέρος του εκλογικού τρικ και κόλπου έλξης ψηφοφόρων. Χρίζουμε και έναν άλλον ως υποψήφιό μας και μέχρι να καταλάβει τι του έχει συμβεί και πώς έχει καπηλευτεί το όνομά του, οι εκλογές θα έχουν τελειώσει.

Ίσως τελικά η ψήφος δεν ολιθαίνει τυχαίως λεκτικά στον ψόφο. Ο λαός λέει ότι κάνει «ψόφο» όταν θέλει να δώσει έμφαση στο έντονο κρύο, στους κακοτράχηλους χειμώνες και στην αγριάδα της φύσης. Μα πώς άραγε το εκλογικό τοπίο του σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηλιόλουστο με έλλειψη αέρηδων, χωρίς ξηρασία, με ανυδρία και χωρίς νέα άνθη;

Πώς η ψήφος φέτος θα γλιτώσει την μετάλλαξή της σε ψόφο;

«Όταν ένα ‘ι’ αλλάζει σε ‘η’»...

«Όταν ένα ‘ι’ αλλάζει σε ‘η’»

                                                περί "Γουδιού" ή "Γουδηού"  ο λόγος;;;

Ένας από τους μύθους που συντροφεύουν τους έχοντες την ιδιότητα του φιλολόγου είναι η εικόνα τους να περνούν ατελείωτες ώρες μπροστά σε λεξικά ή σε βιβλία γλωσσολογίας ψάχνοντας να βρουν τις μυστηριώδεις αποσκευές κάθε λέξης, την ιστορία της. Εγώ πάλι ενώ μαγεύομαι όταν τις ακούω, τις ξαναθυμάμαι ή τις ανακαλύπτω, ανήκω σε αυτούς θα ανατρέξω στη βοήθεια ενός λεξικού πρωτίστως λόγω μιας ερώτησης που θα μου ζητήσει τη σιγουριά της επιστημονικής τεκμηρίωσης.

Η σημερινή αναζήτηση ξεκίνησε κάπως έτσι. Πίνοντας τον καφέ μου γίνομαι μάρτυρας συνομιλίας μαμάς και παιδιού. Τα σχολεία αναμένονται να ανοίξουν οπότε καιρός είναι να τελειώσουν αυτό το ρημαδιασμένο βιβλίο των καλοκαιρινών διακοπών. Τσουπ την ώρα που σηκώνω την αχνιστή μου κούπα αρχίζει δίπλα μου η κατσάδα του αγωνιώδη γονιού.

-Καλά το μυαλό σου πού είναι;;; Πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Όταν έχεις «το» μπροστά τα γράφεις όλα με ‘ι’ στο τέλος. Όλα ανεξαιρέτως εκτός βέβαια από τις εξαιρέσεις...

-«Είσαι άδικη. Λες ψέματα. Ψέματα.» πετάγεται ο/η εκπρόσωπος της μαθητιώσας νεολαίας. Και η γειτονιά μας γιατί γράφεται με ‘η’; Ε, μου λες;

Σιωπή. Στήλη άλατος η μαμά και εμένα με τρώει η περιέργεια...ποια είναι η περιοχή; «Γουδί παρακαλώ» ακούς την εντολή στο ταξί που τους παίρνει άρον άρον και έρχεται αυτή η άλλη απορία.

Περί Γουδιού ή Γουδηού ο λόγος; Γιατί για όσους δεν το έχετε παρατηρήσει να σάς διαφωτίσω. Το Γουδί έχασε κάποια στιγμή το ‘ι’ του και απέκτησε ένα ‘η’ στις ταμπέλες του τόοοσο μεγάλο. Και μένεις με την απορία, φιλόλογος ή όχι, πώς γίνεται αυτό;

Άνοιξα το λεξικό και ανέτρεξα και στις γλωσσολογικές μου πηγές. Λοιπόν ξαναθυμήθηκα ότι οι περισσότερες γειτονιές της Αττικής απέκτησαν προσωνύμια από τις οικογένειες που κατείχαν την πλειονότητα των κτημάτων. Κάποτε δηλαδή έλεγαν «στου Γαλάτση», «στου Βαρυμπό(μ)πη», «στου Γουδή» (ναι ναι υπήρχε μεσαιωνική οικογένεια με επίθετο Γουδή). Κάποτε, γιατί κάποια στιγμή οι κάτοικοι άρχισαν να λένε «μένω στο/στη» και «όχι μένω στου». Και έτσι φυσικά η γλώσσα προσαρμόστηκε στις ανάγκες των εκφραστών της, πέταξε το ‘η’ και το έκανε ‘ι’.

Η γλώσσα το έκανε μα οι υπεύθυνοι για τις ταμπέλες με τα προσωνύμια δεν το έκαναν. Και αυτό το ‘η’ που έγινε ‘ι’ πολύ με προβλημάτισε. Όχι γιατί έγινε αλλά για το τι γίνεται αφότου έγινε. Αν για κάθε αλλαγή που επιβάλλεται από τις επιταγές της εποχής της μένουμε κολλημένοι στο πριν, πόσα πέρα δώθε η-ι και ι-η μάς περιμένουν;

Αν ένα προσωνύμιο παραμένει γραμμένο με λάθος τρόπο παραπλανώντας τα παιδικά μυαλά τότε το γίνεται με την καθεστηκυία τάξη που πρέπει πια να αποδεχτεί την ανάγκη της αλλαγής της;

Δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Μα ξέρω ότι η κορυφή του βουνού κατακτιέται τελευταία. Και στους πρόποδες του είναι όλες αυτές οι μικρές ατομικές αλλαγές που πρέπει, αν αποδειχτούν από το κοινό αίσθημα αναγκαίες, αν μη τι άλλο να γίνουν συνείδηση. Αυτές οι μικρές αλλαγές θα ανοίξουν το δρόμο για τις μεγάλες ουσιαστικές. Αλλιώς έτσι θα είναι αν έτσι νομίζουμε...δε νομίζετε; 

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο - Θοδωρής Καλλιφατίδης , Εκδόσεις Γαβριηλίδης

                Ραντεβού σήμερα με το πρόσφατο έργο του αγαπημένου Θοδωρή Καλλιφατίδη. Εν έτει 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το βιβλίο του με τίτλο «Τα περασμένα δεν είναι όνειρο», το οποίο και τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2013.

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο, Θοδωρής Καλλιφατίδης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης

                Πολλές είναι οι φορές που νιώθεις ότι κάτι που ζεις έχεις ήδη προλάβει να το ονειρευτείς. Και πολύ περισσότερες ακόμα είναι οι φορές που ονειρεύεσαι να ζήσεις κάποια στιγμή αυτό που τόσο πολύ και για τόσο καιρό εύχεσαι και διακαώς επιθυμείς. Τι γίνεται όμως με αυτά που έχεις ήδη ζήσει; Αν δεν πέσουν στον καιάδα της λήθης, εξωραίζονται στη χώρα του ονείρου; Κάποιες δε φορές όταν είναι τόσο ωραία τα περασμένα φοβάσαι ότι τα ονειρεύτηκες και ότι δεν τα έχεις ζήσει ποτέ;

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης παίρνει από το χέρι τη δική του μνήμη και επισκέπτεται όχι μόνο τις ευχάριστες ονειρεμένες παρελθοντικές του στιγμές, αλλά όλη του τη ζωή όπως γεννήθηκε και εξελίχθηκε μέχρι σήμερα. Πιάνει από το χέρι τα αγαπημένα του πρόσωπα που στάθηκαν φάροι φωτισμένοι στη ζωή του και μάς ταξιδεύει στη γεύση των κουραμπιέδων της μαμάς του, στα χρόνια της Κατοχής στους Μολάους, στη διαφυγή του στην Αθήνα με τον πατέρα του πίσω στη φυλακή από τους Γερμανούς, στη μετανάστευσή του στη Σουηδία.

Προσωπικά θεωρώ τον κο Καλλιφατίδη χαρισματικό στη συγγραφή του. Η πένα του μιλάει με φωνή, άλλοτε πιο βροντερή και άλλοτε πιο χαμηλότονη. Μα μιλάει και ξυπνάει τις μνήμες τις εσωτερικές στον κάθε αναγνώστη του, προσφέροντας μια νέα αφορμή εκκίνησης του εσωτερικού μας ξυπνήματος.

Μπορεί μια αναπόληση σε μορφή χρονικού βιογραφίας να μην αγγίζει όλα τα γούστα. Μα η ειδοποιός διαφορά αυτής της κατάθεσης της συγκεκριμένης προσωπικής ιστορίας κουβαλά το βασικότερο ίσως χαρακτηριστικό της πενυματικής γραφής του κου Καλλιφατίδη. Ανακαλύπτει και σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο τα κανάλια επικοινωνίας που ενώνουν τη μοίρα του τόπου μας με τη μοίρα των ανθρώπων του. Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης αποδεικνύει για άλλη μια φορά το μεγαλείο της αλληλεπίδρασης μεταξύ της πατρίδας μας και των παιδιών της.

Όταν πετάς στα 35.000 πόδια... Της Μαρίας Παπαμαργαρίτη ■ mpapamar.blogspot.com

Όταν πετάς στα 35.000 πόδια...

Το ύψος είναι μια έννοια σχετική. Αλλά βέβαια το ύψος σε σχέση με την επιφάνεια της γης είναι μια έννοια πιο αντικειμενική. Και είναι και μια έν-νοια που φέρνει στο μυαλό μας εικόνες ομορφιάς. Όπως λέει και ο γνωστός στους περισσότερους στίχος μας «Όταν
κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά».

Λοιπόν σήμερα γιορτάζουμε τον έρωτα. «Πφφ», θα κάνετε κάποιοι,..
«Αχ, ναι», θα αναστενάξουν κάποιοι άλλοι, «ε και;», θα ρωτήσουν και
οι μη ερωτευμένοι. Πολλές οι αντιδράσεις αλλά και οι ελλείψεις αντίδρασης. Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα εορτάζεται ο έρωτας.

Γι’ αυτό και εγώ αφιερώνω τις λέξεις μου στα 35.000 πόδια. Το ύψος όπου κατά προσωπική του δήλωση, πετάει ένας πρόσφατα ερωτευμένος φίλος, ο Selir.  Ο Selir (καλλιτεχικό του ψευδώνυμο που προέκυψε από τον πλατωνικό μα ασίγαστο έρωτά του με τους αριθμούς)  ερωτεύτηκε, και στο γραφείο που εργάζεται ανελλιπώς σε καθημερινή βάση, το δηλώνει απερίφραστα και με χαμόγελο πλατύ.

«Ξέρετε πού βρίσκομαι τώρα; Πετάω. Πετάω στα 35.000 πόδια». Ίσως δεν έχει βγει ακόμα από την τροχιά της γης, μα το σίγουρο είναι ότι προς τα εκεί οδεύει. Και επειδή οι διαφυγές δύσκολα πραγ-
ματοποιούνται τη σήμερον ημέρα, και επειδή όπως και να το κάνου-με το να πετάς είναι όμορφο, εύχομαι σε όλους μας να πετάξουμε σήμερα λίγο πιο ψηλά. Γιατί ακόμα και αν δεν δυνάμεθα να φθάσουμε να 35.000 πόδια, αν τολμήσουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας... ε, λίγο
πιο ψηλά θα βρεθούμε και οι πατούσες μας μπορούν έστω και στιγμιαία να αιωρηθούν.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι εάν το βέλος του έρωτα δε μας χτυπή-σει, πώς θα πετάξουμε; Το σκέφτηκα και αυτό. Το σκέφτηκα με αφορμή την παρασουρτική (νέα λέξη για καθετί που παρασέρνει) χαρά του Selir. Δεν χρειάζεται όλοι να πετάξουμε για τον ίδιο λόγο. Μπορεί σε κάποιους η ώθηση να δοθεί από το βέλος του έρωτα, μπορεί σε άλλους από ένα αναπάντεχα ευχάριστο συναπάντημα, μπορεί από την ιδέα της πιο πρωτότυπης αμφίεσης που συνελήφθη από τη σκέψη τους εν όψει του καρναβαλιού, μπορεί απλώς και από τον καφέ που τους έφερε ο συνάδελφος κέρασμα στο γραφείο…

Το να μην μπορείς να πετάξεις είναι άσχημο. Το να στερείς από τον εαυτό σου όμως τη δυνατότητα να πετάξεις ενώ σου δίνεται απλόχερα από τον αέρα που αναπνέεις είναι θλιβερό. Πάντα υπάρχει ένας λόγος ή τουλάχιστον μια αφορμή για να πετάξεις. Σήμερα εύχομαι να την αδράξετε… Από τα δανεικά ιδαν(ε)ικά 35.000 πόδια που βρέθηκα μέσω του φίλτατου φίλου μου, μας εύχομαι καλές πτήσεις!

Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση....

«Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση...»

       Επετειακή μέρα η σημερινή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τρίτη 4/02). Επετειακή για 2 διαφορετικούς λόγους. Η ηρωίδα Μαφάλντα κλείνει τα 50 χρόνια που μάς συνοδεύει μέσα από την πένα του δημιουργού της και το διαδικτυακό βιβλίο των προσώπων, το facebook αγγλιστί, έχει ήδη συμπληρώσει την πρώτη δεκαετία της ζωής του.

     Γιατί κάποιος να ασχοληθεί με αυτούς τους αριθμούς; Ίσως γιατί μετά από κάποια χρόνια ακόμα, η Μαφάλντα μπορεί να αποτελεί κοινό σημείο του κώδικα επικοινωνίας των μεγαλύτερων γενιών, ενώ το facebook θα συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία του δημιουργίας αυτού που κάποιοι ορίζουν ως επιτυχής αυτοεξάρτηση.

    Και τι εστί ‘Αυτοεξάρτηση’ αναρωτιέστε ίσως. Λοιπόν, η Αυτοεξάρτηση είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται το ενεργειακό μας δυναμικό μετά από συνεχή, αδιάλλειπτη και συνεπώς κοπιαστική προσπάθεια. Μια κατάσταση που το οφελεί μια και εξασφαλίζει την ηρεμία του και την εξέλιξή του, ασχέτως των εξωτερικών παραγόντων. Και είναι αυτή η κατάσταση κάτι επιθυμητό; Ίσως. Πόσο επιθυμητό είναι για το φύσει κοινωνικό ον να επιθυμεί να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του; Πολύ, απαντούν πρώτιστα οι ψυχολόγοι. Γιατί μόνο μέσα από τη μάθηση να εξαρτάσαι από τον εαυτό σου, μόνο μέσα από την άσκηση της αυτάρκειας, μπορείς να κοινωνικοποιηθείς υγιώς.

      Βέβαια τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι τόσο απλά. Γιατί ενώ όλοι προσπαθούν εναγωνίως να ωριμάσουν και να αυτοορίζονται μέσα από τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους, χωρίς να κρέμονται από τους άλλους, τσουπ έρχεται η πρόκληση και χτυπά τη θύρα του αυτάρκη εαυτού τους.

       Αποφασίζουν να κάνουν μια δημοσίευση στο χρονολόγιό τους. Την κάνουν και κάνουν και ένα Like. Και μετά; Μετά περιμένουν να δουν πόσα likes θα μαζέψουν από του διαδικτυακούς τους φίλους. Ζωή για ένα like δηλαδή. Μεγαλώνουν και ερωτεύονται. Στενοχωριέται ή τσιτώνει ο έρωτάς τους. Τσιτώνουν και αυτοί. Στενοχωριούνται, θυμώνουν, ακολουθούν. Κάποια στιγμή κουράζονται. Επιστρέφουν στο λιμάνι τους το εσωτερικό. ‘Είμαι καλά και δεν έχω ανάγκη κανέναν’. 

     Και τότε έρχεται η είδηση για ό,τι συνέβη στο γείτονά τους. Αναταράσσονται ξανά. Βγαίνουν από την επιφανειακή τους – τελικά - ηρεμία. Μετά μεγαλώνουν και άλλο. Μαθαίνουν ότι είναι πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού που το πέταγμα της μύγας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην Αμερική. Αναταράσσονται και πάλι. Για ποια αυτοεξάρτηση μιλάμε; Πώς να εξαρτάται η ευτυχία τους μόνο από το δικό τους ενεργειακό δυναμικό; Γίνεται; Δε γίνεται. Και τότε; Τότε κάποιοι μεγαλύτεροι θυμούνται τη Μαφάλντα. Και υιοθετούν αυτήν την παιδική απορία για του κόσμου τα παράδοξα. Οι μικρότεροι όμως;       Οι μικρότεροι δημοσιοποιούν τη διαμαρτυρία τους, την τσαντίλα τους και τη σκέψη τους στον ‘τοίχο’ τους. Και αν πάρουν πολλά likes επιστρέφουν στην αυτοεξάρτησή τους. Είναι καλά και είναι όλοι μαζί μέρος μιας ομάδας που σκέφτεται το ίδιο. Τι ωραία! Τελικά είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν δυνατό και ανέπαφο, σε πλήρη ετοιμότητα, το ενεργειακό τους δυναμικό.

    Μα το δυναμικό αυτό πού και πότε διοχετεύεται; Μέσα από την ανάγνωση δημοσιεύσεων; Μέσα από την ανάρτηση και δημοσίευση σκέψεων; Μεσα από το γλυκόπικρο μειδίαμα που προκαλεί η πένα ενός δημιουργού κόμικς; Μήπως μέσα από την απάθεια;

Όχι. Δε διοχετεύεται έτσι το ενεργειακό τους δυναμικό. Γιατί η ενέργεια δε διοχετεύεται μέσα από τις στάχτες των απαθών, ανενεργών ηφαιστείων. Η ενέργεια προκαλεί έκρηξη ηφαιστείων. Μα το ηφαίστειο έχει πάρει ύπνο βαθύ. Ύπνο βαθύ και γλυκό που μόνο η ελπίδα μπορεί να ξυπνήσει. Εγώ σήμερα αποφασίζω μέσα από την προσπάθεια της αυτοεξάρτησής μου λοιπόν να γιορτάσω την επέτειο της ελπίδας. Γιατί όταν η λάβα του ηφαιστείου μας καθίσει, θέλω την ελπίδα μας να σηκωθεί και να προχωρήσει χωρίς να τσουρουφλίζεται. Θέλω την ελπίδα μας να βιώνει σε πλήρη ετοιμότητα την αυτοεξάρτησή της. Ναι, εκεί θα συμφωνήσω πλήρως με τους μελετητές της ανθρώπινης ψυχής. Πρώτιστα στην περίπτωση της ελπίδας απαιτείται αυτή η αδιάλλειπτη, συνεχής και συνεπής προσπάθεια κατάκτησης της αυτοεξάρτησης. 

ΚΟΙΝΣΕΠ ¨Ανακυκλώνω στην πηγή»

ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ -ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ 'ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΩ ΤΗΝ ΠΗΓΗ' ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 

ΚΟΙΝΣΕΠ ¨Ανακυκλώνω στην πηγή»

Ένα ελπιδοφόρο συλλογικό-οικολογικό-κοινωνικό εγχείρημα ξεκίνησε στην Πάτρα!

Αρχές Δεκεμβρίου 2013 ξεκίνησε την λειτουργία της  η ΚΟΙΝΣΕΠ «Ανακυκλώνω στην πηγή», ένας κοινωνικός μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός με στόχο την οικολογική και κοινωνική διαχείριση ανακυκλώσιμων υλικών στη βόρεια-ανατολική περιοχή της Πάτρας.  

Ποιοί/ές είμαστε; Είμαστε μια ομάδα πολιτών από διάφορες γειτονιές της βόρειας και ανατολικής Πάτρας, που ιδρύσαμε μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (ΚΟΙΝΣΕΠ) με στόχο την ανακύκλωση στην πηγή.

Τι είναι ΚΟΙΝΣΕΠ; Η ίδρυση ΚΟΙΝΣΕΠ βασίζεται στον Ν.4019/2011 (ΦΕΚ 216, τόμος Α). Πρόκειται για αστικό συνεταιρισμό κοινωνικού σκοπού, μη κερδοσκοπικό, με περιορισμένη ευθύνη των μελών του και διαθέτει εκ του νόμου την εμπορική ιδιότητα. Η ΚΟΙΝΣΕΠ είναι συνεταιρισμός  ο οποίος  διοικείται ισότιμα από τα μέλη του. Η λειτουργία του βασίζεται σε δράσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά κοινωνικούς σκοπούς και συλλογικά οφέλη.

Η διάθεση του προκύπτοντος οφέλους της ΚΟΙΝΣΕΠ  κατανέμεται: 5% για αποθεματικό, έως 35% στους εργαζόμενους και > 60% για κοινωνικούς σκοπούς.

Τι είναι η ΚΟΙΝΣΕΠ “Ανακυκλώνω στην πηγή”; Η ΚΟΙΝΣΕΠ “Ανακυκλώνω στην πηγή” κατά την πρώτη φάση λειτουργίας της, αποσκοπεί στην συλλογή και ανακύκλωση υλικών από χαρτί, πλαστικό, αλουμίνιο και λευκοσίδηρο. Δραστηριοποιείται στις γειτονιές του Αρκτικού Διαμερίσματος Πάτρας και του πρώην Δήμου Ρίου (από οδό Αγίας Σοφίας έως και οικισμό Ψαθοπύργου) και σταδιακά θα επεκταθεί σε ολόκληρο το Δήμο Πατρέων.

Πως συμμετέχουμε; Με τηλεφώνημα στο 2610-991050, η ηλεκτρονικό μήνυμα στην διεύθυνση της ΚΟΙΝΣΕΠ anakyklwnw@gmail.com, δηλώνοντας: όνομα-τηλέφωνο-διεύθυνση (ταχυδρομική και ηλεκτρονική) . Σύντομα θα καταρτισθεί μόνιμο πρόγραμμα συλλογής των υλικών από τις γειτονιές.

1.Σαν εθελοντές/ιες: Στο σπίτι ή στην εργασία μας  ξεχωρίζουμε σε τρεις τσάντες-κάδους τα ανακυκλώσιμα υλικά: χαρτί-πλαστικό-αλουμίνιο+λευκοσίδηρο. Α. Πηγαίνουμε μόνοι/ες μας τα υλικά στην αποθήκη της ΚΟΙΝΣΕΠ (ΠΕΟ Πατρών-Κορίνθου 33, απέναντι από LIDL Αγ. Βασιλείου). Β. Επικοινωνούμε με την ΚΟΙΝΣΕΠ (τηλ. 2610-991050) και δηλώνουμε κάθε πότε θέλουμε να γίνεται  η συλλογή των υλικών μας, από το φορτηγό της ΚΟΙΝΣΕΠ.

2.Σαν μέλη της ΚΟΙΝΣΕΠ: Συμμετέχουμε όπως και στη περίπτωση 1, κατέχοντας ένα μερίδιο-μετοχή αξίας 50 ευρώ. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε μέλη της ΚΟΙΝΣΕΠ, με όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που προβλέπονται από το καταστατικό (συμμετοχή στη Γενική της Συνέλευση και σε όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, εκλέγειν και εκλέγεσθαι στην ΔΕ). Διευκρινίζεται ότι, μέλη και εθελοντές θα συμμετέχουν ισότιμα στις Συνελεύσεις Γειτονιάς, όπου θα αποφασίζουν και θα εισηγούνται στην ετήσια Συνέλευση των μελών για θέματα λειτουργίας-διαχείρισης-κατανομή οφέλους της ΚΟΙΝΣΕΠ.

Η ανακύκλωση σήμερα στη Πάτρα: Η ανακύκλωση στον Δήμο Πατρέων βρίσκεται στα χαμηλότερα ποσοστά της χώρας. Το 50% και πλέον του ανακυκλώσιμου υλικού που συλλέγεται στους μπλε κάδους είναι άχρηστο και θάβεται στην Ξερόλακκα. Την ανακύκλωση διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία, που με βάση σύμβαση (2003) δεν οφείλει να αποδίδει ούτε ένα ευρώ στον Δήμο Πατρέων από τα κέρδη της.

Αγαπητοί/ές συμπολίτες/ες

σας καλούμε να εγγραφείτε είτε σαν μέλη είτε σαν εθελοντές/ιες στο εγχείρημα, παίρνοντας το ζήτημα της ανακύκλωσης στα χέρια μας. Η ανακύκλωση στη πηγή είναι ο μόνος ουσιαστικά οικολογικός τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων. Η ΚΟΙΝΣΕΠ «ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΩ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ» βασισμένη στις συλλογικές αποφάσεις και τον συλλογικό έλεγχο, διαθέτοντας τα οφέλη της σε κοινωνικούς σκοπούς, αποτελεί την συνειδητή επιλογή των ενεργών πολιτών έναντι της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου.

-Φέρτε τα ανακυκλώσιμα υλικά στην ΚΟΙΝΣΕΠ!  Μπορείτε  να φέρετε τα 3 διαχωρισμένα ανακυκλώσιμα υλικά (χαρτί- πλαστικό- αλουμίνιο+λευκοσίδηρο) στην αποθήκη του συνεταιρισμού που βρίσκεται στην ΠΕΟ Αθηνών-Κορίνθου 33, απέναντι από LIDL Αγ. Βασιλείου, ΔΕΥΤΕΡΑ-ΣΑΒΒΑΤΟ 8:00-16:00.

-Επικοινωνήστε με την ΚΟΙΝΣΕΠ για μεγάλα φορτία. Εάν έχετε μεγάλες ποσότητες ανακυκλώσιμων υλικών (οικίες-επιχειρήσεις-υπηρεσίες) και αδυνατείτε να τις φέρετε μόνοι/ες σας στην αποθήκη της ΚΟΙΝΣΕΠ, τηλεφωνείστε (2610991050) και κλείστε ραντεβού για την μεταφορά τους από το φορτηγό της  ΚΟΙΝΣΕΠ.

   ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΩΝ ΥΛΙΚΩΝ

·Χαρτί

Εφημερίδες, όλα τα περιοδικά, βιβλία, σελίδες τύπου Α4, χαρτοκιβώτια όλων των ειδών, φάκελοι αλληλογραφίας, τηλεφωνικοί  κατάλογοι, χάρτινη συσκευασία όλων των τροφίμων-εμπορευμάτων (πχ  από γάλα, τσιγάρα,  οδοντόκρεμες  και ζάχαρη  μέχρι απορρυπαντικά). Δεν περιλαμβάνονται οι συσκευασίες TETRAPAK (γάλα διαρκείας-χυμοί).

·Αλουμίνιο-λευκοσίδηρο

Κουτάκια από αναψυκτικά-αλκοολούχα, κονσέρβες κάθε είδους, δοχεία λαδιού, σακουλάκια καφέ, αλουμινένια μπολ, μεταλλικά  ταψιά, αλουμινόχαρτο, μεταλλικά αντικείμενα γραφείου, αεροζόλ .

·Πλαστικό

Όλες οι πλαστικές συσκευασίες από: νερό, αναψυκτικά, λάδι, αποσμητικά, απορρυπαντικά, σαμπουάν, μπογιές, βούτυρο-μαργαρίνη, καπνό, τσιγάρα, αλλαντικά, τυριά, γιαούρτι, φιλμ περιτυλίγματος τροφίμων- εντύπων, συσκευασίες ξηρών τροφίμων-απορρυπαντικών, παιχνίδια, πώματα από γάλα-αναψυκτικά-χυμούς.

Παρακαλούμε, καθαρίστε και πιέστε τα υλικά ανακύκλωσης, ώστε να αφαιρεθούν τα υπολείμματα τροφών ή υγρών και να διασφαλιστεί το μέγιστο ποσό  υλικού που μπορεί να χωρέσει στη συσκευασία διαλογής και στον χώρο του φορτηγού συλλογής των υλικών.

 ΔΕ της ΚΟΙΝΣΕΠ «Ανακυκλώνω στην πηγή»  

«Λευκή εβδομάδα...»

«Λευκή εβδομάδα...»

με συννεφιά ...’. Η νέα χρονιά μάς φέρνει αντιμέτωπους με δύο ειδήσεις. Η σύντροφος του προέδρου της Γαλλίας έπαθε νευρικό κλονισμό και ο λόγος είναι η έτερη μυστική του σχέση ερωτικής φύσεως. Η άλλη είδηση είναι από την Ελλάδα. Πρόταση για λευκή εβδομάδα διακοπών. Να ρίξουμε λίγο χρώμα στις διακοπές γιατί ίσως μέχρι τώρα ήταν πίσσα μαύρες και δεν το είχαμε καταλάβει....

Δε θα ασχοληθώ σήμερα με την πρώτη είδηση. Άλλωστε τα ‘εν οίκω μη εν δήμω’. Τώρα γιατί στη Γαλλία όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη υπάρχει τέτοια εμμονή με τα του οίκου του εκάστοτε πολιτικού ηγέτη ή/και προσώπου, είναι θέμα άλλης συζήτησης και έτερης (όχι εταίρας) ώρας.

Με τη Λευκή εβδομάδα όμως θα ασχοληθώ. Και θα ασχοληθώ πρώτα από όλα γιατί μου αρέσει να ζωγραφίζω και επίσης , ω ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο μου αρέσουν οι διακοπές.

Αλήθεια σε ποιον δεν αρέσουν οι διακοπές;;;; Ίσως στους εργαζόμενους γονείς γιατί όσοι ακόμα δεν έχουν πιαστεί στην παγίδα της απεργίας που όλο και ξεφυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη, δεν μπορούν εύκολα να παίρνουν άδειες. Ίσως πάλι γιατί ακόμα και αν μπορούν να παίρνουν άδεια για να απολαύσουν τις διακοπές μαζί με τα παιδιά τους, νιώθουν να απειλούνται ολοένα και περισσότερο από το μαύρο απειλητικό σύννεφο της κρίσης που δε λέει να διασκορπιστεί και βλέπουν τις διακοπές να φεύγουν αφήνοντάς τους εντός των τειχών των σπιτιών τους. Γιατί ευτυχώς τα περισσότερα σπίτια μας παραμένουν ακόμα τείχη απόρθητα. Η ιδιωτικότητά μας δεν έχει ακόμη αλωθεί.

Επανερχόμαστε λοιπόν στη Λευκή εβδομάδα των διακοπών. Χαμός. Ως συνήθως. Σύννεφα από γονείς, σύννεφα από εκπαιδευτικούς, σύννεφα από την αντιπολίτευση που έτσι και αλλιώς η παράδοση τη θέλει να αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αρνητισμό κάθε πρόταση των κυβερνώντων.

Σύννεφα που γεννά η αγωνία, η απορία και η άγνοια. Γιατί τη σκοτεινιά μόνο αυτά τα συναισθήματα τη γεννούν. Το αντίδοτο της σκοτεινιάς είναι το φως. Και μέχρι στιγμής – ευτυχώς – το Ελληνικό λευκό φως παραμένει αλώβητο. Αλλά από μόνο του δε φτάνει. ‘Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή’. Έτσι λέει ο στίχος του ποιητή, έτσι λένε και τα στόματα πολλών Ελλήνων. Δε θέλει μια συνάντηση μεταξύ υπουργών μόνο. Και σίγουρα δε θέλει βιασύνη.

Θέλει υπομονή και θέλει δουλειά πολλή. Τι σημαίνει’δουλειά πολλή;;;’ ; Μάλλον σημαίνει ότι τα ελληνικά σχολειά θέλουν πρώτα από όλα αλλαγή πλεύσης προς αναζήτηση του φωτός. Γιατί το φως της μάθησης έρχεται και μέσα από τις διακοπές αλλά μόνο αν τα παιδιά και οι μαθητευόμενοι κάθε είδους μαθαίνουν από την αρχή, από την αρχή-αρχή, να αναζητούν το φως μέσα από τη μάθηση.

Γιατί η μάθηση γίνεται στις τάξεις και έξω από τις τάξεις εξίσου αλλά με την προϋπόθεση ότι όλες οι τάξεις λειτουργούν μέσα στο φως. Και προς το παρόν δυστυχώς οι τάξεις οι σχολικές τουλάχιστον εξακολουθούν να πλέουν μέσα στη συννεφιά. Μέσα στη συννεφιά χωρίς φως να φαίνεται πουθενά. Ας αρχίσουμε λοιπόν να ρίχνουμε φως πρώτα εκεί. Και μετά και στις επιπλέον διακοπές. Καλή μας χρονιά! 

MIA ΤΟΥΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ

Τι γίνεται όταν η Ιωάννα έχει γενέθλια και αναμένεται η τούρτα της;;; Τι μπορεί να πάει στραβά;;; Και το πιο σημαντικό: Ποιο είναι το απαραίτητο συστατικό που χωρίς αυτό καμιά τούρτα δεν μπορεί να φτιαχτεί;;;;

Το νέο μου παραμύθι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ. Άμεσα διαθέσιμο από το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Ένα παραμύθι για την αξία της φιλίας, της συνεργασίας, της αγάπης. Αναμένω εντυπώσεις :)


http://todonti.wordpress.com/2013/11/28/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1/