Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση....

«Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση...»

       Επετειακή μέρα η σημερινή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τρίτη 4/02). Επετειακή για 2 διαφορετικούς λόγους. Η ηρωίδα Μαφάλντα κλείνει τα 50 χρόνια που μάς συνοδεύει μέσα από την πένα του δημιουργού της και το διαδικτυακό βιβλίο των προσώπων, το facebook αγγλιστί, έχει ήδη συμπληρώσει την πρώτη δεκαετία της ζωής του.

     Γιατί κάποιος να ασχοληθεί με αυτούς τους αριθμούς; Ίσως γιατί μετά από κάποια χρόνια ακόμα, η Μαφάλντα μπορεί να αποτελεί κοινό σημείο του κώδικα επικοινωνίας των μεγαλύτερων γενιών, ενώ το facebook θα συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία του δημιουργίας αυτού που κάποιοι ορίζουν ως επιτυχής αυτοεξάρτηση.

    Και τι εστί ‘Αυτοεξάρτηση’ αναρωτιέστε ίσως. Λοιπόν, η Αυτοεξάρτηση είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται το ενεργειακό μας δυναμικό μετά από συνεχή, αδιάλλειπτη και συνεπώς κοπιαστική προσπάθεια. Μια κατάσταση που το οφελεί μια και εξασφαλίζει την ηρεμία του και την εξέλιξή του, ασχέτως των εξωτερικών παραγόντων. Και είναι αυτή η κατάσταση κάτι επιθυμητό; Ίσως. Πόσο επιθυμητό είναι για το φύσει κοινωνικό ον να επιθυμεί να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του; Πολύ, απαντούν πρώτιστα οι ψυχολόγοι. Γιατί μόνο μέσα από τη μάθηση να εξαρτάσαι από τον εαυτό σου, μόνο μέσα από την άσκηση της αυτάρκειας, μπορείς να κοινωνικοποιηθείς υγιώς.

      Βέβαια τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι τόσο απλά. Γιατί ενώ όλοι προσπαθούν εναγωνίως να ωριμάσουν και να αυτοορίζονται μέσα από τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους, χωρίς να κρέμονται από τους άλλους, τσουπ έρχεται η πρόκληση και χτυπά τη θύρα του αυτάρκη εαυτού τους.

       Αποφασίζουν να κάνουν μια δημοσίευση στο χρονολόγιό τους. Την κάνουν και κάνουν και ένα Like. Και μετά; Μετά περιμένουν να δουν πόσα likes θα μαζέψουν από του διαδικτυακούς τους φίλους. Ζωή για ένα like δηλαδή. Μεγαλώνουν και ερωτεύονται. Στενοχωριέται ή τσιτώνει ο έρωτάς τους. Τσιτώνουν και αυτοί. Στενοχωριούνται, θυμώνουν, ακολουθούν. Κάποια στιγμή κουράζονται. Επιστρέφουν στο λιμάνι τους το εσωτερικό. ‘Είμαι καλά και δεν έχω ανάγκη κανέναν’. 

     Και τότε έρχεται η είδηση για ό,τι συνέβη στο γείτονά τους. Αναταράσσονται ξανά. Βγαίνουν από την επιφανειακή τους – τελικά - ηρεμία. Μετά μεγαλώνουν και άλλο. Μαθαίνουν ότι είναι πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού που το πέταγμα της μύγας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην Αμερική. Αναταράσσονται και πάλι. Για ποια αυτοεξάρτηση μιλάμε; Πώς να εξαρτάται η ευτυχία τους μόνο από το δικό τους ενεργειακό δυναμικό; Γίνεται; Δε γίνεται. Και τότε; Τότε κάποιοι μεγαλύτεροι θυμούνται τη Μαφάλντα. Και υιοθετούν αυτήν την παιδική απορία για του κόσμου τα παράδοξα. Οι μικρότεροι όμως;       Οι μικρότεροι δημοσιοποιούν τη διαμαρτυρία τους, την τσαντίλα τους και τη σκέψη τους στον ‘τοίχο’ τους. Και αν πάρουν πολλά likes επιστρέφουν στην αυτοεξάρτησή τους. Είναι καλά και είναι όλοι μαζί μέρος μιας ομάδας που σκέφτεται το ίδιο. Τι ωραία! Τελικά είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν δυνατό και ανέπαφο, σε πλήρη ετοιμότητα, το ενεργειακό τους δυναμικό.

    Μα το δυναμικό αυτό πού και πότε διοχετεύεται; Μέσα από την ανάγνωση δημοσιεύσεων; Μέσα από την ανάρτηση και δημοσίευση σκέψεων; Μεσα από το γλυκόπικρο μειδίαμα που προκαλεί η πένα ενός δημιουργού κόμικς; Μήπως μέσα από την απάθεια;

Όχι. Δε διοχετεύεται έτσι το ενεργειακό τους δυναμικό. Γιατί η ενέργεια δε διοχετεύεται μέσα από τις στάχτες των απαθών, ανενεργών ηφαιστείων. Η ενέργεια προκαλεί έκρηξη ηφαιστείων. Μα το ηφαίστειο έχει πάρει ύπνο βαθύ. Ύπνο βαθύ και γλυκό που μόνο η ελπίδα μπορεί να ξυπνήσει. Εγώ σήμερα αποφασίζω μέσα από την προσπάθεια της αυτοεξάρτησής μου λοιπόν να γιορτάσω την επέτειο της ελπίδας. Γιατί όταν η λάβα του ηφαιστείου μας καθίσει, θέλω την ελπίδα μας να σηκωθεί και να προχωρήσει χωρίς να τσουρουφλίζεται. Θέλω την ελπίδα μας να βιώνει σε πλήρη ετοιμότητα την αυτοεξάρτησή της. Ναι, εκεί θα συμφωνήσω πλήρως με τους μελετητές της ανθρώπινης ψυχής. Πρώτιστα στην περίπτωση της ελπίδας απαιτείται αυτή η αδιάλλειπτη, συνεχής και συνεπής προσπάθεια κατάκτησης της αυτοεξάρτησης.