Η Μάχη για το Διάβασμα στο Σπίτι

Δανειζόμενη τον τίτλο του βιβλίου του κου Χάρις Κούπερ, καθηγητή Ψυχολογίας στο Ντιουκ,  ''Μάχη για το Διάβασμα στο Σπίτι'', αναλογίστηκα τις πολυπληθείς μάχες που διαδραματίζονται καθημερινά σε διάφορα σπίτια για αυτό που αποκαλούμε Σχολική Εργασία.

Τι είναι η Σχολική Εργασία; Είναι οι ασκήσεις σε καθημερινή βάση που δίδονται προς διεκπεραίωση στους μαθητές ανεξαρτήτως βαθμίδας από τους δασκάλους τους αλλά και κάθε εργασία μεγαλύτερης μορφής που μπορεί να προαπαιτεί διαχωρισμό και συνεργασία της σχολικής τάξης σε μικρότερες ομάδες - είναι αυτή η μορφή που έχει γίνει γνωστή μα τον ξενόφερτο όρο project.  

Η 'μοίρα' της Σχολικής Εργασίας δε διαφέρει καθόλου από τη συνήθη μοίρα κάθε πτυχής της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αρκετός σκεπτικισμός, προβληματισμός, καχυποψία όσον αφορά στη χρησιμότητά της ή και στην αυσιαστική της αξιοποίηση και φυσικά έντονο ρεύμα παρέμβασης από τους εμπλεκόμενους στην όλη διαδικασία της μάθησης για τις αλλαγές ή και βελτιώσεις που κατά την κρίση τους είναι απαραίτητες να λάβουν χώρα. 

Τα δύο βασικά ρεύματα που έχουν δημιουργηθεί είναι τα κλασικά που προκύπτουν σχετικά με κάθε ζήτημα που προκαλεί θερμές συζητήσεις. Υπάρχουν οι ένθερμοι υποστηρικτές μα και οι ορκισμένοι εχθροί της. Τα τελευταία βέβαια χρόνια αρκετοί γονείς που μέχρι πρότινος υποστήριζαν τη Σχολική Εργασία ως μέσο βελτίωσης της πορείας εκμάθησης και αποδοτικότητας των μαθητών μα και ως αποτελεσματικό τρόπο επιβολής αυτοπειθαρχίας , πέρασαν στην απέναντι όχθη. Ο λόγος;;;;

Η Σχολική Εργασία, το Διάβασμα στο σπίτι έγινε μπελάς για τους ίδιους. Το άγχος τους όσον αφορά στη συνεπή και έγκαιρη διεκπεραίωση των εργασιών στο σπίτι, αυτό που αγγλιστί λέγεται homework ,   διογκωνόταν και φυσικά δε μπορούσε να συμβαδίσει με τις λοιπές εργασιακές τους υποχρεώσεις μα και το βαριά φορτωμένο εξωσχολικό πρόγραμμα. 

Κάθε ξεκίνημα μιας νέας σχολικής χρονιάς χαρακτηρίζεται από άγχος τόσο από πλευράς των μαθητών, των άμεσα εμπλεκόμενων στη μαθησιακή διαδικασία, μα και των γονιών που ανεξαρτήτως εθνικότητας διακατέχονται από κάποιου είδους παρεμβατικότητα, άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη στην πρόοδο των παιδιών τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγεται η φράση: ''Τώρα που τα παιδιά μας πάνε σχολείο , μαθαίνουμε και εμείς από την αρχή. Γινόμαστε ξανά μαθητές.'' 

Αυτή όμως είναι και η μεγαλύτερη παγίδα που καταστρέφει μακροπρόθεσμα τις σχέσεις γονιών και παιδιών μα κυρίως την σχέση των παιδιών με το σχολείο ως θεσμό και λειτουργία. Καιρός είναι οι γονείς να καταλάβουν ότι είναι λάθος με ολέθριες συνέπειες να εποφθαλμιούν τρόπον τινά το ρόλο του μαθητή που δικαιωματικά ανήκει σε κάθε παιδί που πάει σχολείο. 

Δεν είναι όμως αυτή και η μοναδική περίπτωση στην οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι με σύγχυση ρόλων! Φαινόμενο της εποχής μας τα μπερδέματα...

Το πρόβλημα λοιπόν υφίσταται και σκηνές με μαμάδες ή και μπαμπάδες σε απόγνωση να τρέχουν πίσω από τα παιδιά, να φωνάζουν, να ξενυχτούν για να βοηθήσουν ή για να εξασφαλίσουν ότι το παιδί τους θα μάθει καλά απέξω την ιστορία ή τη γεωγραφία, είναι κοινότοπες. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι διττής φύσεως. Από τη μια το σχολείο μετατρέπεται από πηγή χαράς και δημιουργίας σε έναν εφιάλτη και από την άλλη η σχέση γονέων και παιδιών μετατρέπεται σε ένα άχαρο και επικίνδυνο αλισβερίσι του τύπου : ''Αν είσαι καλός μαθητής τότε και εμείς θα σε αγαπάμε. ''

Η λύση του προβλήματος δε βρίσκεται σε μαγικά ματζούνια, σε εκβιασμούς απλούς ή πολύπλοκους , πόσο μάλλον σε άσκηση βίας. Η λύση πηγάζει κατ'αρχήν από το ίδιο το σχολείο και τον τρόπο λειτουργίας του. Το Σχολείο είναι ένας θεσμός που οφείλει ως βασικός φορέας κοινωνικοποίησης και μετάδοσης γνώσεων με τέτοιο τρόπο ώστε να μαθαίνουν οι άνθρωποι από νεαρή ηλικία να αγαπούν την περίεργη φύση τους και να θέλουν να μαθαίνουν, να σέβεται τα ενεργά μέλη του. 

Ο σε βασμός στο πρόσωπο του μαθητή σημαίνει πολύ απλά σωστή συμπεριφορά απέναντί του. Το Σχολείο λοιπόν ως σύνολο ανθρώπων που εργάζονται στο όνομα της επιθυμίας τους να συμβάλλουν στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ανθρώπων οφείλει να μάθει τα παιδιά να αγαπούν την αυτόνομη εργασία. Γιατί η αυατόνομη εργασία πρωτίστως προσφέρει ηθική ικανοποίηση και χαρά δημιουργίας. Το ότι κουβαλά στο τέλος της, στην ουρά της και το δώρο της ανταμοιβής για αυτό που έχεις καταφέρει είναι ή τουλάχιστον θα πρέπει να είναι πολύ μικρής ή και δευτερεύουσας σημασίας. 

Και επειδή αρκετά ταλαιπωρήθηκαν οι προηγούμενες γενιές μέσα στα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης , δεν υπάρχει πια περιθώριο για εσφαλμένες στάσεις και συμπεριφορές. Ναι το Σχολείο αποτελεί έτσι και αλλιώς μια μορφή εργασίας . Γίνεσαι μέλος μιας κοινότητας, μαθαίνεις τον εαυτό σου να λειτουργείς σεβόμενος τις ελευθερίες των λοιπών συμμαθητών σου, υπακούοντας σε κανόνες λειτουργίας. Εργάζεσαι λοιπόν πάνω στον εαυτό σου, ίσως στην αρχή ασυνείδητα μα αργότερα μεγαλώνοντας όλο και πιο συνειδητά. Δουλεύεις με τον εαυτό σου για να τον κάνεις καλύτερο μέλος της ομάδας. 

Παράλληλα με αυτήν την πορεία 'εκμάθησης του εαυτού σου' προχωρά και το γνωστικό κομμάτι. Μαθαίνει ο μαθητής και από αυτά που μαθαίνει καλείται και εξασκείται σταδιακά να 'κρατά' αυτά που θεωρεί χρήσιμα όχι μόνο βάση των προσωπικών του στόχων μα και βάση του χαρακτήρα του. Μαθαίνει να ταξιδεύει στον κόσμο της γνώσης και να το απολαμβάνει. Το στοίχημα κάθε παιδαγωγού  δεν είναι να αποτελεί ενσάρκωση μιας τράπεζας γνώσεων ή ενός αυστηρού κριτή , εξεταστή. Το Στοίχημα του Παιδαγωγού είναι να μάθει τους μαθητές του να καλλιεργούν και να χρησιμοποιούν τη δική τους κριτική ικανότητα και να μη φοβούνται την αυτογνωσία και την αυτοκριτική. 

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν λέμε ναι στη Σχολική Εργασία. Δηλαδή λέμε ναι σε κάθε ευκαιρία που θα προσφερθεί στο παιδί μέσω της ανάθεσης μιας εργασίας να ταξιδέψει λίγο μακρύτερα στον κόσμο της γνώσης ενός ή περισσοτέρων μαθημάτων. Με τι σκοπό όμως;;;;; Με σκοπό να μοιραστεί τις εμπειρίες του μέσα από το ταξίδι που θα πραγματοποιήσει μόνος στο σπίτι του, μέσα στην τάξη με τους λοιπούς συμμαθητές του. 

Η Σχολική Εργασία είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να ανακαλύψει ο μαθητής τα όρια της ελευθερίας της σκέψης του και της δημιουργικότητάς του και να τα απολαύσει. Βέβαια πρέπει για άλλη μια φορά να τονιστεί ότι το διάβασμα στο σπίτι δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να χρησιμοποιείται από πλευράς των εκπαιδευτικών ως υποκατάστατο της εργασίας που οφείλει να γίνεται εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Ούτε πάλι ως ένας τρόπος να κλειστούν τα παιδιά στα δωματιά τους για να ησυχάσει το κεφάλι των γονιών! 

Αν κάθε παιδί καταλάβει ότι μέσω των εργασιών που μπορεί να διεκπεραιώσει προσφέρει και κάθε άλλο παρά αφαιρεί στην προσωπικότητά του, τότε η στάση του θα αλλάξει δια παντός. Αν κάθε γονιός   καταλάβει ότι η εργασία δεν είναι μέσο αξιολόγησης και αυτοπροβολής στην τάξη μα μέσο συνεργασίας και ανταλλαγής ιδεών όλων των μαθητών που εμπλέκονται στη μαθησιακή διαδικασία θα νιώσει πολύ πιο ανάλαφρος. Θα είναι εκεί πάντα πρόθυμος να ακούσει τυχόν απορίες του παιδιού του και να προσφέρει βοήθεια αλλά δε θα προσπαθήσει ποτέ να υποκαταστήσει το δάσκαλο. Και αν κάθε δάσκαλος δεσμευτεί απέναντι στο ιερό του λειτούργημα και δεν επιτρέψει ξανά στον εαυτό του να υποπέσει θύμα του άγχους να βγει όσο γίνεται περισσότερη ύλη, τότε θα νιώσει την πραγματική ευεργεσία του διδάσκειν. Γιατί ακόμα και η εύρεση και η ανάθεση της κατάλληλης εργασίας για κάθε τάξη και μαθητή στο σπίτι, αποτελεί μία πρόκληση στην οποία καλείται να ανταποκριθεί ο παιδαγωγός.  

Τώρα όσο για τους τρόπους να βιώνεται ευχάριστα η εκτέλεση της σχολικής εργασίας είναι τόσοι μα τόσοι πολλοί! Θα επανέλθουμε ξεχωριστά για τους τρόπους που η μάθηση γίνεται παιχνίδι!

Άσε με να κάνω λάθος

«Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα»

Εσείς πόσα λάθη κάνατε σήμερα; Και πόσα άραγε έχουμε όλοι μας κάνει μέχρι τώρα; Η πιθανότερη απάντηση είναι αρκετά και για αυτό μάς αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Γιατί τα λάθη μας παρά τις δυσκολίες τους και τις επιπτώσεις τους αποδεικνύουν αν μη τι άλλο την προσπάθειά μας να μάθουμε να ζούμε.

Το χειρότερο πρόβλημα της λέξης ‘λάθος’ δεν είναι τόσο η έννοια της αυτή καθεαυτή όσο η παρεξήγηση που τη συνοδεύει. Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά ενώ το λάθος από τη φύση του δεν είναι συμφορά αλλά πρωτίστως ευκαιρία μάθησης καταλήξαμε να οδηγούμαστε στην λανθασμένη αντίληψη ότι ‘πω πω καταστροφή, το παιδί μας κάνει πάντα λάθη’ και φυσικά στην αυτόματη θλίψη και αίσθηση αποτυχίας που αποτελούν τα συνοδευτικά της.

Ποικίλες οι αιτίες και αστάθμητοι οι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε λάθη και φυσικά αρκετά απρόβλεπτοι ειδικά στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής μας. Το σίγουρο είναι ότι τα λάθη δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε μα ούτε και εύκολα να τα αποδεχτούμε. Μπορούμε όμως να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε και ίσως σιγά σιγά να μαθαίνουμε να τα προλαβαίνουμε. Χρειάζεται υπομονή, ηρεμία και συζήτηση. Κάθε λάθος όσο σοβαρό και αν φαίνεται αποτελεί πάντα έκφραση της εγγενούς ανάγκης μας να πειραματιστούμε και να δοκιμάσουμε στην πράξη πράγματα για πρώτη φορά.

Ως γονείς όλοι μας κυριευόμαστε από την ανάγκη προστασίας των μικρών μας από λάθη που θέλουμε να τα βοηθήσουμε να αποφύγουν. Γαντζωμένοι από τις εμπειρίες μας ξεχνάμε τις περισσότερες φορές πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση στην υιοθέτηση της δικής του αυτόνομης συμπεριφοράς και των δικών του ελεύθερων επιλογών. 

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στα παιδιά μας πώς να μάθουν να αξιοποιούν την εμπειρία του λάθους. Η συνειδητοποίηση εκ μέρους των παιδιών ανεξαρτήτως ηλικίας ότι ‘το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’ είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που καλούμαστε να κερδίσουμε. 

Αφήνοντάς τα εντός ορίων να κάνουν τα ‘λαθάκια΄τους συμβάλλουμε στη βίωση από πλευράς τους της αυτοκριτικής και αυτοαξιολόγησής τους και δημιουργούμε κλίμα εύφορης επικοινωνίας και ειλικρίνειας μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Η παραδοχή και ανάλυσή του προσφέρει γνώση, θάρρος και αυτογνωσία.Προσοχή μόνο να μην περάσουμε στο άλλο άκρο. Γιατί το να μαθαίνουμε από τα λάθη μας απέχει πολύ από το να τα προκαλούμε ελαφρά τη καρδία!

Ένα παραμύθι για το πιο γλυκό ψωμί

Η ευλογία της αυτοδημιουργίας

Όταν κάποτε πριν από πολλά πολλά χρόνια μία αγωνιούσα για το μέλλον του γιου της μητέρα ρώτησε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν τι θα έπρεπε να διαβάζει το παιδί της για να μπορέσει να αποκτήσει τα θεμέλια της επιστημονικής σκέψης, ο αντισυμβατικός επιστήμονας την κοίταξε με λίγη απορία και απάντησε "Παραμύθια. Τι άλλο;''. 

Σαστισμένη τον κοίταξε και επαναλαμβάνοντας την απάντησή του σε μια προσπάθεια να σιγουρευτεί ότι άκουσε καλά συνέχισε ''Παραμύθια, μάλιστα. Και όταν μεγαλώσει;''  

''Ακόμα περισσότερα παραμύθια'' ήταν η αποστομωτική απάντηση. 

Δεν ξέρουμε μια και δεν υπάρχει περαιτέρω μαρτυρία σχετική με τις ζωές των εμπλεκόμενων στο περιστατικό ατόμων, τι απέγινε τελικά με εκείνο το αγόρι. Δεν ξέρουμε εάν άρχισε να διαβάζει πυρετωδώς παραμύθια, αν κατάλαβε ποτέ την ευεργετική τους επίδραση ή αν απλώς παρέμεινε με παρότρυνση των μεγαλυτέρων του προσκολλημένος στην απόκτηση γνώσεων στο όνομα της επιθυμητής επαγγελματικής καταξίωσης. 

Το σίγουρο όμως είναι ότι έστω και αργά όλοι μας αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την πολύπτυχη αξία των παραμυθιών. Ηθικοδιδακτική, παραδειγματική, αισθητική μια και το καλό ταυτίζεται με το όμορφο, πυροδοτική μια και προκαλεί περαιτέρω σκέψεις μέσα στο δικό του φαντασιακό κόσμο που κάθε αναγνώστης δημιουργεί. 

Σήμερα η σκέψη μου με αφορμή το γνωστό λαϊκό μύθο για το βασιλιά που ξαφνικά χάνει την όρεξή του και όλοι ψάχνουν να βρουν τι φταίει, οδηγήθηκε σε μία πηγή γνήσιας χαράς, την αυτοδημιουργία. 

Ξυπνά λοιπόν ένα ωραίο πρωινό ο βασιλιάς και καταλαβαίνει όσο περνά η μέρα ότι η όρεξή του έχει μόνιμα κοπεί. Τρομοκρατημένοι όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Μα η όρεξη έχει φύγει για τα καλά. 'Ώσπου ο σοφός γέροντας του χωριού δίνει τη λύση. ''Πρέπει να φάει το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου''. Στρώνονται όλοι οι αυλικοί και μάγειρες στην κουζίνα για να φτιάξουν το πιο γλυκό ψωμί. Μα όση προσπάθεια και κατεβλήθη κανένα ψωμί δεν του έφερε πίσω την όρεξή του. 

  Οργισμένος ο βασιλιάς ξαναφωνάζει το γέροντα και εκνευρισμένος του ζητάει εξηγήσεις. Η απάντηση έρχεται κεραυνοβόλα: ''Έλα μαζί μου πολυχρονεμένε για τρεις ημέρες και αν δε βρεις την όρεξή σου τότε τιμώρησέ με''. 

Και ο βασιλιάς ξεκινάει και πηγαίνει μαζί του. Δεν ξέρω πόσοι έχετε ακουστά το μύθο ή τον έχετε διαβάσει μα τελικά ο βασιλιάς ξαναβρίσκει την όρεξή του. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο γέροντας τον πήρε μαζί του και του έμαθε μέσα σε τρεις ημέρες να ζυμώνει το δικό του ψωμί! 

Αυτό το δικό του ήταν το πιο γλυκό ψωμί! Το πιο γλυκό ψωμί είναι αυτό που έχει αποκτηθεί με τον κόπο μας και αυτό είναι μία αλήθεια που δυστυχώς κινδυνεύουμε να απωλέσουμε. Καμία έτοιμη λύση και κανένας από μηχανής θεός δε θα μπορέσει να μάς προσφέρει διέξοδο ή ανακούφιση από τα προβλήματά μας, προσωπικά ή κοινά αν εγκαταλείψουμε το συνεχή και συνεπή αγώνα μας. Σίγουρα στην πορεία που διαβαίνουμε χρειαζόμαστε βοήθεια μα πρωτεργάτης της βοήθειάς μας δεν είναι άλλος παρά τούτος ο εαυτός μας που καθημερινά φορτώνουμε με έγνοιες φτιασιδωμένες και ίσως αρκετά μακριά από τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. 

Ένα από τα πολλά στο οποίο συμφωνούμε εμείς οι 'τυχεροί' του 21ου αιώνα που μπορούμε και χαιρόμαστε τις ανέσεις που προσφέρονται από τα επιτεύγματα της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου, είναι πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από δύο λέξεις: ταχύτητα και έτοιμο. Όλα τα αναζητούμε γρήγορα και ει δυνατόν ήδη έτοιμα ή τουλάχιστον προπαρασκευασμένα. Γιατί πού καιρός τώρα για πολλή κούραση και σπατάλη χρόνου για ό,τι επιθυμούμε;;; Μα αλήθεια πόσο ωραίο είναι να βλέπεις όλους μας να πέφτουμε στην παγίδα της κούρασης από την ιδέα και μόνο της προσπάθειας που ίσως χρειάζεται ν ακαταβληθεί για κάτι που επιθυμούμε;;;

Καιρός να κοιτάξουμε τον εαυτό μας λίγο πιο βαθιά και ουσιαστικά και να σπείρουμε μέσα του την ελπίδα ότι πολλά μπορούμε να καταφέρουμε αρκεί να αποφασίοσυμε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με το στόχο μας και να μη φοβηθούμε τον κόπο της αυτοδημιουργίας! 

12 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ραντεβού σήμερα με το νέο πόνημα του δημοσιογράφου Πέτρου Κουμπλή που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. Με καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο εδώ και χρόνια και δύο άλλα έργα ήδη στο ενεργητικό του, το μυθιστόρημα ‘Θεία Δίκη’ και το θεατρικό ‘O Θεός βαριέται τελευταία’, ο κος Κουμπλής έρχεται τώρα με 12 ιστορίες, φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, να μοιραστεί μαζί μας τον δικό του τρόπο θέασης του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε αυτή τη μία και μοναδική τη ζωή μας μα συνάμα τόσο σύντομη σε διάρκεια.

          «Ποιος αναρωτιέται πραγματικά για τις παράλογες φοβίες αυτού του κόσμου, για τα κλουβιά μέσα στα οποία ζει; Ποιος έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά του ψεύδη, ποιος τολμά να φανταστεί μια άλλη ζωή; Ποιος επαναστατεί στον κοινό τόπο της καθημερινότητας;... Ποιος προσέχει τις λεπτομέρειες; Η ζωή είναι οι λεπτομέρειές της....Δώδεκα ιστορίες που είναι ζωντανές. Και γι’αυτό ονειρεύονται. Ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια».

Ξεκινώντας το ταξίδι αυτό στην καθημερινότητά μας μέσα από τα μάτια των ηρώων αυτών των ιστοριών σιγά σιγά νιώθεις ότι κάτι αλλάζει σε σένα. Αποκτάς θαρρείς ιδιότητες μαγικές, φανταστικές, σαν αυτές που είχαν πάντα οι ήρωες των παραμυθιών των παιδικών σου χρόνων. Μπορείς και αφουγκράζεσαι την ανάσα της καθημερινότητας, τις συνομιλίες της με τα έμψυχα και άψυχα και καλά όντα που την περιβάλλουν. Αφήνεσαι στης καρδιάς σου τις ανάγκες, που διαχειρίζεσαι τις αναστολές της διαμορφωμένης λογικής σου. Αρχίζεις ξαφνικά και διαπερνάς τον τοίχο που χρόνια τώρα κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής σου έχει χτίσει ο πολύπτυχος συσσωρευμένος φόβος σου και βλέπεις την πραγματικότητα έτσι όπως πάντα οραματιζόσουν ότι ίσως θα μπορούσε να είναι.

Το καθάριο χαμόγελο ενός κοριτσιού από έναν καταυλισμό στη Λιβερία, ένα μπορντό ποδήλατο που πονά καθώς βλέπει να σκουριάζει παραμελημένο, ένα μικρό ψέμα που χάνει αργά αλλά σταθερά την αθωότητά του, η παιδική αγάπη της Ελεονώρας και του Ανδρέα που μετατρέπεται στην πιο μαγική μελωδία, ένας πελαργός που τολμά να δει τη μοίρα του κατάματα και κοιτά έτοιμος να πληρώσει το τίμημα γαλάζιο βλέμμα του μωρού μέσα στο δέμα του, μία μυστηριώδης βαλίτσα της οποίας το περιεχόμενο δεν είναι άλλο από τα γνήσια χαμόγελα που συναντά σε περαστικούς, είναι κάποιοι από τους συνοδούς μας σ’αυτό το ταξίδι.

Δεν ξέρω πόσο συχνά κοιτάτε τον ουρανό και όχι την ώρα, αλλά ο κος Κουμπλής χωρίς να διεκδικεί συγγραφικές δάφνες, μάς προσφέρει ένα άλλο μαγικό χαλί του Αλλαντίν που μάς ταξιδεύει με δώδεκα μόνο στάσεις στο γύρο του κόσμου. Γιατί κλείνοντας την τελευταία του σελίδα αυτό νιώθεις, ότι μόλις είδες ολάκερο τον κόσμο. Με τα μάτια όμως της ψυχής σου...Καλό ταξίδι!

ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Πόσο σημαντική είναι;

''Πες μου και θα ξεχάσω, 

Δείξε μου και μπορεί να θυμηθώ,

 Άσε με να συμμετέχω και θα καταλάβω''

Η Διδασκαλία ως πράξη είναι λειτούργημα. Το ακούμε συχνά αυτό. Όπως συχνά ακούμε  ότι δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα ή μια  απλή μονομερής διαδικασία. Και το σίγουρο είναι ότι όλοι όσοι προσπαθούν να δώσουν έναν ορισμό της συναντούν δυσκολίες και καταφεύγουν σε μακροσκελείς εκφράσεις στην προσπάθειά τους να καλύψουν όλες τις πτυχές της. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι η Διδασκαλία ζητά το δάσκαλο, το μυητή και το μυημένο, δηλαδή το μαθητή. Ο δάσκαλος καθοδηγεί το παιδί στον κόσμο της γνώσης. Και το παιδί 'προκαλεί' το δάσκαλο στην αναζήτηση νέων τρόπων μετάγγισης της γνώσης αλλά και στην αυτοβελτίωσή του. 

Πώς όμως γίνεται αυτό; Ή ίσως για να θέσουμε το ερώτημα στην αντικειμενική, ουσιαστική του βάση πώς πρέπει να γίνεται αυτό; Υπάρχει η Επιστήμη της Παιδαγωγικής η οποία ασχολείται με όλες τις πτυχές της Παιδαγωγικής Διαδικασίας και φυσικά και με τα πρέπει και τα μη της Διδασκαλίας ως πράξη. Μα υπάρχει πάντα και ο προσωπικός, ανθρώπινος παράγοντας που βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με όλα αυτά τα πρέπει και τα μη. Και υιοθετεί το δικό του τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισής του. 

Μία από τις σύγχρονες προτάσεις που έχουν τεθεί σε εφαρμογή τα τελευταία χρόνια εντός της σχολικής πραγματικότητας και πράξης είναι η ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ. 

Ο ορισμός είναι κυριολεκτικός. Ο Δάσκαλος γίνεται μία ομάδα με τα παιδιά μέσα στην τάξη και όλοι μαζί συμμετέχουν στο ταξίδι κατάκτησης της γνώσης. Η παθητική στάση των μαθητών που στέκονταν σε παλιότερες εποχές με μάτια και αυτιά προσηλωμένα στην παράδοση έχει αλλάξει. Οι μαθητές σήμερα συμμετέχουν μαζί με το δάσκαλο στην 'ανακάλυψη' του νέου τμήματος γνώσης που έχουν να μάθουν κάθε μέρα. 

Θεωρητικά η Ομαδοσυνεργατική διδασκαλία στηρίζεται στην αρχή ότι η συμμετοχή προϋποθέτει ενεργητική στάση η οποία είναι απαραίτητη για τη μάθηση. Γιατί το να μαθαίνεις δε σημαίνει απλώς απομνημόνευση ή κατάκτηση γνώσεων που δεν ξέρεις πώς ή πού μπορούν να σου φανούν χρήσιμες. Το να μαθαίνεις σημαίνει ότι αποκτάς γνώσεις που συνοδεύονται απαραιτήτως από την δυνατότητα σου να ξέρεις πώς να τις διαχειριστείς και πώς να τις χρησιμοποιήσεις. Και όταν συμμετέχεις ενεργητικά στην κατάκτηση της γνώσης συνειδητοποιείς κάθε στάδιο της μάθησης. Γιατί η μάθηση έχει στάδια. 

Αν θελήσουμε να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας λόγο μη επιστημονικό αλλά προσιτό λόγω της λιτότητάς του σε μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων, θα λέγαμε ότι κατά τη διάρκεια της μάθησης περνάμε από το στάδιο της πρώτης επαφής με αυτό που μαθαίνουμε, της απομνημόνευσής του, της επεξεργασίας του και στη συνέχεια της χρήσης του εκεί που θα προκύψει ανάγκη, με τελευταίο πάντα ιεαραρχικά στάδιο αυτό της μεταλαμπάδευσής του σε κάποιον άλλον που θα πρέπει και αυτός με τη σειρά του να το επεξεργαστεί, να το συνειδητοποιήσει και να το χρησιμοποιήσει εφαρμόζοντάς το. 

Σε αυτήν την αρχή κατανόησης και επεξεργασίας στηρίζεται το μοντέλο της Ομαδοσυνεργατικής Διδασκαλίας. Η συμμετοχή των μαθητών προκαλεί άμεση συνεργασία τους με ταυτόχρονη καλλιέργεια όλων αυτών των ιδιοτήτων που προαπαιτεί όπως ο σεβασμός των δυσκολιών του άλλου, η προσπάθεια παροχής βοήθειας και επίλυσης αποριών, η συνεισφορά στο γόνιμο διάλογο που θα οδηγήσει στην 'θέαση' την αληθινή αυτού που μαθαίνουμε. 

Υπάρχει όμως πολύς ακόμα δρόμος να διανύσουμε για να μπορέσουμε όλοι εμείς που εμπλεκόμαστε στην εκπαιδευτική διαδικασία να απαλλαχθούμε από την τυραννία της παράδοσης που ήθελε σε διαφορετικές εποχές το δάσκαλο να υιοθετεί το προσωπείο της αυθεντίας. 

Σίγουρα οι νοοτροπίες έχουν αλλάξει αλλά ψήγματα παλαιότερων προσεγγίσεων και στάσεων παραμένουν και ίσως βγαίνουν στην επιφάνεια πολύ ευκολότερα από ό,τι θα έπρεπε. 

Για αυτό και η Ομαδοσυνεργατική Διδασκαλία είναι μία πρόταση που μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στο σύνολο της εκπαιδευτικής / παιδευτικής διαδικασίας. Αποτελεί ένα γόνιμο τρόπο αντιμετώπισης της μάθησης έτσι ώστε όλοι να την απολαμβάνουν.   

Πρώτη ημέρα στο σχολείο....!!!

«Ο πιο καλός ο μαθητής....»

...να σαι παιδί μου εσύ στην τάξη!!! Ακούγεται η ευχή στα αυτάκια των μικρών μας φίλων από τους ενήλικες γονείς, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, τους γεμάτους προσδοκία για τη νέα σχολική χρονιά που χτυπά το κουδούνι των σπιτιών μας. Και παραφράζοντας το ‘κάθε κατεργάρης στον πάγκο του’, αγαπημένη ρήση του παππού μου, ορόσημο της ημερολογιακής έναρξης του φθινοπώρου, επισήμου τέλους των καλοκαιρινών διακοπών, έρχομαι μαζί σας να επιστρέψω όπως κάθε γονιός μαθητιώσας νεολαίας στο θρανίο μου.

Γιατί κάθε Σεπτέμβρη η σχολική χρονιά ξεκινά για όλη την οικογένεια. Απλώς με διαφορετικό τρόπο και σκέψεις για το κάθε μέλος της χωριστά. Άγχος και κούραση για τους γονείς να προλάβουν να χωρέσουν και να εναρμονίσουν τις σχολικές ευθύνες με τις εξω-σχολικές δραστηριότητες, αγωνία να επιτύχουν στην επιλογές σχολείου, φροντιστηρίου, κατανομής χρόνου και δραστηριοτήτων για λογαριασμό των παιδιών τους, φόβος προσαρμογής για τους νεοβαπτισθέντες μαθητές, αίσθηση βαρετής επανάληψης και αιώνιας κούρασης για τους πιο μεγάλους τους απογοητευμένους από το τόσο οικείο τους πια σχολικό περιβάλλον, σκέψεις, ερωτήσεις, απορίες, πολλά πρέπει, άτονα ή συγκρουόμενα μεταξύ τους θέλω...

Σήμερα αφιερωνόμαστε στους γονείς, έτοιμους για σχολική δράση των νεοβαπτισθέντων μαθητών. Σήμερα καλωσορίζουμε τα Πρωτάκια μας, παιδιά και γονείς, του παιδικού σταθμού, του προνηπίου, του νηπίου ή της πρώτης δημοτικού.

Η είσοδος ενός παιδιού στο σχολείο θεωρείται κατά γενική ομολογία θεμελιώδης λίθος της ζωής του. Για τους περισσότερους αποτελεί γεγονός με άγνωστες δυσκολίες αφού σηματοδοτεί την πρώτη σημαντική αλλαγή της καθημερινότητας. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας στην προσπάθεια προσαρμογής τους, ελαχιστοποιώντας τις αρνητικά χρωματισμένες επιπτώσεις;

Να μη φοβηθούμε την άρνηση προσαρμογής σ’αυτήν την αλλαγή καθημερινότητας που ενδεχομένως εκφραστεί από πλευράς των παιδιών, μια και αποτελεί κοινή και δημοφιλή συμπεριφορά της πρώτης σχολικής ηλικίας. Είναι μία αντίδραση που σταδιακά υποχωρεί παράλληλα πάντα με την εξέλιξη της συναισθηματικής ωριμότητας των παιδιών μας, γι’αυτό και δεν υπάρχει λόγος πανικού. Κάθε αντίδραση σε μια αλλαγή αποτελεί άλλωστε ένδειξη υγιούς προσωπικότητας που αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντός της χωρίς να τα υπομένει παθητικά.

Να μη σταματήσουμε να καλλιεργούμε το διάλογο με τα παιδιά μας, μέσα απ’τον οποίο καλούμαστε να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη της αυτονομίας και ευελιξίας τους με απλές καθημερινές ενέργειες. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ξεκινά από την προετοιμασία που δίδεται μέσα στην οικογένεια. Είναι σημαντικό να πείσουμε τα παιδιά μας ότι είμαστε μαζί τους σε αυτό το ταξίδι εξερεύνησης γνώσεων, πάντα πρόθυμοι να τα βοηθήσουμε μα ταυτόχρονα και δίκαιοι, αντικειμενικοί κριτές τους καθώς και κριτές μας.

Και όσο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία μαθητές, μην αγχώνεστε ... το αφιέρωμά μας θα συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα! Μέχρι τότε, δεν κατεβάζετε τις σάκες σας από το πατάρι; 

ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

On a mobile or handheld? Click here - Problems viewing this email? Click here

September 2012

Δ Ι Α Λ Ε Ξ Ε Ι Σ Γιάννης Κουνέλλης 27 Σεπτεμβρίου 2012 Διάλεξη με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου Πέμπτη, 19:00-21:00 Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: Καλλιτέχνες που αντανακλούν την ευρωπαϊκή ταυτότητα της σύγχρονης τέχνης 3 - 24 Οκτωβρίου 2012 Κύκλος 4 διαλέξεων με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου κάθε Τετάρτη, 18:00-20:00 Εισαγωγή στην Ιστορία της Τέχνης 29 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου 2012 Κύκλος 5 διαλέξεων με τον Παντελή Τσάβαλο κάθε Δευτέρα, 18:00-20:00 Ένα έργο – Μια εποχή: Μαθαίνοντας Ιστορία μέσα από την Τέχνη 13 Νοεμβρίου - 4 Δεκεμβρίου 2012 κύκλος 4 διαλέξεων με την Ιωάννα Βετσοπούλου κάθε Τρίτη, 19:00-20:30 Δ Η Μ Ι Ο Υ Ρ Γ Ι Κ Α   Ε Ρ Γ Α Σ Τ Η Ρ Ι Α   Γ Ι Α   Ε Ν Η Λ Ι Κ Ε Σ Μιλώντας με τη γλώσσα της Ζωγραφικής Α’ Ενότητα: 1 Οκτωβρίου - 3 Δεκεμβρίου 2012 Β’ Ενότητα: 10 Δεκεμβρίου 2012 - 25 Φεβρουαρίου 2013 Γ’ Ενότητα: 4 Μαρτίου - 3 Ιουνίου 2013 κάθε Δευτέρα, 18:00-21:00, με τον Κώστα Ιωαννίδη Ζωγραφίζοντας την Μοντέρνα τέχνη Α’ Ενότητα: 3 Οκτωβρίου - 5 Δεκεμβρίου 2012 Β’ Ενότητα: 12 Δεκεμβρίου 2012 - 27 Φεβρουαρίου 2013 Γ’ Ενότητα: 6 Μαρτίου - 22 Μαΐου 2013 κάθε Τετάρτη, 18:00-21:00, με τον Κώστα Ιωαννίδη CONTACT 4 Neophytou Douka st, Vasilissis Sophias Ave & 1 Irodotou St Athens 106 74 T. 210 7228321-3 F. 210 7239382 www.cycladic.gr

Κολατσιό για το σχολείο

«Κολατσιό για το σχολείο»

Η σχολική τσάντα έτοιμη, το παιδί διαβασμένο και καλά περιποιημένο….τι λείπει;

Φυσικά ένα σωστά προετοιμασμένο κολατσιό για το σχολείο! Αν το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας, το κολατσιό αποτελεί ένα σημαντικό εφόδιο για τον μικρό μας μαθητή που πραγματικά έχει ένα δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το κολατσιό;

Το τοστ παραμένει σταθερή αξία και πάντα απολαυστικό. Το τοστάκι μπορεί να περιλαμβάνει βούτυρο, τυρί, γαλοπούλα, αλλά μπορεί να το εμπλουτίσετε και με άλλα συστατικά: Μια μίνι ομελέτα που μπορεί μέσα να περιλαμβάνει και λαχανικά που αρέσουν στο παιδί, αυγό βραστό, μαρούλι και ότι άλλο υλικό προτιμάει το παιδί. Το τοστ λοιπόν εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε ένα λαχταριστό σάντουιτς.

Για να μην γίνει…βαρετό, μπορείτε να κάνετε εναλλαγές στο είδος του ψωμιού. Υπάρχει τεράστια ποικιλία σε φούρνους αλλά αν βρείτε χρόνο μέσα στο Σαββατοκύριακο, ζυμώστε με τα παιδιά το δικό σας!

Το κέικ είναι επίσης μια εύκολη και πρακτική λύση. Γλυκό (με σοκολάτα, φρούτα, καρότο, ή απλό) ή αλμυρό, οι παραλλαγές είναι αμέτρητες. Φτιαγμένο από τα χέρια της μαμάς αποτελεί άλλο ένα υγιεινό σνακ. Για να σπάσετε και σε αυτή την περίπτωση την ρουτίνα, μετατρέψτε το κέικ σε μάφινς (αρκεί να έχετε τις ειδικές φόρμες ψησίματος).

Τα φρούτα μπορεί να συνοδεύουν κάποιο άλλο σνακ του παιδιού, αλλά σε εναλλαγή μπορεί από μόνα τους να είναι το μικρό γευματάκι του παιδιού στο σχολείο. Αν για κάποιο λόγο δεν προλαβαίνετε καθημερινά να έχετε ετοιμάσει κάτι για να φάει το παιδί, υγιεινή και πρακτική λύση είναι οι μπάρες δημητριακών που υπάρχουν στα super market σε μεγάλη ποικιλία γεύσεων. Επίσης στα καταστήματα με βιολογικά προϊόντα μπορεί κανείς να βρει ποικιλία υγιεινών σνακ που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε εναλλαγές με το σπιτικό φαγητό. Ένας χυμός είναι βέβαια πάντα η ‘κατάλληλη συνοδεία’ για ό,τι παίρνουν μαζί τους.

Αν για κάποιο λόγο δεν προλαβαίνετε καθημερινά να έχετε ετοιμάσει κάτι για να φάει το παιδί, υγιεινή και πρακτική λύση είναι οι μπάρες δημητριακών που υπάρχουν στα super market σε μεγάλη ποικιλία γεύσεων. Επίσης στα καταστήματα με βιολογικά προϊόντα μπορεί κανείς να βρει ποικιλία υγιεινών σνακ που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε εναλλαγές με το σπιτικό φαγητό

Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε... το κολατσιό δεν έρχεται να αναπληρώσει το μεσημεριανό γεύμα και άρα μην προσπαθείτε μέσω αυτού να καλύψετε κάθε διατροφική ανάγκη του παιδιού. Φροντίστε απλά να είναι υγιεινό και νόστιμο!

Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι, Μια ψυχολογική περιπέτεια

«Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι», Robert De Board, Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, Εκδόσεις Καλέντης (2012)

Mία αγαπημένη και γνωστή σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών παρέα , ο Βάτραχος και οι φίλοι του Αρουραίος, Τυφλοπόντικας και Ασβός, από το κλασικό πλέον αφήγημα του Kenneth Grahame «Ο άνεμος στις ιτιές» έρχεται και μας βρίσκει με το νέο μυθιστόρημα «Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι». Η Ακροποταμιά που κατοικούν είναι η μικρογραφία του μικρόκοσμου εντός του οποίου κινούμαστε και καθένας τους εκπροσωπεί τον εαυτό μας ή ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. 

Ο Robert De Board προσεγγίζει την κατάθλιψη, την ψυχική ασθένεια του μέλλοντος με μία ιστορία με ήρωες παραμυθένιους και μάς δείχνει το δρόμο να μάθουμε να μάς αγαπάμε! Η ζωή παύει να κυλά ήρεμα μια και ο Βάτραχος παθαίνει κατάθλιψη. Οι φίλοι του φυσικά συστήνουν να αρχίσει αμέσως ψυχοθεραπεία. Έτσι ξεκινά το ταξίδι του Βατράχου στον κόσμο της αυτογνωσίας!

          Τι φταίει γι΄αυτήν την ψυχική εξάντληση απ΄την οποία όλοι σήμερα υποφέρουμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο; Η ευτυχία υπάρχει μόνο στα παραμύθια; Είναι όλοι αυτό που δείχνουν; Γιατί άραγε φοβόμαστε τόσο πολύ να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως πράγματι είναι; Και αυτή η «συναισθηματική νοημοσύνη», τι είναι; Από πότε τα συναισθήματα απέκτησαν δείκτη εξυπνάδας;

            Ο Βάτραχος χρειάζεται μόνο 10 συνεδρίες για να μάθει τι είναι αυναισθηματική νοημοσύνη και φυσικά να την κατακτήσει. Θυμάται το φοβισμένο παιδί που υπήρξε, τον επαναστατημένο έφηβο που ποτέ δεν εκδηλώθηκε και βλέπει ξαφνικά τη ζωή του και τους ανθρώπους της χωρίς παραμορφωτικούς φακούς! Μαθαίνει να αναλύει τα συναισθήματά του και να βρίσκει τον τρόπο να πολεμά για αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Συμφιλιώνεται με τα λάθη του και ό,τι μέχρι τώρα απέφευγε και νιώθει την ψυχή του ανάλαφρη έτοιμη να ζήσει.

          Εμείς πάλι δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο πέρα απ΄την ανάγνωση αυτής της ψυχολογικής περιπέτειας. Θα γελάσουμε χάρη στους εύθυμους διαλόγους της, την καθαρότητα της αφήγησης και την αμεσότητα της αλήθειας της αλλά κυρίως γιατί θα ανακαλύψουμε αυτό που ξέρουμε αλλά ξεχνάμε: Το να ξαπλώνεις στο ντιβάνι δεν είναι κακό. Αντιθέτως επιβάλλεται. Μία συνομιλία δική μας προσωπική με εμάς ή με τον δικό μας άνθρωπο. Η φοβία όμως για ένα ντιβάνι είναι καταστροφική... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία η φυσική, πόσο μάλλον η ψυχική! 

Kορίτσι στο ψυγείο, ΕΤΓΚΑΡ ΚΕΡΕΤ, Εκδόσεις Καστανιώτη (2012)

Ραντεβού σήμερα με μία συλλογή από τα καλύτερα διηγήματα του Έτγκαρ Κέρετ, του Ισραηλινού συγγραφέα,.ο οποίος έχει θεωρηθεί ήδη με το πρώτο του έργο, τη συλλογή διηγημάτων Missing Kissinger, από τους κριτικούς λογοτεχνίας ως μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της περασμένης δεκαετίας.

        Γεννημένος το 1967 στο Τελ-Αβίβ, θεωρείται από τους σημαντικότερους συγγραφείς της νέας λογοτεχνικής γενιάς του Ισραήλ. Το βιβλίο του Missing Kissinger έχει συμπεριληφθεί στα δεκαπέντε σημαντικότερα ισραηλινά βιβλία όλων των εποχών, ενώ ο κριτικός Νισίμ Καλντερόν έγραψε ότι ο Κέρετ είναι «ο Άμος Oζ της γενιάς του». Αξίζει να σημειωθεί ότι για το νέο του αυτό βιβλίο γράφτηκε στην εφημερίδα LA Times ότι «αν υπάρχει χώρος στην καρδιά σου, στο πορτοφόλι σου ή στη λίστα βιβλίων που πρέπει να διαβάσεις για μία και μόνο συλλογή διηγημάτων φέτος, αυτή πρέπει να είναι του Έτγκαρ Κέρετ».

Τι είναι αυτό που δίνει τόση δύναμη στη γραφή του; Μέσα από την ανάγνωση των διηγημάτων του «επικοινώνησα» με ανθρώπους φοβισμένους, ανήσυχους, ποτισμένους με την πικρή γεύση που τους αφήνει η έλλειψη ελπίδας, η αίσθηση στέρησης μιας νέας προοπτικής. Μα καθένας τους κατορθώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο να συνεχίσει να ζει.

Ο Κέρετ σε πείθει πως όσο ζοφερή και αν είναι η πραγματικότητά σου, η δύναμή σου υπάρχει μέσα σου για να συνεχίσεις να ζεις. Υπάρχουν οι αμαυντικοί μηχανισμοί που δε θα χτίσουν έναν κόσμο ψευδαισθήσεων μα θα σε βοηθήσουν να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι επιβίωσης. Και αυτή η πειθώ έρχεται με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο. Με μϊα εφευρετικότητα και σπιρτάδα που μπορεί ακόμα και να κουράσουν ίσως τον αναγνώστη ο οποίος χωρίς να είναι συνηθισμένος σε τέτοιες εκπλήξεις νιώθει μια απροσδιόριστη απορία: Τι γράφει τώρα; Πώς είναι δυνατόν;

Και αμέσως μετά βλέπει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα των ηρώων του η πένα του συγγραφέα - δημιουργού τους. Και διαπιστώνει ότι η ουσία της ζωής ίσως και να είναι αυτό ακριβώς, ο τρόπος που επιλέγεις να αντιληφθείς και να ερμηνεύσεις την πραγματικότητά σου. Χωρίς όμως να κοροϊδεύεσαι, χωρίς αυταπάτες. Με πλήρη συνείδηση του τι αποφασίζεις να δεις και γιατί. Σημειώνω ενδεικτικά το διήγημα με τίτλο «Τίποτα» όπου γνωρίζουμε μια γυναίκα ερωτευμένη με έναν άντρα φτιαγμένο από τίποτα. «Αυτή που είχε πονέσει ήδη από πολλές απογοητεύσεις ήξερε πως η αγάπη αυτή δε θα την προδώσει ποτέ. Τι θα μπορούσε άλλωστε να την απογοητεύσει ξεκλειδώνοντας την πόρτα; Το άδειο διαμέρισμα; Το τίποτα μέσα στα σεντόνια του ανάκατου κρεβατιού;».