Τι γεύση έχει το παγωτό κεράσι; Θυμάσαι;
Τι γεύση έχει το παγωτό κεράσι; Θυμάσαι; Ή μήπως το επινοείς; Αυτό είναι το ερώτημα που ένιωσα να μου θέτει η Ελένη Γκίκα με την πρόσφατη συλλογή πολυτροπικών κειμένων της στο βιβλίο της Ιδεολογικά Ύποπτη. Ένα ερώτημα που σε άλλες «εποχές» της ζωής μου θα μου φαινόταν αδιάκριτο και επικίνδυνο μια και διεισδύει στα βαθύτερα συνειδησιακά μου στρώματα. Μα τώρα το ερώτημα μου φάνηκε πια εύλογο και ίσως και καθυστερημένο. Γιατί νομίζω, όπως και πολλοί αναγνώστες του βιβλίου πιστεύω ότι θα νομίσουν, ότι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα να δεις κατάματα τη γεύση της πραγματικότητάς σου. Μπορεί αυτό που θα δεις να μη σου αρέσει. Μπορεί αυτό που θα δεις να είναι απλούστατα η συνειδητοποίηση ότι η πραγματικότητά σου έχει πια απωλέσει τη γεύση της. Και μπορεί να βρεθείς στο γνωστό αιώνιο πανανθρώπινο δίλημμα του ποια είναι τελικά η γεύση που προτιμάς.
Κτερίσματα γεύσεων η ζωή σου. Κτερίσματα πάνω στην άμμο των ψευδαισθήσεων και των κατασκευασμένων «πραγματικοτήτων» σου. Μα ίσως τελικά αυτή είναι και η ομορφιά της διαδρομής σου στον δρόμο της εξερεύνησης της ιδεολογίας σου. Ιδεολογικά ύποπτη η Ελένη Γκίκα γιατί φλερτάρει με το αληθινό και το επινοημένο. Ύποπτη γιατί αυτό που συνδιαλέγεται με το δικό της εγώ είναι τολμηρό και πώς αλήθεια μπορεί κανείς να τολμά να τολμήσει σε αυτό το σήμερα που κτίζεται από άλλους για σένα έτσι ώστε να σου κρύβει το φως;
Μέσα από τις 23 ιστορίες της – εξομολογήσεις η Ελένη Γκίκα πιάνει από το χέρι τα αινίγματα της ζωής και περπατώντας πλάι τους τα προσεγγίζει. Χαλαρώνει σιγά σιγά τα σφιχτά λουριά του προσωπείου τους και αρχίζει να περιδιαβαίνει μαζί τους στους λαβυρίνθους του μυαλού και της ψυχής. Περπατάμε και εμείς ακούγοντας τη φωνή των αφηγητών, άλλοτε στα υστερόγραφα που γράφει η ίδια η ζωή, άλλοτε στο ξύπνημα του έρωτα, στον ύπνο που γλυκά τον αγκαλιάζει και στη σταδιακή του εξαφάνιση που αφήνει τα πάντα πίσω του ξερά και μουντά, στο γράμμα που ποτέ δε γράφτηκε, στο σημείωμα που γράφτηκε αλλά τελικά ποτέ το χέρι δεν το έριξε στο ταχυδρομικό του κουτί, στο συναίσθημα που εκφράστηκε αλλά ποτέ δεν βρήκε τον ακουστικό πόρο του αποδέκτη του και έμεινε αιωρούμενο κάπου μεταξύ της αρχικής αφετηρίας του και του μετέπειτα προορισμού του.
Περιδιαβαίνουμε ανάμεσα σε κάκτους που γίνονται καμέλιες, σε μοναχικούς σιωπηλούς δρόμους της Κυριακής που έχεις δίπλα σου αυτόν που έψαχνες χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, σε αυτά που κρατάς και χάνεις, σε αυτά που δίνεις και τελικά έχεις, στις αναβολές που σπαταλούν μάταια τη ζωή σου, αυτήν την γνωστή άγνωστη που τόσο θες να αγαπήσεις αλλά πώς; Πώς να νικήσεις την ήττα που ακολουθεί κάθε σου νίκη; Πώς να πιαστείς από το τίποτα; Και όμως «από το τίποτα πιάνεται καμιά φορά ο άνθρωπος. Επειδή μπορεί αυτό το ένα να μην υπάρχει αλλά είναι απαραίτητο για τη δική μας ζωή».
Αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι, η Ελένη Γκίκα, μας ανοίγει την πόρτα στη δική της «Ιδεολογικά ύποπτη» ζωή και μάς αφήνει να τη διαβάσουμε. Γιατί όπως έχει εύστοχα ειπωθεί όσο περισσότερο διαβάζεις τόσο καλύτερος αναγνώστης της δικής σου ζωής γίνεσαι. Μη φοβηθείς αν κάποια στιγμή συνειδητοποιήσεις ότι το στόμα σου είναι στυφό. Μη φοβηθείς αν ξεχάσεις την αγαπημένη σου γεύση ή αν κυριευθείς από αγευσία. Ένα να θυμάσαι. «Διαβάζεις αυτό που είσαι». Γδύσου την καθημερινότητά του και θεάσου για λίγο αυτό που είσαι. Μη μένεις άλλο σε μισοτελειωμένες κινήσεις. Γιατί αυτές είναι τα θραύσματα που δεν χωρούν πουθενά.
Φαντάσου στο παζλ της δικής σου ζωής να μην υπάρχει άλλο παρά μισοτελειωμένες κινήσεις. Αυτή είναι η νίκη του φόβου σου να τολμήσεις. Η νίκη του φόβου σου και η ήττα της επιθυμίας και του ονείρου σου. Και αυτό δεν είναι η ήττα που ακολουθεί τη νίκη. Αυτή είναι η ήττα που έχει ήδη προδιαγράψει το μέλλον σου.
Καλή ανάγνωση!
Πρώτη Δημοσίευση : 29 ΜΑΪΟΥ 2017, 02:27,
http://tetartopress.gr/ti-gefsi-echi-to-pagoto-kerasi-thymase/
