Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι, Μια ψυχολογική περιπέτεια

«Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι», Robert De Board, Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, Εκδόσεις Καλέντης (2012)

Mία αγαπημένη και γνωστή σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών παρέα , ο Βάτραχος και οι φίλοι του Αρουραίος, Τυφλοπόντικας και Ασβός, από το κλασικό πλέον αφήγημα του Kenneth Grahame «Ο άνεμος στις ιτιές» έρχεται και μας βρίσκει με το νέο μυθιστόρημα «Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι». Η Ακροποταμιά που κατοικούν είναι η μικρογραφία του μικρόκοσμου εντός του οποίου κινούμαστε και καθένας τους εκπροσωπεί τον εαυτό μας ή ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. 

Ο Robert De Board προσεγγίζει την κατάθλιψη, την ψυχική ασθένεια του μέλλοντος με μία ιστορία με ήρωες παραμυθένιους και μάς δείχνει το δρόμο να μάθουμε να μάς αγαπάμε! Η ζωή παύει να κυλά ήρεμα μια και ο Βάτραχος παθαίνει κατάθλιψη. Οι φίλοι του φυσικά συστήνουν να αρχίσει αμέσως ψυχοθεραπεία. Έτσι ξεκινά το ταξίδι του Βατράχου στον κόσμο της αυτογνωσίας!

          Τι φταίει γι΄αυτήν την ψυχική εξάντληση απ΄την οποία όλοι σήμερα υποφέρουμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο; Η ευτυχία υπάρχει μόνο στα παραμύθια; Είναι όλοι αυτό που δείχνουν; Γιατί άραγε φοβόμαστε τόσο πολύ να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως πράγματι είναι; Και αυτή η «συναισθηματική νοημοσύνη», τι είναι; Από πότε τα συναισθήματα απέκτησαν δείκτη εξυπνάδας;

            Ο Βάτραχος χρειάζεται μόνο 10 συνεδρίες για να μάθει τι είναι αυναισθηματική νοημοσύνη και φυσικά να την κατακτήσει. Θυμάται το φοβισμένο παιδί που υπήρξε, τον επαναστατημένο έφηβο που ποτέ δεν εκδηλώθηκε και βλέπει ξαφνικά τη ζωή του και τους ανθρώπους της χωρίς παραμορφωτικούς φακούς! Μαθαίνει να αναλύει τα συναισθήματά του και να βρίσκει τον τρόπο να πολεμά για αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Συμφιλιώνεται με τα λάθη του και ό,τι μέχρι τώρα απέφευγε και νιώθει την ψυχή του ανάλαφρη έτοιμη να ζήσει.

          Εμείς πάλι δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο πέρα απ΄την ανάγνωση αυτής της ψυχολογικής περιπέτειας. Θα γελάσουμε χάρη στους εύθυμους διαλόγους της, την καθαρότητα της αφήγησης και την αμεσότητα της αλήθειας της αλλά κυρίως γιατί θα ανακαλύψουμε αυτό που ξέρουμε αλλά ξεχνάμε: Το να ξαπλώνεις στο ντιβάνι δεν είναι κακό. Αντιθέτως επιβάλλεται. Μία συνομιλία δική μας προσωπική με εμάς ή με τον δικό μας άνθρωπο. Η φοβία όμως για ένα ντιβάνι είναι καταστροφική... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία η φυσική, πόσο μάλλον η ψυχική!