Ένα παραμύθι για το πιο γλυκό ψωμί

Η ευλογία της αυτοδημιουργίας

Όταν κάποτε πριν από πολλά πολλά χρόνια μία αγωνιούσα για το μέλλον του γιου της μητέρα ρώτησε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν τι θα έπρεπε να διαβάζει το παιδί της για να μπορέσει να αποκτήσει τα θεμέλια της επιστημονικής σκέψης, ο αντισυμβατικός επιστήμονας την κοίταξε με λίγη απορία και απάντησε "Παραμύθια. Τι άλλο;''. 

Σαστισμένη τον κοίταξε και επαναλαμβάνοντας την απάντησή του σε μια προσπάθεια να σιγουρευτεί ότι άκουσε καλά συνέχισε ''Παραμύθια, μάλιστα. Και όταν μεγαλώσει;''  

''Ακόμα περισσότερα παραμύθια'' ήταν η αποστομωτική απάντηση. 

Δεν ξέρουμε μια και δεν υπάρχει περαιτέρω μαρτυρία σχετική με τις ζωές των εμπλεκόμενων στο περιστατικό ατόμων, τι απέγινε τελικά με εκείνο το αγόρι. Δεν ξέρουμε εάν άρχισε να διαβάζει πυρετωδώς παραμύθια, αν κατάλαβε ποτέ την ευεργετική τους επίδραση ή αν απλώς παρέμεινε με παρότρυνση των μεγαλυτέρων του προσκολλημένος στην απόκτηση γνώσεων στο όνομα της επιθυμητής επαγγελματικής καταξίωσης. 

Το σίγουρο όμως είναι ότι έστω και αργά όλοι μας αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την πολύπτυχη αξία των παραμυθιών. Ηθικοδιδακτική, παραδειγματική, αισθητική μια και το καλό ταυτίζεται με το όμορφο, πυροδοτική μια και προκαλεί περαιτέρω σκέψεις μέσα στο δικό του φαντασιακό κόσμο που κάθε αναγνώστης δημιουργεί. 

Σήμερα η σκέψη μου με αφορμή το γνωστό λαϊκό μύθο για το βασιλιά που ξαφνικά χάνει την όρεξή του και όλοι ψάχνουν να βρουν τι φταίει, οδηγήθηκε σε μία πηγή γνήσιας χαράς, την αυτοδημιουργία. 

Ξυπνά λοιπόν ένα ωραίο πρωινό ο βασιλιάς και καταλαβαίνει όσο περνά η μέρα ότι η όρεξή του έχει μόνιμα κοπεί. Τρομοκρατημένοι όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Μα η όρεξη έχει φύγει για τα καλά. 'Ώσπου ο σοφός γέροντας του χωριού δίνει τη λύση. ''Πρέπει να φάει το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου''. Στρώνονται όλοι οι αυλικοί και μάγειρες στην κουζίνα για να φτιάξουν το πιο γλυκό ψωμί. Μα όση προσπάθεια και κατεβλήθη κανένα ψωμί δεν του έφερε πίσω την όρεξή του. 

  Οργισμένος ο βασιλιάς ξαναφωνάζει το γέροντα και εκνευρισμένος του ζητάει εξηγήσεις. Η απάντηση έρχεται κεραυνοβόλα: ''Έλα μαζί μου πολυχρονεμένε για τρεις ημέρες και αν δε βρεις την όρεξή σου τότε τιμώρησέ με''. 

Και ο βασιλιάς ξεκινάει και πηγαίνει μαζί του. Δεν ξέρω πόσοι έχετε ακουστά το μύθο ή τον έχετε διαβάσει μα τελικά ο βασιλιάς ξαναβρίσκει την όρεξή του. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο γέροντας τον πήρε μαζί του και του έμαθε μέσα σε τρεις ημέρες να ζυμώνει το δικό του ψωμί! 

Αυτό το δικό του ήταν το πιο γλυκό ψωμί! Το πιο γλυκό ψωμί είναι αυτό που έχει αποκτηθεί με τον κόπο μας και αυτό είναι μία αλήθεια που δυστυχώς κινδυνεύουμε να απωλέσουμε. Καμία έτοιμη λύση και κανένας από μηχανής θεός δε θα μπορέσει να μάς προσφέρει διέξοδο ή ανακούφιση από τα προβλήματά μας, προσωπικά ή κοινά αν εγκαταλείψουμε το συνεχή και συνεπή αγώνα μας. Σίγουρα στην πορεία που διαβαίνουμε χρειαζόμαστε βοήθεια μα πρωτεργάτης της βοήθειάς μας δεν είναι άλλος παρά τούτος ο εαυτός μας που καθημερινά φορτώνουμε με έγνοιες φτιασιδωμένες και ίσως αρκετά μακριά από τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. 

Ένα από τα πολλά στο οποίο συμφωνούμε εμείς οι 'τυχεροί' του 21ου αιώνα που μπορούμε και χαιρόμαστε τις ανέσεις που προσφέρονται από τα επιτεύγματα της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου, είναι πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από δύο λέξεις: ταχύτητα και έτοιμο. Όλα τα αναζητούμε γρήγορα και ει δυνατόν ήδη έτοιμα ή τουλάχιστον προπαρασκευασμένα. Γιατί πού καιρός τώρα για πολλή κούραση και σπατάλη χρόνου για ό,τι επιθυμούμε;;; Μα αλήθεια πόσο ωραίο είναι να βλέπεις όλους μας να πέφτουμε στην παγίδα της κούρασης από την ιδέα και μόνο της προσπάθειας που ίσως χρειάζεται ν ακαταβληθεί για κάτι που επιθυμούμε;;;

Καιρός να κοιτάξουμε τον εαυτό μας λίγο πιο βαθιά και ουσιαστικά και να σπείρουμε μέσα του την ελπίδα ότι πολλά μπορούμε να καταφέρουμε αρκεί να αποφασίοσυμε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με το στόχο μας και να μη φοβηθούμε τον κόπο της αυτοδημιουργίας!