Η ψήφος και ο ψόφος

«Η ψήφος και ο ‘ψόφος’ ...»

Οι εκλογές έφτασαν και άσχετα με το πόσοι τελικά θα τιμήσουν με την ψήφο τους την εκλογική διαδικασία, το σίγουρο είναι ότι αρκετοί, ίσως ακόμη περισσότεροι από αυτούς που θα εμφανιστούν τελικά στην κάλπη, θα περάσουν λίγη ώρα καθισμένοι στον καναπέ τους, απηυδισμένοι μεν από την όλη πολιτικολογία αλλά ετοιμοπόλεμοι για λεκτικές αψιμαχίες που κάπως θα καταφέρουν να ‘διασκεδάσουν’ την ανία και σταθερά εμφανιζόμενη κούρασή τους.

Το ιδανικό του ενεργού πολίτη βέβαια απαιτεί την ενεργή συμμετοχή και δήλωση της ψήφου και όχι μόνο τη θέαση των δρώμενων εκ του καναπέως. Μα το ιδανικό του ενεργού πολίτη ολισθαίνει στις συσωρευμένες απογοητεύσεις όπως ολισθαίνει και υποφέρει και η ίδια η λέξη στα στόματα των κυριευμένων από βιάση και πολιτική ζέση ομιλητών. Εκεί λοιπόν που κάθεται ο ετοιμοπόλεμος για τις λεκτικές αψιμαχίες θεατής, έτοιμος να απολαύσει τις κοκορομαχίες των τηλεοπτικών παραθύρων, τσουπ έρχεται το γλωσικό ολίσθημα, το lapsus linguae όπως έλεγαν και οι Λατίνοι –ακριβής μετάφραση «ολίσθημα της γλώσσας» - και ο θεατής βομβαρδίζεται με την αρσενικοποίηση του όρου. «Διεκδικούμε ‘τον ψήφο’ του πολίτη του αύριο», λένε οι υποψήφιοι. Και η ψήφος γίνεται ο ψήφος. Και κανείς δεν αντιδρά. Ψόφος και καταχνιά πέφτει ολόγυρα από το γλωσσικό ολίσθημα. Και κανείς δεν το προσέχει ιδιαίτερα. Αγωνιά να δει την απάντηση του καθισμένου δίπλα ή απέναντι, πολιτικού αντιπάλου. Έτσι και αλλιώς τι σημασία έχουν τα γένη; Ζούμε πια σε μια εποχή που μάλλον δείχνει να προτιμά την ανάμειξη των γενών. Άραγε και των γενεών; Ναι, ίσως και των γενεών. Γιατί η αλήθεια είναι αγαπητοί μου ψηφοφόροι ότι υπάρχει μια κινητικότητα μεταξύ των γενεών. Νέα παιδιά τάσσονται υποστηρικτές της παλαιάς μορφής πολιτικής ιδεολογίας, ενώ εκπρόσωποι της παλιότερης γενιάς με συντηρητικές πάντα απόψεις, ξάφνου ξυπνούν και αποφασίζουν να ταχθούν στο πλάι της νέας επερχόμενης γενιάς της αλλαγής. Μια τρέλα και ένα μπέρδεμα δηλαδή. Μεγάλης έκτασης ανάμειξη και τα πολιτικά ιδεώδη και στεγανά χαλαρώνουν τους μεντεσέδες της πόρτας τους. Όποιος θέλει, όπου θέλει, χρίζεται αυτομάτως υποψήφιος. Είτε από δική του υπαιτιότητα είτε ως μέρος του εκλογικού τρικ και κόλπου έλξης ψηφοφόρων. Χρίζουμε και έναν άλλον ως υποψήφιό μας και μέχρι να καταλάβει τι του έχει συμβεί και πώς έχει καπηλευτεί το όνομά του, οι εκλογές θα έχουν τελειώσει.

Ίσως τελικά η ψήφος δεν ολιθαίνει τυχαίως λεκτικά στον ψόφο. Ο λαός λέει ότι κάνει «ψόφο» όταν θέλει να δώσει έμφαση στο έντονο κρύο, στους κακοτράχηλους χειμώνες και στην αγριάδα της φύσης. Μα πώς άραγε το εκλογικό τοπίο του σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηλιόλουστο με έλλειψη αέρηδων, χωρίς ξηρασία, με ανυδρία και χωρίς νέα άνθη;

Πώς η ψήφος φέτος θα γλιτώσει την μετάλλαξή της σε ψόφο;