Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες- ΒΙΒΛΙΟ - ΚΡΙΤΙΚΗ

BiblioNet : Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες
΄Το Οριζόντιο Ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες’ είναι καρπός πονήματος του κου Αργύρη Χιόνη, και βαδίζοντας στο δεύτερο ηλικιακό του έτος–Εκδόσεις Κίχλη 2008, ISBN 978-960-98390-3-7-έχει ήδη κατακτήσει μεγάλη μερίδα εραστών του βιβλίου, αποσπώντας και το κρατικό βραβείο διηγήματος για το έτος 2009. Παραφράζοντας το Στεφάν Μαλαρμέ που έλεγε ότι ‘κάθε βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο’ θα πω ότι οι αφύσικες αυτές ιστορίες σε μένα άνοιξαν παράθυρα που είχαν κλείσει ή ξεχαστεί κατά τη διάρκεια της πορείας μου προς την ενηλικίωση.
Παράθυρα που ατενίζουν στο μπλε της θάλασσας, στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, στο πράσινο των βουνών, στο φλερτάρισμα της αγριάδας με το διπλανό της κυπαρίσσι, στο κλείσιμο του ματιού των απέναντι βουνών στο αεράκι που τα χαιδεύει απαλά, στις πέτρες που ονειρεύονται κήπους, στις παπαρούνες που ανθίζουν κοκκινίζοντας, στα μάτια που δε θέλουν απλά να κοιτούν αλλά να βλέπουν.
Θυμήθηκα πώς μπορεί κάποιος να βλέπει αν το θελήσει...να νιώθει και να μη φοβάται να περάσει τη διαχωριστική γραμμή που η σκληρή, κάθε άλλο παρά ανθρώπινη καθημερινότητα θέτει μεταξύ επιβαλλόμενης λογικής και ηθελημένα καλυμένης ευαισθησίας. Θυμήθηκα ότι ‘ο θάνατος και η ζωή ενώνονται’ γιατί ‘αυτό το υποθετικό τέλος και η υποθετική διάρκεια είναι στην ουσία το ίδιο ακριβώς πράγμα, ένα όνειρο’ όπως μοναδικά εκφράζει με την πένα του ο ποιητής μας-πεζογράφος (σελίδα 18).
Σε συνέντευξή του ο ίδιος τον Ιανουάριο 2009 στο περιοδικό Lifo αναφέρει ότι το παρόν βιβλίο συμπληρώνει το τρίπτυχο πεζογραφικής δημιουργίας που ξεκίνησε με το Όντα και μη Όντα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω», 2007), το οποίο και διαδέχτηκε την επόμενη χρονιά το Περί αγγέλων και δαιμόνων από τις ίδιες εκδόσεις. Η ραχοκοκκαλιά τους , συνεχίζει, είναι ίδια με αυτή του ποιητικού του έργου, η υπαρξιακή αγωνία και η συνεχής αντιπαράθεσή τους με το θάνατο.
Το σίγουρο για τον αντίκτυπο των ιστοριών αυτών στην ψυχή μου είναι ο θρίαμβος πάλι του παραμυθιού. Του παραμυθιού που τελικά σε διδάσκει ότι δε χρειάζεται να αναλώνεσαι σε ένα ατέρμονο ψάξιμο για τη μαγική συνταγή του ονείρου. Του ονείρου τα υλικά δεν είναι γραμμένα σε κιτάπια ή περγαμηνές ή βιβλία μαγειρικής. Υπάρχουν εξ αρχής της γενέσεως μας και συμπορεύονται πιστοί συνταξιδευτές της ζωής μας αφήνοντας τα σημάδια τους στη φύση που μας κυοφορεί και κάποια στιγμή όλους, με τη σειρά μας, μας ανασταίνει.
Ο κος Χιόνης μοιράζεται μαζί μας τη χάρη που του χει δοθεί να μιλήσει απλά, αυτή που επιθυμεί και ο γέροντας του Σεφέρη (Ένας γέροντας στην ακροποταμιά, στ. 16):
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη
Διαβάστε το και εναντιωθείτε στον ανείπωτο, φρικιαστικό εφιάλτη της σοβαροφανούς πραγματικότητας που της έχουμε επιτρέψει να μας καταδιώκει και να μας τυλίγει όλο και πιο σφιχτά.
Διαβάστε το και αφεθείτε στην γλυκύτητα του ονείρου, της πίστης ότι όλα είναι εφικτά και ότι ακόμα και για αυτά που φαντάζουν αδύνατα αν τελικά δε γίνουν, η έκπληξη και το απρόσμενο θα έρθουν και θα αποδείξουν ότι καλώς δεν έγιναν...