ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΕΣΤΛΙΝ ΚΑΜΜΙΝΓΚΣ

Και εφ'όσον περί παραμυθιού ο λόγος, γιατί λίγο ο καιρός, έντονη βροχή και δυνατό για τα μεσογειακά μας δεδομένα κρύο, λίγο και η ώρα, βραδινή, βουτηγμένη στα βαθιά, προχωρημένα πέπλα της νυχτιάς, σε κατακλύζει η ανάγκη για παραμύθι να αρχινίσει...
κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη ,
και έτσι ξετυλίχτηκε η ανέμη των παραμυθιών του Κάμμινγκς.
Τίτλος του βιβλίου "Παραμύθια", εκδόσεις Νεφέλη 2009 (ISBN 978-960-211-940-2)και συγγραφέας ο Έντουαρντ Έστλιν Κάμμινγκς (Edward Estlin Cummings, 1894-1962), από τους σημαντικότερους, όπως αναφέρεται, Αμερικανούς ποιητές του εικοστού αιώνα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι κάθε δημιουργία είναι ένα όνειρο που υλοποιείται και παίρνει μορφή διαφορετική ανάλογα με το είδος της τέχνης που το εκφράζει,τότε εύκολα μπορεί να σκεφτεί ότι το όνειρο που εκφράζει ένας παραμυθάς είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά που αποτελούν και το όνειρο του ποιητή. Γι' αυτό και δεν με ξενίζει καθόλου αλλά το βρίσκω και πιο φυσικά αναμενόμενο κάθε ποιητής σε κάποια φάση της πνευματικής του πορείας να γίνεται παραμυθάς ή ένας παραμυθάς να γράφει στίχους.Πιο πιθανό θεωρούσα πάντα ένας καλός παραμυθάς να είναι και ποιητής ή να γίνεται, και τούμπαλιν παρά ένας διηγηματογράφος ή μυθιστοριογράφος να γράφει παραμύθια. Γιατί; Μα γιατί τα παραμύθια των οποίων ο κεντρικός άξονας ύπαρξης τους είναι να μεταδώσουν αλληγορικά τη διδαχή, να δώσουν το επιμύθιο, είναι κατά βάση πάντα ποιητικά. Ποιητικά γιατί όχι μόνο ποιούν ήθος αλλά γιατί οι λέξεις τους και οι εικόνες τους είναι ποιητικές. Γίνονται οχήματα που απλά σε μεταφέρουν αλλού. Κάνουν το απίθανο να συμβαίνει, δίνουν ψυχή και πνοή στο άυλο, είναι οι λέξεις τους πουλιά που σε ταξιδεύουν και σε βοηθούν να τα βλέπεις όλα αλλιώς. Σαν να τα ξανανακαλύπτεις ένα πράγμα...Θυμάμαι την αίσθηση που είχα όταν διάβασ πρώτη φορά μου παραμύθι για μεγάλους. Ένιωσα τόση έκπληξη, όταν είδα μια φαινομενικά απλοϊκή ιστορία να με κάνει να νιώθω ότι ανακαλύπτω τον άλλο κόσμο, αυτόν που δεν είναι μικρός, ούτε συμβατικός, πόσο μάλλον κάλπικος ή θνητός. Πέρασα σαν την Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη και πήγα στη χώρα των θαυμάτων, στη χώρα αυτή της οποίας ο κόσμος είναι ο μόνος γνήσιος και γι' αυτό αιώνια ζωντανός. Ίδια έκπληξη με αυτή που είχα και ακόμα έχω όταν διάβάζοντας ένα στίχο ή περισσότερους περνώ πάλι πίσω από τον καθρέφτη με λέξεις τόσο απλές και νοήματα τόσο φαινομενικά απλοϊκά...
Αυτήν την έκπληξη βίωσα όταν διάβασα και τα παραμύθια του Κάμμινγκς. Παραμύθια και για μεγάλους για να μην πω πρωτίστως γι'αυτούς. Αν και πραγματικά θεωρώ άσκοπο και άνευρο, άνευ ουσίας το διαχωρισμό των παραμυθιών με βάση τα ηλικιακά γκρουπ στα οποία υποτιθέμενα απαυθύνονται. Γιατί τα παραμύθια απευθύνονται σε όλους ανεξαρτήτως ηλικίας ή συναισθηματικής ωρίμανσης όπως ακριβώς και τα ποιήματα. Και αυτό είναι και το βασικότερο θεμέλιο της μεγάλης δύναμης που έχουν, η ποίηση και η παραμυθία, και της τεράστιας επίδρασης που ασκούν.
'Παραμύθια' λοιπόν τα τέσσερα πεζογραφήματα του Κάμμινγκς με όλα τα μαγικά υλικά για όλους μας. Στο προλογικό σημείωμα ο αναγνώστης πληροφορείται ότι οι τρεις από τις τέσσερις ιστορίες γράφτηκαν από τον ποιητή για την κόρη του Νάνσυ ενώ η τέταρτη (Ο ελέφαντας και η πεταλούδα)πιθανολογείται ότι γράφτηκε μετά το 1948 για το μικρό του εγγονό.
Το επιμύθιο δε δίνεται άμεσα αλλά αφήνεται στην αίσθηση που δημιουργείται στον αναγνώστη / ακροατή. Φτιάχνει ο καθένας το δικό του με βάση τις χορδές της ψυχής του που περισσότερο δονούνται. Τα δικά μου ήταν κάπως έτσι όπως τα περιγράφω στις αναρτήσεις που ακολουθούν με τίτλο το καθένα από τα τέσσερα παραμύθια...