Είναι ο χώρος που διαμορφώνει τον καλλιτέχνη ή ο καλλιτέχνης το χώρο;
Ερώτημα που κρέμεται σαν ομπρελίνο πάνω από την τέχνη προσπαθώντας χάρη στην αδυναμία του και εγγενή δυσκολία του να απαντηθεί, να προστατέψει την εκάστοτε προσπάθεια έκφρασης της τέχνης από κακόβουλες κριτικές. Γιατί όταν γίνεσαι μάρτυρας καλλιτεχνικής έκφρασης που δε σε γεμίζει αμέσως προτού αρχίσει να εκτοξεύεται λόγος κριτικής που καταδικάζει, που ρίχνει στα Τάρταρα τον καλλιτέχνη έρχεται, ανοίγεται από πάνω σου και σε συγκρατεί με τον προβληματισμό που σου εμφυτεύει.
Προβληματίζεσαι λοιπόν και αναρωτιέσαι κατά πόσο όντως φταίει ο καλλιτέχνης ο αγαπημένος σου που δεν δονήθηκαν της ψυχής σου οι χορδές στο σύνολό τους παρά μονάχα λεπτοί παλμοί αδιόρατα και σχεδόν ανεπαίσθητα ήρθαν να σε συναντήσουν;
Μήπως φταίει το κοινό του; Μήπως φταίει η πνοή του χώρου που ουσιαστικά ίδια με ένα παγωμένο κύμα αέρα ακινητοποιεί τους θεατές και τους καθιστά ανήμπορους να βιώσουν τη μέθεξη;
Προ ημερών ολίγων προβληματίστηκα πάλι πηγαίνοντας στο Παλλάς να παρακολουθήσω την ‘αγάπη που θα με βρει όπου και να μαι’. Γιατί ναι μεν αισιόδοξος και πολλά υποσχόμενος ο τίτλος της συναυλίας, βασισμένος ταυτόχρονα στην παρακαταθήκη 40 ολόκληρων ετών μουσικής πορείας και τραγουδιών-σταθμών που επιστεγάζονται και ενδυναμώνονται με τη σημερινή κατάθεση των νέων τραγουδιών της Χαρούλας, με το ‘Μεγαλώνω΄ να κυριαρχεί , αλλά η ίδια η συναυλία μία άνευρη εμπειρία που δεν μπόρεσε με τίποτα να θυμήσει μέθεξη κατά τη διάρκειά της.
-‘Μα τι σας έχω κάνει σήμερα;’ Αναρωτήθηκε φωναχτά η Χαρούλα στο δεύτερο μέρος μετά τη Ρόζα χαμογελώντας με παράπονο και ένιωσες τα πρόσωπα όλων μέσα στο σκοτάδι να μειδιούν αναρωτηθέντες και οι ίδιοι εσωτερικά γιατί το χειροκρότημα είναι τόσο αδύναμο και δειλιάζει να εκφραστεί; Για τα χείλη δε που μάταια και με τεράστια δυσκολία αποτόλμησαν να σιγοψιθυρίσουν στίχους αγαπημένους, παλιές θύμησες της ενηλικίωσής τους, των ερώτων τους, των απογοητεύσεών τους, των παθημάτων και θαυμάτων της ψυχής τους που η μεγάλη σε βάθος ψυχής ερμηνεύτρια έχει συνοδέψει και σηματοδοτήσει όλα αυτά τα χρόνια, ούτε λόγος.
Ούτε λόγος γιατί τα χείλη που τόλμησαν, αμέσως πάγωσαν από την πνιγερή σιωπή του πλήθους που απαθές θαρρείς, αμέτοχο, νεκρωμένο στεκόταν και άκουγε, άκουγε μόνο χειροκροτώντας για λίγο στο τέλος, τόσο σε ένταση και διάρκεια όσο νόμιζε ότι του επιτρεπόταν από το χώρο!
Και γίνεσαι έτσι ξαφνικά μάρτυρας για άλλη μια φορά πολυπαθής της εποχής σου. Μιας εποχής τόσο παράλογης που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Πηγαίνει ο κόσμος στην ποιότητα, δείχνει ότι την αποζητά και πηγαίνει, γεμίζει το χώρο και όμως μένει απαθής. Υποτάσσεται στο υποτιθέμενο πρωτόκολλο συμπεριφοράς που θεωρητικά του επιβάλλει το περιβάλλον. Η συναυλία είναι συνυφασμένη όπως κάθε μορφή μέθεξης τέχνης με λύτρωση, ξαλάφρωμα, κάθαρση ψυχής. Αν η κάθαρση στην διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης εκφράζεται με βουβό πόνο, θλίψη, αναταραχή ή γέλωτα που εκφράζεται με όλους τους δυνατούς τρόπους που μας παρέχει η γλώσσα του σώματος, η κάθαρση της συναυλίας αν μη τι άλλο εκφράζεται και με τραγούδι. Μιας τέτοιας τουλάχιστον μορφή συναυλίας. Παλαμάκια συνοδευτικά, τραγούδι και κίνηση που σε παρασύρει.
Περίμενα ένα πλήθος να γίνει μια αγκαλιά, ένα στόμα, ένα χειροκρότημα, μια κίνηση…
Περίμενα ένα θέατρο που λειτουργώντας ως συναυλιακός χώρος θα έδειχνε τουλάχιστον ότι δεν έχει ξεχάσει το νόημα της λέξης …
Συναυλία, συν και αυλός δηλαδή, όλοι συμμετέχουμε. Και όμως το συν απουσίαζε οικτρά και έντονα αυτό το βράδυ που βρέθηκα εκεί. Και έτσι το ερώτημα παραμένει : Πόσο ο χώρος επηρεάζει την έκφραση; Και αν όντως την επηρεάζει έτσι, μήπως πρέπει να θυμηθούμε αυτό που και η λαϊκή σοφία ποικιλοτρόπως έχει εκφράσει σχετικά με το ‘έκαστος στο είδος του΄ και να το επεκτείνουμε όσο είναι καιρός και στη χρήση των χώρων; Γιατί τελικά ίσως κάθε χώρου η αποπνέουσα ατμόσφαιρά των τοίχων, των διαδρόμων του, των καθισμάτων του, των σκαλοπατιών του και του φωτισμού του, τον προορίζει για συγκεκριμένου είδους εκφράσεις τέχνης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου