Ένας στίχος να κινητοποιήσει τις μάζες...

Ένα κείμενο για τα όνειρα που χάνονται... για τις ψυχές μας που ψάχνουν απεγνωσμένα τα κομμένα τους φτερά...

Λένε ότι το μεγαλείο μιας πνευματικής δημιουργίας δοκιμάζεται μέσα στο χρόνο με την έννοια της δυνατότητάς της να αποδεικνύεται επίκαιρη, να μιλάει στην ψυχή των ανθρώπων μιας μελλοντικής γενιάς. 

Κάθε δημιουργός βέβαια εκφράζει τον παλμό της εποχής που βιώνει χωρίς απαραίτητα να τον απασχολεί το ερώτημα του τι μπορεί να πει σε αυτούς που θα ακολουθήσουν. Είναι η εσωτερική ανάγκη η τωρινή των χρόνων και γεγονότων που βιώνει αυτή που βγάζει τη δύναμη της φωνής του. Μα οι περισσότερες από αυτές οι φωνές όσα χρόνια και αν περάσουν αποδεικνύονται επίκαιρες γιατί οι κοινές αλήθειες της ψυχής μας μένουν αναλλοίωτες παρά τις όποιες εξελίξεις και αλλαγές. 

Μία τέτοια αλήθεια είναι η ανάγκη η κοινή όλων μας να πιστέψουμε στο όνειρο, να δημιουργήσουμε ένα όνειρο ατομικό ή κοινό το οποίο λατρεύουμε γιατί δίνει νόημα στην ύπαρξή μας, αιτιολογεί την κούραση της καθημερινότητάς μας, εξηγεί στο μυαλό μα και την καρδιά μας την πορεία μας σε αυτόν τον αγώνα που ονομάζουμε ζωή. 

Το βέβαιο με τα όνειρα είναι ότι ανεξαρτήτως της προσωπικής ελεύθερης βούλησης επηρεάζονται  άμεσα από τον παλμό της εποχής τους. Δεν υπάρχει σίγουρα ψυχή που να μην ονειρεύεται να βρει το έτερο ήμισύ της ή που να μην αναζητά την αποδοχή και το θαυμασμό των άλλων, μα υπήρχαν άραγε πολλοί άνθρωποι πριν από δύο -τρία χρόνια περίπου στη χώρα μας που αναρωτιόντουσαν για το πώς μπορούν να βρουν ψωμί και ελευθερία; 

Μάλλον πολύ λιγότεροι σε αριθμό συγκριτικά με σήμερα που οι βασικές βιοτικές και πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων απειλούνται λόγω της παγκόσμιας κρίσης. 

Ο ποιητής μας Τίτος Πατρίκιος στο ποίημά του Στίχοι 2 που γράφτηκε το 1957 και ανήκει στη συλλογή του ¨Το δάσος και τα δέντρα¨  εκφράζει την αγωνία του για τους στίχους που χάνονται πια και δεν μπορούν να εμπνεύσουν ανθρώπινα όνειρα. 

¨Στίχοι που κραυγάζουν

στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες

στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη

και μέσα στους λίγους πόδες τους

κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,

άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,

γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.

(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα-

ποιοι σκέφτονται τις μάζες;

Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)

Γι' αυτό κι εγώ δε γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.

Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω. ¨

Δεν φαίνεται να υπάρχει πια κανένας στίχος που να μπορέσει να κινητοποιήσει τις μάζες, λέει ο ποιητής. Ένας στίχος, ένα σύνθημα, μία λέξη. Μία λέξη που να δώσει πνοή στην πίστη του ανθρώπου   ότι αξίζει να ζει δημιουργώντας. 

Παραφράζοντας το στίχο της προσωπικής του αγωνίας, αναρωτιέται κανείς ποιος θα μπορούσε να είναι ένας στίχος που θα κινητοποιούσε τις μάζες. Η απάντηση του ερωτήματος φαντάζει ανέφικτη λαμβάνοντας υπόψην μας ότι ειδικά σήμερα αυτό που απασχολεί τον καθέναν ατομικά μα και τη μάζα κάθε άλλο παρά το όνειρο είναι. Φαίνεται ότι ο σημερινός απόγονος του ανθρώπου του Νεάντερνταλ  δεν απέχει καθόλου από τον πρόγονό του όσον αφορά στη στάση ζωής του και στα θέματα που αποτελούν τις πρωταρχικές του έγνοιες. 

Σε ποια άραγε κινητοποίηση μπορεί κανείς να αφεθεί όταν διακινδυνεύουν οι βασικές ανάγκες διατροφής, στέγης, σωματικής ασφάλειας; Ποια ενέργεια εξέλιξης, βελτίωσης, πνευματικής ανόδου ή απλώς διαύγειας μπορεί να θελήσει ν επιδιώξει κάποιος σε έναν κόσμο που καταρρέει οικονομικά και υλικά, ηθικά και πρωτίστως πολιτιστικά; 

Στο σημείο που βρισκόμαστε έχουμε κατακτήσει στο έπακρο το αίσθημα του πόνου που φέρνει η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο άκρατος ατομικισμός. Και η λέξη όνειρο, στόχος, σχέδιο, σκοπός, αιωρείται μεταξύ της πληγωμένης μας αξιοπρέπειας και της αγωνίας μας για επιβίωση.

Ένας στίχος να κινητοποιήσει τις ψυχές μας που ψάχνουν απεγνωσμένα τα κομμένα τους φτερά...ένας στίχος...