Οικογένεια εξ αίματος και Οικογένεια του πνεύματος

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσες οικογένειες έχει από τη στιγμή που γεννιέται ή αποκτά κατά τη διάρκεια της ζωής του ο καθένας μας;

Σίγουρα το μαγικό άστρο κάθε νέας ζωής φωτίζει σε συγκεκριμένη γεωγραφικά, πολιτιστικά και ιδεολογικά οικογένεια, αυτή που σχηματικά θα μπορούσε να ονομαστεί εξ αίματος. Είναι όμως η λειτουργία της άρρηκτα δεμένη με την πνευματική οικογένεια που μας συντροφεύει στην πορεία του θνητού μας βίου. Είναι η οικογένεια του παγκόσμιου γίγνεσθαι,  της ιδεολογίας που κρύβουν οι κοινωνικές δομές, της πνευματικής κληρονομιάς που μας έχει κληροδοτηθεί.

Και έρχεται η τρομερή και φοβερή ώρα των γονιών που ξαφνικά βλέπουν ότι στα θεμέλια της νεανικής ταυτότητας που αγωνίζονται να χτίσουν γερά, προκαλούνται αλλαγές. Έρχονται οι άλλες οικογένειες να διεκδικήσουν την ένταξη των νέων μελών τους και την υιοθέτηση από πλευράς τους των δικών τους κανόνων λειτουργίας. Είναι οι φίλοι τους, τα βιβλία τους, τα παιχνίδια τους, το σχολείο τους, οι δάσκαλοί τους, τα χόμπι τους. Είναι οι ήρωες των τηλεοπτικών εκπομπών, οι αναδυόμενες, βάσει εποχής κάθε φορά, αλλαγμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές, οι απογοητεύσεις τους ή ο ενθουσιασμός τους για κάθε τι μέχρι πριν λίγο απαγορευμένο, η αβεβαιότητα που προκαλείται από την πληθώρα των επιλογών που απλόχερα τους προσφέρονται. Οι καταρρίψεις παλαιών προτύπων και η δημιουργία νέων, η γρήγορη εναλλαγή των συναισθημάτων τους.

Έρχονται τα παιδιά και αλλάζουν το χρώμα της παραίνεσης / συμβουλής που τόσο κοπιαστικά οι γονείς νιώθουν ότι έχουν κάποια στιγμή καταφέρει να τους μεταδώσουν. Είναι αυτό που πάμπολλες σίγουρα φορές έχετε συνωμοτικά μοιραστεί με τους ομοιοπαθείς σας «Λευκό λέω εγώ στο σπίτι; Μαύρο που φέρνει από έξω όταν έρχεται».

Τότε αρχίζει και ταρακουνιέται συθέμελα θαρρείς το γυαλί προστασίας που υπάρχει εντός του οίκου μας και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Είμαστε πολίτες του κόσμου ολάκερου και αυτόν δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε έτσι ώστε να νιώθουμε ασφαλείς. Μα το θέμα δεν είναι να ελέγχουμε τον κόσμο, να τον φοβόμαστε, να μην τον αφουγκραζόμαστε, να του κρυβόμαστε ή απλώς και μόνο να τον επικρίνουμε. Το θέμα είναι να μάθουμε εμείς πρώτα οι ίδιοι να δοκιμαζόμαστε στων καιρών τις επιταγές χωρίς να απαξιώσουμε ποτέ τη δική μας πνευματική οικογένεια, αυτή που καθόρισε αμετάκλητα το «εγώ» του καθενός μας.

Ας αφήσουμε χώρο στο νέο πνεύμα που έρχεται να σμιλεύσει τις σημερινές παιδικές και νεανικές ψυχές να συνομιλήσει μαζί μας. Αν τα παιδιά δουν ότι σταματάμε να χτίζουμε ασπίδες προστασίας και δε φοβόμαστε αλλά σεβόμαστε τη διαφορετικότητα θα νιώσουν τη δύναμη της δικής τους πνευματικής οικογένειας. Και επενδύοντας ολοένα και περισσότερο σε αυτήν θα πλεύσουν με ούριο άνεμο διαμορφώνοντας τη δική τους πρόταση ζωής με θάρρος, γνώσεις και προπαντός ελευθερία λόγου.