Πώς με λέω;;;;;;

Μια σκέψη για την πρώτη ιεραρχικά πράξη φασισμού στο είναι μας

Δεν ξέρω αν το όνομα σημαίνει κάτι. Ίσως για τους γονείς ή για το νονό αφού συνήθως από πλευράς τους επιλέγεται. Για το άτομο όμως που το φέρει, συνήθως όχι. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάρος που του φορτώθηκε από το παρελθόν του, αυτό που χωρίς να ορίζει βρήκε και προσπαθεί στην πορεία του να το οικειοποιηθεί ερμηνεύοντάς το με τον τρόπο που του κάνει περισσότερο.

Είναι το όνομα το πρώτο ίσως εισιτήριο της θνητής μας ζωής που παίρνουμε δωρεάν – στην αρχή τουλάχιστον γιατί αργότερα το αντίτιμο είναι μεγάλο. Αναπόφευκτο το κοστολόγιο του να αναγκάζεσαι να αγαπάς κάτι που δεν έχεις καν προλάβει να επιλέξεις.

Ανοίγοντας τα μάτια μας σε αυτό το πρώτο μας ξύπνημα στο παρθενικό πρωινό της ζωής μας, πρώιμα αποκτά ο εαυτός μας ταυτότητα ονομαστική πριν τη μαθητεία του σε αυτό που αργότερα ανακαλύπτει ως διαδικασία...να μάθει να αγαπάει την ταυτότητά του και σταδιακά να την πλάθει.

Δεν ξέρω λοιπόν αν το όνομα σημαίνει κάτι. Για μας αλλά και για τους άλλους, αυτούς που μας ξέρουν και μας υποδέχονται αλλά και αυτούς που μας μαθαίνουν αργότερα.

Ξέρω όμως ότι το όνομα είναι η πρώτη μεγάλη μας δοκιμασία στην λόγω υποχρέωσης επιβολή της αγάπης, στην εκ των ουκ άνευ αγάπη. Στην αγάπη που δοκιμάζεται σκληρά κάθε λεπτό και κονταροχτυπιέται, μάχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον ‘ιό’ της αμφισβήτησης γιατί δεν βασίζεται σε προσωπική επιλογή, δε στηρίζεται σε προσωπική αρέσκεια που δύσκολα αυτοαναιρείται. Γιατί πώς μπορείς να λες ότι αγαπάς κάτι που δε διάλεξες;

Η αγάπη θέλει πάθος, θέλει εμμονή, θέλει έντονο το αίσθημα της δέσμευσης της προσωπικής, θέλει προσωπική ελευθερία. Και όμως αγαπάμε – λέμε – αγαπάμε όλο τον κόσμο γιατί ζούμε και εμείς μαζί του ενώ ξεχνάμε να μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας .....

Ξετυλίγοντας λοιπόν το μίτο των παράλογων αντιθέσεων που ταλανίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα βλέπουμε ότι αυτό που η Αριάδνη κρατά στο χέρι της εκεί στην είσοδο του λαβυρίνθου είναι το όνομά μας. Η πρώτη σε ιεραρχία πράξη φασισμού στο είναι μας. Την αποδεχόμαστε και προχωράμε απορρίπτοντας κατά κόρον τα λοιπά δομικά μας στοιχεία. Μπορεί να την απαλύνουμε. Πολλά ευτυχώς τα χαϊδευτικά, ακόμα περισσότερα δε τα παρατσούκλια. Αλλά όλων αυτών το εφαλτήριο παραμένει μη δική μας επιλογή. Όσο για τα άλλα μας στοιχεία; Τα βιάζουμε στη βιασύνη μας να προλάβουμε να γίνουμε αγαπητοί, να νιώσουμε αρεστοί. Τα κρύβουμε από το φόβο της απόρριψης, τα καταπιέζουμε λυγίζοντας μπροστά στην προοπτική χλευασμού, ειρωνίας ή έλλειψης κατανόησης από τους άλλους. Περνάμε τη ζωή μας υιοθετώντας τα ΄πρέπει’ που πηγάζουν από τα ‘θέλω’ και τις προσδοκίες των άλλων, αφήνοντας τα δικά μας σε λήθαργο.

Μόνο που η ζωή δεν είναι παραμύθι με καλό απαραίτητα τέλος. Και αν μη τι άλλο δεν είναι ταινία με το happy end εγγυημένο. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι περισσότερο τείνουμε να χαράζουμε τη διαδρομή μας με το τέλος να προδιαγράφεται από το σκιερό σύννεφο της κεκαλυμμένης φασιστικής επιβολής.

Και κάποια στιγμή ακόμα και αν δεν έρθει το βασιλόπουλο να μας δώσει το φιλί που θα μας επαναφέρει στη ζωή, γυρνάμε στον καθρέφτη, κοιτάζουμε το είδωλό μας και αναρωτιόμαστε....Ποια είμαι; Με λένε Μαρία, Μαίρη, Μαριώ, Μαράκι, κοριτσάκι μου, αγάπη μου, μωρό μου, καμάρι μου, ζουζούνι, κουτσουνάκι μου, μαμά, θεία, αδερφή, αδέρφι, φιλενάδα...Με λένε κοπελιά, δεσποινίς, κυρία μου, κυρά-Μάρω αλλά εγώ, εγώ πώς με λέω; 

Με λένε αλλά εγώ πώς με λέω; Αλήθεια ξέρω πώς θέλω να με λένε; Ξέρω πώς εγώ θέλω να με λένε;