είναι μϊα από τις φράσεις που αποδίδονται στον Έλληνα ποιητή και ζωγράφο Νίκο Εγγονόπουλο (1910-1985). Μία φράση η οποία αποτελεί και αυτή κρίκο της αλυσίδας όλων αυτών που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί για την τέχνη και την επίδρασή της στον ανθρώπινο βίο.
Εξ αφορμής του θέματος της έκθεσης στις Πανελλήνιες εξετάσεις της χρονιάς που πέρασε και των επακόλουθων παραπόνων σχετικά με το ζητούμενό του, το οποίο ζητούσε να ΄δει΄ τη μαθητεία των αυριανών πολιτών στην Τέχνη, προέκυψε το ερώτημα: Αλήθεια μαθητεύουμε ως γονείς μαζί με τα παιδιά μας στην Τέχνη; Ή μήπως έχει και αυτή η μορφή μαθητείας θεωρηθεί μία πολυτέλεια στο πλαίσιο του άγχους επίτευξης συγκεκριμένων στόχων σε μικρό χρονικό διάστημα;;;;
Σκεφτόμουν αυτό που πολλοί καλλιτέχνες απαντούν στο ερώτημα αν γεννιούνται ή γίνονται. Και με βάση τις κατά καιρούς απαντήσεις τους καταλαβαίνεις ότι τελικά αυτό που επιθυμούν να δώσουν σε εμάς που στεκόμαστε απέναντί τους και τους βλέπουμε, τους μελετάμε, τους θαυμάζουμε ή τους απορρίπτουμε είναι κάτι τόσο απλό. Μπορεί το ταλέντο να γεννιέται αλλά για να βγει χρειάζεται ο απαραίτητος, ξεχωριστός πάντα για κάθε άνθρωπο χρόνος ωρίμανσης της ψυχής να αποκαλυφθεί. Και έδωσε αυτή η σκέψη το εναρκτήριο σάλπισμα να ξεκινήσουν οι απορίες μου σχετικά με την ευθύνη μας ως γονείς αναφορικά με τη στάση που κρατούν τα παιδιά μας απέναντι στην τέχνη.
Η Τέχνη υπάρχει στη φύση την ίδια και τις μυστηριακές της δυνάμεις , στα θαύματα που τελούνται στο βασίλειό της κάθε στιγμή. Η Τέχνη κρύβεται στον τρόπο που θα σου περιγράψει ένα μικρό παιδί το ηλιοβασίλεμα ή στη γαλήνη που θα δαμάσσει το βλέμμα του και τον τρόπο που αναπνέι μία μελωδία...η τέχνη υπάρχει μέσα στο κύτταρο της δημιουργίας μας για αυτό και της χρωστάμε...της χρωστάμε να αφήσουμε ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς μας για να τη θεαθούμε....
Και για να έρθουμε στην πράξη η τέχνη βιώνεται από εμάς τους ίδιους και τον τρόπο που αποφασίζουμε να χτίσουμε τις ζωές μας. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνουμε στις μεταξύ μας οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις τόσο περισσότερο δημιουργικοί γινόμαστε αφού καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε όλα τα διλήμματα, τις δυσκολίες των επιλογών μας, τις διαφωνίες μας, τις ευκαιρίες κοινής μας διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Είναι οι ιδέες που όλοι επιστρατεύουμε για το πώς να περάσουμε δημιουργικά και ευχάριστα το λίγο ελεύθερο χρόνο που έχουμε μεταξύ μας, οι οποίες σιγά σιγά θα μεγαλώσουν και θα έρθουν να ανοίξουν το μυαλό μας και να μάς μάθουν σταδιακά να περπατάμε χωρίς να νιώθουμε χαμένοι ή αμήχανα στα δρομάκια των διάφορων εκφάνσεων της Τέχνης, είτε αυτό είναι η παρακολούθηση μιας συναυλίας ή μιας θεατρικής παράστασης, είτε είναι η επίσκεψη σε μία έκθεση ζωγραφικής ή η συμμετοχή σε ένα εικαστικό δρώμενο.
Ευτυχώς οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται σήμερα είναι πολλές. Πολλά τα εργαστήρια δημιουργικής απασχόλησης, μουσικοκινητικής αγωγής, θεατρικού παιχνιδιού, ζωγραφικής ή κατασκευών. Η πληθώρα της προσφοράς βέβαια ενέχει κινδύνους αποπροσανατολισμού γι΄αυτό και καλό είναι σιγά σιγά να εξερευνούμε τι μάς προσφέρει μεγαλύτερη ευχαρίστηση συζητώντας με τα παιδιά μας έτσι ώστε να ψηλαφίζουμε τις ανάγκες της ψυχής τους. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει για να λειτουργήσει ως ΄πάρκινγκ΄ των παιδιών μας. Ό,τι προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε υπηρετεί αυτό που και οι καλλιτέχνες μάς λένε, τη διαδικασία ωρίμανσης της ψυχής μας...Καλή περιδιάβαση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου