Δάσκαλε που δίδασκες...

Πες μου 10 συμβουλές,

θα ακούσω το πολύ μία

κάνε 10 πράγματα 

θα ακολουθήσω τουλάχιστον τα εννέα....

Δάσκαλε που δίδασκες...και λόγο δεν εκράτεις. 

Ο βασικός λόγος που η λαϊκή σοφία γέννησε την σχεδόν σε όλους μας γνωστή παροιμία του τίτλου, δεν είναι άλλος από την ανάγκη να καταδείξει την αναγκαιότητα συμφωνίας λόγων και έργων, συμφωνία που η ίδια η ζωή γεννά σε κάθε τομέα της και ειδικά σε αυτούς τους χώρους όπου η διδασκαλία άμεση ή έμμεση κρατά το σκήπτρο της εξουσίας. 

Μέσα στις τάξεις έχουμε για παράδειγμα άμεση διδασκαλία. Αυτή είναι ο πυρήνας λειτουργίας της ομάδας που βρίσκεται εντός των τοίχων της -  όχι βέβαια των τειχών της! Οι μαθητές ή μάλλον καλύτερα μαθητευόμενοι, μια και με τον όρο 'τάξεις' δε θα ήταν δόκιμο να περιοριστούμε αυστηρά  στις σχολικές των πρώτων βαθμίδων, βρίσκονται εκεί για να διδαχθούν. Το τι είναι μία εξίσου δυνατή απορία που γεννά πολλές σκέψεις μα τώρα ας περιοριστούμε στο πώς. 

Πώς διδάσκονται οι μαθητευόμενοι του σήμερα; Σίγουρα με ποικιλία, διεύρυνση και διαφοροποίηση των μέσων σε σχέση με το παρελθόν και βάσει νεότερων ρηξικέλευθων ιδεολογιών αναφορικά με την αξία, τους στόχους και σκοπούς της οιαδήποτε παιδαγωγικής διαδικασίας με την ευρύτερη έννοια του ρόλου. 

Οι ενδοοικογενειακές πάλι σχέσεις αποτελούν μία αδιαμφισβήτητη ενσάρκωση του εξουσιαστικού ρόλου της διδασκαλίας. Οι γονείς νουθετούν, διδάσκουν και τα παιδιά οφείλουν να είναι παρόντα για να διδαχθούν από την εμπειρία των μεγαλυτέρων. Τα πρωτότοκα πάλι παιδιά διδάσκουν τα μικρότερα αδέρφια τους ενώ οι ίδιοι οι γονείς μπορεί - αν αφεθούν λίγο απελευθερωμένοι να βιώσουν την ουσιστική μαγεία του διδάσκειν που δεν είναι άλλη παρά η συνύπαρξή του, η αλληλεπίδρασή του με το διδάσκεσθαι - να διδαχθούν από τους 'μαθητές'-απογόνους  τους.

Ο δάσκαλος λοιπόν ως έννοια, ως λειτούργημα, ως διαδικασία, ως ρόλος, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ανεξαρτήτως λοιπών αλλαγών που μπορεί να αφορούν τη μορφή του, τον χώρο κυριαρχίας του ή τη λειτουργία του.  

Ο τρόπος άσκησης της διδασκαλίας μεταβάλλεται μα η φύση της αυτή καθεαυτή δεν νομίζω ότι θα αλλοιωθεί ή θα 'εξαφανισθεί'  μια και η αναγκαιότητα ύπαρξης και διατήρησης ενός συστήματος μετάδοσης γνώσεων, νουθέτησης και καθοδήγησης δεν πρόκειται να εκλείψει.  

Είναι αυτή η τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης που θα διατηρεί ασίγαστη τη διδασκαλική διαδικασία. Σκεφτείτε τούτο μοναχά το απλό μα τόσο αντιφατικό: Ελεύθερο ον ο άνθρωπος εκ φύσεως. Ελεύθερος μεν , φιλόδοξος δε. Περίεργος φύσει και θέσει όπως έχει ειπωθεί και δια στόματος Αριστοτέλη, ενός από τους μεγάλους δασκάλους του. Και έτσι πραγματώνεται το πιο αντιφατικό, το πιο τρελό πράμα του κόσμου τούτου του μικρού, του μέγα - όπως έχει χαρακτηριστεί και από τον ποιητή.   

Αυτό που ο καθένας μας αρνείται να παραδόσει, αυτό που θεωρητικά τιμά και υπερασπίζεται, η ελευθερία του, αποτελεί ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο αντικείμενο πόθου του όταν θεαθεί ως αγαθό του άλλου, του συμπορευτή του, του συνανθρώπου του. 

Υπέρμαχοι μαχητές προστασίας της ελευθερίας τους που όμως αγωνίζονται για να καταφέρουν να διαχειριστούν την ελευθερία των άλλων, των συνανθρώπων τους, των συμπορευτών τους. 

Και εκεί αρχίζει όλο αυτό το περίεργο παιχνίδι της επικράτησης. Ένα παιχνίδι ομόκεντρων κύκλων με κέντρο πάντα το ίδιο κίνητρο, την επικράτηση μιας κυρίαρχης, νικήτριας άποψης, στάσης, συμπεριφοράς. 

Όλοι λοιπόν ανάλογα με τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, τα συμφέροντά μας, τις ευθύνες μας γινόμαστε Δάσκαλοι. Μα πάντα των άλλων. Ποτέ των εαυτών μας. Φαίνεται ότι έχουμε πεισθεί, δεν ξέρω αλήθεια πώς, ότι εμείς ό,τι ήταν να διδαχθούμε το διδαχθήκαμε. Και τώρα αλίμονο στις επερχόμενες γενιές που βρίσκονται στα χέρια μας και επιμένουμε να τους κρατάμε. Να τους κρατάμε για να αποδείξουμε ότι ξέρουμε. ότι είμεθα επαΐοντες . 

Μα αλήθεια ερωτώ και εγώ ως θύμα μαθητευόμενης που βρέθηκε στα χέρια των Δασκάλων που τώρα μαζεύτηκαν στην άκρη και παρακολουθούν εναγωνίως τους Νέους Δασκάλους να παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, ερωτώ λοιπόν: Γιατί αυτοί που αυτοαποκαλέστηκαν και ορίστηκαν Δάσκαλοί μου δεν κράταγαν το λόγο τους;;; Και γιατί εγώ στερήθηκα αυτομάτως τότε το δικαίωμα έκφρασης της απορίας αυτής;;; Ποιος είπε ότι Δάσκαλος σημαίνει αλάνθαστος;;; 

Αλήθεια ερωτώ και περιμένω όποιος γνωρίζει να απαντήσει. Ποιος έγδυσε το Διδάσκειν από το ένδυμά του που δεν είναι άλλο από το Διδάσκεσθαι;;;; 

Όταν διδάσκεις, διδάσκεσαι και όταν διδάσκεσαι συνειδητά τότε και εσύ με τη σειρά σου συμμετέχεις ενεργά σε αυτό το αλισβερίσι της αδιαμφισβήτητης αλληλεπίδρασης που χτίζεται μεταξύ των συμμετεχόντων στην διαδικασία. 

Το χειρότερο δε όλων είναι ότι τώρα βρίσκομαι ξαφνικά να περιμένουν από μένα όλοι οι μέχρι πρότινος Δάσκαλοί μας να αναλάβω επάξια το ρόλο του Δασκάλου. Του Δασκάλου που θα  πρέπει να συνεχίσει να χειραγωγεί τα μυαλά των νέων ανθρώπων των διψασμένων για πρότυπα, για πεποιθήσεις, για ιδέες, για αξίες και ιδανικά. Να χειραγωγεί και να κατευθύνει προς τα διάφορα ''πρέπει'' και ''μη'' χωρίς όμως να έχει μάθει ο ίδιος να τα εφαρμόζει. 

Ευτυχώς για μένα πολλοί Δάσκαλοί μου κράτησαν το λόγο τους και μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο οι πνευματικοί μα και οι φυσικοί καθώς και άλλα αγαπημένα μου οικογενειακά πρόσωπα. Ευτυχώς για εμάς δεν είμαι η μόνη. 

Μα η μαυρίλα που έχει απλωθεί πάνω στον ουρανό μας δεν είναι άλλη από τα λόγια και τους λόγους που έπεα πτερόεντα ποτέ δεν τηρήθηκαν , δεν κρατήθηκαν, δεν εφαρμόστηκαν. Ζητώ από τους Δασκάλους ανεξαρτήτως ηλικίας που πατώντας στα βήματα του Σωκράτη ξέρουν πως όσα περισσότερα γνωρίζουν τόσα λιγότερα τελικά  μαθαίνουν ουσιαστικά, να συντονίσουν τις Τάξεις που η κοινωνία μας, το έθνος μας σήμερα χρειάζεται. Τάξεις Μαθητευόμενων που θέλουν να ακολουθήσουν αυτό που τους έχει πείσει μέσα στην πορεία του στον χρόνο ότι αξίζει και όχι να αφεθούν στους εντυπωσιασμούς λέξεων, υποσχέσεων, κενών λόγων. 

Ευτυχώς για εμάς δεν είμαι η μόνη που ως άνθρωπος φωτίστηκα από Δασκάλους που ήξεραν να διδάξουν πρώτιστα τον εαυτό τους και ακολούθως τους μαθητές τους, αγωνιζόμενοι κάθε μέρα να εφαρμόζουν και να δοκιμάζουν την αξία αυτών που πρέσβευαν στην πράξη. Ευτυχώς γιατί αυτό αποτελεί αν η τι άλλο εγγύηση ότι οι απόγονοί τους είναι σήμερα εδώ.  Τους καλούμε να πράξουν. Τώρα που τα λόγια των άλλων ξεφούσκωσαν, τώρα που η κάθε λέξη χάνεται μέσα στο έλος της ισοπέδωσης. Οι μαθητές υπάρχουν. Απλώς κουράστηκαν την παθητική διδασκαλία. Βαρέθηκαν να ακούν. Μα είναι έτοιμοι να συνεισφέρουν στη δημιουργία. Είναι πια η ώρα να αποκτήσει πρόσωπο ο Δάσκαλος του αιώνα μας, της εποχής μας. 

Ξέρετε ποιος είναι , ποιος πρέπει να είναι ο Δάσκαλος του Σήμερα;;;; Ο αέναα , ακούραστα, επίμονα και αδιάκοπα Μαθητευόμενος στις ανάγκες και επιταγές του Τώρα ....και όχι ο κοιμώμενος κάτω από την προστασία της σκέπης του τίτλου του,  ο κοιμώμενος και κουρασμένος να κρατήσει το λόγο του....

Αυτή είναι η ευχή μου για τη νέα χρονιά που καλείται να βιώσει η χώρα μας  και να επιβιώσει αλώβητη. 

Να μαθητεύσουμε χωρίς να παρασυρθούμε, με κρίση και ήθος. Να μάθουμε -όπως παρότρυνε και ο εφηβικός Διονύσιος Σολωμός - την επιστήμη και την αρετή. 

΄΄Νέοι συμμαθητάδες! μάθετε την επιστήμη και την αρετή δίχως να υπερηφανεύεσθε, και δεν θα υπερηφανευθήτε, αν αληθινά μάθετε την επιστήμη και την αρετή΄΄

Καλή Χρονιά...

«Η ιστορία του Καρυοθραύστη»

«Η ιστορία του Καρυοθραύστη»

Ποιος είναι ο Καρυοθραύστης; Και γιατί κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα θυμόμαστε την ιστορία του; Μάλιστα την Τρίτη η  Google γιόρτασε την 120^η επέτειο του Καρυοθραύστη με ένα ειδικό doodle που αναπαριστά σκηνές από το γνωστό μπαλέτο που συνέθεσε ο Τσαϊκόφσκι το 1892. Μα πώς και πού ξεκινά η ιστορία του;

Το 1816 γράφτηκε ένα παραμύθι από το γερμανό συγγραφέα Έρνστ Χόφμαν με τίτλο «Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών», το οποίο διασκευάστηκε από έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς, τον Αλέξανδρο Δουμά.

Πρόκειται για ένα πολύ γλυκό μαγικό παραμύθι για μία κούκλα παιχνίδι που χαρίζει ο νονός της ο Ντροσελμάγιερ στη μικρή Κλάρα σε μια μικρή Γερμανική πόλη. 

Ο   Καρυοθραύστης ή όπως λέγεται στα Ρώσικα Στσελκούντσικ ήταν ένα κινούμενο στρατιωτάκι που λειτουργούσε ως Καρυοθραύστης. Η μικρή Κλάρα ονειρεύτηκε μία ιστορία με ήρωα τον Καρυοθραύστη και τον εαυτό της εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων.

Αυτήν την ιστορία πήρε ο Τσαϊκόφσκι και την έκανε μπαλέτο σε δύο πράξεις. Στην πρώτη πράξη όταν η γιορτή τελείωσε και οι καλεσμένοι έφυγαν, η Κλάρα μπήκε στο ήσυχο σαλόνι για να κοιμίσει τον καρυοθραύστη. Καθώς το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα, το κορίτσι αποκοιμήθηκε και μεταφέρθηκε σε έναν παραμυθένιο κόσμο. 

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μεγάλωσε μαγικά, όλα τα παιχνίδια, ανάμεσά τους και ο καρυοθραύστης, ζωντάνεψαν και ρίχτηκαν στη μάχη με μεγάλα ποντίκια που εισέβαλαν στο δωμάτιο. Τελικά ο καρυοθραύστης κέρδισε τη μάχη και μεταμορφώθηκε σε έναν όμορφο πρίγκηπα.

Στη δεύτερη πράξη η Κλάρα και ο πρίγκηπας - Καρυοθραύστης ξεκινούν για ένα μαγικό ταξίδι. Περνούν από την Βασίλισσα του Χιονιού αλλά και από την χώρα των Ζαχαρωτών με την νεράιδα Ζαχαρένια. Η Κλάρα δεν θέλει να αποχωριστεί τον Καρυοθραύστη της, όμως την ημέρα των Χριστουγέννων καθώς ξυπνά κοντά στην οικογένειά της, το μόνο που κρατά στα χέρια της είναι ο Καρυοθραύστης, η κούκλα που της είχε χαρίσει ο νονός της.

Η πρώτη πρεμιέρα δόθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1892 στο θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης ενώ στο εξωτερικό 42 χρόνια αργότερα ,στο Λονδίνο. Έκτοτε γίνονται πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο, με αρκετές διασκευές στη χορογραφία, πάντα στο πλαίσιο του πρωτότυπου κειμένου.

Κάθε παραμονή Χριστουγέννων τα όνειρά μας είναι συνήθως πασπαλισμένα με Αγάπη μια και ξημερώνει η επίσημη ημέρα της γιορτής της. Και η Αγάπη ανεξαρτήτως συμβόλου της, είτε αυτό είναι ένας Καρυοθραύστης ή κάτι άλλο, γεννάται με την προσφορά. Καλά Χριστούγεννα! 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Εσείς μπάλες χριστουγεννιάτικες φτιάξατε;;; 

Μια και τα Χριστούγεννα είναι δύο τουλάχιστον εβδομάδες διακοπών, μάς δίνεται η ευκαιρία να μοιραστούμε με τα μικρά μας μα και μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας - ποιος αλήθεια παύει να είναι παιδί ή να θυμάται το παιδί που κρύβεται μέσα του, όταν καταπιάνεται με κατασκευές και χειροτεχνίες;;; - τη χαρά των κατασκευών . 

Μια όμορφη και πολύ απλή κατασκευή είναι οι αυτοσχέδιες χριστουγεννιάτικες μπάλες. Μπορείτε στο εμπόριο να βρείτε μπάλες από φελιζόλ αλλά ακόμα καλύτερα είναι αν αποφασίσετε να ξεδιαλύνετε παλιά τεύχη περιοδικών και εφημερίδων. Διπλώνετε τα χαρτιά έτσι ώστε να αποκτήσουν όγκο και να θυμίζουν μπάλα. 

Τι άλλα υλικά θα χρειαστούμε;;; Χαρτόνι γκοφρέ διαφόρων χρωμάτων, χρυσόσκονη διαφόρων αποχρώσεων και χρωματιστή κορδέλα. 

Τυλίγουμε τη μπάλα με χρωματιστό γκοφρέ χαρτί και δένουμε με την κορδέλα μας έτσι ώστε να μοιάζει με ένα μπουκετάκι. Πάνω στο γκοφρέ χαρτόνι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Θέλουμε μπάλα με μάτια, μύτη και στόμα;;; Τα σχεδιάζουμε απευθείας πάνω στο γκοφρέ  ή τα σχεδιάζουμε σε χαρτί, τα κόβουμε ομοιόμορφα και τα κολλάμε. Θέλουμε μπάλες με παλιά κουμπιά; Με ζωάκια; Με αποξηραμένα φύλλα; Ή με γκι; 

Ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας! Τη δε χρυσόσκονη τη χρησιμοποιείτε για να τονίσετε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της μπάλας σας, όπως στη φωτογραφία για παράδειγμα τονίζει τα μάγουλα του προσώπου που είναι η μπάλα μας ή για να δώσετε διαφορετικές οπτικές αποχρώσεων στο γκοφρέ χαρτί σας ! 

Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιδέα είναι η Μπάλα βαρυποινίτης. Κόβετε το γκοφρά χαρτί σε λωρίδες διαφορετικών χρωμάτων και τις χρησιμοποιείτε συνδυαστικά για να ντύσετε τις μπάλες σας! 

Εδώ που τα λέμε δεν είναι και μικρό βασανιστήριο το κρέμασμα στο δέντρο για πάνω από μισό μήνα ...άσε που και ο υπόλοιπος χρόνος τους δεν περνά και πολύ ευχάριστα μέσα στην αποθήκη, στο σκοτάδι και στην πίεση των χαρτόκουτων ! Και του χρόνου λοιπόν! 

ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ

Φτιάχνοντας Χριστουγεννιάτικα στολίδια από ζυμάρι 

Μία από τις ωραιότερες προκλήσεις των Χριστουγέννων είναι ο στολισμός. Τα μικρά μας μα και εμείς οι μεγαλύτεροι υποκλινόμαστε στη μαγευτική ομορφιά όλης αυτής της διαδικασίας για την υποδοχή των εορταστικών ημερών. Φωτάκια, μπάλες, γιρλάντες παραδίδονται στις υποταγές της φαντασίας μας για δημιουργήματα ονειρεμένα. 

Μα ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση αποτελεί η δημιουργία αυτοσχέδιων, χειροποίητων στολιδιών. Μια όμορφη πρόταση για να κάνετε κάτι δημιουργικό μαζί με τους μικρούς μας φίλους είναι να φτιάξετε χειροποίητα χριστουγεννιάτικα στολίδια για το δέντρο σας. 

Η συνταγή απλή μα τόσο δυνατή στο αποτέλεσμά της! 

Τι υλικά χρειαζόμαστε;;; 

αλεύρι (για όλες τις χρήσεις) 

νερό 

αλάτι 

τέμπερες διαφόρων χρωμάτων 

κορδέλα χρωματιστή 

ένα καλαμάκι 

Φτιάχνουμε λοιπόν τη ζύμη μας έτσι ώστε να μην κολλάει στα χέρια μας και να είναι εύκολη για πλάσιμο και αφήνουμε τη φαντασία των παιδιών μας και την καλή μας διάθεση να φτιάξει αστεράκια, δεντράκια, μπότες του Αη Βασίλη, καμπανούλες και ό,τι άλλο θελήσουμε. 

Με ένα καλαμάκι ανοίγουμε τρυπούλα σε κάθε σχέδιο ώστε να μποροέσουμε να περάσουμς μετά το ψήσιμο την κορδέλα μας και να τα κρεμάσουμε. 

Και όσο για το χρώμα έχουμε δύο επιλογές. Ή ρίχνουμε στη ζύμη μας το χρώμα που θέλουμε ή τα χρωματίζουμε αφού ψηθούν σε διάφορα χρώματα. Προσοχή όμως: μετά το ψήσιμο θέλουν λίγη ώρα να κρυώσουν . 

Καλή επιτυχία !!! 

ΠΙΕΡ ΑΣΣΟΥΛΙΝ - ΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ

 «Οι προσκεκλημένοι», Πιέρ Ασσουλίν, Εκδόσεις Πόλις

Ραντεβού σήμερα με το νέο πόνημα του Πιέρ Ασσουλίν, γνωστού για την γραφή του πολιτικής και κοινωνικής κριτικής. Γεννημένος στην Καζαμπλάνκα το 1953, εργάζεται σήμερα ως κριτικός λογοτεχνίας στο περιοδικό "Le Nouvel Observateur" και ως χρονογράφος στην εφημερίδα "Le Monde". ! Η σκέψη και η καυστική κριτική του κου Ασσουλίν έχει ήδη γίνει γνωστή στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό με τα μυθιστορήματά του  «Ξενοδοχείο Lutetia» και «Πορτρέτο». Και τώρα έρχεται με ένα βιβλίο περισσότερο επίκαιρο από ποτέ να ασκήσει αυστηρότατη μα έμμεση με το γνωστό ευφυή τρόπο του κριτική στην μπουρζουαζία.

Ένα δείπνο προς τιμή ενός μεγαλομεγιστάνα Καναδού από ένα ζευγάρι μεγαλοαστών στην καρδιά του αριστοκρατικού έβδομου διαμερίσματος του Παρισιού. Αν και η κυρία Ντυ Βιβιέ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, γύρω από το τραπέζι θα βρεθούν, τελικά, δεκατρείς συνδαιτυμόνες. Και η τρομερή έκπληξη: Ο μεγαλοκαπιταλιστής Καναδός προτείνει να καθίσει στο τραπέζι η υπηρέτρια του σπιτιού, η αραβικής καταγωγής Σόνια ή Ουμελκχεΐρ, όπως αποκαλύπτει ότι είναι το πραγματικό της όνομα.

Τι «καταραμένη» αυτή η στιγμή για την υψηλή κοινωνική τάξη παλαιάς μα και νέας κοπής που αναγκάζεται να μοιραστεί το δείπνο της με μία φτωχή μετανάστρια. Ο διπλωμάτης, ο μεγαλοδικηγόρος, ο χρηματιστής, η αριστοκράτισσα, όλοι οι εκπρόσωποι των κοινωνικών δομών που συνήθως συγκεντρώνουν υψηλό σεβασμό βρίσκονται στο μικροσκόπιο της εξαιρετικής πένας του συγγραφέα.

Ποια είναι η δημοκρατία που υποτίθεται ότι έχουμε αναρωτιέται ο συγγραφέας. Ποια δημοκρατία είναι αυτή που φοβάται τις διαφορές καταγωγής, εισοδήματος, μόρφωσης; Και ποια άραγε είναι η πραγματική, ουσιαστική μόρφωση;;; Ποια ποιότητα ζωής βιώνουμε και ποια ελευθερία όταν αγκιστρωνόμαστε πίσω από ταξικές, κοινωνικές ταμπέλες ως εισιτήριο εξασφάλισης μιας καλοπέρασης ή απόλαυσης;

Δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία που θέλει να αγγίξει το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού. Ο κος Ασσουλίν πηγαίνει πολύ πιο βαθιά και προχωρά σε μοναπάτια που κάθε σκεπτόμενος ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να περπατήσει. Πρόκειται για μια ψυχογραφία και ηθογραφία των ανθρώπων του σήμερα. Της κρίσης που βιώνει μια Ευρώπη η οποία επιμένει στην υιοθέτηση αποφυγής, φόβου ή αποστροφής κάθε τι που προκαλεί αμηχανία. Αλίμονο στις κοινωνίες που φορούν προσωπεία και δε σέβονται με ειλικρίνεια και θάρρος τις αδυναμίες τους.

Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας βρίσκει κάθε συνδαιτημόνα πίσω στο ρόλο του. Αυτό αποδεικνύει ότι η πραγματική αξία της κοινωνίας ¨μετριέται¨ από τη δύναμή της να ¨χωράει¨ τις διαφορές και να μη τις φοβάται.

Βιβλιοπροτάσεις εν όψει των Χριστουγέννων

1.  

«Οι Αταίριαστοι», Εκδόσεις Γκοβόστης, Συγγραφέας: Θανάσης Νιάρχος

Το βιβλίο του Θανάση Νιάρχου περιλαμβάνει 62 συνεντεύξεις του συγγραφέα ανάμεσα σε πολιτικούς και καλλιτέχνες στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ".«Οι Αταίριαστοι», πέραν από την πρωτοτυπία της ιδέας που τους ενεργοποίησε, ανέλαβαν να υλοποιήσουν –με εμφανή θετικά αποτελέσματα– κάτι πολύ πιο δύσκολο: να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα σε «τάξεις» πολιτών κατεξοχήν «αντίθετες», όπως οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες.

2.      

 «Το Βιβλίο με τα λάθη», Εκδόσεις Τεκμήριο, Συγγραφέας: Τζιάνι Ροντάρι

Σ' αυτό το βιβλίο του, ο Τζιάνι Pοντάρι, διορθώνει με τα μπλε και κόκκινα μολύβια του, τον κόσμο μετατρέποντάς τον σ' ένα παράδοξο, χαρούμενο λούνα παρκ. Ποιήματα και ιστορίες ανοίγουν διάλογο με παιδιά και γονείς στους οποίους ο συγγραφέας αφιερώνει ένα διαφωτιστικό πρόλογο. ¨Κάποτε κάποιος γύρναγε ολόκληρη τη γη ψάχνοντας τη Χώρα χωρίς Λάθη να βρει¨. Μια ενδιαφέρουσα παιδαγωγική προσέγγιση των λαθών μας.

3.      

 «Το περιστέρι δικαστής», Εκδόσεις Άγκυρα, Συγγραφέας: Ειρήνη Καμαράτου-Γιαλλούση

Τα ζώα του δάσους, για να λύσουν τις διαφορές τους, όρισαν αρχικά για δικαστή τους το άγριο γεράκι. Οι λύσεις όμως που έδινε δεν τα ευχαριστούσαν κι έτσι όρισαν για δικαστή τους το ειρηνικό περιστέρι που κατάφερε όχι μόνο να αποδώσει δικαιοσύνη αλλά και να πετύχει την συμφιλίωσή τους.

Από πού πάνε για το κάστρο παρακαλώ;;;

«Από πού πάνε για το κάστρο παρακαλώ;;;»

Ο τίτλος δανεικός από ομότιτλη θεατρική παράσταση για παιδιά βασισμένη σ΄ένα Νορβηγικό μύθο που παρακολουθεί τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα λευκό αρκούδο και μια φτωχή κοπέλα που τον ακολουθεί στο πλούσιο κάστρο του με αντάλλαγμα τη σωτηρία από την πείνα της φτωχής οικογένειάς της.

Και μια και τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνούν οι μεγάλοι, ας επισκεφτούμε με αφορμή αυτό το μύθο το ¨κάστρο¨ μας. Το κάστρο μας που δεν είναι άλλο απ΄το καταφύγιό μας σε στιγμές δυσκολίας, απόγνωσης, φοβίας, μπερδέματος και αναστάτωσης.

Το κάστρο μας είναι η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και οφείλουμε να ενεργοποιούμε κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο μας. Η πίστη στον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρουμε είναι η πρώτη απώλειά μας όταν νιώθουμε πίεση και δυσκολίες να μάς περικυκλώνουν. Ξαφνικά στεκόμαστε απέναντί μας και γινόμαστε οι χειρότεροι, οι πιο άδικοι δικαστές του εαυτού μας. Ξεχνάμε ό,τι καλό και όμορφο υπάρχει μέσα μας και έχουμε κατακτήσει ή διατηρήσει με αρκετό κόπο και νιώθουμε απόλυτα χαμένοι σ΄ένα παιχνίδι που αν μάς ρωτήσεις δεν ξέρουμε καν να περιγράψουμε. Γιατί φυσικά αφεθήκαμε σε κανόνες στων οποίων τη δημιουργία δεν είχαμε καμία συμμετοχή. Ποιο είναι λοιπόν το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε; Και πώς ανοίγουμε τη σκουριασμένη, πανύψηλη πόρτα του κάστρου μας;;;;

Συχνά πέφτουμε στην παγίδα να φωνάζουμε στους νεότερους και με αυστηρή, καυστική γλώσσα να κατακρίνουμε την αδυναμία που διαφαίνεται να τους κυριεύει σχετικά με τη διεκδίκηση των θέλω τους, με την κατάκτηση του προσωπικού τους χώρου στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ξεχνάμε δηλαδή ότι η αδυναμία είναι φυσικό επακόλουθο της πορείας μας μέσα σε δύσβατα μονοπάτια μέχρι να φτάσουμε στο ¨κάστρο¨ μας! Η έλλειψη βέβαια της αυτοπεποίθησης είναι ένας φαύλος κύκλος. Η αρνητική αυτοεικόνα δημιουργεί πολλά προβλήματα και μας αφήνει μια μόνιμη πικρή γεύση για τη ζωή.

Γι΄αυτό καλό είναι να πάρουμε πολλά γραμμάρια αισιοδοξίας, αρκετά κιλά χαμόγελο, δύο μεγάλους σάκους αυτοσαρκασμού και να πορευτούμε έτοιμοι να βουτηχτούμε στην κολυμπήθρα των λαθών μας. Με αγάπη, συμπαράσταση, εμπιστοσύνη, τη δύναμη της συγχώρεσης, το θάρρος υποστήριξης των επιλογών μας μα και απόρριψής τους αν δούμε ότι τελικά δε μάς εκφράζουν θα βρούμε το δρόμο μας.. Και θυμηθείτε ότι η πορεία κατάκτησης αυτοπεποίθησης δεν γίνεται με κανένα μαγικό τρόπο, αλλά με μικρά καθημερινά βήματα!