Από πού πάνε για το κάστρο παρακαλώ;;;

«Από πού πάνε για το κάστρο παρακαλώ;;;»

Ο τίτλος δανεικός από ομότιτλη θεατρική παράσταση για παιδιά βασισμένη σ΄ένα Νορβηγικό μύθο που παρακολουθεί τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα λευκό αρκούδο και μια φτωχή κοπέλα που τον ακολουθεί στο πλούσιο κάστρο του με αντάλλαγμα τη σωτηρία από την πείνα της φτωχής οικογένειάς της.

Και μια και τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνούν οι μεγάλοι, ας επισκεφτούμε με αφορμή αυτό το μύθο το ¨κάστρο¨ μας. Το κάστρο μας που δεν είναι άλλο απ΄το καταφύγιό μας σε στιγμές δυσκολίας, απόγνωσης, φοβίας, μπερδέματος και αναστάτωσης.

Το κάστρο μας είναι η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και οφείλουμε να ενεργοποιούμε κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο μας. Η πίστη στον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρουμε είναι η πρώτη απώλειά μας όταν νιώθουμε πίεση και δυσκολίες να μάς περικυκλώνουν. Ξαφνικά στεκόμαστε απέναντί μας και γινόμαστε οι χειρότεροι, οι πιο άδικοι δικαστές του εαυτού μας. Ξεχνάμε ό,τι καλό και όμορφο υπάρχει μέσα μας και έχουμε κατακτήσει ή διατηρήσει με αρκετό κόπο και νιώθουμε απόλυτα χαμένοι σ΄ένα παιχνίδι που αν μάς ρωτήσεις δεν ξέρουμε καν να περιγράψουμε. Γιατί φυσικά αφεθήκαμε σε κανόνες στων οποίων τη δημιουργία δεν είχαμε καμία συμμετοχή. Ποιο είναι λοιπόν το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε; Και πώς ανοίγουμε τη σκουριασμένη, πανύψηλη πόρτα του κάστρου μας;;;;

Συχνά πέφτουμε στην παγίδα να φωνάζουμε στους νεότερους και με αυστηρή, καυστική γλώσσα να κατακρίνουμε την αδυναμία που διαφαίνεται να τους κυριεύει σχετικά με τη διεκδίκηση των θέλω τους, με την κατάκτηση του προσωπικού τους χώρου στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ξεχνάμε δηλαδή ότι η αδυναμία είναι φυσικό επακόλουθο της πορείας μας μέσα σε δύσβατα μονοπάτια μέχρι να φτάσουμε στο ¨κάστρο¨ μας! Η έλλειψη βέβαια της αυτοπεποίθησης είναι ένας φαύλος κύκλος. Η αρνητική αυτοεικόνα δημιουργεί πολλά προβλήματα και μας αφήνει μια μόνιμη πικρή γεύση για τη ζωή.

Γι΄αυτό καλό είναι να πάρουμε πολλά γραμμάρια αισιοδοξίας, αρκετά κιλά χαμόγελο, δύο μεγάλους σάκους αυτοσαρκασμού και να πορευτούμε έτοιμοι να βουτηχτούμε στην κολυμπήθρα των λαθών μας. Με αγάπη, συμπαράσταση, εμπιστοσύνη, τη δύναμη της συγχώρεσης, το θάρρος υποστήριξης των επιλογών μας μα και απόρριψής τους αν δούμε ότι τελικά δε μάς εκφράζουν θα βρούμε το δρόμο μας.. Και θυμηθείτε ότι η πορεία κατάκτησης αυτοπεποίθησης δεν γίνεται με κανένα μαγικό τρόπο, αλλά με μικρά καθημερινά βήματα!