ΠΙΕΡ ΑΣΣΟΥΛΙΝ - ΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ

 «Οι προσκεκλημένοι», Πιέρ Ασσουλίν, Εκδόσεις Πόλις

Ραντεβού σήμερα με το νέο πόνημα του Πιέρ Ασσουλίν, γνωστού για την γραφή του πολιτικής και κοινωνικής κριτικής. Γεννημένος στην Καζαμπλάνκα το 1953, εργάζεται σήμερα ως κριτικός λογοτεχνίας στο περιοδικό "Le Nouvel Observateur" και ως χρονογράφος στην εφημερίδα "Le Monde". ! Η σκέψη και η καυστική κριτική του κου Ασσουλίν έχει ήδη γίνει γνωστή στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό με τα μυθιστορήματά του  «Ξενοδοχείο Lutetia» και «Πορτρέτο». Και τώρα έρχεται με ένα βιβλίο περισσότερο επίκαιρο από ποτέ να ασκήσει αυστηρότατη μα έμμεση με το γνωστό ευφυή τρόπο του κριτική στην μπουρζουαζία.

Ένα δείπνο προς τιμή ενός μεγαλομεγιστάνα Καναδού από ένα ζευγάρι μεγαλοαστών στην καρδιά του αριστοκρατικού έβδομου διαμερίσματος του Παρισιού. Αν και η κυρία Ντυ Βιβιέ δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, γύρω από το τραπέζι θα βρεθούν, τελικά, δεκατρείς συνδαιτυμόνες. Και η τρομερή έκπληξη: Ο μεγαλοκαπιταλιστής Καναδός προτείνει να καθίσει στο τραπέζι η υπηρέτρια του σπιτιού, η αραβικής καταγωγής Σόνια ή Ουμελκχεΐρ, όπως αποκαλύπτει ότι είναι το πραγματικό της όνομα.

Τι «καταραμένη» αυτή η στιγμή για την υψηλή κοινωνική τάξη παλαιάς μα και νέας κοπής που αναγκάζεται να μοιραστεί το δείπνο της με μία φτωχή μετανάστρια. Ο διπλωμάτης, ο μεγαλοδικηγόρος, ο χρηματιστής, η αριστοκράτισσα, όλοι οι εκπρόσωποι των κοινωνικών δομών που συνήθως συγκεντρώνουν υψηλό σεβασμό βρίσκονται στο μικροσκόπιο της εξαιρετικής πένας του συγγραφέα.

Ποια είναι η δημοκρατία που υποτίθεται ότι έχουμε αναρωτιέται ο συγγραφέας. Ποια δημοκρατία είναι αυτή που φοβάται τις διαφορές καταγωγής, εισοδήματος, μόρφωσης; Και ποια άραγε είναι η πραγματική, ουσιαστική μόρφωση;;; Ποια ποιότητα ζωής βιώνουμε και ποια ελευθερία όταν αγκιστρωνόμαστε πίσω από ταξικές, κοινωνικές ταμπέλες ως εισιτήριο εξασφάλισης μιας καλοπέρασης ή απόλαυσης;

Δεν πρόκειται για μια απλή ιστορία που θέλει να αγγίξει το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού. Ο κος Ασσουλίν πηγαίνει πολύ πιο βαθιά και προχωρά σε μοναπάτια που κάθε σκεπτόμενος ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να περπατήσει. Πρόκειται για μια ψυχογραφία και ηθογραφία των ανθρώπων του σήμερα. Της κρίσης που βιώνει μια Ευρώπη η οποία επιμένει στην υιοθέτηση αποφυγής, φόβου ή αποστροφής κάθε τι που προκαλεί αμηχανία. Αλίμονο στις κοινωνίες που φορούν προσωπεία και δε σέβονται με ειλικρίνεια και θάρρος τις αδυναμίες τους.

Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας βρίσκει κάθε συνδαιτημόνα πίσω στο ρόλο του. Αυτό αποδεικνύει ότι η πραγματική αξία της κοινωνίας ¨μετριέται¨ από τη δύναμή της να ¨χωράει¨ τις διαφορές και να μη τις φοβάται.