Ήταν ένα μικρό καράβι

«Ήταν ένα μικρό καράβι»

    ...που ήταν α, α , αταξίδευτο, οέοέ, οέ, οέ. Το τραγούδι του μικρού καραβιού που ταξίδευε στη Μεσόγειο και κάποια στιγμή σώθηκαν οι τροφές του, έχει αποτελέσει μέσα στα χρόνια σήμα κατατεθέν της μουσικής κληρονομιάς μας. 

       Προερχόμενο από το παραδοσιακό γαλλικό τραγούδι Il était un petit navire (μτφ. ήταν ένα μικρό καράβι), στην ελληνική εκδοχή του μένει στη διαμάχη αγοριών και κοριτσιών για το ‘ποιος θα φαγωθεί’   ενώ στην πρωτότυπη μορφή του ο άντρας που επιλέγεται κατόπιν κλήρου για «φάγωμα» σώζεται από ένα θαύμα της Παναγίας.

  

         Σε κάθε εκδοχή όμως το μικρό καράβι δε χάνεται και συνεχίζει τον κύκλο της Μεσογείου. Και η μελωδία του συνδέει γενιές που το αγαπούν ανεξαρτήτως εποχής. Μια και ο Ιούνιος αποτελεί το μήνα εορτασμού της μουσικής (21 Ιουνίου), θυμήθηκα το παιδικό αυτό τραγουδάκι και τις ‘παιχνιδιάρικες’ προεκτάσεις του. Η μουσική είναι ο μάρτυρας της εποχής της. Δύσκολες οι συνθήκες των ταξιδιών τα παλαιότερα χρόνια με τον αγώνα της επιβίωσης να αποτελεί το πρωταρχικό πρόβλημα. Και το θαύμα ερχόταν να λύσει το πρόβλημα δια μαγείας. 

   

    Υπάρχουν σήμερα μαγικές λύσεις; Και ποιο είναι το μεγαλύτερο άραγε πρόβλημα των σύγχρονων ταξιδευτών; Γιατί από τροφές άλλο τίποτα. Ανθυγιεινές και άγευστες, ίσως ναι. Μα λιγοστές με τίποτα. Ευκαιρία ίσως να παίξουμε παρέα με τη Μουσική το παιχνίδι της αναζήτησης του δικού μας προβλήματος. Ποια «Μεσόγειο» θέλουμε να εξερευνήσουμε; Και με τι «εισιτήριο»;

    Οι νεότεροι πάντως δεν περιδιαβαίνουν τέτοια μουσικά μονοπάτια. Τα τραγούδια τους μιλούν περισσότερο για τη θάλασσα παρά μεμονωμένα για τη θάλασσα της Μεσογείου.

        Ένας πολύ αγαπημένος τους στίχος ‘αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα’ με βοήθησε να δώ κάτι που είχα αφήσει κατά λάθος ξεχασμένο κάτω από την προστατευτική σκιά μιας ομπρέλας. Οι νέοι σήμερα ίσως νιώθουν ότι δεν έχουν πια τι να εξερευνήσουν μια που ακόμα και η θάλασσα φαίνεται ότι έχει χάσει το χρώμα της. Και το πρόβλημα είναι ότι το δικό τους «εισιτήριο» το έχουν καταβάλει προκαταβολικά.

      Και εμείς; Α εμείς οι μεγάλοι γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα μουσικής με εκδηλώσεις ανά τη χώρα και ενίοτε χανόμαστε συγκινημένοι σε τραγούδια της κάποτε δημιουργηθείσας μουσικής μας παρακαταθήκης. Μα τα διόδια του ταξιδιού μας είναι δανεικά, παρμένα αριστοτεχνικά μά βίαια από τους νέους που ακόμα τολμούν να σχεδιάζουν τα δικά τους. Ευτυχώς χωρίς διόδια...και τους εύχομαι ολόψυχα καλές πλεύσεις....

Όταν κλείνει η "Τράπεζα του πολιτισμού" - Σκέψεις για το κλείσιμο της Κρατικής Τηλεόρασης

Όταν κλείνει η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

«Μία περιπέτεια του πολιτισμού»

Ο πολιτισμός είναι μία λέξη χιλιοχρησιμοποιημένη και ίσως πολλές φορές όχι με τον τρόπο που της αρμόζει. Μα ως έννοια δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την αξία της και την ουσία της ύπαρξής της. Το σημερινό κείμενο της συντροφιάς είχε σκοπό να ξεκινήσει ένα αφιέρωμα στα παιχνίδια του καλοκαιριού μια και τα σχολεία κλείνουν τις πόρτες τους μέχρι το Σεπτέμβρη. Μα τα γεγονότα πολλές φορές μάς προλαβαίνουν και έτσι η συντροφιά μας σήμερα στάθηκε σε μία φράση που ακούστηκε από την κα Μαρίζα Κωχ στις τελευταίες ώρες εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης «Σήμερα κλείνει η τράπεζα του πολιτισμού».

Ο πολιτισμός κάθε έθνους έχει πολλές διεξόδους έκφρασης οι οποίες προσαρμόζονται και διαμορφώνονται με βάση τις τεχνολογικές εξελίξεις κάθε εποχής. Και πολλές είναι οι στιγμές στην ιστορία του ανθρώπου που κάποιες διέξοδοι αντικαταστάθηκαν από κάποιες άλλες ή πετάχτηκαν στον καιάδα αυτών των επιτευγμάτων που έπαψαν να θεωρούνται σημαντικά ή αξιόλογα.

Η κρατική τηλεόραση έχει ταυτιστεί στη συνείδηση των περισσοτέρων ως φορέας πολιτισμού. Άλλωστε η τηλεόραση εν γένει από τη στιγμή της εφεύρεσής της θεωρήθηκε ως «υπηρέτης» του πολιτισμού. Μόνο που κάποια στιγμή η τηλεόραση μάς τρόμαξε με κάποιες από τις πτυχές του «πολιτισμού» μας έτσι όπως τις μετέδιδε. Και έτσι απλά βρεθήκαμε οι περισσότεροι να αναρωτιόμαστε έντρομοι, απογοητευμένοι «Μα πού πήγε ο πολιτισμός μας;;;»

Χάνεται ο πολιτισμός μας μέσα σε λαβυρίνθους σκοτεινούς που απεικονίζουν την ισοροπία που χάνουμε ως κοινωνία. Χάνεται και επαναπροσδιορίζεται. Και πάντα οι εξελίξεις έρχονται και προκαλούν σκέψεις, αντιπαραθέσεις, διαλόγους και αδιέξοδα.

Το σίγουρο όμως είναι ότι παρά τα ναυάγιά του το καράβι του πολιτισμού μας ξαναφτιάχνεται. Άλλοτε ως σχεδία, άλλοτε ως υπερωκεάνιο, άλλοτε ως κότερο. Μα ξαναβγαίνει στο πέλαγος και ετοιμάζεται με ή χωρίς πυξίδα να χαράξει τη ρότα του.

Οι υπηρέτες του πολιτισμού ανεξαρτήτως  των λαθών τους στέκονται πάντα άγρυπνοι φρουροί του ιερού τους τάματος. Τάζουμε τις ζωές μας σε υποχρεώσεις και όνειρα επίκτητα, επιβαλλόμενα ή όχι επακριβώς καθορισμένα. Μα ευτυχώς για μάς η ψυχή μας δεν αφήνει ποτέ το πρωταρχικό της τάμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της ποιότητας. Της ποιότητας που της θυμίζει τον λόγο της ύπαρξής της.

Εύχομαι η ρότα που θα χαραχτεί μετά από αυτήν την πρώτη καλοκαιρινή τρικυμία να αποτελέσει ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του. Γιατί απλούστατα η «Ιθάκη» μας είναι εκεί και αξίζει να φθάσουμε σε αυτήν. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ Μ'ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ "ΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ''

Βιβλιοκριτική

"Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες", Θανάσης Χειμωνάς, Εκδόσεις Πατάκη

Ραντεβού σήμερα με το νέο βιβλίο του Θανάση Χειμωνά «Ζούμε τις τελευταίες μέρες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένας τίτλος προφητικός και ίσως λίγο τρομακτικός στο άκουσμά του. Μα η αλήθεια είναι ότι ταυτόχρονα δεν προκαλεί και τόση έκπληξη μια και αποτελεί μία φράση που πολλές φορές ακούγεται μέσα στις συζητήσεις όλων αυτών που ανησυχούν για τις εξελίξεις και τις επιδράσεις της κρίσης που βιώνουμε ως κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες», Συγγραφέας: Θανάσης Χειμωνάς, Εκδόσεις: Πατάκης

«Η Αθήνα της κρίσης. Διαδηλώσεις, επεισόδια, μαγαζιά που κλείνουν. «Αγανακτισμένοι» και «δόγμα του σοκ». Μια νεαρή γυναίκα, η Κατερίνα, προσπαθεί να αφουγκραστεί τον εαυτό της, γίνεται δέκτης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, επιχειρεί αποδράσεις που μένουν ανολοκλήρωτες και ρίχνεται, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής της, στον έρωτά της για τον Παύλο, έναν άντρα μυστηριώδη και ανεξιχνίαστο. Ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις, συναισθήματα που ψάχνουν τρόπους να εκφραστούν σε έναν κόσμο που καταρρέει με πάταγο. Όλα σπαράγματα των «τελευταίων ημερών μας»...»

 Πώς βλέπει λοιπόν την κρίση ο κος Χειμωνάς; Τη βλέπει μέσα από την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου και μάλιστα γυναίκας. Η Κατερίνα ταλανίζεται από την προσωπική της μοναξιά και το δικό της προσωπικό αγώνα για αυτοπροσδιορισμό της. Είναι αυτή η προσωπική «μάχη» χαρακτηριστικό κάθε νέου ανθρώπου μα η ιδιαίτερη χροιά της σήμερα είναι οι εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που προκαλούνται από αυτό το ξέσπασμα της οικονομικο-πολιτιστικής κρίσης.  

Πυξ’ιδα προσανατολισμού της Κατερίνας γίνεται ο έρωτάς της για έναν άγνωστο που βλέπει στο δρόμο. Ένας έρωτας παράλογος μια και δεν υπόκειται στις γενικά αποδεκτές συνθήκες του να ξέρεις ποιος είναι αυτός που αποτελεί το αντικείμενο του πόθου σου, τι κοινά μοιράζεστε και από πού προέρχεται.

Παράλογος λοιπόν χαρακτηρίζεται από το οικείο περιβάλλον της ηρωίδας μα αυτή επιμένει και προχωρά στο να τον ζήσει.

Αυτό που μένει στον αναγνώστη της ιστορίας είναι κάθε άλλο παρά η έκβαση της ερωτικής σχέσης.  Με πολύ διορατικό, έμμεσο και θαυμαστό τρόπο ο συγγραφέας σκιαγραφεί τις αγωνίες των ανθρώπων σήμερα και δείχνει ότι το θέμα προσδιορισμού μα και διατήρησης της ταυτότητάς μας δεν εξαρτάται μόνο από έναν παράγονατα.

Εξαρτάται πρώτιστα όμως από την αίσθηση της ελπίδας. Γιατί αυτό αποτελεί ο έρωτας της Κατερίνας. Μία ελπίδα στο σκοτεινό τούνελ της εποχής της. Αν χάσουμε τις ελπίδες μας τότε όντως ζούμε τις τελευταίες μας μέρες...

«Η πόλις εάλω»

  «Η πόλις εάλω»         

Ο Μάιος έφτασε στο τέλος του με την 29^η ημέρα του να αποτελεί επέτειο μιας σελίδας της ιστορίας μας ως έθνος. Στις 29 Μαίου 1453 ακούστηκε η κραυγή των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης η οποία αποτέλεσε την πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας για 11 αιώνες. Το «κομμάτι» αυτό της ιστορίας μας που διδάσκονται και σήμερα τα παιδιά μας έχει μελετηθεί κάτω από διαφορετικά πρίσματα όπως συμβαίνει με πολλά ιστορικά γεγονότα. Και η επίδραση της Βυζαντινής, όπως χαρακτηρίζεται από τους ιστορικούς, περιόδου στην ιστορική πορεία του έθνους μας έχει προκαλέσει πολλές έριδες και διαμάχες.

                                                                    

Αυτή ίσως η αλήθεια είναι και η πρώτη προσφορά από τις πολλές που προσφέρει η μεέτη της ιστορίας. Γιατί όπου υπάρχει διαφωνία γεννιέται χώρος για σκέψη, για πρόκληση και κινητοποίηση της κριτικής μας ικανότητας αλλά πρώτιστα για σπουδή των γεγονότων αυτών που μπορούν να αποτελέσουν αφορμή μελέτης του σήμερα. 

Αποχαιρετώντας το Μάιο του 2013 σκέφτηκα ότι η «άλωση» μπορεί να έχει πολλές μορφές. Και καλό είναι όχι μόνο να ξέρουμε τι σημαίνει η λέξη αλλά τι εννοιλογικές μορφές μπορεί να αποκτήσει βάσει της «προσωπικότητας» κάθε εποχής.

Κάθε «πόλη» κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από μια μορφή άλωσης. Και είναι αυτή η απάθεια που υιοθετείται ως τρόπος άμυνας από τους πνιγμένους στις υποχρεώσεις ανθρώπους του σήμερα η οποία πυροδοτεί τώρα την πένα μου. 

Ο Σεφέρης είχε πει ότι η μελέτη της ιστορίας καθορίζει τα βήματα του παρόντος και ορίζει τα βήματα του μέλλοντος. Πώς ορίζεται το μέλλον μας από τη μελέτη της άλωσης μιας πόλης; Ορίζεται μόνο αν ανοίξουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες. Ο κόσμος σήμερα θέλουμε να βιώνει μια αρμονική συνύπαρξη χωρίς γεωγραφικά ή στρατιωτικά συμφέροντα. Μα τα συμφέροντα δυστυχώς ακόμα δεν έχουν εκλείψει. Και στέκονται εκεί έτοιμα να αλώσουν τις επιθυμίες μας.

Αυτή τη σκέψη επιθυμώ σήμερα να μοιραστώ μαζί σας. Η «πόλη» μας, η δική μας πόλη είναι το σύστημα που βοηθά τον εαυτό μας να ανθίσει σε ένα ειρηνικό, δημοκρατικό, πολυπολιτισμικό περιβάλλον.

Και το σύστημα αυτό «αλώνεται» καθημερινά από τα εφιαλτικά, επίκτητα, παράλογα συμφέροντα που μάς φορτώνουν μέσα στον μη ήρεμο πια ύπνο μας.

Πριν από 559 χρόνια μια πόλη-πρωτεύουσα, η Βασιλεύουσα όπως έχει μείνει στην ιστορία, αλώθηκε από τους ορατούς τότε εχθρούς της. Ας αποτρέψουμε τις σημερινές εν δυνάμει αλώσεις μας...Καλό μήνα!

ΔΩΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ

Υπάρχει τρόπος να αγαπήσει το παιδί σας το διάβασμα;;;;; 

Πώς μπορεί ένα παιδί να μάθει να αγαπάει το διάβασμα;;; Να μάθει την αξία ενός βιβλίου; Να νιώσει την ομορφιά μιας ιστορίας;;; 

Δεν υπάρχει παιδί που δε νιώθει όμορφα όταν ακούει ή διαβάζει ένα παραμύθι. Φαναταστείτε πόσο όμορφα θα νιώσει όμως αν γραφτεί μια ιστορία αποκλειστικά για αυτό και τους φίλους του με αφορμή τη γιορτή του ή τα γενέθλιά του. 

Και μια και ανήκω σε αυτά τα 'μεγάλα' παιδιά που όχι μόνο τρελαίνονται να διαβάζουν ή να ακούν ιστορίες αλλά κυρίως να 'φτιάχνουν' ιστορίες με ήρωες τα παιδιά μας, σας το λέω να το ξέρετε. 

Κάντε δώρο στα παιδιά σας και στους φίλους τους τις δικές τους ιστορίες. Το μόνο που χρειάζομαι είναι η επιθυμία σας. Και μετά το μολύβι μου σάς δίνει φτερά και σάς ταξιδεύει στη μαγική χώρα των παραμυθιών. 

Με λένε Μαρία και μου αρέσει να λέω ιστορίες. Ιστορίες για τούρτες, για παιχνίδια, για τον άνεμο, για τα δέντρα, ου ένα σωρό ιστορίες.....

Ιστορίες για όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα όπως η ιστορία που μου ζήτησε η Ιωάννα για το πάρτυ γενεθλίων της....

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το παραμύθι που γράφτηκε κατά παραγγελία της μικρής μου φίλης Ιωάννας ως δώρο για τα γενέθλιά της που φέτος γίνεται 4 χρονών...

"Τίτλος Πρωτοτύπου: Μια Τούρτα για την Ιωάννα

Μαρία Παπαμαργαρίτη-Μπασινά

Αυτοέκδοση Μάιος 2013, Μαρία Παπαμαργαρίτη-Μπασινά

Παραγγελίες: mpapamar18@gmail.com

Ιστότοπος: http://mpapamar.blogspot.gr

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΜΕΡΙΚΗ Η’ ΟΛΙΚΗ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Η’ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ.

1

Η ιστορία που θα σας πω είναι για μια τούρτα.

Υπάρχει κανείς που δεν του αρέσει η τούρτα;;; Και μάλιστα όταν έχει σοκολάτα;  Μπορεί να υπάρχει. Δεν ξέρω και στα σίγουρα. Γιατί σε κάποιους αρέσει περισσότερο το παγωτό ή το προφιτερόλ. Αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι μάλλον υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν καθίσει ακόμα να σκεφτούν πώς φτιάχνεται μια τούρτα.

Χμμ... βλέπετε που έχω δίκιο;;; Να σας πω την αλήθεια και εγώ δεν ήξερα καλά καλά. Μέχρι που άκουσα αυτήν την ιστορία. Μια ιστορία για την τούρτα της Ιωάννας. Ποιας Ιωάννας ;;;  Μα της Ιωάννας, της φίλης σας που σήμερα γίνεται 4 χρονών.

Λοιπόν με την τούρτα της Ιωάννας έμαθα πολλά. Έμαθα ότι ......

Εμένα με λένε Μαρία και οι τούρτες μου αρέσουν πολύ. Ειδικά αυτές που έχουν σοκολάτα. Μα πιο πολύ από όλα τα πράγματα του κόσμου μου αρέσουν οι ιστορίες. Όλου του κόσμου οι ιστορίες που είναι ου.... τόσες και άλλες τόσες και άλλες και ακόμα άλλες τόσες. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες αλλά πιο πολύ ακόμα μου αρέσει να τις λέω. Να λοιπόν τι έγινε με την τούρτα της Ιωάννας.... "

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ - ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

«Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του», 

Συγγραφέας: Τζων Φάρελλ, 

Εκδόσεις: Διόπτρα

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ - Μαρία Παπαμαργαρίτη Μπασινά

Ραντεβού σήμερα μ'ένα βιβλίο που από τον τίτλο του και μόνο προκαλεί έκπληξη, περιέργεια και χαμόγελο. Στο εξώφυλλο αναγράφεται η φράση κριτικής ξένου τύπου ΄Άλλη μια δόση κωμικής μεγαλοφυίας΄. Και πρόκειται όντως για ένα χιουμοριστικό μυθιστόρημα που κατορθώνει να αγγίξει και να προσεγγίσει θέματα διαπροσωπικών σχέσεων που μάς ταλανίζουν καθ’όλη τη διάρκεια του ενήλικου βίου μας με αφοπλιστικό χιούμορ.

Ο ήρωας της ιστορίας μας μάς συστήνεται μέσα από τη συνειδητοποίηση ενώ βρίσκεται στο μετρό ότι δε θυμάται ποιος είναι! Λέξη λέξη βιώνουμε ως αναγνώστες την τρομακτική συνειδητοποίηση του ήρωά μας ότι βρίσκεται μέσα σε ένα πλήθος που κανείς δεν μπορεί αλλά το βασικότερο δεν είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει. Ακόμα και ένας παπάς στον οποίο στρέφεται εναγωνίως για βοήθεια του απαντά ‘Και ποιος σήμερα αλήθεια γνωρίζει ποιος είναι;;;’’

Καταλήγοντας σε ένα νοσοκομείο μετά από τη συμβουλή ενός ζητιάνου ανακαλύπτει με τη βοήθεια των γιατρών ότι ‘χτυπήθηκε’ από μια νευρολογική νόσο η οποία προκαλεί αμνησία. Ε’ιναι μια μορφή αμνησίας που προκαλείται ως ένας τρόπος άμυνας του οργανισμού μας απέναντι σε αυτά που μάς προκλαούν στρες και στενοχώρια. Είναι αν μη τι άλλο αφοπλιστική η γνώση που αποκομίζουμε όσον αφορά στο πώς μπορεί να αντιδράσει ο εαυτός μας όταν βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε ένα βουνό δυσκολιών που ασχέτως με το πόσο ευθυνόμαστε για τη δημιουργία τους, η αλήθεια παραμένει. Υπάρχουν και δε θέλουμε να τις ξέρουμε. Επιλέγουμε λοιπόν κατά κάποιο τρόπο να αρνηθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό μια και πλέον όχι μόνο δε μάς ευχαριστεί αλλά μάς απωθεί.

Δε θα μπω στις λεπτομέρειες του μύθου και στο πώς θυμήθηκε την οικογένειά του, τη γυναίκα του με την οποία αντάλλαξαν όρκους αιώνιας αγάπης, το περιβάλλον του και τις επιλογές του που τον οδήγησαν στη διαμόρφωσή του. Θα σταθώ όμως στο απαράμιλλο ευφυές χιούμορ με το οποίο ο συγγραφέας μάς διδάσκει . Η ζωή μας όσο χάλια και αν είναι μπορεί πάντα να αλλάξει αρκεί να αποφασίσουμε να τη δούμε και να τη ‘φτιάξουμε’ κάτω από μία άλλη ματιά.

Γελάς όχι γιατί διαβάζεις κάτι αστείο αλλά γιατί καταλαβαίνεις ότι ζούμε τελικά το θέατρο του παραλόγου. 

Μία άριστα δομημένη ζωή μπορεί απλώς να είναι μια φούσκα που θα σκάσει εάν έχουμε πιέσει την ψυχή μας και  την ιδιοσυγκρασία μας για να την αποκτήσουμε βάσει των  επιβαλλόμενων κανόνων. 

Καλή ανάγνωση σε όλους όσους νιώθουν ‘ξένοι’ μέσα στην ίδια τους τη ζωή!

Προτάσεις για λογοτεχνικές αναγνώσεις - ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ , ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ - Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ, ΜΑΡΩ ΚΕΡΑΣΙΩΤΗ - ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ, ΑΝΝΑ ΓΚΕΡΤΣΟΥ-ΣΑΡΡΗ

Αυτή την εβδομάδα προτείνω....

1. Το μυστικό της Έλλης, Εκδόσεις Πατάκη, Συγγραφέας: Θεόδωρος Γρηγοριάδης

Μέσα σε μια Αθήνα που την πνίγει η οικονομική ανέχεια και η απουσία πολιτικής σκέψης, μια γυναίκα καταφέρνει να αρθρώσει τον δικό της λόγο αντίδρασης, να πράξει τη δική της προσωπική επανάσταση. Μια ασυνήθιστη αλληλοεπίδραση ατόμων και χώρων. Μια ερωτική ιστορία με φόντο τον μικρόκοσμο του Ρουφ και του Βοτανικού, που διαδραματίζεται στις απαρχές της οικονομικής κρίσης, η οποία αποβαίνει καθοριστική για την εξέλιξη της ζωής των ηρώων. Ένα μυθιστόρημα λεπτών αποχρώσεων και ιδιαίτερων συγκινήσεων πάνω στην απουσία, την απώλεια, την αναχώρηση, την απρόσμενη αγάπη, την ολοκληρωτική προσφορά.

2. Η μπουγάδα, Εκδόσεις Έναστρον, Συγγραφέας: Μάρω Κερασιώτη

Η γνωστή κεραμίστρια, με το τέταρτο αυτό μυθιστόρημά της καταφέρνει από τη μια να περιγράψει τη δημιουργία της μεσοαστικής τάξης στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50 και από την άλλη να ζωντανέψει μια πληθωρική λαϊκή γυναίκα που με τον δικό της τρόπο αφηγείται τη δική της ζωή. Η Αλεξάντρα, πλύστρα μιας ολόκληρης γειτονιάς στη Μεταπολεμική Αθήνα που αλλάζει πρόσωπο, χτίζει τη ζωή της παίρνοντας υλικά από κάθε μέρα που τη βρίσκει ζωντανή.

3.Σχετικά με την Υπατία, Εκδόσεις Κέδρος, Συγγραφέας: Άννα Γκέρτσου Σαρρή

. 

Μια πλάγια αλλά και ιδιαιτέρως ουσιαστική προσέγγιση σε μια γυναίκα και σε μια εποχή. Το τελευταίο μυθιστόρημα –και ίσως το πλέον σημαντικό έργο– μιας αξιόλογης πεζογράφου, που το μεγαλύτερο μέρος του έργου της στηρίχτηκε σε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Αλεξάνδρεια, 415 μ.Χ. Η δολοφονία της φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας συνταράζει την πόλη. Η στενή της φίλη Ευδοκία συναντά τον Ρωμαίο ανακριτή Μάρκελλο, που έρχεται από την Κωνσταντινούπολη για τη διερεύνηση του φόνου Καταθέτοντας στον ανακριτή για τη βάρβαρη δολοφονία της Υπατίας, θα αναφερθεί στην ίδια τη βαρβαρότητα της εποχής της αντιπαραθέτοντας τις ανθρώπινες αξίες στον πόλεμο των θρησκειών.