ΡΑΝΤΕΒΟΥ Μ'ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ "ΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ''

Βιβλιοκριτική

"Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες", Θανάσης Χειμωνάς, Εκδόσεις Πατάκη

Ραντεβού σήμερα με το νέο βιβλίο του Θανάση Χειμωνά «Ζούμε τις τελευταίες μέρες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένας τίτλος προφητικός και ίσως λίγο τρομακτικός στο άκουσμά του. Μα η αλήθεια είναι ότι ταυτόχρονα δεν προκαλεί και τόση έκπληξη μια και αποτελεί μία φράση που πολλές φορές ακούγεται μέσα στις συζητήσεις όλων αυτών που ανησυχούν για τις εξελίξεις και τις επιδράσεις της κρίσης που βιώνουμε ως κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες», Συγγραφέας: Θανάσης Χειμωνάς, Εκδόσεις: Πατάκης

«Η Αθήνα της κρίσης. Διαδηλώσεις, επεισόδια, μαγαζιά που κλείνουν. «Αγανακτισμένοι» και «δόγμα του σοκ». Μια νεαρή γυναίκα, η Κατερίνα, προσπαθεί να αφουγκραστεί τον εαυτό της, γίνεται δέκτης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, επιχειρεί αποδράσεις που μένουν ανολοκλήρωτες και ρίχνεται, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής της, στον έρωτά της για τον Παύλο, έναν άντρα μυστηριώδη και ανεξιχνίαστο. Ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις, συναισθήματα που ψάχνουν τρόπους να εκφραστούν σε έναν κόσμο που καταρρέει με πάταγο. Όλα σπαράγματα των «τελευταίων ημερών μας»...»

 Πώς βλέπει λοιπόν την κρίση ο κος Χειμωνάς; Τη βλέπει μέσα από την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου και μάλιστα γυναίκας. Η Κατερίνα ταλανίζεται από την προσωπική της μοναξιά και το δικό της προσωπικό αγώνα για αυτοπροσδιορισμό της. Είναι αυτή η προσωπική «μάχη» χαρακτηριστικό κάθε νέου ανθρώπου μα η ιδιαίτερη χροιά της σήμερα είναι οι εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που προκαλούνται από αυτό το ξέσπασμα της οικονομικο-πολιτιστικής κρίσης.  

Πυξ’ιδα προσανατολισμού της Κατερίνας γίνεται ο έρωτάς της για έναν άγνωστο που βλέπει στο δρόμο. Ένας έρωτας παράλογος μια και δεν υπόκειται στις γενικά αποδεκτές συνθήκες του να ξέρεις ποιος είναι αυτός που αποτελεί το αντικείμενο του πόθου σου, τι κοινά μοιράζεστε και από πού προέρχεται.

Παράλογος λοιπόν χαρακτηρίζεται από το οικείο περιβάλλον της ηρωίδας μα αυτή επιμένει και προχωρά στο να τον ζήσει.

Αυτό που μένει στον αναγνώστη της ιστορίας είναι κάθε άλλο παρά η έκβαση της ερωτικής σχέσης.  Με πολύ διορατικό, έμμεσο και θαυμαστό τρόπο ο συγγραφέας σκιαγραφεί τις αγωνίες των ανθρώπων σήμερα και δείχνει ότι το θέμα προσδιορισμού μα και διατήρησης της ταυτότητάς μας δεν εξαρτάται μόνο από έναν παράγονατα.

Εξαρτάται πρώτιστα όμως από την αίσθηση της ελπίδας. Γιατί αυτό αποτελεί ο έρωτας της Κατερίνας. Μία ελπίδα στο σκοτεινό τούνελ της εποχής της. Αν χάσουμε τις ελπίδες μας τότε όντως ζούμε τις τελευταίες μας μέρες...