Όταν κλείνει η "Τράπεζα του πολιτισμού" - Σκέψεις για το κλείσιμο της Κρατικής Τηλεόρασης

Όταν κλείνει η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

«Μία περιπέτεια του πολιτισμού»

Ο πολιτισμός είναι μία λέξη χιλιοχρησιμοποιημένη και ίσως πολλές φορές όχι με τον τρόπο που της αρμόζει. Μα ως έννοια δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την αξία της και την ουσία της ύπαρξής της. Το σημερινό κείμενο της συντροφιάς είχε σκοπό να ξεκινήσει ένα αφιέρωμα στα παιχνίδια του καλοκαιριού μια και τα σχολεία κλείνουν τις πόρτες τους μέχρι το Σεπτέμβρη. Μα τα γεγονότα πολλές φορές μάς προλαβαίνουν και έτσι η συντροφιά μας σήμερα στάθηκε σε μία φράση που ακούστηκε από την κα Μαρίζα Κωχ στις τελευταίες ώρες εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης «Σήμερα κλείνει η τράπεζα του πολιτισμού».

Ο πολιτισμός κάθε έθνους έχει πολλές διεξόδους έκφρασης οι οποίες προσαρμόζονται και διαμορφώνονται με βάση τις τεχνολογικές εξελίξεις κάθε εποχής. Και πολλές είναι οι στιγμές στην ιστορία του ανθρώπου που κάποιες διέξοδοι αντικαταστάθηκαν από κάποιες άλλες ή πετάχτηκαν στον καιάδα αυτών των επιτευγμάτων που έπαψαν να θεωρούνται σημαντικά ή αξιόλογα.

Η κρατική τηλεόραση έχει ταυτιστεί στη συνείδηση των περισσοτέρων ως φορέας πολιτισμού. Άλλωστε η τηλεόραση εν γένει από τη στιγμή της εφεύρεσής της θεωρήθηκε ως «υπηρέτης» του πολιτισμού. Μόνο που κάποια στιγμή η τηλεόραση μάς τρόμαξε με κάποιες από τις πτυχές του «πολιτισμού» μας έτσι όπως τις μετέδιδε. Και έτσι απλά βρεθήκαμε οι περισσότεροι να αναρωτιόμαστε έντρομοι, απογοητευμένοι «Μα πού πήγε ο πολιτισμός μας;;;»

Χάνεται ο πολιτισμός μας μέσα σε λαβυρίνθους σκοτεινούς που απεικονίζουν την ισοροπία που χάνουμε ως κοινωνία. Χάνεται και επαναπροσδιορίζεται. Και πάντα οι εξελίξεις έρχονται και προκαλούν σκέψεις, αντιπαραθέσεις, διαλόγους και αδιέξοδα.

Το σίγουρο όμως είναι ότι παρά τα ναυάγιά του το καράβι του πολιτισμού μας ξαναφτιάχνεται. Άλλοτε ως σχεδία, άλλοτε ως υπερωκεάνιο, άλλοτε ως κότερο. Μα ξαναβγαίνει στο πέλαγος και ετοιμάζεται με ή χωρίς πυξίδα να χαράξει τη ρότα του.

Οι υπηρέτες του πολιτισμού ανεξαρτήτως  των λαθών τους στέκονται πάντα άγρυπνοι φρουροί του ιερού τους τάματος. Τάζουμε τις ζωές μας σε υποχρεώσεις και όνειρα επίκτητα, επιβαλλόμενα ή όχι επακριβώς καθορισμένα. Μα ευτυχώς για μάς η ψυχή μας δεν αφήνει ποτέ το πρωταρχικό της τάμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της ποιότητας. Της ποιότητας που της θυμίζει τον λόγο της ύπαρξής της.

Εύχομαι η ρότα που θα χαραχτεί μετά από αυτήν την πρώτη καλοκαιρινή τρικυμία να αποτελέσει ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του. Γιατί απλούστατα η «Ιθάκη» μας είναι εκεί και αξίζει να φθάσουμε σε αυτήν. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.