"Χωρίς παλτά, χωρίς παπούτσια.
Το κρύο κυκλοφορούσε ελεύθερο στ ανοιχτά στόματα του κορμιού μας
και κάπου κάπου ακούγαμε το λυπητερό τραγούδι των λησμονημένων.
Κι όσο πλησιάζαμε, τόσο το τραγούδι δυνάμωνε.
Μας περίμεναν. Ήσυχοι, αέρινοι, σα...ν τις μορφές που παίρνουμε μέσα σ ένα όνειρο."
Και οι λησμονημένοι αναρωτήθηκαν φωναχτά με τα μάτια ορθάνοιχτα να στάζουν απορία, μόνο απορία απελπιστικά βασανιστική που πηρούνιαζε το κορμί μας σαν παγωμένη στάλα που αργά, βασανιστικά αλλά σταθερά εισβάλλει στιγμιαία αλλά επαναλαμβανόμε...να και βίαια στους πόρους του δέρματός μας
- 'Γιατί;Τι είναι αυτό που δίνει ψυχή στη θύμηση; Τι είναι αυτό που δίνει ζωή στη μορφή, στη στιγμή και δεν τις αφήνει να σκεπαστούν με τις αράχνες της λησμονιάς;'
Και εμείς απογυμνωμένοι συνεχίσαμε να παραμένουμε σιωπηλοί. Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς στον χαμένο, καλά κλειδωμένο στα κουτάκια της μνήμης - που ακόμα και στον ύπνο της με την πρώτη ευκαιρία μας τραγουδά- την υποταγή μας στο σήμερα που το απογυμνώνουμε από τις θύμησες;;;Πώς; Υπάρχουν λέξεις που να δικαιολογούν την αποστασιοποίησή μας; Όχι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο οι σύντομες συναντήσεις με τη θύμηση που ευτυχώς για μας, έρχονται απρογραμμάτιστα όταν το τραγούδι τους γίνεται λίγο πιο δυνατό και έτσι τις βλέπουμε απογυμνωμένοι, καθαροί και χωρίς τη φορεσιά του καθωσπρεπισμού του σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου