Όταν πετάς στα 35.000 πόδια... Της Μαρίας Παπαμαργαρίτη ■ mpapamar.blogspot.com

Όταν πετάς στα 35.000 πόδια...

Το ύψος είναι μια έννοια σχετική. Αλλά βέβαια το ύψος σε σχέση με την επιφάνεια της γης είναι μια έννοια πιο αντικειμενική. Και είναι και μια έν-νοια που φέρνει στο μυαλό μας εικόνες ομορφιάς. Όπως λέει και ο γνωστός στους περισσότερους στίχος μας «Όταν
κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά».

Λοιπόν σήμερα γιορτάζουμε τον έρωτα. «Πφφ», θα κάνετε κάποιοι,..
«Αχ, ναι», θα αναστενάξουν κάποιοι άλλοι, «ε και;», θα ρωτήσουν και
οι μη ερωτευμένοι. Πολλές οι αντιδράσεις αλλά και οι ελλείψεις αντίδρασης. Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα εορτάζεται ο έρωτας.

Γι’ αυτό και εγώ αφιερώνω τις λέξεις μου στα 35.000 πόδια. Το ύψος όπου κατά προσωπική του δήλωση, πετάει ένας πρόσφατα ερωτευμένος φίλος, ο Selir.  Ο Selir (καλλιτεχικό του ψευδώνυμο που προέκυψε από τον πλατωνικό μα ασίγαστο έρωτά του με τους αριθμούς)  ερωτεύτηκε, και στο γραφείο που εργάζεται ανελλιπώς σε καθημερινή βάση, το δηλώνει απερίφραστα και με χαμόγελο πλατύ.

«Ξέρετε πού βρίσκομαι τώρα; Πετάω. Πετάω στα 35.000 πόδια». Ίσως δεν έχει βγει ακόμα από την τροχιά της γης, μα το σίγουρο είναι ότι προς τα εκεί οδεύει. Και επειδή οι διαφυγές δύσκολα πραγ-
ματοποιούνται τη σήμερον ημέρα, και επειδή όπως και να το κάνου-με το να πετάς είναι όμορφο, εύχομαι σε όλους μας να πετάξουμε σήμερα λίγο πιο ψηλά. Γιατί ακόμα και αν δεν δυνάμεθα να φθάσουμε να 35.000 πόδια, αν τολμήσουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας... ε, λίγο
πιο ψηλά θα βρεθούμε και οι πατούσες μας μπορούν έστω και στιγμιαία να αιωρηθούν.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι εάν το βέλος του έρωτα δε μας χτυπή-σει, πώς θα πετάξουμε; Το σκέφτηκα και αυτό. Το σκέφτηκα με αφορμή την παρασουρτική (νέα λέξη για καθετί που παρασέρνει) χαρά του Selir. Δεν χρειάζεται όλοι να πετάξουμε για τον ίδιο λόγο. Μπορεί σε κάποιους η ώθηση να δοθεί από το βέλος του έρωτα, μπορεί σε άλλους από ένα αναπάντεχα ευχάριστο συναπάντημα, μπορεί από την ιδέα της πιο πρωτότυπης αμφίεσης που συνελήφθη από τη σκέψη τους εν όψει του καρναβαλιού, μπορεί απλώς και από τον καφέ που τους έφερε ο συνάδελφος κέρασμα στο γραφείο…

Το να μην μπορείς να πετάξεις είναι άσχημο. Το να στερείς από τον εαυτό σου όμως τη δυνατότητα να πετάξεις ενώ σου δίνεται απλόχερα από τον αέρα που αναπνέεις είναι θλιβερό. Πάντα υπάρχει ένας λόγος ή τουλάχιστον μια αφορμή για να πετάξεις. Σήμερα εύχομαι να την αδράξετε… Από τα δανεικά ιδαν(ε)ικά 35.000 πόδια που βρέθηκα μέσω του φίλτατου φίλου μου, μας εύχομαι καλές πτήσεις!

Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση....

«Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση...»

       Επετειακή μέρα η σημερινή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τρίτη 4/02). Επετειακή για 2 διαφορετικούς λόγους. Η ηρωίδα Μαφάλντα κλείνει τα 50 χρόνια που μάς συνοδεύει μέσα από την πένα του δημιουργού της και το διαδικτυακό βιβλίο των προσώπων, το facebook αγγλιστί, έχει ήδη συμπληρώσει την πρώτη δεκαετία της ζωής του.

     Γιατί κάποιος να ασχοληθεί με αυτούς τους αριθμούς; Ίσως γιατί μετά από κάποια χρόνια ακόμα, η Μαφάλντα μπορεί να αποτελεί κοινό σημείο του κώδικα επικοινωνίας των μεγαλύτερων γενιών, ενώ το facebook θα συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία του δημιουργίας αυτού που κάποιοι ορίζουν ως επιτυχής αυτοεξάρτηση.

    Και τι εστί ‘Αυτοεξάρτηση’ αναρωτιέστε ίσως. Λοιπόν, η Αυτοεξάρτηση είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται το ενεργειακό μας δυναμικό μετά από συνεχή, αδιάλλειπτη και συνεπώς κοπιαστική προσπάθεια. Μια κατάσταση που το οφελεί μια και εξασφαλίζει την ηρεμία του και την εξέλιξή του, ασχέτως των εξωτερικών παραγόντων. Και είναι αυτή η κατάσταση κάτι επιθυμητό; Ίσως. Πόσο επιθυμητό είναι για το φύσει κοινωνικό ον να επιθυμεί να εξαρτάται μόνο από τον εαυτό του; Πολύ, απαντούν πρώτιστα οι ψυχολόγοι. Γιατί μόνο μέσα από τη μάθηση να εξαρτάσαι από τον εαυτό σου, μόνο μέσα από την άσκηση της αυτάρκειας, μπορείς να κοινωνικοποιηθείς υγιώς.

      Βέβαια τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι τόσο απλά. Γιατί ενώ όλοι προσπαθούν εναγωνίως να ωριμάσουν και να αυτοορίζονται μέσα από τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους, χωρίς να κρέμονται από τους άλλους, τσουπ έρχεται η πρόκληση και χτυπά τη θύρα του αυτάρκη εαυτού τους.

       Αποφασίζουν να κάνουν μια δημοσίευση στο χρονολόγιό τους. Την κάνουν και κάνουν και ένα Like. Και μετά; Μετά περιμένουν να δουν πόσα likes θα μαζέψουν από του διαδικτυακούς τους φίλους. Ζωή για ένα like δηλαδή. Μεγαλώνουν και ερωτεύονται. Στενοχωριέται ή τσιτώνει ο έρωτάς τους. Τσιτώνουν και αυτοί. Στενοχωριούνται, θυμώνουν, ακολουθούν. Κάποια στιγμή κουράζονται. Επιστρέφουν στο λιμάνι τους το εσωτερικό. ‘Είμαι καλά και δεν έχω ανάγκη κανέναν’. 

     Και τότε έρχεται η είδηση για ό,τι συνέβη στο γείτονά τους. Αναταράσσονται ξανά. Βγαίνουν από την επιφανειακή τους – τελικά - ηρεμία. Μετά μεγαλώνουν και άλλο. Μαθαίνουν ότι είναι πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού που το πέταγμα της μύγας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει σεισμό στην Αμερική. Αναταράσσονται και πάλι. Για ποια αυτοεξάρτηση μιλάμε; Πώς να εξαρτάται η ευτυχία τους μόνο από το δικό τους ενεργειακό δυναμικό; Γίνεται; Δε γίνεται. Και τότε; Τότε κάποιοι μεγαλύτεροι θυμούνται τη Μαφάλντα. Και υιοθετούν αυτήν την παιδική απορία για του κόσμου τα παράδοξα. Οι μικρότεροι όμως;       Οι μικρότεροι δημοσιοποιούν τη διαμαρτυρία τους, την τσαντίλα τους και τη σκέψη τους στον ‘τοίχο’ τους. Και αν πάρουν πολλά likes επιστρέφουν στην αυτοεξάρτησή τους. Είναι καλά και είναι όλοι μαζί μέρος μιας ομάδας που σκέφτεται το ίδιο. Τι ωραία! Τελικά είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν δυνατό και ανέπαφο, σε πλήρη ετοιμότητα, το ενεργειακό τους δυναμικό.

    Μα το δυναμικό αυτό πού και πότε διοχετεύεται; Μέσα από την ανάγνωση δημοσιεύσεων; Μέσα από την ανάρτηση και δημοσίευση σκέψεων; Μεσα από το γλυκόπικρο μειδίαμα που προκαλεί η πένα ενός δημιουργού κόμικς; Μήπως μέσα από την απάθεια;

Όχι. Δε διοχετεύεται έτσι το ενεργειακό τους δυναμικό. Γιατί η ενέργεια δε διοχετεύεται μέσα από τις στάχτες των απαθών, ανενεργών ηφαιστείων. Η ενέργεια προκαλεί έκρηξη ηφαιστείων. Μα το ηφαίστειο έχει πάρει ύπνο βαθύ. Ύπνο βαθύ και γλυκό που μόνο η ελπίδα μπορεί να ξυπνήσει. Εγώ σήμερα αποφασίζω μέσα από την προσπάθεια της αυτοεξάρτησής μου λοιπόν να γιορτάσω την επέτειο της ελπίδας. Γιατί όταν η λάβα του ηφαιστείου μας καθίσει, θέλω την ελπίδα μας να σηκωθεί και να προχωρήσει χωρίς να τσουρουφλίζεται. Θέλω την ελπίδα μας να βιώνει σε πλήρη ετοιμότητα την αυτοεξάρτησή της. Ναι, εκεί θα συμφωνήσω πλήρως με τους μελετητές της ανθρώπινης ψυχής. Πρώτιστα στην περίπτωση της ελπίδας απαιτείται αυτή η αδιάλλειπτη, συνεχής και συνεπής προσπάθεια κατάκτησης της αυτοεξάρτησης. 

ΚΟΙΝΣΕΠ ¨Ανακυκλώνω στην πηγή»

ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ -ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ 'ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΩ ΤΗΝ ΠΗΓΗ' ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 

ΚΟΙΝΣΕΠ ¨Ανακυκλώνω στην πηγή»

Ένα ελπιδοφόρο συλλογικό-οικολογικό-κοινωνικό εγχείρημα ξεκίνησε στην Πάτρα!

Αρχές Δεκεμβρίου 2013 ξεκίνησε την λειτουργία της  η ΚΟΙΝΣΕΠ «Ανακυκλώνω στην πηγή», ένας κοινωνικός μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός με στόχο την οικολογική και κοινωνική διαχείριση ανακυκλώσιμων υλικών στη βόρεια-ανατολική περιοχή της Πάτρας.  

Ποιοί/ές είμαστε; Είμαστε μια ομάδα πολιτών από διάφορες γειτονιές της βόρειας και ανατολικής Πάτρας, που ιδρύσαμε μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (ΚΟΙΝΣΕΠ) με στόχο την ανακύκλωση στην πηγή.

Τι είναι ΚΟΙΝΣΕΠ; Η ίδρυση ΚΟΙΝΣΕΠ βασίζεται στον Ν.4019/2011 (ΦΕΚ 216, τόμος Α). Πρόκειται για αστικό συνεταιρισμό κοινωνικού σκοπού, μη κερδοσκοπικό, με περιορισμένη ευθύνη των μελών του και διαθέτει εκ του νόμου την εμπορική ιδιότητα. Η ΚΟΙΝΣΕΠ είναι συνεταιρισμός  ο οποίος  διοικείται ισότιμα από τα μέλη του. Η λειτουργία του βασίζεται σε δράσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά κοινωνικούς σκοπούς και συλλογικά οφέλη.

Η διάθεση του προκύπτοντος οφέλους της ΚΟΙΝΣΕΠ  κατανέμεται: 5% για αποθεματικό, έως 35% στους εργαζόμενους και > 60% για κοινωνικούς σκοπούς.

Τι είναι η ΚΟΙΝΣΕΠ “Ανακυκλώνω στην πηγή”; Η ΚΟΙΝΣΕΠ “Ανακυκλώνω στην πηγή” κατά την πρώτη φάση λειτουργίας της, αποσκοπεί στην συλλογή και ανακύκλωση υλικών από χαρτί, πλαστικό, αλουμίνιο και λευκοσίδηρο. Δραστηριοποιείται στις γειτονιές του Αρκτικού Διαμερίσματος Πάτρας και του πρώην Δήμου Ρίου (από οδό Αγίας Σοφίας έως και οικισμό Ψαθοπύργου) και σταδιακά θα επεκταθεί σε ολόκληρο το Δήμο Πατρέων.

Πως συμμετέχουμε; Με τηλεφώνημα στο 2610-991050, η ηλεκτρονικό μήνυμα στην διεύθυνση της ΚΟΙΝΣΕΠ anakyklwnw@gmail.com, δηλώνοντας: όνομα-τηλέφωνο-διεύθυνση (ταχυδρομική και ηλεκτρονική) . Σύντομα θα καταρτισθεί μόνιμο πρόγραμμα συλλογής των υλικών από τις γειτονιές.

1.Σαν εθελοντές/ιες: Στο σπίτι ή στην εργασία μας  ξεχωρίζουμε σε τρεις τσάντες-κάδους τα ανακυκλώσιμα υλικά: χαρτί-πλαστικό-αλουμίνιο+λευκοσίδηρο. Α. Πηγαίνουμε μόνοι/ες μας τα υλικά στην αποθήκη της ΚΟΙΝΣΕΠ (ΠΕΟ Πατρών-Κορίνθου 33, απέναντι από LIDL Αγ. Βασιλείου). Β. Επικοινωνούμε με την ΚΟΙΝΣΕΠ (τηλ. 2610-991050) και δηλώνουμε κάθε πότε θέλουμε να γίνεται  η συλλογή των υλικών μας, από το φορτηγό της ΚΟΙΝΣΕΠ.

2.Σαν μέλη της ΚΟΙΝΣΕΠ: Συμμετέχουμε όπως και στη περίπτωση 1, κατέχοντας ένα μερίδιο-μετοχή αξίας 50 ευρώ. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε μέλη της ΚΟΙΝΣΕΠ, με όλες τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που προβλέπονται από το καταστατικό (συμμετοχή στη Γενική της Συνέλευση και σε όλες τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, εκλέγειν και εκλέγεσθαι στην ΔΕ). Διευκρινίζεται ότι, μέλη και εθελοντές θα συμμετέχουν ισότιμα στις Συνελεύσεις Γειτονιάς, όπου θα αποφασίζουν και θα εισηγούνται στην ετήσια Συνέλευση των μελών για θέματα λειτουργίας-διαχείρισης-κατανομή οφέλους της ΚΟΙΝΣΕΠ.

Η ανακύκλωση σήμερα στη Πάτρα: Η ανακύκλωση στον Δήμο Πατρέων βρίσκεται στα χαμηλότερα ποσοστά της χώρας. Το 50% και πλέον του ανακυκλώσιμου υλικού που συλλέγεται στους μπλε κάδους είναι άχρηστο και θάβεται στην Ξερόλακκα. Την ανακύκλωση διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία, που με βάση σύμβαση (2003) δεν οφείλει να αποδίδει ούτε ένα ευρώ στον Δήμο Πατρέων από τα κέρδη της.

Αγαπητοί/ές συμπολίτες/ες

σας καλούμε να εγγραφείτε είτε σαν μέλη είτε σαν εθελοντές/ιες στο εγχείρημα, παίρνοντας το ζήτημα της ανακύκλωσης στα χέρια μας. Η ανακύκλωση στη πηγή είναι ο μόνος ουσιαστικά οικολογικός τρόπος διαχείρισης των απορριμμάτων. Η ΚΟΙΝΣΕΠ «ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΩ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ» βασισμένη στις συλλογικές αποφάσεις και τον συλλογικό έλεγχο, διαθέτοντας τα οφέλη της σε κοινωνικούς σκοπούς, αποτελεί την συνειδητή επιλογή των ενεργών πολιτών έναντι της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου.

-Φέρτε τα ανακυκλώσιμα υλικά στην ΚΟΙΝΣΕΠ!  Μπορείτε  να φέρετε τα 3 διαχωρισμένα ανακυκλώσιμα υλικά (χαρτί- πλαστικό- αλουμίνιο+λευκοσίδηρο) στην αποθήκη του συνεταιρισμού που βρίσκεται στην ΠΕΟ Αθηνών-Κορίνθου 33, απέναντι από LIDL Αγ. Βασιλείου, ΔΕΥΤΕΡΑ-ΣΑΒΒΑΤΟ 8:00-16:00.

-Επικοινωνήστε με την ΚΟΙΝΣΕΠ για μεγάλα φορτία. Εάν έχετε μεγάλες ποσότητες ανακυκλώσιμων υλικών (οικίες-επιχειρήσεις-υπηρεσίες) και αδυνατείτε να τις φέρετε μόνοι/ες σας στην αποθήκη της ΚΟΙΝΣΕΠ, τηλεφωνείστε (2610991050) και κλείστε ραντεβού για την μεταφορά τους από το φορτηγό της  ΚΟΙΝΣΕΠ.

   ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΩΝ ΥΛΙΚΩΝ

·Χαρτί

Εφημερίδες, όλα τα περιοδικά, βιβλία, σελίδες τύπου Α4, χαρτοκιβώτια όλων των ειδών, φάκελοι αλληλογραφίας, τηλεφωνικοί  κατάλογοι, χάρτινη συσκευασία όλων των τροφίμων-εμπορευμάτων (πχ  από γάλα, τσιγάρα,  οδοντόκρεμες  και ζάχαρη  μέχρι απορρυπαντικά). Δεν περιλαμβάνονται οι συσκευασίες TETRAPAK (γάλα διαρκείας-χυμοί).

·Αλουμίνιο-λευκοσίδηρο

Κουτάκια από αναψυκτικά-αλκοολούχα, κονσέρβες κάθε είδους, δοχεία λαδιού, σακουλάκια καφέ, αλουμινένια μπολ, μεταλλικά  ταψιά, αλουμινόχαρτο, μεταλλικά αντικείμενα γραφείου, αεροζόλ .

·Πλαστικό

Όλες οι πλαστικές συσκευασίες από: νερό, αναψυκτικά, λάδι, αποσμητικά, απορρυπαντικά, σαμπουάν, μπογιές, βούτυρο-μαργαρίνη, καπνό, τσιγάρα, αλλαντικά, τυριά, γιαούρτι, φιλμ περιτυλίγματος τροφίμων- εντύπων, συσκευασίες ξηρών τροφίμων-απορρυπαντικών, παιχνίδια, πώματα από γάλα-αναψυκτικά-χυμούς.

Παρακαλούμε, καθαρίστε και πιέστε τα υλικά ανακύκλωσης, ώστε να αφαιρεθούν τα υπολείμματα τροφών ή υγρών και να διασφαλιστεί το μέγιστο ποσό  υλικού που μπορεί να χωρέσει στη συσκευασία διαλογής και στον χώρο του φορτηγού συλλογής των υλικών.

 ΔΕ της ΚΟΙΝΣΕΠ «Ανακυκλώνω στην πηγή»  

«Λευκή εβδομάδα...»

«Λευκή εβδομάδα...»

με συννεφιά ...’. Η νέα χρονιά μάς φέρνει αντιμέτωπους με δύο ειδήσεις. Η σύντροφος του προέδρου της Γαλλίας έπαθε νευρικό κλονισμό και ο λόγος είναι η έτερη μυστική του σχέση ερωτικής φύσεως. Η άλλη είδηση είναι από την Ελλάδα. Πρόταση για λευκή εβδομάδα διακοπών. Να ρίξουμε λίγο χρώμα στις διακοπές γιατί ίσως μέχρι τώρα ήταν πίσσα μαύρες και δεν το είχαμε καταλάβει....

Δε θα ασχοληθώ σήμερα με την πρώτη είδηση. Άλλωστε τα ‘εν οίκω μη εν δήμω’. Τώρα γιατί στη Γαλλία όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη υπάρχει τέτοια εμμονή με τα του οίκου του εκάστοτε πολιτικού ηγέτη ή/και προσώπου, είναι θέμα άλλης συζήτησης και έτερης (όχι εταίρας) ώρας.

Με τη Λευκή εβδομάδα όμως θα ασχοληθώ. Και θα ασχοληθώ πρώτα από όλα γιατί μου αρέσει να ζωγραφίζω και επίσης , ω ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο μου αρέσουν οι διακοπές.

Αλήθεια σε ποιον δεν αρέσουν οι διακοπές;;;; Ίσως στους εργαζόμενους γονείς γιατί όσοι ακόμα δεν έχουν πιαστεί στην παγίδα της απεργίας που όλο και ξεφυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη, δεν μπορούν εύκολα να παίρνουν άδειες. Ίσως πάλι γιατί ακόμα και αν μπορούν να παίρνουν άδεια για να απολαύσουν τις διακοπές μαζί με τα παιδιά τους, νιώθουν να απειλούνται ολοένα και περισσότερο από το μαύρο απειλητικό σύννεφο της κρίσης που δε λέει να διασκορπιστεί και βλέπουν τις διακοπές να φεύγουν αφήνοντάς τους εντός των τειχών των σπιτιών τους. Γιατί ευτυχώς τα περισσότερα σπίτια μας παραμένουν ακόμα τείχη απόρθητα. Η ιδιωτικότητά μας δεν έχει ακόμη αλωθεί.

Επανερχόμαστε λοιπόν στη Λευκή εβδομάδα των διακοπών. Χαμός. Ως συνήθως. Σύννεφα από γονείς, σύννεφα από εκπαιδευτικούς, σύννεφα από την αντιπολίτευση που έτσι και αλλιώς η παράδοση τη θέλει να αντιμετωπίζει με δυσπιστία και αρνητισμό κάθε πρόταση των κυβερνώντων.

Σύννεφα που γεννά η αγωνία, η απορία και η άγνοια. Γιατί τη σκοτεινιά μόνο αυτά τα συναισθήματα τη γεννούν. Το αντίδοτο της σκοτεινιάς είναι το φως. Και μέχρι στιγμής – ευτυχώς – το Ελληνικό λευκό φως παραμένει αλώβητο. Αλλά από μόνο του δε φτάνει. ‘Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή’. Έτσι λέει ο στίχος του ποιητή, έτσι λένε και τα στόματα πολλών Ελλήνων. Δε θέλει μια συνάντηση μεταξύ υπουργών μόνο. Και σίγουρα δε θέλει βιασύνη.

Θέλει υπομονή και θέλει δουλειά πολλή. Τι σημαίνει’δουλειά πολλή;;;’ ; Μάλλον σημαίνει ότι τα ελληνικά σχολειά θέλουν πρώτα από όλα αλλαγή πλεύσης προς αναζήτηση του φωτός. Γιατί το φως της μάθησης έρχεται και μέσα από τις διακοπές αλλά μόνο αν τα παιδιά και οι μαθητευόμενοι κάθε είδους μαθαίνουν από την αρχή, από την αρχή-αρχή, να αναζητούν το φως μέσα από τη μάθηση.

Γιατί η μάθηση γίνεται στις τάξεις και έξω από τις τάξεις εξίσου αλλά με την προϋπόθεση ότι όλες οι τάξεις λειτουργούν μέσα στο φως. Και προς το παρόν δυστυχώς οι τάξεις οι σχολικές τουλάχιστον εξακολουθούν να πλέουν μέσα στη συννεφιά. Μέσα στη συννεφιά χωρίς φως να φαίνεται πουθενά. Ας αρχίσουμε λοιπόν να ρίχνουμε φως πρώτα εκεί. Και μετά και στις επιπλέον διακοπές. Καλή μας χρονιά! 

MIA ΤΟΥΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ

Τι γίνεται όταν η Ιωάννα έχει γενέθλια και αναμένεται η τούρτα της;;; Τι μπορεί να πάει στραβά;;; Και το πιο σημαντικό: Ποιο είναι το απαραίτητο συστατικό που χωρίς αυτό καμιά τούρτα δεν μπορεί να φτιαχτεί;;;;

Το νέο μου παραμύθι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ. Άμεσα διαθέσιμο από το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Ένα παραμύθι για την αξία της φιλίας, της συνεργασίας, της αγάπης. Αναμένω εντυπώσεις :)


http://todonti.wordpress.com/2013/11/28/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1/

Αθηναϊκή Biennale Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/culture/art/article/298825/biennale.html?singlepage=1 Πηγή: www.in2life.gr - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ

http://www.in2life.gr/culture/art/article/298825/biennale.html?singlepage=1

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Δημοσίευση | 3 Οκτωβρίου 2013 Κείμενο: Γιάννης Ασδραχάς Φωτογραφίες: Μαριάνα Μπίστη  Οι χιλιάδες φωτεινές κουκίδες που σχημάτιζαν τα κωδικοποιημένα ονόματα των εταιρειών και την τιμή των μετοχών στο παλαιό κτήριο του χρηματιστηρίου στην οδό Σοφοκλέους είναι αναμμένες ξανά. Με πράσινους, κόκκινους και κίτρινους χρωματισμούς σχηματίζουν την εικόνα της χρηματιστηριακής κίνησης όπως είχε διαμορφωθεί στη συνεδρίαση της 26ης Ιουνίου του 2007. Δεν πρόκειται για το φάντασμα των καλών εποχών του «ναού του χρήματος» όταν η λέξη κρίση στα ΜΜΕ εμφανιζόταν σε ρεπορτάζ για γάμους και σχέσεις «επωνύμων». Αλλά για την πιο έκδηλη κίνηση της κατάληψης του νεοκλασικής αισθητικής κτηρίου από δυνάμεις της τέχνης, από τους καλλιτέχνες της Μπιενάλε της Αθήνας. Το ταμπλό του χρηματιστηρίου, έργο του εικαστικού καθηγητή στην ΑΣΚΤ Γιώργου Χαρβαλιά, βρίσκεται στην κεντρική αίθουσα του κτηρίου που έζησε ιλιγγιώδεις ανόδους και κατακόρυφες καθιζήσεις του δείκτη τιμών. Στην τέταρτη παρουσία της Μπιενάλε στον εικαστικό χάρτη με γενική θεματική «Agora», το ερώτημα που θέτουν οι διοργανωτές είναι «Και τώρα τι;». Την απάντηση καλούνται να εκμαιεύσουν οι επισκέπτες από το υλικό που παρουσιάζουν 70 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μία διαδικασία αμφίδρομη ανάμεσα στον επισκέπτη και τον καλλιτέχνη που ορίζεται με την ευρύτητα της έννοιας «Αγορά», του τόπου συνάθροισης όπου συντελείται η διάχυση ιδεών, απόψεων και τάσεων σε ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας. Το στίγμα της φετινής διοργάνωσης είναι πολιτικό και οι διαστάσεις του καθορίζονται από τις τρέχουσες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Η ανίχνευση του στίγματος συντελείται από τον θεατή μέσα από τα μεγάλων και μικρών διαστάσεων έργα που εκπροσωπούν όλες τις προεκτάσεις του εικαστικού πεδίου έκφρασης: από ζωγραφική και γλυπτική έως ηχητικές εγκαταστάσεις, χορό, περφόρμανς. Επίσης κατά τη διάρκεια της Μπιενάλε θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια, συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, ακόμα και οικονομικό φόρουμ, με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων. Info: Κτίριο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Σοφοκλέους 8-10) και CAMP (Ευπόλιδος 4) Έως την 1η Δεκεμβρίου 2013 Ώρες Λειτουργίας Τρίτη-Παρασκευή: 13.00-21.00, Σάββατο-Κυριακή: 10.00-22.00 Η ιδιαιτερότητα της φετινής Μπιενάλε είναι ότι ενεργοποιεί για πρώτη φορά ένα συνεργατικό μοντέλο, μια διαδικασία ζυμώσεων μεταξύ επαγγελματιών με διαφορετικό υπόβαθρο. Συγκεκριμένα την «Agora» επιμελείται μία ομάδα που αποτελείται από 40 επαγγελματίες από διαφορετικούς χώρους (επιμελητές εκθέσεων, θεωρητικοί, επαγγελματίες του χώρου της δημιουργίας) δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα συλλογικό πείραμα. «Έχουμε πια καταλήξει πως η Μπιενάλε δεν είναι μόνο μία μεγάλης κλίμακας έκθεση αλλά ένα γεγονός ευρείας απήχησης και ως τέτοιο το σχεδιάζουμε» σημειώνουν σχετικά οι ιδρυτές και διευθυντές της Μπιενάλε Ξένια Καλπασόγλου και Πολύδωρος Καρυοφύλης (γνωστός ως Poka-yio) λέγοντας ότι φέτος προσπαθούν να παράγουν ένα νέο συλλογικό αφήγημα με το δεδομένο ότι η Μπιενάλε θα «αποτελέσει ένα τόπο παραγωγής λόγου, καθώς επίσης και να πραγματευτεί μία σειρά από κοινά ζητήματα, εξερευνώντας παράλληλα τις δυνατότητες αλλά και τα όρια της συμμετοχής και της συλλογικότητας». Όσο για το τι απέφυγε η φετινή διοργάνωση; Όπως διευκρινίζει ο Πολύδωρος Καρυοφύλης «να φύγουμε απ’ αυτήν την εσώκλειστη, ναρκισσιστική συμπεριφορά των καλλιτεχνών για να περάσουμε σε κάτι διαφορετικό. Να κάνουμε ένα γεγονός. Αυτό που εμείς αποκαλούμε κοινωνικό γεγονός». Αυτό που ξεχωρίζει στη φετινή διοργάνωση, όπως προσθέτει ο Πολύδωρος Καρυοφύλης, είναι οι «λεπτές διαβαθμίσεις συναισθημάτων που αφουγκράζονται οι ευαίσθητες κεραίες των καλλιτεχνών. Η καταγραφή ενός μουδιάσματος, μιας αμφιβολίας και βεβαίως μια μελαγχολία».

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/culture/art/article/298825/biennale.html?singlepage=1
Πηγή: www.in2life.gr

Λύκε λύκε είσαι εδώ;;;

                 http://www.themachine.gr/xart-press/item/417-lyke-lyke-eisai-edw.html

...βάζω το καπέλο μου.... παίρνω τη μαγκούρα μου και σάς κυνηγώ.

Ο λύκος στο παιδικό ομότιτλο τραγουδάκι χρειάζεται την ώρα του για να βγει και να κυνηγήσει το παιδί που περπατά «εις το δάσος» απολαμβάνοντας τις ομορφιές της φύσης. Και έτσι όταν πια έχει φορέσει τα ρούχα του και παίρνει τη μαγκούρα του, είναι αρκετά αργά προς ευτυχία φυσικά των περιπατητών εκδρομέων που σώζονται από την απειλητική του παρουσία.

Το θέμα όμως είναι τι γίνεται όταν ο λύκος είναι από πολύ νωρίτερα έτοιμος και καραδοκεί την ώρα που θα τολμήσουμε να ξεμυτίσουμε στο ξέφωτο ή στο δάσος. Φυσικά το παιδικό τραγουδάκι δεν ασχολείται με το άσχημο σενάριο. Εμμένει στην καλή έκβαση της ΄βόλτας΄ μας, μια και κάθε παραμύθι είθισται να έχει το λεγόμενο happyending.

Έλα μου όμως που τα παιδιά του σήμερα, μικρά, μικρότερα ή ακόμα και μεγαλύτερα καλούνται να βγουν σε ένα ‘δάσος΄ που από ό,τι μαρτυρείται έχει μάλλον πολύ περισσότερους λύκους από ό,τι ίσως δικαιολογεί ακόμα και ο ίδιος ο κύκλος της φύσης, η ισορροπία του περιβάλλοντος.

Τι επιλογές έχουμε λοιπόν; Μπορούμε πάντα να μείνουμε οχυρωμένοι πίσω από τους τοίχους των σπιτιών μας που -μια και προνοήσαμε όταν τους χτίσαμε - δεν είναι από άχυρο (!). Μπορούμε πάλι να βγούμε βόλτα στο δάσος οπλισμένοι σαν αστακοί και έτσι να είμαστε έτοιμοι για κάθε πιθανό χτύπημα από κάθε πιθανό εχθρό. Μα φανταστείτε τώρα να κάνετε βόλτα στο δάσος μια μέρα χαρά θεού πηγμένη στη λιακάδα και εσείς όχι μόνο να μη νιώθετε το χάδι του ήλιου αλλά να βρίσκεστε και φυλακισμένοι κάτω από τους τόνους ατσάλι της πανοπλίας σας.

Ε αυτό συγγνώμη μα δεν είναι βόλτα. Είναι αναγνωριστική εξόρμηση, είναι μαχητική είσοδος στο άγνωστο που μάς φοβίζει με όλες τις κρυμμένες, ‘αγεωγράφητες’ απειλές του, είναι μια εκμοντερνισμένη εκδοχή ναπολεόντειας τεχνικής μα βόλτα δεν είναι.

Γιατί η βόλτα θέλει χαλαρούς τους μυς του σώματος και του προσώπου, θέλει ελεύθερο, ανέμελο βηματισμό, θέλει ευελιξία κινήσεων, θέλει βλέμμα που φτάνει ανεμπόδιστο πέρα ως πέρα μέχρι εκεί που νιώθεις ότι το μπλε του ουρανού αγγίζει το γήινο καφετί. Ή το πράσινο του γρασιδιού, ή το γαλάζιο της θάλασσας. Η βόλτα θέλει ελευθερία.

Και επειδή τα φύλλα που οσονούπω θα αρχίσουν να πέφτουν από τα δέντρα θα συνοδεύουν με το τρίξιμό τους στις πατημασιές μας τα περπατήματά μας, ας μην ξεχνάμε ότι η βόλτα θέλει και ανοιχτά τα αυτιά μας. Για να απολαμβάνουμε κάθε ήχο δυνατό ή μικρό, ανεπαίσθητο ή αισθητό.

Η βόλτα θέλει φαντασία και θετική διάθεση, ή τουλάχιστον διάθεση για συνομιλία, σιωπηρή ή φωναχτή, με γέλωτα ή κλάμα, με θλίψη ή χαρμολύπη.

Εποχή περισσυλογής και ανασυγκρότησης το φθινόπωρο. Εποχή τρύγου στα αμπέλια μα και στο μυαλό μας...των σκέψεων που γέννησε το καλοκαίρι που πέρασε. Των επιθυμιών που γεννήθηκαν κάτω από την πανσέληνο ή παρέα με μια φέτα καρπούζι.

Εποχή για χαρτογράφηση των διαδρομών που θα πάμε βόλτα ...στο δάσος που μάς περιμένει παρέα με τις πρώτες βροχές για να αναζωογονηθεί.

Και αφού οι σύχρονοι λύκοι είναι πιο γρήγοροι από αυτούς των παραμυθιών μπορούμε πάντα βγαίνοντας στο κατώφλι μας να αλλάξουμε την ερώτηση:

Λύκε , λύκε είμαι εδώ;;;; Γιατί, πράγμα περίεργο μαθές, όσο και αν ψάχνω δεν μπορώ να με βρω....

Καλό φθινόπωρο!