Μια φορά και έναν καιρό….*

της Μαρίας Παπαμαργαρίτη

αφιερωμένο στην επιμόνως ακαταλαβίστικη πραγματικότητα

παγιδεύτηκε ο άνθρωπος στους τέσσερις τοίχου ενός δωματίου που λέγεται βόλεμα. Στην αρχή είπε στον εαυτό του ότι χρειάζεται μια στάση. Να ξαποστάσει από τον κάματο του ταξιδιού του. Τόσο κουρασμένος ένιωθε που ούτε αντιλήφθηκε την παραμικρή ένδειξη πιθανής ύπαρξης των τοίχων .

Έπεσε στου ύπνου τη γλυκιά μέθη με χαμόγελο ικανοποίησης για το δρόμο που είχε διανύσει…ξύπνησε με κεφάλι βαρύ από την έλλειψη του οξυγόνου…γιατί όσο κοιμόταν τοίχοι χτίστηκαν ψηλοί που το’κρυψαν τον ορίζοντα μπροστά του. Ξύπνησε ζαλισμένος και φοβισμένος όπως ένιωσε από των τοίχων το ύψος, κατέληξε ότι το μόνο που μπορούσε προς τα παρόν να κάνει ήταν να ανοίξει παράθυρα για να δει έστω και λίγο από τα κομμάτια του ουρανού. Γρήγορα όμως πάλι δυστυχώς έβαλε στα παράθυρα κουρτίνες γιατί δεν άντεχε τη γυμνή τους θέα. Και έτσι και το λίγο του ουρανού που έβλεπε άρχισε να το κάνει ακόμα πιο λίγο. Αποφάσισε να βγει από την πόρτα και είδε ότι και οι άλλοι συνταξιδευτές του είχαν επίσης χτίσει τοίχους.

Τους χτύπησε την πόρτα, κάποιοι άνοιξαν, κάποιοι όχι…

κάποιοι από αυτούς που άνοιξαν είπαν ότι ήταν ακόμα κουρασμένοι,

κάποιοι ξεκίνησαν με όλες τις καλές προθέσεις αλλά κουράστηκαν στο δρόμο.

Και έμεινε ο άνθρωπος μόνος, απογοητευμένος, να πνίγεται από των τοίχων το ύψος…

γονάτισε, μαζεύτηκε, διπλώθηκε στα δύο, έγινε κουκίδα τόση δα μικρούλα καφέ, πάνω στου χώματος το μονόχρωμο υφαντό.

Θόρυβος ακούστηκε εκκωφαντικός, γκρεμίστηκαν οι τοίχοι και φάνηκε το απέραντο μπλε του ουρανού…

Μα ο άνθρωπος πουθενά…γιατί οι τοίχοι υψώνονται επειδή ο άνθρωπος τους το επιτρέπει…είναι η ανημποριά της αδυναμίας του, η αδράνεια, η δειλία και η εγκατάλειψη στων φόβων του και της ανασφάλειάς του το στράτευμα…χαμένος πια ο άνθρωπος κάτω από των τοίχων τα ερείπια…

ο άνθρωπος που ήρθε να πιει το μπλε του ουρανού και έφυγε διψασμένος…ο άνθρωπος…που ξέρει να κολυμπά αλλά ψάχνει για σωσίβια…που μετά το μπουσούλημα μπορεί να περπατήσει αλλά ψάχνει για μπαστούνι…που θέλει να κοιμηθεί και να απλώσει το κορμί του στης γης το πολύχρωμο σεντόνι…

Πού είναι ο άνθρωπος;;;μια κουκίδα, καφέ τόση δα απλωμένη και χαμένη πια στου χώματος το μονόχρωμο υφαντό…μια κουκίδα…και εμείς την πατάμε…

*Φράση αρχής ενός παραμυθιού. Ή ο τίτλος της σειράς κινουμένων σχεδίων «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος» της δεκαετίας του ’70, του Γάλλου Άλμπερτ Μπαρίγιε ο οποίος αγαπούσε πολύ τα παιδιά, και απέδειξε πόσο πολύ αγαπούν εγγενώς τη μάθηση. Αρκεί να τους προσφερθεί. Από σήμερα φράση που εξερευνά την επιμόνως ακαταλαβίστικη πραγματικότητα.

Πρώτη Δημοσίευση 20/11/2017

http://socialsecurity.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%89%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CF%83/