46 πτώσεις ύδατος με «αγαπητική ευγνωμοσύνη»
Σπάνια γράφω για βιβλία ποίησης. Το έχω άλλωστε ξαναπεί. Η ποίηση υπάρχει με ή χωρίς εμάς σε τούτον τον κόσμο τον μικρό, το μέγα και αν αποφασίσουμε να της γυρίσουμε την πλάτη, δεν καθρεφτιζόμαστε στο στραφαλιστό νερό της ζωής. Όσα βιβλία ποίησης και αν διαβάσεις, πώς αλήθεια να σε θεαθείς αν δε σε δεις στην ποίηση του βλέμματος του άλλου; Μα σήμερα θα σας πω για ένα βιβλίο ποίησης. Ένα βιβλίο που κάθε του ένα από τα 46 ποιήματά του είναι η φωνή και το βλέμμα του άλλου που στέκεται απέναντί μας και μάς ζητάει μέσα από αυτόν να μάς θεαθούμε.
Η Αθηνά Καλλιμάνη γράφει «στη μητέρα μου με αγαπητική ευγνωμοσύνη» όπως λέει και στην αρχική της αφιέρωση 46 καθρεφτίσματα δικά της στο βλέμμα του άλλου ή στο βλέμμα των μυστηρίων της ζωής. Άλλες φορές σε πρόσωπο α’ πληθυντικό στην προσπάθειά της να αγκαλιάσει με τη φωνή της όλους εμάς που η καθημερινότητά μας «σέρνεται σα γέρικο άλογο»όπως έλεγε και η Σύλβια Πλαθ, και άλλες φορές σε πρόσωπο β’ ενικό απευθύνεται στο συνοδοιπόρο της με απορία, με θλίψη, με θυμό, με ευαισθησία, με ελπίδα. Ένα ψηφιδωτό των συναισθημάτων της γίνεται ο καθρέφτης της εν αναμονή μεταμόρφωσης που όλοι καρτερούμε.
Στάθηκα στην «Όμορφη Μέρα» που το μέλλον κάνει κράτηση στην πρώτη θέση ελπίζοντας να εκτροχιαστεί. Στην εικόνα του προσφύγου που μακραίνει τα δάχτυλα στην «Προσφυγιά» ελπίζοντας να αγγίξει χώμα πατρίδας. Στο ομότιτλο της συλλογής«Υετός» που η ρέουσα βροχή, γέννημα του ουρανού κόβει τον ομφάλιο λώρο, αλλά αλήθεια είναι έτοιμος ο συνομιλητής της να μη χαθεί στης σιωπής του τα απόνερα; Μια στάση ακόμα ιδιαίτερα συγκινητική η «Αθέατη πλευρά» των αστεριών που το αφιερώνει στα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου της Πολυφωνικής χορωδίας Πάτρας. Είναι αυτή η μικρή τους αγκαλιά που φωλιάζει στο βλέμμα τους το μέσο που την ταξιδεύει στις καλά κρυμμένες από αδιάκριτα βλέμματα πλευρές της ζωής, εκείνες που μόνο η ψυχή που αναζητά την ποίηση μπορεί να θεαθεί. Η Αθηνά Καλλιμάνη ανήκει στις ψυχές που δε φοβούνται να θεαθούν τα συναισθήματά τους γι’αυτό και το μοιράζεται μαζί μας.
Ο Τάσος Λειβαδίτης είχε πει «Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα. Λειβαδίτης Τ.» Ο «Υετός» είναι το δεύτερο βιβλίο ποίησης από την Αθηνά. Και κάτι μου λέει ότι θα ακολουθήσουν και άλλα. Γιατί η Αθηνά δείχνει να μη θέλει να φοβάται να πεθαίνει κάθε μέρα. Προτιμά να πεθαίνει κάθε μέρα και να ανασταίνεται μέσα από τις στάλες των στίχων της. Άλλωστε ο Όμηρος το είχε διαχωρίσει από τότε. Άλλο ο ὄμβρος (βροχή), άλλο η ψεκάς (ψιλόβροχο) και άλλο ο ὑετός (η καταρρακτώδη, συνεχόμενη βροχή από το αρχαίο ελληνικό ρήμα ὕω, στέλνω βροχή, βρέχω). Βρέχεται η Αθηνά από τα συναισθήματα της και δροσίζει και εμάς θέλοντας απλώς να μάς θυμίσει το αυτονόητο. Η ζωή ζει μόνο μέσα από τις καταιγίδες της. Καλή περιδιάβαση!
Πρώτη Δημοσίευση 08/06/2017
http://tetartopress.gr/46-ptosis-ydatos-me-agapitiki-evgnomosyni/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου