ΒΙΒΛΙΟ "ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΚΟΜΑ" ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗΣ

Υπάρχουν συγγραφείς που αγαπάς με την πρώτη. Υπάρχουν συγγραφείς που μαθαίνεις να αγαπάς σταδιακά μέσα από τα βιβλία τους. Και υπάρχουν και κάποιοι που ανήκουν στην μαγική σφαίρα της αγάπης που υπάρχει από πριν, χωρίς αιτία, χωρίς έρεισμα, χωρίς προηγούμενο. Ένας από αυτούς τους συγγραφείς που αγαπώ από πριν είναι ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. Και σήμερα έχω ραντεβού με το τελευταίο του βιβλίο «Μια Ζωή ακόμα», το οποίο διάλεξα για να αποχαιρετήσω το 2016 και να υποδεχτώ μαζί σας τη νέα χρονιά 2017.

Θοδωρής Καλλιφατίδης, «Μια Ζωή Ακόμα»Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης μας εκπλήσσει πάλι και μας δείχνει ότι η ζωή ακόμα και αν εσύ νιώσεις ότι θες να την αφήσεις να σε προσπεράσει, δε θα σε αφήσει. Η ζωή έρχεται ως «Μια Ζωή Ακόμα» για να σου αποδείξει περίτρανα ότι καμία μάχη δε χάνεται αν εσύ πρώτος δεν αφεθείς στην λανθασμένη πίστη ότι την έχασες. «Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης πήρε την απόφαση να αφήσει το γράψιμο πριν τον αφήσει εκείνο. Δε θα μπορέσει όμως να κρατήσει την απόφασή του», όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Γιατί πολύ απλά νομίζει ότι δεν έχει κάτι να πει και ότι έχει ντυθεί τη σιωπή της εποχής του που καταρρέει μπροστά στην κρίση που έχει κατακλύσει τα πάντα. Όμως τελικά η πένα του έρχεται και συνδέει την δική του προσωπική υπαρξιακή αγωνία με την κοινή υπαρξιακή αγωνία της παγκόσμιας κοινωνίας που δεν ξέρει ποια πυξίδα να χρησιμοποιήσει και πού να στραφεί για να βρει το φως της που έχει χάσει.

Περιδιαβαίνει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης μαζί μας στις αναμνήσεις του, στις εμπειρίες μιας ζωής που έπλεε πάντα με το πάθος για δημιουργία στο πηδάλιό του και αντιμετωπίζει πρόσωπο με πρόσωπο τη φοβία του ότι ίσως το πάθος αυτό σιώπησε. Άφησε τη «λυκοφωλιά» του όπως ονομάζει το γραφείο του και περνά κάθε μέρα μακριά από τη συγγραφική του ιδιότητα. Και πείθει τον εαυτό του ότι έτσι είναι. Όλοι απλώς υποτασσόμαστε στη ματαιότητα της φύσης μας. Ίσως αυτό έχει συμβεί και με το κοινό εγώ της πολυπολιτισμικής πολύχρωμης παγκόσμιας κοινωνίας μας. Έχει υποταχθεί χωρίς άλλα θέλω και χωρίς κανένα κρυφό πόθο στη ματαιότητα εξασφάλισης της επιβίωσης. Μα όπως έλεγε ο Σαρτρ το ξέρουμε όλοι ότι θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι να νιώσουμε ευλογημένοι να προλάβουμε σε αυτό το θνητό διάλειμμα να βρούμε αυτό στο όνομα του οποίου επιθυμούμε να πεθάνουμε για να έχει ο θάνατός μας το νόημά του. Γιατί αλλιώς τι νόημα έχει το κούφιο κέλυφος αυτού που εξακολουθούμε και ονομάζουμε Ζωή;

Και έτσι έρχεται αυτή η διαπίστωση. Όσο και αν μεταναστεύσεις σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης, όσο και αν φορέσεις την ασπίδα του «δεν ξεβολεύομαι» και «δε θα είμαι εγώ ο ένας κούκος που θα φέρει την άνοιξη», η ιδιότητα του αγωνίζεσθαι δε θα μπορέσει να μείνει εκτός του στίβου. Γιατί ό,τι και να συμβεί, όποια κρίση και αν εξαπλωθεί, όποια γλώσσα και αν εξαφανιστεί ή αλλοιωθεί, όποιο κύμα προσφύγων και πενίας καλύψει το φως της ανθρώπινης ύπαρξης, ο τόπος του αγωνίζεσθαι είναι μέσα μας.

Λάτρεψα τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται στη σκέψη του κου Καλλιφατίδη η Οδύσσεια ενός συγγραφέα με την Οδύσσεια κάθε ανθρώπου ασχέτως ιδιότητας. Ο συγγραφέας νιώθει πληρότητα όταν μοιράζεται την αέναη πορεία της σκέψης του. Το στοίχημά του είναι να μη λαβώνεται και να μην επηρεάζεται από την αντίδραση του αναγνωστικού του κοινού. Ούτε από το λεγόμενο συγγραφικό μπλοκάρισμα, αγγλιστί writer’s blog. Ούτε από τον παροδικό λήθαργο που μπορεί να κατακτήσει τη δυνατότητα έκφρασής του. Μπορεί ένας συγγραφέας να βρίσκεται μπροστά σε μία λευκή σελίδα και να τρομάζει γιατί νιώθει ότι το τείχος που έχει υψωθεί ανάμεσα στην αέναη πορεία της σκέψης του και στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς του είναι απροσπέλαστο.

Μπορεί… χίλια δυο μπορεί θα έρθουν και θα διαταράξουν την αρμονία του καθημερινού δικού σου κόσμου… του δικού σου πλανητικού χωριού που κινείται με βάση τους κανόνες που έχεις θέσει, με βάση αυτά που σου ταιριάζουν, αυτά στα οποία έχεις αφιερωθεί… μα τελικά ο κος Θοδωρής Καλλιφατίδης που πλέει μέσα στην τρικυμία που προκαλεί η απόφασή του να σταματήσει το γράψιμο καταλαβαίνει ότι είτε χρησιμοποιεί την πένα του είτε όχι, η πένα της σκέψης του δε σταματά ποτέ. Απλώς επιθυμεί πια μετά από 50 συναπτά έτη συγγραφικής αφοσιωμένης εργασίας νέο τρόπο έκφρασης. Για αυτό και αποφασίζει να γράψει απευθείας στα Ελληνικά. Στη δική του γλώσσα. Τη γλώσσα της παιδικότητάς του, τη γλώσσα που άφησε όταν πήρε την απόφαση να γίνει μόνιμος κάτοικος Σουηδίας. Και όπως ο ίδιος αποτινάσσει από πάνω του τη σκόνη των απογοητεύσεων, των θολών εικόνων, και της κούρασης, έτσι μπορεί κάθε θνητός μετανάστης της επίγειας παραμονής του σε αυτό που οριοθετούμε ως Ζωή να αποτινάξει τη σκόνη της απογοήτευσης και να βρει «Μια Ζωή Ακόμα.»

Γιατί; Όχι γιατί φοβάται να πεθάνει αλλά γιατί… αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι…. ο τόπος του αγωνίζεσθαι είναι μέσα μας. Καλή μας χρονιά με αναγνώσεις και πράξεις που δε θα αφήσουν τη σκέψη μας να υποταχθεί.

http://tetartopress.gr/%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1/

Η «Αργώ», οι Συμπληγάδες και το περιστέρι

Γράφει: Μαρία Παπαμαργαρίτη 

---

Ανοίγοντας το αντίστοιχο λήμμα στη Βικιπαίδεια αναφορικά με τον ορισμό «Συμπληγάδες Πέτρες», ενημερώνεσαι ότι στη μυθολογία οι Συμπληγάδες «φέρονταν ως δύο πολύ μεγάλοι βράχοι προ θαλάσσιου στενού (διαύλου), που ενώνονταν και αποχωρίζονταν συνεχώς, έτσι ώστε να ήταν αδύνατο το ασφαλές πέρασμα ενός πλοίου». Το πρώτο πλοίο που κατάφερε τελικά τον ασφαλή διάπλου ήταν το πλοίο «Αργώ» με τους Αργοναύτες, που με τη βοήθεια της θεάς Ήρας, πιθανότατα αφού έχασε την πρύμνη του (κατ’ άλλους την πλώρη του) κατάφερε το μέχρι τότε ακατόρθωτο. Συγκεκριμένα, ο Φινέας συμβούλευσε να αφήσουν πρώτα ένα περιστέρι να περάσει ανάμεσα, όπως και έγινε. Οι βράχοι έκλεισαν πίσω από το περιστέρι, που έχασε μόνο κάποια φτερά της ουράς του, και όταν ξανάνοιξαν, η «Αργώ» πέρασε με τους Αργοναύτες να κωπηλατούν με όλη τους τη δύναμη. Από τότε, οι δύο βράχοι ακινητοποιήθηκαν».

Η ερμηνεία που έχει δοθεί στο μύθο των Συμπληγάδων κατέχει πολυποίκιλη φύση, μια και εκτείνεται από την καθαρή επιστημονική ως και την μυθολογική / παραφυσική. Μα ο τρόπος χρήσης του μύθου είναι κοινός, παρά την φθοροποιό κατά κοινή ομολογία ιδιότητα του εν κινήσει χρόνου που προχωρά ανηλεώς. Οι Συμπληγάδες Πέτρες παραμένουν το σύμβολο του ακατόρθωτου. Είναι ο ορισμός που καθρεφτίζει το βαθμό ανυπέρβλητης κατά την πρώτη ματιά τουλάχιστον δυσκολίας. Και έτσι κάθε φορά που κάποιος κατορθώνει να πετύχει το εν πρώτοις ακατόρθωτο, νιώθει σαν τον Ιάσονα και τους συντρόφους του, δυνατός και ικανοποιημένος από την νίκη της ανθρώπινης εξυπνάδας έναντι της φυσικής δυσκολίας. Το περιστέρι είναι η προνόηση που προβλέπει με ακρίβεια το χώρο και χρόνο της σωστής στρατηγικής κίνησης. Και ο Φινέας είναι η γνώση που έχουμε μέσα μας για την αλάθητη δύναμη της πρόβλεψής μας.

Σκεφτόμουν πόσο φυσική μπορεί να θεωρηθεί η δυσκολία που συμβολίζουν οι Συμπληγάδες του σήμερα. Όχι δεν είναι Φυσική. Κατασκευασμένη είναι από τους φόβους μας, τις φοβίες μας, την αμάθειά μας, την διόγκωση της ανεργίας, την έλλειψη ελπίδας. Το περιστέρι στις Συμπληγάδες των μαθητικών εξετάσεων είναι η συνεργασία, το σκονάκι, το περισσότερο και αναλυτικότερο διάβασμα. Το περιστέρι στις Συμπληγάδες του εθνικισμού είναι ο εθνισμός, η πάταξη του τυφλού εγωισμού και της περιφρόνησης άλλων πολιτισμών, και η συνύπαρξη και παράλληλη εξέλιξη του πολιτισμού μας μαζί με άλλους. Δημιουργία ιδανικών, εμφύσηση της πίστης, κατασκευή μεθόδων και τεχνικών μπορεί να γίνουν τα περιστέρια μας, κάθε φορά που νιώθουμε ότι οι Συμπληγάδες ορθώνονται απειλητικά απέναντι σε κάθε κουπί που πάμε να τραβήξουμε.

Και αν για κάθε πούπουλο που χάνουμε φυτεύουμε ακόμα πιο βαθιά τη ρίζα της ελπίδας, τότε δε θα χάσουμε το δρόμο. Τώρα που τα αποδημητικά ξενιτεύονται με ταχύτατους ρυθμούς για τις χώρες των Χρυσόμμαλων δερών, τώρα είναι καιρός να γεννηθούν κάποια περιστέρια ακόμα… για τη χώρα αυτή που ακόμα λέγεται Ελλάδα και που ακόμα γεννάει και ανατρέφει Αργοναύτες, που δεν δειλιάζουν να ναυλώνουν την Αργώ αρκεί να ξέρουν ότι θα έχουν πάντα την αφετηρίας τους να τους περιμένει στην επιστροφή.

Ο Άλι από τη Σενεγάλη

Γράφει: Μαρία Παπαμαργαρίτη 

---

Πέμπτη απόγευμα γύρω στις 6.00 μ.μ. Πλατεία Νέας Σμύρνης, πολύβουο μελίσσι. Σκοτεινό ακόμα το πολιτιστικό κέντρο «Γαλαξίας», μια και οι εκδηλώσεις ξεκινάνε συνήθως κατά τις 7.00, απ’ ό,τι σε ενημερώνει η τοιχοκολλημένη απ’ έξω μέσα στη βιτρίνα αφίσα. Απέναντι από την είσοδο του «Γαλαξία» το suis generis μπιστρό με τα cupcakes και τις σπιτικές λεμονάδες, ενώ ακριβώς στην αντίπερα όχθη της πλατείας παραταγμένα τα καφέ που αποτελούν τα στέκια της εν αναβρασμώ νεολαίας. Μαμάδες με καροτσάκια, νεαρές άρτι αφιχθείσες από το γυμναστήριο με την αθλητική τους περιβολή, ζευγάρια απροσδιορίστου ηλικίας πιασμένα από το χέρι, απορροφημένα στο δικό τους μικρό κόσμο της δικής τους μοναδικής συζήτησης. Ζηλεύεις; Ναι, ίσως λίγο ζηλεύεις. Μα όχι κακότροπα και μοχθηρά. Ζηλεύεις με αυτή τη ζήλεια που πλημμυρίζει τη γεμάτη πόθο καρδιά για επικοινωνία και σκέφτεσαι τι τυχεροί που είναι οι άνθρωποι όταν την έχουν.

Θα αναρωτηθείς ίσως εσύ τώρα αγαπημένε μου αναγνώστη: Μα καλά; Εσύ; Εσύ δεν την έχεις; Ξέρεις τι δεν έχω και το καταλαβαίνω τώρα; Τώρα που κοιτώ αυτούς τους ανθρώπους πιασμένους χέρι με χέρι; Δεν έχω το χρόνο –ακόμα και αν το έχω– να το χαρώ. Μα γιατί; Γιατί είμαι βλάκας. Είμαι ένας βλάκας που τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ να γεμίσω όλα αυτά τα κουτάκια που ανοίγουν τα Πρέπει της καθημερινότητάς μου. Γι’αυτό. Γι’αυτό και σήμερα έκανα κοπάνα. Έκανα μια μικρή κοπάνα από αυτόν τον αγώνα δρόμου και πριν γυρίσω σπίτι σταμάτησα στην πλατεία. Έτσι για αυτά τα 5 λεπτά του δικού μου κόσμου. Του κόσμου που γεμίζει από την επικοινωνία με την πλατεία την ίδια που ξυπνά και κοιμάται εδώ δίπλα στο γραφείο, το χώρο που περνώ τη μισή μου μέρα. Την πλατεία που η καρδιά της χτυπά και αναζητά τη ζεστασιά των θαμώνων της. Την πλατεία που μπορεί να μου χαρίσει το ταξίδι σε αυτόν τον κόσμο τον φανταστικό της έλλειψης άγχους, που κάθομαι με παρατηρώ και μου μιλώ σε β’ πρόσωπο ενικό.

Κάθεσαι και χαζεύεις λοιπόν. Εκεί κάπου στη μέση, δίπλα στο σιντριβάνι, ανάμεσα στις δύο πλευρές της πλατείας. Χαζεύεις. Τα λαμπερά από τη χαρά της νιότης κορίτσια ή αγόρια, παρέες σε δυάδες ή τριάδες περαστικές που αφήνουν το έντονο γέλιο ή την ηχώ της φωνής τους από τις ζωηρές συζητήσεις τους. Το βλέμμα ρουφά τη ζωή που χύνεται υπερβολικά γύρω σου σα ρέον νερό και αναπνέεις. Αναπνέεις και ξεχνιέσαι για λιγο. Φεύγει σιγά σιγά η κλεισούρα του γραφείου που ω τι σύμπτωση σε κράτησε και σήμερα λίγο παραπάνω από το συνηθσιμένο. Φεύγει η βαριά πλάκα που είχε πάλι στρογγυλοκαθίσει απρόσκλητη μέσα σου κάποια στιγμή εκεί γύρω στις 3.00 που κλείστηκες στην αίθουσα συνεδριάσεων για να βάλεις δυο μπουκιές από το φαγητό που κουβαλάς στο ταπεράκι σου κάθε μέρα. Βαρέθηκες να τρως από ταπεράκια. Βαρέθηκες να τρως μόνος, μέσα στο άγχος να προλάβεις στο μισάωρο διάλλειμα φαγητού που προβλέπεται από τους εργασιακούς άτυπους κανόνες να καταλαγιάσεις την πείνα σου, να πάρεις ενέργεια και να προλάβεις κακήν κακώς να χωνέψεις, για να επιστρέψεις στο γραφείο και να συνεχίσεις την ολοκλήρωση του έργου, του υπολογιστικού φύλλου ή της έρευνας των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών στους λογαριασμούς των αποθανόντων συνταξιούχων.

Και εκεί την ακούς… τη φωνή ενός ψηλού κατάμαυρου, γυαλιστερού άντρα «θέλει; Βραχιόλια, κοκαλλάκια; Έχω και γυαλιά»… χαμογελάς κατευναστικά «όχι δε θέλω σε ευχαριστώ»

Και το βλέμμα του τόσο λαμπερό όσο και το χαμόγελο σε τραβά να κοιτάξεις την πραμάτεια του την απλωμένη στο ταμπλό που κουβαλά: «να, να διάλεξε» και σου δείχνει βραχιολάκια «8 ευρώ, μόνο 8 ευρώ» και έτσι απλά ο διάλογος συνεχίζεται.

«8 ευρώ; Πολλά τα 8 ευρώ…»

«Πάρε, πάρε ζίκου ζίγκου και θα δεις. Είναι βραχιόλι τύχης, θα δεις.»

«Δηλαδή με 8 ευρώ αγοράζω την τύχη μου; και εσύ; Εσύ που τα έχεις και τα πουλάς έχεις την τύχη μαζί σου;»

«Εγώ; Εγώ τυχερός που είμαι εδώ.»

Και κείνη την ώρα κατακεραυνώνεσαι. Τυχερός που είναι εδώ, στην πλατεία. Μια πλατεία ενός προαστίου πολυπληθούς στα Νότια της Αττικής. Ξένος μέσα σε ξένους, πωλητής του δρόμου και όμως τυχερός. Που δεν ξέρει τι θα πουλήσει και πότε. Δεν ξέρει πόσα θα βγάλει το μήνα, δεν ξέρει ποιος ή τι μπορεί να τον δυσκολέψει. Και ξαφνικά σπλας πέφτει το νερό πάνω σου και ξυπνάς. Ξυπνάς από το λήθαργο της κούρασης, της κόπωσης της ψυχικής. Και συνεχίζεις.

«Πώς σε λένε; Πού μένεις; Εδώ; »

«’Αλι. Ομόνοια μαζί με φίλους».

«Και εδώ είναι το στέκι σου; Εδώ είναι το σημείο που πουλάς; Από πού είσαι; Πόσα χρόνια είσαι Ελλάδα;»

«7. Από Σενεγάλη».

«Αχά ο Άλι από τη Σενεγάλη. Λοιπόν Άλι 5 ευρώ έχω πάνω μου. Να πάρω ένα πώς το είπες;»

«Ζίκου, ζίγκου»

«Τι σημαίνει αυτό;«Ζ»

«Στα Αφρικάνικα καλή τύχη και υγεία».

Και έτσι διαλέγεις ένα μπλε και το φοράς. Βραχιόλι μακρύ με μαγνητάκια μαύρα προς γκρι που κολλάνε μεταξύ τους και μπλε πέτρες. Χαιρετάς τον Άλι, το φοράς, ξαναρίχνεις μια ματιά στην πλατεία και φεύγεις. Επιστρέφεις στ’αμάξι και παρατηρείς το χέρι που κρατά το τιμόνι πιο ανάλαφρα. Κάπως είσαι, κάπως νιώθεις. Πιο ανάλαφρα, πιο καλά, πιο τυχερά;

Το βράδυ ψάχνεις στο google να βρεις το ζίκου ζίγκου στ’ Αφρικάνικα. Δε βρίσκεις κάτι χειροπιαστό. Χαμογελάς μπροστά στην οθόνη του google translate. Τι λέγανε παλιά; Η τύχη πάει με τους τολμηρούς; Όχι φίλοι μου αγαπημένοι. Η τύχη πάει με τους ελπίζοντες. Η τύχη πάει με τον Άλι από τη Σενεγάλη που δεν ξεχνά να εκτιμά αυτό που έχει.

Γεωργού παις κοχλίας ώπτει

Γράφει: Μαρία Παπαμαργαρίτη 

Ο τίτλος δανεικός από την εναρκτήρια φράση μύθου του Αισώπου. Και για όποιους δεν τολμούν τον πειραματισμό απόδοσης του νοήματος στη Νεοελληνική γλώσσα, από φόβο μήπως μέσα στην παραζάλη που προκλήθηκε από τις δηλώσεις του επίσημου εκπροσώπου αυτού που ονομάζουμε Παιδεία, του ορισμένου ως Υπουργού Παιδείας μας, θεωρηθούν «παρά φύσιν» υπάρξεις, μια και χαρακτήρισε την παραπάνω σε ώρες διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών σε σύγκριση με αυτές της  Νέας ελληνικής, ως «παρά φύσιν» διδασκαλία, προχωρώντας σε διαταγή μείωσης των ωρών διδασκαλίας τους από τον επερχόμενο Σεπτέμβριο, επιβεβαιώνω το νόημα «παιδί γεωργού ψήνει σαλιγκάρια».

Ο γιος του γεωργού λοιπόν έψηνε σαλιγκάρια και ακούγοντάς τα να τραγουδούν, γύρισε γεμάτος απορία προς τα σαλιγκάρια και είπε: Κάκιστα ζώα, καίγεται το σπίτι σας και εσείς τραγουδάτε;

Δεν ξέρω αν θυμάστε αλλά κάθε φορά που ακούμε ή διαβάζουμε ένα Αισώπειο μύθο ή ένα παραμύθι διδακτικό, συνηθίζεται να διερευνάμε το νόημά του, δηλαδή τη διδαχή του. Κάτι μας αφήνει, κάτι θέλει να μας πει. Συνήθως δε επικρατεί η ελπίδα ότι το καλό πάντα νικάει το κακό και επικρατεί. Ο μύθος για το γιο του γεωργού και τα σαλιγκάρια θέλει να πει αυτό που μετά η λαϊκή σοφία εξέφρασε για τον κολιό και τον Αύγουστο. Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Αξιοκατάκριτο κάθε τι που γίνεται παράκαιρα. Είναι δυνατόν τα σαλιγκάρια να τραγουδούν ενώ πεθαίνουν;

Και όμως είναι. Και αν πας στην Κρήτη και βρεθείς στην κουζίνα την ώρα που τσιγαρίζουν σαλιγκάρια (η επιλογή του νησιού από συνήθεια, μια και η Κρήτη είναι ο κατεξοχήν τόπος μαγειρέματος και γευστικής απόλαυσης των σαλιγκαριών), θα ακούσεις πάλι τους κοχλίες να άδουν ή νεοελληνιστί τα σαλιγκάρια να τραγουδούν!

Γιατί; Λειτουργούν παρά φύσιν; Τραγουδούν ενώ πεθαίνουν; Πώς; Δεν φοβούνται το θάνατο; Δεν τρομάζουν στην ιδέα απώλειας της ζωής τους; Ε λοιπόν όχι. Δεν έχουν συναίσθηση του τι τα περιμένει, για αυτό και τραγουδούν. Αν είχαν συναίσθηση δε θα τραγουδούσαν. Μήπως όμως και ξέρουν και μπορούν να τραγουδήσουν το μοιρολόι τους; Δύσκολος ο διαχωρισμός τραγουδιού και θρήνου, αλλά ίσως όχι και ανέφικτος. Μπορεί αυτό που εμείς θεωρούμε τραγούδι χαράς, για αυτά να είναι ο θρήνος αποχαιρετισμού της ζωής τους. Μπορεί όμως να είναι και το τραγούδι τους η έκφραση της χαράς τους, που ο θάνατός τους έχει τουλάχιστον σκοπό ύπαρξης. Όπως και να χει, η φύση των κοχλιών είναι συνυφασμένη με το τραγούδι την ώρα που πεθαίνουν.

Ο Αίσωπος ήθελε να μοιραστεί με τον κόσμο την πίστη του, ότι κάθε τι έχει το χρόνο του. Η φύση το αποδεικνύει. Το δίδαγμα ισχύει. Αλλά τι ισχύει αν αυτό που η φύση θεωρεί φυσικό, κάποιος έτερος κοχλιός μπορεί –αν επιλέξει– να το θεωρήσει παρα-φυσικό; Η ελευθερία έκφρασης ενδυναμώνει κάθε μυαλό να πει αυτό που ο ίδιος θεωρεί φυσικό. Μήπως όμως αντιπαρατιθέμενος σε αυτό που η φύση επιτάσσει, γίνεται ο ίδιος παρά-ταιρο παρα-φυσικό κομμάτι; Σκέφτομαι βέβαια ότι η φύση της εποχής του Αισώπου έχει αλλάξει. Η φύση σήμερα είναι εμβολιασμένη με τις παρεμβάσεις μας. Σήμερα τρώμε καρπούζι το χειμώνα. Σήμερα οι εποχές έχουν μπερδευτεί και έχουν σπάσει σε κομμάτια ενός παζλ κατασκευασμένου από την περιβαλλοντική μόλυνση, τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, τους τρόπους κατασκευής συνθηκών ζωής σε άλλους πλανήτες, την διεύρυνση των ορίων ανοχής, τον υπερβάλλοντα ζήλο υιοθέτησης της ταυτότητας του ελευθεριάζοντα νου εις βάρος του παραδοσιακού και στενόμυαλου, την ορμή γκρεμίσματος και αποκαθήλωσης κάθε παλιάς συνήθειας ή πεποίθησης. Σήμερα η φύση δεν δύναται να ξέρει τι είναι Φυσικό ή τι είναι παρά φύσιν, τι είναι ενάντιά της δηλαδή. Αλλά οι εκάστοτε κοχλιοί υιοθετούν χαρωπό ή λυπητερό τραγούδι, προσπαθώντας φευ να επιδείξουν αυτοί στη Φύση το παρά-φύσιν… ιλαρό; κωμικοτραγικό; ουδέτερο; Σκέφτομαι πάλι ότι η φύση των κοχλιών του μύθου, είναι συνυφασμένη με το τραγούδι την ώρα που πεθαίνουν. Και έτσι η φύση των λοιπών κοχλιών της κοινωνίας είναι συνυφασμένη με τα παρά-φύσιν αποφθέγματά τους.

Και εμείς οι λοιποί που κάποια στιγμή εγκλωβιστήκαμε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα φυσικού και παραφυσικού, μέσα στον αποπροσανατολισμό και στη δυσκολία οριοθέτησης του παράκαιρου, μέσα στη φοβία του απόλυτου και στην επιτασσόμενη ψευδεπίγραφη ασφάλεια του σχετικού, εμείς πώς μπορούμε να ορίσουμε τη φύση μας; Και να μην την απολέσουμε άπαξ και τη βρούμε;

Εμείς αλήθεια, τώρα που καίγονται τα θεμέλια του σπιτιού μας, τι επιτάσσει η απολεσθείσα φύση μας να κάνουμε; Με τι είναι συνυφασμένη η απολεσθείσα φύση μας; Τραγουδάμε; Θρηνούμε; Μουρμουρίζουμε; Σιωπούμε. Αυτό κάνουμε. Σιωπούμε μέσα στο παζλ των λέξεων που έσπασαν θρύψαλα και έχασαν τη φωνή τους. Σιωπούμε μέσα στην εκκωφαντική απουσία της πυξίδας της Φύσης.

tetartopress.gr/γεωργου-παις-κοχλίας-ωπτει

2o Πανελλήνιο Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου 2015

Το παραμύθι μας  "Μια τούρτα για την Ιωάννα" - εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ - ήταν εκεί

Τα παιδιά έφτιαξαν τις δικές τους τούρτες με αγάπη για την Αγάπη 

κάθε δημιούργημά μας όταν προκύπτει από την αγάπη δίνει νόημα στη ζωή μας 

Κάθε αναγνώστης διαβάζοντας γίνεται καλύτερος αναγνώστης του εαυτού του....διαβάζοντας και γράφοντας παραμύθια για τους μικρούς μας εκκολαπτόμενους αναγνώστες δίνει νόημα στη ζωή μου...ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους διοργανωτές του Πανελλήνιου ΦεστιβάλΠαιδικού και Εφηβικού Βιβλίου...

ΜΙΑ ΤΟΥΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ - Γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου και σάς περιμένουμε :)

Βιβλίο…χρόνια πολλά!

Κυριακή 5 Απριλίου, 11:30 - 13:00

Πλοήγηση Εκδήλωσης

Το βιβλίο…

γιορτάζει με εκδηλώσεις για μικρούς και μεγάλους στο Λυρικό Μικρό Πλανήτη.

Την Κυριακή 5 Απριλίου στις 11.30-13.00 η συγγραφέας Μαρία Παπαμαργαρίτη – Μπασινά παρουσιάζει το βιβλίο της «Μια τούρτα για την Ιωάννα».

Μια τρυφερή ιστορία που ξεκινά από το πως φτιάχνεται μια τούρτα και καταλήγει να μιλά για την αξία της αγάπης και της φιλίας. Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν οι μικροί ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας «Λυρικός μικρός πλανήτης» που θα δραματοποιήσουν το παραμύθι και θα ευχηθούν χρόνια πολλά στο βιβλίο.

Ηλικία: 3 -10 ετών / Είσοδος ελεύθερη

 http://lyrikos.gr/event/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AC/

The Must- to -Say List for our Kids - A 'Decalogue' for Happy Kids (Part 1)

Is there a Must - to- Say List for our Kids?

Part One 

   There is no doubt that actions speak louder and better than words. A widely acknowledged piece of truth. Still, there seems to be such emphasis on the Must-To-Do List within every single family that I have started wondering how many families are there who still speak to each other. So, my dearests I have come to think that it is time we had "a family gathering for the remaining family members who still speak to each other" 

    So, now let's imagine that we have the gathering. And then let's hope for the best and let's find ourselves enjoying the gathering with our beloved ones who share the same hopeful need with us, the need to talk. What is there to say? Other that the Must-To-Do list?

   Now, let's not freak out, not yet.... there must be something to say other than the due day to pick the clothes from the cleaners' or the day of the dentist's appointment or the reminding of the leaking tap that needs fixing, or the quarrel while trying to decide on who is responsible to getting the oldest one to football and who is responsible for the younger's music lessons ...and so on.... and bla bla bla.... and then the TV is switched on and everybody gets lost in his nerves again.... 

   Well today I am not going to spend not even a fraction of a second on what is or ought to be told between a couple. But I am going to remind myself and you as well of the Ten things that parents ought to say to their children so that they can always hope that they will find something to talk about when they get together other than the housework, or the homework or the dreadful Must-To-Do List. 

1. Number One : I am so happy to have you 

It's not bad to remember how lucky we are to have a kid or kids. Moreover to thank them for enlightening our buffing and confusing routine. Kids are not ours. They are our lives' gifts. has there been any moment that you have been offered a present and you have not expressed your thanks? I don't think so, Only a live Thank you suits a live present.

2. Number Two : Always stand up for your opinion -no matter how different it is from mine

We always complain about our kids turning to mimics of what they see or what they hear. How responsible may we really be? How often do we encourage our kids to express their own opinion, their own thought? How often do we let our kids - let alone encourage - to leave their own trademark on an everyday basis in their own decisions? 

3. Number Three: You Know I love you, right?

Love has never hurt anyone. Neither its admitting to it. It is time we allowed the words 'I love you" take us upon their magic cloud and travel us all around the heavenly world of positive feelings. Let's not forget: The more you share your feelings, the more powerful they become. 

4. Number Four: I am so proud of you

Showing your kid how proud you are of him /her and his /her achievements is the ultimate means of empowering one's confidence and self-esteem. Think about yourself. How much in love did you feel you are when your beloved one congratulated you on your dressing choices or your cooking? 

Till the second part of the Decalogue comes in the blog, watch out and remember that 

"Family is a gift that lasts Forever'' as long as you care for it .... 

to be continued 

\