Τα γαλάζια σου γράμματα
κάθομαι και διαβάζω
και με παίρνουν χαράματα
καθώς πίσω κοιτάζω....
Οι στίχοι του Γιώργου Κανελλόπουλου σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και πρώτη τους εμφάνιση με τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη είναι λίγο πολύ γνωστοί. Το ίδιο και ο ερωτικής φύσεως εννοιολογικός του πυρήνας του τραγουδιού. Η αναγνώστρια των γαλάζιων γραμμάτων περιμένει τον αποστολέα τους να επιστρέψει καθώς βυθίζεται στις αναμνήσεις που βιώνει μέσα στην τωρινή μοναξιά της. Αλλά "μια ζωή περιμένω/ μα δε γίνονται θαύματα'' και έτσι παραμένει αγκυροβολημένη στο λιμάνι των αναμνήσεων που παραμένουν ζωντανές χάρη στην ύπαρξη φυσικά των γραμμάτων.
Βλέπετε τα γράμματα δε γίνονται delete όπως τα e-mails ούτε κινδυνεύουν να βρεθούν στα Ανεπιθύμητα ή στον Κάδο απορριμάτων (για να δανειστώ κάποιες δόκιμες και οικείες πια εκφράσεις /ετικέτες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους λάτρεις και χρήστες της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας) αλλά συνήθως παραμένουν φυλαγμένα σε κουτάκια με ή χωρίς ετικέτες. Βέβαια ο αντίλογος θα μπορούσε να ορθώσει τώρα το ανάστημά του και να πει: Και ποιος έχει πια όρεξη ή ακόμα και χώρο να φυλάει παλιά γράμματα;;;
Δεν ξέρω αλήθεια. Γιατί όσοι ανήκουν στους μεγαλύτερους που βίωσαν την εμπειρία λήψης γραμμάτων διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμα της επιλογής. Κάποιοι πιο έντονα κυριευμένοι από συναισθηματικές δυνάμεις τα διατηρούν. Κάποιοι πάλι μπορεί να έχουν ενταχθεί πλήρως στην επιτακτική τάση συνεισφοράς στην ανακύκλωση και να τα έχουν πετάξει στους σχετικούς κάδους - οι οποίοι παρεπιπτόντως σε κάποιες γειτονιές αποτελούν ακόμα είδος εφάμιλλο του καλά κρυμμένου θησαυρού ενώ ταυτόχρονα μπορεί να υπάρχουν και αυτοί που έχουν ξεχάσει πού βρίσκονται φυλαγμένα.
Αυτό όμως που σκέφτηκα σήμερα είναι πόσο τυχεροί είναι όσοι ξέρουν πού βρίσκονται κάποια γράμματα ή καρτ-ποστάλ που έχουν φυλάξει. Και αυτό το ένιωσα όχι γιατί ξαφνικά έγινα εχθρός της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ούτε γιατί αποφάσισα να βουτηχτώ στις σκονισμένες αποθήκες και να ψάξω να βρω τα δικά μου.
Βρέθηκα όμως μπροστά σε αυτές τις τόσο περιφρονημένες ψηλές θήκες των καρτ ποστάλ στα μαγαζάκια τα τουριστικά με ενθύμια και σουβενίρ. Βρέθηκα μπροστά και άρχισα να χαζεύω. Εικόνες του τόπου τους, με παραλίες, ντόπια φαγητά, αγάλματα ή εκκλησάκια του νησιού τους, μα και εικόνες της Ελλάδας κατά βάση καλοκαιρινές.
Γαϊδουράκια, γέροντες που πίνουν τον ελληνικό τους πολλά βαρύ ή γλυκό στο παλιό παραδοσιακό καφενείο, κορίτσια με ψάθινα καπέλα, παιδιά ξυπόλητα που αφήνουν τα πρόσκαιρα χνάρια τους στις χρυσές αμμουδιές. Ηλιοβασιλέματα με ή χωρίς ανθρώπινη παρουσία, στράτες φεγγαριού στο βαθυγάλαζο θαλασσινό σεντόνι, λεία των ψαράδων που γεμάτοι περηφάνια ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους από τα καϊκάκια τους στα μικρά ελληνικά λιμάνια. Κάπου πιο πέρα ο Ερμής του Πραξιτέλη, ο ιερός βράχος της Ακρόπολης, το μνημείο του Παρθενώνα ή ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Η Αφροδύτη της Μήλου, αγρότισσες που κουβαλούν πανέρια γεμάτα σταφύλια, πανηγύρια και χοροί.
Χάζευα και γέμισα καλοκαίρι. Γέμισα Ελληνικό καλοκαίρι. Ήρθε ο αέρας του και με δρόσισε αν και πολλά από τα καρτ ποστάλ ήταν πολυκαιρισμένα, ξεθωριασμένα θαρρείς από την έκθεσή τους στον ήλιο, ή ακόμα και σκονισμένα.
Και γύρισε ο αέρας του καλοκαιριού και με ρώτησε....πόσα καρτ ποστάλ θα πάρεις;;;; Και σε ποιον θα τα στείλεις;;; Και έμεινε το ερώτημα μετέωρο. Προχώρησε το χέρι θαρραλέα και διάλεξε. Αγόρασα και φέτος το καλοκαίρι καρτ ποστάλ αναμνηστικά από το μέρος των διακοπών μου. Μα δεν τα ταχυδρόμησα. Μόλις γυρίσω θα πάρω γαλάζιο μεγάλο χαρτόνι και θα τα κολλήσω πάνω. Να φτιάξω πολύχρωμο κάδρο και να το κρεμάσω. Να έχω την αύρα του Ελληνικού μας καλοκαιριού μαζί μου στο χειμώνα που έρχεται.
Μακάρι όμως να είχα παραλήπτη. Γιατί η αύρα αυτή δεν είναι κάτι να το νιώθεις μόνο σου. Είναι όμορφο να τη μοιράζεσαι. Τότε πραγματικά σε δροσίζει. Όταν στο πίσω μέρος η κάρτα σου έχει γραμματόσημο και δυο γραμμές. Δυο γραμμές που περιγράφεις το συναίσθημα της στιγμής, του μέρους που φέτος διάλεξες να περάσεις τις διακοπές σου.
Και αυτές οι γραμμές όταν μετά από χρόνια ο παραλήπτης τους θα τις διαβάζει θα είναι η αύρα του φετινού καλοκαιριού και της σχέσης σας έτσι όπως υπάρχει. Και όπου και αν είσαι όταν ανοίξει το κουτάκι και διαβάσει αυτό που είχες γράψει η αύρα των γραμμών σου θα έρθει να σε βρει....και εσένα....
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι....και στείλετε και κανά καρτ ποστάλ και ας έχετε ήδη ενημερώσει με e-mail ή μήνυμα τηλεφωνικό πώς τα περνάτε.
Γιατί η μαγεία της κάρτας μας πάντα θα διατηρεί τη δική της μοναδική αξία.....και θα αποτελεί μία μοναδική, αναντικατάστατη ψηφίδα από το μωσαϊκό των αναμνήσεων μας....
Βλέπετε τα γράμματα δε γίνονται delete όπως τα e-mails ούτε κινδυνεύουν να βρεθούν στα Ανεπιθύμητα ή στον Κάδο απορριμάτων (για να δανειστώ κάποιες δόκιμες και οικείες πια εκφράσεις /ετικέτες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους λάτρεις και χρήστες της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας) αλλά συνήθως παραμένουν φυλαγμένα σε κουτάκια με ή χωρίς ετικέτες. Βέβαια ο αντίλογος θα μπορούσε να ορθώσει τώρα το ανάστημά του και να πει: Και ποιος έχει πια όρεξη ή ακόμα και χώρο να φυλάει παλιά γράμματα;;;
Δεν ξέρω αλήθεια. Γιατί όσοι ανήκουν στους μεγαλύτερους που βίωσαν την εμπειρία λήψης γραμμάτων διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμα της επιλογής. Κάποιοι πιο έντονα κυριευμένοι από συναισθηματικές δυνάμεις τα διατηρούν. Κάποιοι πάλι μπορεί να έχουν ενταχθεί πλήρως στην επιτακτική τάση συνεισφοράς στην ανακύκλωση και να τα έχουν πετάξει στους σχετικούς κάδους - οι οποίοι παρεπιπτόντως σε κάποιες γειτονιές αποτελούν ακόμα είδος εφάμιλλο του καλά κρυμμένου θησαυρού ενώ ταυτόχρονα μπορεί να υπάρχουν και αυτοί που έχουν ξεχάσει πού βρίσκονται φυλαγμένα.
Αυτό όμως που σκέφτηκα σήμερα είναι πόσο τυχεροί είναι όσοι ξέρουν πού βρίσκονται κάποια γράμματα ή καρτ-ποστάλ που έχουν φυλάξει. Και αυτό το ένιωσα όχι γιατί ξαφνικά έγινα εχθρός της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ούτε γιατί αποφάσισα να βουτηχτώ στις σκονισμένες αποθήκες και να ψάξω να βρω τα δικά μου.
Βρέθηκα όμως μπροστά σε αυτές τις τόσο περιφρονημένες ψηλές θήκες των καρτ ποστάλ στα μαγαζάκια τα τουριστικά με ενθύμια και σουβενίρ. Βρέθηκα μπροστά και άρχισα να χαζεύω. Εικόνες του τόπου τους, με παραλίες, ντόπια φαγητά, αγάλματα ή εκκλησάκια του νησιού τους, μα και εικόνες της Ελλάδας κατά βάση καλοκαιρινές.
Γαϊδουράκια, γέροντες που πίνουν τον ελληνικό τους πολλά βαρύ ή γλυκό στο παλιό παραδοσιακό καφενείο, κορίτσια με ψάθινα καπέλα, παιδιά ξυπόλητα που αφήνουν τα πρόσκαιρα χνάρια τους στις χρυσές αμμουδιές. Ηλιοβασιλέματα με ή χωρίς ανθρώπινη παρουσία, στράτες φεγγαριού στο βαθυγάλαζο θαλασσινό σεντόνι, λεία των ψαράδων που γεμάτοι περηφάνια ξεφορτώνουν την πραμάτεια τους από τα καϊκάκια τους στα μικρά ελληνικά λιμάνια. Κάπου πιο πέρα ο Ερμής του Πραξιτέλη, ο ιερός βράχος της Ακρόπολης, το μνημείο του Παρθενώνα ή ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Η Αφροδύτη της Μήλου, αγρότισσες που κουβαλούν πανέρια γεμάτα σταφύλια, πανηγύρια και χοροί.
Χάζευα και γέμισα καλοκαίρι. Γέμισα Ελληνικό καλοκαίρι. Ήρθε ο αέρας του και με δρόσισε αν και πολλά από τα καρτ ποστάλ ήταν πολυκαιρισμένα, ξεθωριασμένα θαρρείς από την έκθεσή τους στον ήλιο, ή ακόμα και σκονισμένα.
Και γύρισε ο αέρας του καλοκαιριού και με ρώτησε....πόσα καρτ ποστάλ θα πάρεις;;;; Και σε ποιον θα τα στείλεις;;; Και έμεινε το ερώτημα μετέωρο. Προχώρησε το χέρι θαρραλέα και διάλεξε. Αγόρασα και φέτος το καλοκαίρι καρτ ποστάλ αναμνηστικά από το μέρος των διακοπών μου. Μα δεν τα ταχυδρόμησα. Μόλις γυρίσω θα πάρω γαλάζιο μεγάλο χαρτόνι και θα τα κολλήσω πάνω. Να φτιάξω πολύχρωμο κάδρο και να το κρεμάσω. Να έχω την αύρα του Ελληνικού μας καλοκαιριού μαζί μου στο χειμώνα που έρχεται.
Μακάρι όμως να είχα παραλήπτη. Γιατί η αύρα αυτή δεν είναι κάτι να το νιώθεις μόνο σου. Είναι όμορφο να τη μοιράζεσαι. Τότε πραγματικά σε δροσίζει. Όταν στο πίσω μέρος η κάρτα σου έχει γραμματόσημο και δυο γραμμές. Δυο γραμμές που περιγράφεις το συναίσθημα της στιγμής, του μέρους που φέτος διάλεξες να περάσεις τις διακοπές σου.
Και αυτές οι γραμμές όταν μετά από χρόνια ο παραλήπτης τους θα τις διαβάζει θα είναι η αύρα του φετινού καλοκαιριού και της σχέσης σας έτσι όπως υπάρχει. Και όπου και αν είσαι όταν ανοίξει το κουτάκι και διαβάσει αυτό που είχες γράψει η αύρα των γραμμών σου θα έρθει να σε βρει....και εσένα....
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι....και στείλετε και κανά καρτ ποστάλ και ας έχετε ήδη ενημερώσει με e-mail ή μήνυμα τηλεφωνικό πώς τα περνάτε.
Γιατί η μαγεία της κάρτας μας πάντα θα διατηρεί τη δική της μοναδική αξία.....και θα αποτελεί μία μοναδική, αναντικατάστατη ψηφίδα από το μωσαϊκό των αναμνήσεων μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου