ΑΝΑΠΛΟΥΣ - ΤΟ ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΒΑΛΤΙΝΟΥ

ΑΝΑΠΛΟΥΣ-ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ (2012)

Ραντεβού σήμερα με τον ΄Ανάπλου΄, την αντίστροφη πορεία προς το ρεύμα του χρόνου όπως δηλώνει και η έννοια της λέξης. Ο Θανάσης Βαλτινός έρχεται με το 14^ο κατά σειρά πεζογραφικό του έργο να προσφέρει για πολλοστή φορά το δέος αυτό που προκαλεί η γνήσια τέχνη όταν εκδηλώνεται απροκάλυπτα μπροστά σου.

Στον Ανάπλου διαβάζουμε μία αυτοβιογραφική συνέντευξή του σε μία υποψήφια – όπως μάς πληροφορεί στο προλογικό του σημείωμα - διδάκτωρ, την κα Στρατήγη. Μέσα από τις ερωτήσεις που του τίθενται, ο συγγραφέας ταξιδεύει πίσω στην παιδική και εφηβική του ηλικία και παίρνει μαζί του εμάς που ζούμε το τότε με την δραματική ένταση της ιστορικής εκείνης περιόδου. Γιατί ο κος Βαλτινός όπως γνωρίζουμε από τα βιβλία του έζησε όλη εκείνη την περίοδο αυτομαστιγώματος της χώρας μας στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου. Και ρουφώντας την αλήθεια των λόγων του για αυτό που τότε η χώρα μας έζησε και μετέδωσε ως πνοή στους ανθρώπους της, συνειδητοποιούμε ξαφνικά ότι ίσως διαβάζουμε ένα από τα πιο επίκαιρα βιβλία. Μήπως αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι άλλο ένα μαστίγωμα της αξιοπρέπειάς της πατρίδας μας, του βάρους του πολιτισμού μας; Περιφερόμαστε βλέποντας εχθρούς παντού, φοβισμένοι, ανήσυχοι, ποτισμένοι με την πικρή γεύση που αφήνει η έλλειψη ελπίδας.

«Το 1952 αυτοκτόνησε. Πρωτοετής ιατρικής χωρίς λόγο. Χωρίς εμφανή λόγο...Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος... Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητα μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας.

-Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας.

-Παρόλο.

-Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή;

-Τίποτα.

-Έγιναν τόσα πράγματα.

-Αποφασισμένα από άλλους. Εμείς ήμασταν εκτός. Θα μας σημαδέψουν - αλλά δεν μας αφορούσαν....»

Κάπως έτσι μαρτυρείται δια στόματός του η πορεία της ενηλικίωσής της χώρας μας μα και των ανθρώπων της, και ξαφνικά φτάνεις στην τελευταία σελίδα για να σε πληροφορήσει ότι η κα Στρατήγη τέσσερις μόλις μέρες πριν την υποστήριξη της διατριβής της σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και εκεί ακροβώς έρχεσαι αντιμέτωπος με το μεγαλείο της ψυχής αυτού του πιστού υπηρέτη της λογοτεχνίας ο οποίος τολμά τη βουτιά στην ιστορία μας μέσα από ένα διάλογο με αυτόν τον άλλο άνθρωπο που κατοικεί εντός του από τη στιγμή της συνειδητοποίησης του εγώ του! Άλλωστε όπως απαντά κάποια στιγμή για το συγγραφέα, «Γεννιέται, αλλά αυτός ο ίδιος δεν το ξέρει. Και ως εκ τούτου αμέσως μετά πρέπει να γίνει».όσο δύσκολη και αιματηρή και αν είναι μια εποχή, αυτό που πρέπει να γίνει, θα γίνει...Καλή ανάγνωση!