Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

 

The Voice of the Speaking Silence of Life

What would Life's Silence tell you if you could listen to its Voice?

What would the lying yellow, browinsh or even reddish dried tree leaves could tell you if they ever decided to talk to you?

'It's Autumn. Yes, time has come; For everything to go back to sleep and wake up again in Spring. It's  time to remember that nature bears 4 seasons like the moon bears itself its own way of sleeping ; under the thriving sunlight. But the moon is always here, near you, accompanying you, hugging you even when you wake up. The moon and the sun. The sun and the moon.

Where is Love laying? Onto the Sun or onto the moon?

Love is laying onto the Light.

This is where Poetry lies too. Onto the Light.

The Light which has as many shades as the phases of the moon or the sun, the Light which has as many shades as the eyes that can perceive it even hidden behind the dark clouds. '

Poetry is stable like the indisputable value of Love itself. Poetry is mute like the wounded hearts who dared to love but found no response. Poetry is palpable like a mum's move for her newborn. Poetry is. Poetry seems empty but is not. Poetry is full once you read it and you let it embrace you.

by Maria Papamargariti , 29th September 2023 

 Poetry is and we are

 
'Poetry is stable like the indisputable value of Love itself. Poetry is mute like the wounded hearts who dared to love but found no response. Poetry is palpable like a mum's love for her newborn. Poetry is. Poetry seems empty but is not. Poetry is. Poetry is full, once you read it and you let it embrace you. Poetry is, once you decide to let it embrace you, once you let it be heard. Poetry is. And me, I am. And you, you are. We, we are. Poetry is and we are. ' 
Maria, Papamargariti, 29th of September 2023;

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019

A musical performance named “Truth” to Panos Gourgiotis and Giouli Asimakopoulou & to Mitos asbl Luxembourg




Aristotle, the ancient Greek philosopher, has said that Truth lies always somewhere in the middle. Regardless of the extent to which we may agree or disagree on which the “land” of truth is, one thing is for sure. We cannot live without it. Either looking for it, trying to hide from it, avoiding to face it or admit it, finding the courage to tell it and accept it, humans have always had a passionate relationship with Truth.
Maybe this is one of the reasons why the latest musical performance of Panos Gourgiotus and Giouli Asimakopoulou has taken its name. It may be that the creators and performers of this concert wish to find a way to tell Truth themselves that they do know the integral role it holds in humans’ lives.
But they also want, like they said in their concert yesterday on the 30th of November 2019 in Luxembourg, hosted by the non-profit cultural organization Mitos asbl, to find a name that can represent the identity of the songs they have included in their performance.
Every single song of theirs is a piece of a global common Truth we share as inhabitants of this planet called Earth. You see, Truth cannot wear out because of time or loss of memory. Truth leaves an eternal mark on humanity’s history but it is the humans who decide not to remember it or pretend that they have forgotten all about it.
Nevertheless, the ones who decided to attend yesterday’s performance and the ones who have been a stable, ongoing part of their audience are part of these humans who wish to remember parts of our common shared Truth that we may have danger of forgetting.
Panos Gourgiotis and Giouli Asimakopoulou have built a musical performance which presents songs reflecting a part of our commonly shared global Truth. Most of these Truths were unknown to me and it was through their songs and the background info provided to the audience on the screen that I was offered the opportunity to be familiarized with them.
I did not know that the classic ballad “Hey Jude” from the summer ’68 was Paul McCartney’s way of showing his strong bond to John Lennon and his 5year old child who experienced the painful divorce of his father John. I had forgotten that ‘Where the Wild roses grow” was written by Nick Cave thanks to his inspiration by the traditional song “Down in the Willow garden” narrating a real incident of a woman’s killing.
“Sunday, Bloody Sunday” by U2 refers mainly to the internal Irish conflict of 1972 whereas “The children down the plain” by Manos Hatzidakis, one of the most beloved worldwide Greek composers, is the result of Hatzidakis’ need to express in 1945, year of Greece’s independence at the end of the Second World War, his thoughts on the oppression and limitation of freedom which his nation has been through as a result of foreign conquerors or internal authoritarians.
The performance ‘Truth’ consists of numerous songs, each portraying a Truth of humanity’s history. It is an emotional performance which leads its listeners to realize something we usually say but rarely become really conscious of it. Truth is always carried within our genes no matter our national, historical, or cultural background. Truth is shared and is common. No matter how we decide to interpret it, Truth exists and music is in my opinion one of the best lenses to look at it.
As a member of the audience of yesterday’s performance of Panos Gourgiotis and Giouli Asimakomoulou, I would like to express my gratitude for offering me the opportunity to familiarize with our common humanity. We are humans, inhabitants of a world which experiences similar true stories, generated by common human ‘problematic areas’ such as wars, betrayals, lies, divorces, painful confessions, love disappointments, fears, agonies, exploitations, aggressiveness.
We all breathe in and out the conscious or unconscious memories of what we have shared through our human nature. The voices of Panos Gourgiotis and Giouli Asimakopoulou transformed into an air balloon which lifted us a bit up in the air of the common language of music which demolishes barriers of time, space and cultural differences and took us on a trip around the world within the 2,5 hours of their performance.
I hope that this initiation of Mitos asbl who organized and hosted the whole event and was hugged by all of us who attended the event will be a part of the events that are to be organized in the future. A big thank you to both parts involved, Mitos asbl and the singers. A big thank you to the magic of music which can help us keep our ears open to the Truth. The Truth which makes us feel more human, therefore more fulfilled and in peace with our nature.
Maria Papamargariti  01.12.19

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΕΓΩ Ο ΣΙΜΟΣ ΣΙΜΕΩΝ -Γιάννης Ξανθούλης, Εκδόσεις Διόπτρα 2017

Αίτηση υποβολής στοιχείων…

simos simeon


«Αίτηση υποβολής στοιχείων, μα το γραφείο πρωτοκόλλου κλειστό»[1] . Αναρωτιόμουν πόσες φορές ένας από εμάς έχει βρεθεί αντιμέτωπος με μία τέτοια συνθήκη. Άλλοτε κυριολεκτικά και πραγματικά βρισκόμαστε μπροστά σε γκισέ κλειστά είτε λόγω απεργίας, είτε λόγω διακοπών είτε λόγω ανακαίνισης. Και άλλοτε πάλι και ίσως κιόλας ακόμα πιο συχνά βρισκόμαστε μπροστά στο γραφείο πρωτοκόλλου το εσωτερικό μας, αυτό που καθορίζει, προσδιορίζει και κατατάσσει κάθε μια εμπειρία μας και ανάμνησή μας στα ράφια του εσωτερικού μας είναι. Και έτσι μετά νιώθουμε πάλι αυτήν την παροδική ευχαρίστηση ότι τα καταφέραμε, ότι μπορούμε αφού όλα τα έχουμε κατανεμημένα και με τις σωστές ταμπέλες να αυτοπροσδιοριστούμε, να ανασυνταχθούμε, να διαλέξουμε πόση και για τι βασανιστική νοσταλγία θα κρατήσουμε.
Αναρωτιόμουν πόσο συχνά το κάνουμε μα ταυτόχρονα και το γιατί. Μέχρι που συνάντησα τον ήρωα του πρόσφατου μυθιστορήματος του Γιάννη Ξανθούλη «Εγώ ο Σίμος Σιμεών». Ο Σίμος Σιμεών την αίτηση υποβολής στοιχείων την έκανε όχι σε γραφείο πρωτοκόλλου αλλά στον εαυτό του. Και μετά αυτή η αίτησή του και το αποτέλεσμά της έφτασε σε εμάς μέσα από την γραφή του δημιουργού –συγγραφέα του. Και έτσι ο αυτοπροσδιορισμός του δεν έπεσε θύμα των εξωτερικών συνθηκών. Ούτε της προσπάθειας αναζήτησης αναφορών ή φωτογραφιών για να καλύψει ό,τι του έλειπε.
«Όσο για την ιστορία της ζωής του, ήξερε πως πάντα κάποιοι θα αμφισβητούσαν το κύρος της, ακόμα και αν τη γνώριζε εξαρχής. Έτσι και αλλιώς η ιστορία που διηγούμαστε για τη ζωή μας στους άλλους στόχο έχει μόνο τον εαυτό μας. Που αποζητά να την ακούει ξανά και ξανά, ώσπου η λίγη αλήθεια που κρύβεται στη φωνή μας να κατοχυρώσει την ψευτιά και τα στολίδια του παραμυθιού που υπερασπιζόμαστε» συνειδητοποιεί ο Σίμος Σιμεών και μοιράζεται την αλήθεια αυτή μέσα από τη γραφή του Γιάννη Ξανθούλη.
Ο Σίμος Σιμεών είναι ένα αγόρι 11 χρονών που ζει στη Χαλκόπολη, μια επαρχιακή κωμόπολη της Μακεδονίας τη δεκαετία του ’60. «Όλα ξεκινούν το 1964, μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα. Τότε, που κάτι έδειχνε να χαράζει ελπιδοφόρα στον βαλτωμένο μεταπολεμικό μας ορίζοντα αλλά δε θα κρατούσε για πολύ».
Θύμα των στερεοτύπων και των κοινωνικών αφορισμών που επιβάλλονταν λόγω καταγωγής, ταυτότητας κοινωνικής και στενομυαλιάς του περιβάλλοντός του, ο Σίμος Σιμεών δεν έπαψε ποτέ να εμπιστεύεται την «ασύδοτη λογική των ονείρων του». Γιατί; Η απάντηση δε δίδεται άμεσα. Η απάντηση ευρίσκεται μέσα από τη διαδικασία της αναγνωσιτκής πρόσληψης κάθε αναγνώστη αυτής της ιστορίας. Και ίσως αυτό το χαρακτηρισιτκό αποτελεί και μία από τις πρωταρχικές αρετές της γραφής του Γιάννη Ξανθούλη. Ο Γιάννης Ξανθούλης χειρίζεται τους ήρωές του με το σεβασμό της προσωπικής τους ελευθερίας. Η συλλογιστική πορεία που διανύεις εσύ φίλε αναγνώστη μου όπως και εγώ μέσα από την ανάγνωση του συγεκκριμένου μυθιστορήματος, αποτελεί για άλλη μια φορά την απόδειξη της δυναμικής, του ταλέντου και της μαγευτικής επίδρασης του Γιάννη Ξανθούλη στον τρόπο που αποφασίζουμε να διεισδύσουμε στο όνειρο και στον τρόπο που αποφασίζουμε να επιτρέψουμε στο όνειρο να ενσωματωθεί στην πραγμαιτκότητά μας.
Ο κάθε ένας από εμάς είναι εν δυνάμει ένας Σίμος Σιμεών. Ο κάθε ένας μας κατάγεται εν δυνάμει από μια «Χαλκόπολη» που είτε υπήρξε πραγματικά χαρτογραφημένη είτε όχι, άφησε το δικό της στίγμα στο «εσωτερικό μας ημερολόγιο». Ο κάθε ένας από εμάς συναντήθηκε και θα συναντηθεί με φανταστικούς ή πραγματικούς συνοιδοιπόρους που μπορούν να κόψουν τα φτερά μας ή να μάς βοηθήσουν να πιστέψουμε στη δύναμη των φτερών μας που ξεχνάμε ότι έχουμε.
Ο Γιάννης Ξανθούλης μάς θυμίζει ότι το στίγμα της εποχής που μάς γεννάει και μάς αναθρέφει, οι αυταπάτες της μα και οι κωμικοτραγικές της καταστάσεις μπορούν να αποτελέσουν αν το επιλέξουμε λόγο δημιουργίας μιας άμυνας που θα οδηγήσει όχι στο κρύψιμό μας πίσω από ένα γραφείο πρωτοκόλλου μα στην επιβίωση με τέτοιο τρόπο ώστε να σεβαστούμε τις αδυναμίες μας, να τις αγκαλιάσουμε και να τις αφήσουμε να μεγαλώνουν δίπλα στα χαρίσματά μας. Σίγουρα μια αδυναμία μπορεί να καταστεί καταστροφική. Μα ακόμα πιο σίγουρα είναι τα μη αξιοποιήσιμα χαρίσματα που καταστρέφουν το λόγο ύπαρξής μας. Καλή ανάγνωση!
[1] Στίχος από το ποίημα της γράφουσας «Αίτηση Υποβολής Στοιχείων»
1η δημοσίευση : http://tetartopress.gr/etisi-ypovolis-stichion/

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΜΕ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ





Όταν η ψυχή των πραγμάτων είναι τα λεφτά


pino corrias1


Το να μιλάς για τα χρήματα σε περίοδο οικονομικής και κατ’ επέκταση κοινωνικοπολιτιστικής κρίσης, μπορεί να θεωρηθεί από ειρωνικό έως ανώφελο. Το να μιλάς όμως για την επίδραση τελικά των χρημάτων αυτών που όλος ο κόσμος αγωνιά να αποκτήσει στο όνομα της επιτυχούς επιβίωσης και να αποδεικνύεις τη γελοία και καταστροφική επίδρασή τους, ίσως είναι μια λάμψη φωτός στο σκοτάδι της δηθενικής μάθησης που μάς έχει περιβάλλει και μάς έχει σκοτεινιάσει το βλέμμα.
Μια τέτοια λάμψη αποτελεί το βιβλίο του Ιταλού Pino Corrias με τίτλο «Θα κοιμηθούμε όταν γεράσουμε», το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική. Ο Pino Corrias ζει και εργάζεται στη Ρώμη. Στη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας έχει εργαστεί ως χρονικογράφος, σεναριογράφος και παραγωγός πολλών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Το μυθιστόρημα του με τίτλο «Θα κοιμηθούμε όταν γεράσουμε» (μτρ. Άννα Παπασταύρου) διηγείται την ιστορία του Όσκαρ Μαρτέλο, ενός παραγωγού της Τσινετσιτά, ενός απαιτητικού και δύσκολου χώρου του θεάματος. Γύρω από τον Όσκαρ ξετυλίγεται η ψυχοσύνθεση όλων των προσώπων που τον περιβάλλουν. Μια σύζυγος που βρίσκει διέξοδο στα μασάζ και στα ινστιτούτα ομορφιάς χωρίς καμία επιθυμία ουσιαστική για επαφή και επικοινωνία μαζί του, δύο κόρες με νευρώσεις, ένας καλός φίλος, ο σεναριογράφος Αντρέ, παγιδευμένος στο ανούσιο, επικίνδυνο και τόσο κουραστικό ψυχολογικά παιχνίδι της επιβίωσης στον κόσμο του θεάματος, η πρωταγωνίστρια της νέας του ταινίας, η Γιακαράντα που δέσμια της ομορφιάς της και της φήμης της ως ηθοποιός, φαίνεται καταδικασμένη να μη μπορεί να βρει την εσωτερική της ηρεμία και γαλήνη. Όλες οι δευτερεύουσες παρουσίες εξυπηρετούν το σκοπό του συγγραφέα που δεν είναι άλλος από την παρουσίαση του παράλογου τρόπου που φαίνεται να ζει και να λειτουργεί ο άνθρωπος του σήμερα, ειδικά όταν αφοσιώνεται με τη θέλησή του ή παρασύρεται κατά λάθος από το φρενήρη ρυθμό της απόκτησης υλικού πλούτου.
pino corrias2

Είναι αρκετά τα μυθιστορήματα καθώς και οι ταινίες που έχουν καταπιαστεί με τον ανθρώπινο πόθο βίωσης της «χλιδάτης» ζωής και την επιβολή αυτού του τρόπου ζωής στον άνθρωπο του σήμερα, ο οποίος εντάσσεται ενεργά χωρίς τις περισσότερες φορές να καταλαβαίνει πώς, στο αέναο κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας μέσω της απόκτησης περισσότερων χρημάτων. Το μυθιστόρημα του Pino Corrias όμως ξεχωρίζει όχι για την κεντρική του ιδέα αλλά για την λεπτομερή ψυχογράφηση των χαρακτήρων του. Η γραφή του, άμεση, απλή και εικονοπλαστική μάς εισάγει στο πνεύμα των χαρακτήρων του και η διήγηση μετατρέπεται σε ένα τρενάκι τρόμου στο οποίο επιβιβαζόμαστε και καταλήγουμε στην τελευταία σελίδα να αναρωτιόμαστε πάλι αυτό που πολλές φορές ασυνείδητα ή συνειδητά ξεχνάμε. Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να μη βαριέται; Πρέπει να κατασκευάζει τεχνητά θέλω; Πρέπει να καταναλώνει την ενέργειά του στο να αυτοκοροϊδεύεται ότι τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία; Πρέπει να επιθυμεί τις ακριβές βίλες, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τις συναναστροφές με τις ωραίες, μοιραίες και ανεγκέφαλες στην ουσία υπάρξεις; Ή πρέπει να κάνει μια στάση και να θυμηθεί ότι ο Ορτέλο, ο κύριος ήρωας-πρωταγωνιστής του Pino Corrias είναι το σκιάχτρο που θα βάζαμε στο κομμάτι της γης που κερδίσαμε με τον ιδρώτα μας για να διώξουμε με φυσικό αλλά έξυπνο τρόπο τους απρόσκλητους εισβολείς;
Ο Κικέρων, Ρωμαίος ρήτορας και πολιτικός (106-43π.Χ) είχε πει μεταξύ άλλων «Pecunia Nervus belli /rerum» (η ψυχή του πολέμου / των πραγμάτων είναι τα λεφτά». Αν αναλογιστεί κανείς ότι από τότε η ανθρώπινη κυνικότητα είχε διαγνώσει ότι τελικά τα χρήματα και η απόκτησή τους μπορεί να προκαλέσει πόλεμο, αλλιώς εξαγοράζει την ψυχή όλων των πραγμάτων, έμψυχων και άψυχων, τότε καταλαβαίνει ότι τελικά ο άνθρωπος ποτέ δεν έπαψε να χάνει τον προσανατολισμό του για αυτό που αποκαλείται σκοπός ζωής. Βιβλία όπως το «Θα κοιμηθούμε όταν γεράσουμε», αποτελούν ευκαιρία να κάνουμε τρόπο ζωής την πράξη και το κυνήγι αλλά με ανανεωμένο, αλλαγμένο σκοπό. Γιατί όταν γεράσουμε, χρόνο να κοιμηθούμε θα έχουμε. Αλλά αλήθεια πώς θα μπορείς να κοιμάσαι αν έχεις σπαταλήσει τη ζωή σου σε ανώφελες πρακτικές;  Καλή ανάγνωση.
«Θα κοιμηθούμε όταν γεράσουμε»

Εκδόσεις Κριτική
Συγγραφέας: Pino Corrias
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Α’ Έκδοση: 2017


























































































































1η Δημοσίευση : 21 Δεκεμβρίου 2017,
http://tetartopress.gr/otan-i-psychi-ton-pragmaton-ine-ta-lefta/

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

«Μια διαφορετική μέρα» -Εκδόσεις: Κριτική


Πιάνοντας τη λογική του ονείρου από το χέρι
mia-diaforetiki-mera1


Για τη λογική και την αδιαμφισβήτητη επίδρασή της στις ορθές κατά τον κοινά αποδεκτό τρόπο σκέψης έχουν ειπωθεί πολλά. Και σίγουρα ο άνθρωπος ως έλλογο ον δεν έχει λόγο αμφισβήτησης της δύναμής της. Μα μήπως έχει υποχρέωση εξέτασης της φύσεως της δύναμής της; Μήπως η λογική πολλές φορές δεν είναι παρά μια περιοριστική δύναμη που αδυνατεί να καταλάβει τους λόγους της καρδιάς; Μήπως η λογική της καρδιάς μπορεί κάλλιστα και ισοδύναμα να εξασφαλίσει πιθανότητες ευτυχίας; Γιατί τελικά όσο περισσότερο κοιτάς γύρω αναρωτιέσαι πώς γίνεται η κάθε μέρα να είναι ολόιδια επιτακτική, βαρετή, κουραστική, μονότονη και ελλιπής πληρότητας; Πώς γίνεται αλήθεια ολοένα και περισσότεροι να νιώθουν ότι δεν ζουν όπως θα ήθελαν;
Με την ερώτηση αυτή στο μυαλό διάλεξα να ταξιδέψω στον κόσμο του πιο πρόσφατου βιβλίου «Μια Διαφορετική Μέρα» του Στάμου Τσιτσώνη.
Επιθυμώντας να δω πώς μπορεί να δει μέσα από τους 24 διαφορετικούς ήρωες των ιστοριών του «Μια Διαφορετική Ημέρα» και να τη μοιραστεί μαζί μας, αφέθηκα στη μαγευτική γραφή του που για μια άλλη φορά αποδεικνύει ότι τελικά τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο σε αυτό που ονομάζουμε ζωή πέρα από το ότι πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά, η άλλη άποψη, η άλλη θέαση.
Η ακαδημαϊκή και επαγγελματική του πορεία ως μαθηματικού, οπλίζουν την πένα του Στάμου Τσιτσώνη με την τάση αμφισβήτησης του δεδομένου και ανοίγουν άλλα παράθυρα στο νου αναβαθμίζοντας θαρρείς την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε, όπως και στα πρότερα βιβλία του  «Χωρίς Απόδειξη» και «Πετεινός βορείων Προαστίων». Με μαγευτικό τρόπο τα 24 διηγήματα της νέας του συλλογής «Μια Διαφορετική Ημέρα» κατασκευάζουν την απόδειξη ενός πολλάκις και αδίκως καταδικασμένου μαθηματικού παράδοξου «η λογική που ωφελεί δεν υπάρχει αν δεν καταπατηθεί».
mia-diaforetiki-mera2

Μόνο αν βγεις έξω από τα κάγκελα που σου θέτει η επιβαλλόμενη λογική, μπορείς να δεις ότι το αλογάκι που λείπει από ένα καρουζέλ μπορεί να είναι το άλογο που προσφέρθηκε να περάσει απέναντι εσένα μετανάστη κολυμπώντας μέσα στην τρικυμία. Βλέπεις επίσης ότι πεθαμένος ουσιαστικά είσαι ακόμα και αν παραμένεις οργανικά ζωντανός, αν έχεις αποφασίσει να μένεις θαμμένος κάτω από την ανία, την οκνηρία, την ατολμία, το φόβο των γηρατειών. Βιώνεις τη θεραπευτική δύναμη των παραμυθιών, αφού το παραμύθι χωρίς τέλος καταφέρνει να πολεμήσει το θάνατο που απειλεί μια νεαρή ζωή. Κάθεσαι παρέα με τον Λέοναρντ Κοέν μπροστά στα Χερουβείμ και Σεραφείμ και αντιμετωπίζεις το ερώτημα «Είσαι έτοιμος για την αιωνιότητα;» Και απλώς χαμογελάς καθώς γεμίζεις με τη μνήμη των στιγμών αυτών της ζωής σου που έζησες με την ψυχή σου οπότε και έγιναν αυτομάτως αιώνιες συντρόφισσες σου σε κάθε χώρο και τόπο όσο άγνωστος και τρομακτικός και αν φαντάζει. Μόνο μια ζωή μετρημένη με τη μεζούρα της συνέπειας της τιμωρίας αν παραβείς το αναμενόμενο, έχει λόγο να φοβηθεί την αιωνιότητα.
Κάθε ένα από τα διηγήματά του αποκαλύπτει πτυχές της ανθρώπινης φύσης που ακόμα οι περισσότεροι αδυνατούμε να παραδεχτούμε, να αποδεχτούμε, να αναγνωρίσουμε, να θεαθούμε. Γιατί; Ίσως επειδή όπως τα μαθηματικά κινδύνεψαν να μείνουν στο μυαλό των περισσοτέρων ως η μόνη δυνατότητα υπολογισμών και ακριβών μετρήσεων, χωρίς ποτέ να τολμήσουν να ταξιδέψουν στο φιλοσοφικό τους μαγευτικό στοχασμό, έτσι και η ανθρώπινη φύση καταδικάστηκε εκ κατασκευής της κοινωνικής ευπρέπειας να μην τολμά να σκεφτεί το τι θα γινόταν αν; Τι θα γινόταν αν η ανατροπή δεν πραγματοποιούταν με σκοπό την απλή ατελέσφορη αντίδραση αλλά προέκυπτε από τη μαχητική ανάγκη και προσπάθεια του καθενός να ζήσει μια Διαφορετική Ημέρα;
Ίσως τελικά το χάος που τρέμουμε σε περίπτωση μη συνεπούς ακολουθίας κοινών κανόνων, να είναι μαθηματικά ελεγχόμενο αν θυμόμαστε ότι η εξίσωση με 2 αγνώστους την Ευτυχία και την Επιτυχία έχει πολλές μεταβλητές. Και όλες είναι στο χέρι της δικής μας επιλογής. Καλή Ανάγνωση!
«Μια διαφορετική μέρα»

Εκδόσεις: Κριτική
Συγγραφέας: Στάμος Τσιτσώνης
Α’ Έκδοση: 2017



Πρώτη Δημοσίευση
http://tetartopress.gr/pianontas-ti-logiki-tou-onirou-apo-to-cheri/


Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Γράμματα στον Άγιο Βασίλη

Γράμματα στον Άγιο Βασίλη

christmas-2580152_1920


«Πολυαγαπημένε μου Άγιε Βασίλη. Πριν σου πω τι δώρο θέλω αυτά τα Χριστούγεννα, θέλω να σου θυμίσω ότι εμείς στο σπίτι μας δεν έχουμε καμινάδα και επειδή η μαμά και ο μπαμπάς κλείνουν πολύ καλά τις πόρτες και τα παράθυρα, σε παρακαλώ Άγιε μου Βασίλη, σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις τα μαγικά σου αντικλείδια…».
Κάπως έτσι ίσως ξεκινούν αρκετά απ’ τα γραμματάκια των μικρών μας φίλων στον αγαπημένο τους Άγιο. Ένας Άγιος που όσες φορές και αν τον δουν σε φωτογραφίες, βιβλία, ταινίες, διαφημίσεις ή Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις ξέρουν πάντα μέσα τους ότι ο πραγματικός βρίσκεται χωμένος στο εργαστήριό του φτιάχνοντας τη μαγική συνταγή των Χριστουγέννων! Τώρα βέβαια αρκετοί από σας ίσως κουνήσετε το κεφάλι με αμφιβολία και σκεφτείτε «Σιγά που τα παιδιά σήμερα πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη. Απλώς είναι αρκετά έξυπνα και πονηρά μαζί και ξέρουν έστω και ασυνείδητα ότι πρέπει να μάς δείχνουν ότι πιστεύουν».
Μήπως όμως μάς ξεφεύγει κάτι; Μήπως η αμφιβολία μας αυτή πηγάζει κατά μεγάλο μέρος απ’τον αθεράπευτο «συγκεντρωτισμό» μας να αναλάβουμε εμείς και αυτόν τον ρόλο; Μήπως βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και πέφτουμε στην παγίδα να επιβάλλουμε μία μορφή ωριμότητας στον τρόπο σκέψης τους που κινδυνεύει αν μη τι άλλο να καταστρέψει τη «μαγεία» των γιορτών που όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη;
Οι γιορτές είναι προ των πυλών και εμείς τρέχουμε πανικόβλητοι με τις ώρες στα καταστήματα αναζητώντας το δώρο που θα ικανοποιήσει περισσότερο το παιδί μας ενώ αυτό μπορεί να μένει ανικανοποίητο. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ουσία του δώρου χάνει την πνευματική της διάσταση. Σε μια προσπάθεια λοιπόν να μας προλάβω να διατηρήσουμε τη μαγεία αυτών των ημερών που πρωτίστως αποζητούν την αγάπη μας και το καθάριο από τις σκοτούρες των υποχρεώσεων χαμόγελό μας, σκέφτηκα να θυμηθούμε γιατί γράφουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη.
Τι περιμένουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα; Την αναβίωση ενός παραμυθιού φίλοι μου. Αυτό περιμένουν. Ο Άγιος Βασίλης δεν είναι θέμα γεωγραφίας και ούτε βέβαια θέμα ποσοτικά μετρήσιμο. Το έλκηθρό του, ο σάκος του με τα δώρα και η κάθοδός του από την καμινάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παραμυθένιας ατμόσφαιρας. Τα παιδιά μας δεν παίρνουν χαρά από το δώρο ή από την εμφάνιση αυτή καθεαυτή του Άγιου τους Βασίλη. Τα παιδιά μας νιώθουν σε όλο της το μεγαλείο την ευτυχία της αναμονής και της πίστης στα μαγικά θαύματα. Αυτό επιζητούν στο βάθος της καρδιάς τους γι’ αυτό και επιμένουν να γράφουν το γράμμα τους.
Ίσως ειδικά τα τελευταία χρόνια που σκεπάζονται από το μαυρισμένο νέφος ενός οικονομικού άγχους, πρέπει να χαιρόμαστε για την κατάρρευση της «καταναλωτικής μας ασπίδας». Περισσότερο από άλλες χρονιές ο Άγιος Βασίλης μπορεί να διεκδικήσει το σεβασμό και την αγάπη που του αξίζει.
Καιρός λοιπόν να γράψουμε και εμείς το δικό μας γράμμα στον αγαπημένο μας Άγιο. Πάρτε μολύβι και χαρτί και σκεφτείτε: Εσείς τι πραγματικά θέλετε τα φετινά Χριστούγεννα; Να ζήσετε το παραμύθι τους παρέα με τα παιδιά σας. Να παίξετε μαζί τους, να δώσετε την πνοή της δικής σας αγάπης σε αυτές τις άγιες μέρες, να κοιμηθείτε αγκαλιά παραδομένοι στη γλυκιά ζάλη της αναμονής του πρωινού που θα ανοίξετε τα πολύχρωμα κουτάκια που θα σας περιμένουν κάτω από το δέντρο. Μια πρόταση τελευταία… Μην ξεχάσετε στο γράμμα σας να γράψετε όχι μόνο τι θα θέλατε να πάρετε αλλά και τι θα θέλατε να δώσετε στα αγαπημένα σας πρόσωπα και γιατί. Και πριν το ταχυδρομήσετε στη μακρινή Λαπωνία ή κοντινή Καισαρεία διαβάστε το παρέα με τα μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά σας. Γιατί οι λέξεις σας θα φανερώσουν την αθάνατη παιδική σας ψυχή και θα αποκαλύψουν την αναντικατάστατη μαγεία της προσφοράς! Αυτή τη μαγεία η οποία μαθαίνεται μαζί με την αίσθηση της ευθύνης μας να τη μεταλαμπαδεύουμε στις νεότερες γενιές!
Πρώτη δημοσίευση : 
http://tetartopress.gr/grammata-ston-agio-vasili/