ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Πόσο σημαντική είναι;

''Πες μου και θα ξεχάσω, 

Δείξε μου και μπορεί να θυμηθώ,

 Άσε με να συμμετέχω και θα καταλάβω''

Η Διδασκαλία ως πράξη είναι λειτούργημα. Το ακούμε συχνά αυτό. Όπως συχνά ακούμε  ότι δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα ή μια  απλή μονομερής διαδικασία. Και το σίγουρο είναι ότι όλοι όσοι προσπαθούν να δώσουν έναν ορισμό της συναντούν δυσκολίες και καταφεύγουν σε μακροσκελείς εκφράσεις στην προσπάθειά τους να καλύψουν όλες τις πτυχές της. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι η Διδασκαλία ζητά το δάσκαλο, το μυητή και το μυημένο, δηλαδή το μαθητή. Ο δάσκαλος καθοδηγεί το παιδί στον κόσμο της γνώσης. Και το παιδί 'προκαλεί' το δάσκαλο στην αναζήτηση νέων τρόπων μετάγγισης της γνώσης αλλά και στην αυτοβελτίωσή του. 

Πώς όμως γίνεται αυτό; Ή ίσως για να θέσουμε το ερώτημα στην αντικειμενική, ουσιαστική του βάση πώς πρέπει να γίνεται αυτό; Υπάρχει η Επιστήμη της Παιδαγωγικής η οποία ασχολείται με όλες τις πτυχές της Παιδαγωγικής Διαδικασίας και φυσικά και με τα πρέπει και τα μη της Διδασκαλίας ως πράξη. Μα υπάρχει πάντα και ο προσωπικός, ανθρώπινος παράγοντας που βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με όλα αυτά τα πρέπει και τα μη. Και υιοθετεί το δικό του τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισής του. 

Μία από τις σύγχρονες προτάσεις που έχουν τεθεί σε εφαρμογή τα τελευταία χρόνια εντός της σχολικής πραγματικότητας και πράξης είναι η ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ. 

Ο ορισμός είναι κυριολεκτικός. Ο Δάσκαλος γίνεται μία ομάδα με τα παιδιά μέσα στην τάξη και όλοι μαζί συμμετέχουν στο ταξίδι κατάκτησης της γνώσης. Η παθητική στάση των μαθητών που στέκονταν σε παλιότερες εποχές με μάτια και αυτιά προσηλωμένα στην παράδοση έχει αλλάξει. Οι μαθητές σήμερα συμμετέχουν μαζί με το δάσκαλο στην 'ανακάλυψη' του νέου τμήματος γνώσης που έχουν να μάθουν κάθε μέρα. 

Θεωρητικά η Ομαδοσυνεργατική διδασκαλία στηρίζεται στην αρχή ότι η συμμετοχή προϋποθέτει ενεργητική στάση η οποία είναι απαραίτητη για τη μάθηση. Γιατί το να μαθαίνεις δε σημαίνει απλώς απομνημόνευση ή κατάκτηση γνώσεων που δεν ξέρεις πώς ή πού μπορούν να σου φανούν χρήσιμες. Το να μαθαίνεις σημαίνει ότι αποκτάς γνώσεις που συνοδεύονται απαραιτήτως από την δυνατότητα σου να ξέρεις πώς να τις διαχειριστείς και πώς να τις χρησιμοποιήσεις. Και όταν συμμετέχεις ενεργητικά στην κατάκτηση της γνώσης συνειδητοποιείς κάθε στάδιο της μάθησης. Γιατί η μάθηση έχει στάδια. 

Αν θελήσουμε να μιλήσουμε χρησιμοποιώντας λόγο μη επιστημονικό αλλά προσιτό λόγω της λιτότητάς του σε μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων, θα λέγαμε ότι κατά τη διάρκεια της μάθησης περνάμε από το στάδιο της πρώτης επαφής με αυτό που μαθαίνουμε, της απομνημόνευσής του, της επεξεργασίας του και στη συνέχεια της χρήσης του εκεί που θα προκύψει ανάγκη, με τελευταίο πάντα ιεαραρχικά στάδιο αυτό της μεταλαμπάδευσής του σε κάποιον άλλον που θα πρέπει και αυτός με τη σειρά του να το επεξεργαστεί, να το συνειδητοποιήσει και να το χρησιμοποιήσει εφαρμόζοντάς το. 

Σε αυτήν την αρχή κατανόησης και επεξεργασίας στηρίζεται το μοντέλο της Ομαδοσυνεργατικής Διδασκαλίας. Η συμμετοχή των μαθητών προκαλεί άμεση συνεργασία τους με ταυτόχρονη καλλιέργεια όλων αυτών των ιδιοτήτων που προαπαιτεί όπως ο σεβασμός των δυσκολιών του άλλου, η προσπάθεια παροχής βοήθειας και επίλυσης αποριών, η συνεισφορά στο γόνιμο διάλογο που θα οδηγήσει στην 'θέαση' την αληθινή αυτού που μαθαίνουμε. 

Υπάρχει όμως πολύς ακόμα δρόμος να διανύσουμε για να μπορέσουμε όλοι εμείς που εμπλεκόμαστε στην εκπαιδευτική διαδικασία να απαλλαχθούμε από την τυραννία της παράδοσης που ήθελε σε διαφορετικές εποχές το δάσκαλο να υιοθετεί το προσωπείο της αυθεντίας. 

Σίγουρα οι νοοτροπίες έχουν αλλάξει αλλά ψήγματα παλαιότερων προσεγγίσεων και στάσεων παραμένουν και ίσως βγαίνουν στην επιφάνεια πολύ ευκολότερα από ό,τι θα έπρεπε. 

Για αυτό και η Ομαδοσυνεργατική Διδασκαλία είναι μία πρόταση που μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στο σύνολο της εκπαιδευτικής / παιδευτικής διαδικασίας. Αποτελεί ένα γόνιμο τρόπο αντιμετώπισης της μάθησης έτσι ώστε όλοι να την απολαμβάνουν.   

Πρώτη ημέρα στο σχολείο....!!!

«Ο πιο καλός ο μαθητής....»

...να σαι παιδί μου εσύ στην τάξη!!! Ακούγεται η ευχή στα αυτάκια των μικρών μας φίλων από τους ενήλικες γονείς, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, τους γεμάτους προσδοκία για τη νέα σχολική χρονιά που χτυπά το κουδούνι των σπιτιών μας. Και παραφράζοντας το ‘κάθε κατεργάρης στον πάγκο του’, αγαπημένη ρήση του παππού μου, ορόσημο της ημερολογιακής έναρξης του φθινοπώρου, επισήμου τέλους των καλοκαιρινών διακοπών, έρχομαι μαζί σας να επιστρέψω όπως κάθε γονιός μαθητιώσας νεολαίας στο θρανίο μου.

Γιατί κάθε Σεπτέμβρη η σχολική χρονιά ξεκινά για όλη την οικογένεια. Απλώς με διαφορετικό τρόπο και σκέψεις για το κάθε μέλος της χωριστά. Άγχος και κούραση για τους γονείς να προλάβουν να χωρέσουν και να εναρμονίσουν τις σχολικές ευθύνες με τις εξω-σχολικές δραστηριότητες, αγωνία να επιτύχουν στην επιλογές σχολείου, φροντιστηρίου, κατανομής χρόνου και δραστηριοτήτων για λογαριασμό των παιδιών τους, φόβος προσαρμογής για τους νεοβαπτισθέντες μαθητές, αίσθηση βαρετής επανάληψης και αιώνιας κούρασης για τους πιο μεγάλους τους απογοητευμένους από το τόσο οικείο τους πια σχολικό περιβάλλον, σκέψεις, ερωτήσεις, απορίες, πολλά πρέπει, άτονα ή συγκρουόμενα μεταξύ τους θέλω...

Σήμερα αφιερωνόμαστε στους γονείς, έτοιμους για σχολική δράση των νεοβαπτισθέντων μαθητών. Σήμερα καλωσορίζουμε τα Πρωτάκια μας, παιδιά και γονείς, του παιδικού σταθμού, του προνηπίου, του νηπίου ή της πρώτης δημοτικού.

Η είσοδος ενός παιδιού στο σχολείο θεωρείται κατά γενική ομολογία θεμελιώδης λίθος της ζωής του. Για τους περισσότερους αποτελεί γεγονός με άγνωστες δυσκολίες αφού σηματοδοτεί την πρώτη σημαντική αλλαγή της καθημερινότητας. Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας στην προσπάθεια προσαρμογής τους, ελαχιστοποιώντας τις αρνητικά χρωματισμένες επιπτώσεις;

Να μη φοβηθούμε την άρνηση προσαρμογής σ’αυτήν την αλλαγή καθημερινότητας που ενδεχομένως εκφραστεί από πλευράς των παιδιών, μια και αποτελεί κοινή και δημοφιλή συμπεριφορά της πρώτης σχολικής ηλικίας. Είναι μία αντίδραση που σταδιακά υποχωρεί παράλληλα πάντα με την εξέλιξη της συναισθηματικής ωριμότητας των παιδιών μας, γι’αυτό και δεν υπάρχει λόγος πανικού. Κάθε αντίδραση σε μια αλλαγή αποτελεί άλλωστε ένδειξη υγιούς προσωπικότητας που αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντός της χωρίς να τα υπομένει παθητικά.

Να μη σταματήσουμε να καλλιεργούμε το διάλογο με τα παιδιά μας, μέσα απ’τον οποίο καλούμαστε να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη της αυτονομίας και ευελιξίας τους με απλές καθημερινές ενέργειες. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ξεκινά από την προετοιμασία που δίδεται μέσα στην οικογένεια. Είναι σημαντικό να πείσουμε τα παιδιά μας ότι είμαστε μαζί τους σε αυτό το ταξίδι εξερεύνησης γνώσεων, πάντα πρόθυμοι να τα βοηθήσουμε μα ταυτόχρονα και δίκαιοι, αντικειμενικοί κριτές τους καθώς και κριτές μας.

Και όσο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία μαθητές, μην αγχώνεστε ... το αφιέρωμά μας θα συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα! Μέχρι τότε, δεν κατεβάζετε τις σάκες σας από το πατάρι; 

ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

On a mobile or handheld? Click here - Problems viewing this email? Click here

September 2012

Δ Ι Α Λ Ε Ξ Ε Ι Σ Γιάννης Κουνέλλης 27 Σεπτεμβρίου 2012 Διάλεξη με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου Πέμπτη, 19:00-21:00 Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: Καλλιτέχνες που αντανακλούν την ευρωπαϊκή ταυτότητα της σύγχρονης τέχνης 3 - 24 Οκτωβρίου 2012 Κύκλος 4 διαλέξεων με την Κατερίνα Ζαχαροπούλου κάθε Τετάρτη, 18:00-20:00 Εισαγωγή στην Ιστορία της Τέχνης 29 Οκτωβρίου - 26 Νοεμβρίου 2012 Κύκλος 5 διαλέξεων με τον Παντελή Τσάβαλο κάθε Δευτέρα, 18:00-20:00 Ένα έργο – Μια εποχή: Μαθαίνοντας Ιστορία μέσα από την Τέχνη 13 Νοεμβρίου - 4 Δεκεμβρίου 2012 κύκλος 4 διαλέξεων με την Ιωάννα Βετσοπούλου κάθε Τρίτη, 19:00-20:30 Δ Η Μ Ι Ο Υ Ρ Γ Ι Κ Α   Ε Ρ Γ Α Σ Τ Η Ρ Ι Α   Γ Ι Α   Ε Ν Η Λ Ι Κ Ε Σ Μιλώντας με τη γλώσσα της Ζωγραφικής Α’ Ενότητα: 1 Οκτωβρίου - 3 Δεκεμβρίου 2012 Β’ Ενότητα: 10 Δεκεμβρίου 2012 - 25 Φεβρουαρίου 2013 Γ’ Ενότητα: 4 Μαρτίου - 3 Ιουνίου 2013 κάθε Δευτέρα, 18:00-21:00, με τον Κώστα Ιωαννίδη Ζωγραφίζοντας την Μοντέρνα τέχνη Α’ Ενότητα: 3 Οκτωβρίου - 5 Δεκεμβρίου 2012 Β’ Ενότητα: 12 Δεκεμβρίου 2012 - 27 Φεβρουαρίου 2013 Γ’ Ενότητα: 6 Μαρτίου - 22 Μαΐου 2013 κάθε Τετάρτη, 18:00-21:00, με τον Κώστα Ιωαννίδη CONTACT 4 Neophytou Douka st, Vasilissis Sophias Ave & 1 Irodotou St Athens 106 74 T. 210 7228321-3 F. 210 7239382 www.cycladic.gr

Κολατσιό για το σχολείο

«Κολατσιό για το σχολείο»

Η σχολική τσάντα έτοιμη, το παιδί διαβασμένο και καλά περιποιημένο….τι λείπει;

Φυσικά ένα σωστά προετοιμασμένο κολατσιό για το σχολείο! Αν το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας, το κολατσιό αποτελεί ένα σημαντικό εφόδιο για τον μικρό μας μαθητή που πραγματικά έχει ένα δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το κολατσιό;

Το τοστ παραμένει σταθερή αξία και πάντα απολαυστικό. Το τοστάκι μπορεί να περιλαμβάνει βούτυρο, τυρί, γαλοπούλα, αλλά μπορεί να το εμπλουτίσετε και με άλλα συστατικά: Μια μίνι ομελέτα που μπορεί μέσα να περιλαμβάνει και λαχανικά που αρέσουν στο παιδί, αυγό βραστό, μαρούλι και ότι άλλο υλικό προτιμάει το παιδί. Το τοστ λοιπόν εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε ένα λαχταριστό σάντουιτς.

Για να μην γίνει…βαρετό, μπορείτε να κάνετε εναλλαγές στο είδος του ψωμιού. Υπάρχει τεράστια ποικιλία σε φούρνους αλλά αν βρείτε χρόνο μέσα στο Σαββατοκύριακο, ζυμώστε με τα παιδιά το δικό σας!

Το κέικ είναι επίσης μια εύκολη και πρακτική λύση. Γλυκό (με σοκολάτα, φρούτα, καρότο, ή απλό) ή αλμυρό, οι παραλλαγές είναι αμέτρητες. Φτιαγμένο από τα χέρια της μαμάς αποτελεί άλλο ένα υγιεινό σνακ. Για να σπάσετε και σε αυτή την περίπτωση την ρουτίνα, μετατρέψτε το κέικ σε μάφινς (αρκεί να έχετε τις ειδικές φόρμες ψησίματος).

Τα φρούτα μπορεί να συνοδεύουν κάποιο άλλο σνακ του παιδιού, αλλά σε εναλλαγή μπορεί από μόνα τους να είναι το μικρό γευματάκι του παιδιού στο σχολείο. Αν για κάποιο λόγο δεν προλαβαίνετε καθημερινά να έχετε ετοιμάσει κάτι για να φάει το παιδί, υγιεινή και πρακτική λύση είναι οι μπάρες δημητριακών που υπάρχουν στα super market σε μεγάλη ποικιλία γεύσεων. Επίσης στα καταστήματα με βιολογικά προϊόντα μπορεί κανείς να βρει ποικιλία υγιεινών σνακ που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε εναλλαγές με το σπιτικό φαγητό. Ένας χυμός είναι βέβαια πάντα η ‘κατάλληλη συνοδεία’ για ό,τι παίρνουν μαζί τους.

Αν για κάποιο λόγο δεν προλαβαίνετε καθημερινά να έχετε ετοιμάσει κάτι για να φάει το παιδί, υγιεινή και πρακτική λύση είναι οι μπάρες δημητριακών που υπάρχουν στα super market σε μεγάλη ποικιλία γεύσεων. Επίσης στα καταστήματα με βιολογικά προϊόντα μπορεί κανείς να βρει ποικιλία υγιεινών σνακ που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε εναλλαγές με το σπιτικό φαγητό

Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε... το κολατσιό δεν έρχεται να αναπληρώσει το μεσημεριανό γεύμα και άρα μην προσπαθείτε μέσω αυτού να καλύψετε κάθε διατροφική ανάγκη του παιδιού. Φροντίστε απλά να είναι υγιεινό και νόστιμο!

Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι, Μια ψυχολογική περιπέτεια

«Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι», Robert De Board, Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, Εκδόσεις Καλέντης (2012)

Mία αγαπημένη και γνωστή σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών παρέα , ο Βάτραχος και οι φίλοι του Αρουραίος, Τυφλοπόντικας και Ασβός, από το κλασικό πλέον αφήγημα του Kenneth Grahame «Ο άνεμος στις ιτιές» έρχεται και μας βρίσκει με το νέο μυθιστόρημα «Ο Βάτραχος στο Ντιβάνι». Η Ακροποταμιά που κατοικούν είναι η μικρογραφία του μικρόκοσμου εντός του οποίου κινούμαστε και καθένας τους εκπροσωπεί τον εαυτό μας ή ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. 

Ο Robert De Board προσεγγίζει την κατάθλιψη, την ψυχική ασθένεια του μέλλοντος με μία ιστορία με ήρωες παραμυθένιους και μάς δείχνει το δρόμο να μάθουμε να μάς αγαπάμε! Η ζωή παύει να κυλά ήρεμα μια και ο Βάτραχος παθαίνει κατάθλιψη. Οι φίλοι του φυσικά συστήνουν να αρχίσει αμέσως ψυχοθεραπεία. Έτσι ξεκινά το ταξίδι του Βατράχου στον κόσμο της αυτογνωσίας!

          Τι φταίει γι΄αυτήν την ψυχική εξάντληση απ΄την οποία όλοι σήμερα υποφέρουμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο; Η ευτυχία υπάρχει μόνο στα παραμύθια; Είναι όλοι αυτό που δείχνουν; Γιατί άραγε φοβόμαστε τόσο πολύ να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως πράγματι είναι; Και αυτή η «συναισθηματική νοημοσύνη», τι είναι; Από πότε τα συναισθήματα απέκτησαν δείκτη εξυπνάδας;

            Ο Βάτραχος χρειάζεται μόνο 10 συνεδρίες για να μάθει τι είναι αυναισθηματική νοημοσύνη και φυσικά να την κατακτήσει. Θυμάται το φοβισμένο παιδί που υπήρξε, τον επαναστατημένο έφηβο που ποτέ δεν εκδηλώθηκε και βλέπει ξαφνικά τη ζωή του και τους ανθρώπους της χωρίς παραμορφωτικούς φακούς! Μαθαίνει να αναλύει τα συναισθήματά του και να βρίσκει τον τρόπο να πολεμά για αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Συμφιλιώνεται με τα λάθη του και ό,τι μέχρι τώρα απέφευγε και νιώθει την ψυχή του ανάλαφρη έτοιμη να ζήσει.

          Εμείς πάλι δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο πέρα απ΄την ανάγνωση αυτής της ψυχολογικής περιπέτειας. Θα γελάσουμε χάρη στους εύθυμους διαλόγους της, την καθαρότητα της αφήγησης και την αμεσότητα της αλήθειας της αλλά κυρίως γιατί θα ανακαλύψουμε αυτό που ξέρουμε αλλά ξεχνάμε: Το να ξαπλώνεις στο ντιβάνι δεν είναι κακό. Αντιθέτως επιβάλλεται. Μία συνομιλία δική μας προσωπική με εμάς ή με τον δικό μας άνθρωπο. Η φοβία όμως για ένα ντιβάνι είναι καταστροφική... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία η φυσική, πόσο μάλλον η ψυχική! 

Kορίτσι στο ψυγείο, ΕΤΓΚΑΡ ΚΕΡΕΤ, Εκδόσεις Καστανιώτη (2012)

Ραντεβού σήμερα με μία συλλογή από τα καλύτερα διηγήματα του Έτγκαρ Κέρετ, του Ισραηλινού συγγραφέα,.ο οποίος έχει θεωρηθεί ήδη με το πρώτο του έργο, τη συλλογή διηγημάτων Missing Kissinger, από τους κριτικούς λογοτεχνίας ως μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της περασμένης δεκαετίας.

        Γεννημένος το 1967 στο Τελ-Αβίβ, θεωρείται από τους σημαντικότερους συγγραφείς της νέας λογοτεχνικής γενιάς του Ισραήλ. Το βιβλίο του Missing Kissinger έχει συμπεριληφθεί στα δεκαπέντε σημαντικότερα ισραηλινά βιβλία όλων των εποχών, ενώ ο κριτικός Νισίμ Καλντερόν έγραψε ότι ο Κέρετ είναι «ο Άμος Oζ της γενιάς του». Αξίζει να σημειωθεί ότι για το νέο του αυτό βιβλίο γράφτηκε στην εφημερίδα LA Times ότι «αν υπάρχει χώρος στην καρδιά σου, στο πορτοφόλι σου ή στη λίστα βιβλίων που πρέπει να διαβάσεις για μία και μόνο συλλογή διηγημάτων φέτος, αυτή πρέπει να είναι του Έτγκαρ Κέρετ».

Τι είναι αυτό που δίνει τόση δύναμη στη γραφή του; Μέσα από την ανάγνωση των διηγημάτων του «επικοινώνησα» με ανθρώπους φοβισμένους, ανήσυχους, ποτισμένους με την πικρή γεύση που τους αφήνει η έλλειψη ελπίδας, η αίσθηση στέρησης μιας νέας προοπτικής. Μα καθένας τους κατορθώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο να συνεχίσει να ζει.

Ο Κέρετ σε πείθει πως όσο ζοφερή και αν είναι η πραγματικότητά σου, η δύναμή σου υπάρχει μέσα σου για να συνεχίσεις να ζεις. Υπάρχουν οι αμαυντικοί μηχανισμοί που δε θα χτίσουν έναν κόσμο ψευδαισθήσεων μα θα σε βοηθήσουν να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι επιβίωσης. Και αυτή η πειθώ έρχεται με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο. Με μϊα εφευρετικότητα και σπιρτάδα που μπορεί ακόμα και να κουράσουν ίσως τον αναγνώστη ο οποίος χωρίς να είναι συνηθισμένος σε τέτοιες εκπλήξεις νιώθει μια απροσδιόριστη απορία: Τι γράφει τώρα; Πώς είναι δυνατόν;

Και αμέσως μετά βλέπει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα των ηρώων του η πένα του συγγραφέα - δημιουργού τους. Και διαπιστώνει ότι η ουσία της ζωής ίσως και να είναι αυτό ακριβώς, ο τρόπος που επιλέγεις να αντιληφθείς και να ερμηνεύσεις την πραγματικότητά σου. Χωρίς όμως να κοροϊδεύεσαι, χωρίς αυταπάτες. Με πλήρη συνείδηση του τι αποφασίζεις να δεις και γιατί. Σημειώνω ενδεικτικά το διήγημα με τίτλο «Τίποτα» όπου γνωρίζουμε μια γυναίκα ερωτευμένη με έναν άντρα φτιαγμένο από τίποτα. «Αυτή που είχε πονέσει ήδη από πολλές απογοητεύσεις ήξερε πως η αγάπη αυτή δε θα την προδώσει ποτέ. Τι θα μπορούσε άλλωστε να την απογοητεύσει ξεκλειδώνοντας την πόρτα; Το άδειο διαμέρισμα; Το τίποτα μέσα στα σεντόνια του ανάκατου κρεβατιού;».

Πώς με λέω;;;;;;

Μια σκέψη για την πρώτη ιεραρχικά πράξη φασισμού στο είναι μας

Δεν ξέρω αν το όνομα σημαίνει κάτι. Ίσως για τους γονείς ή για το νονό αφού συνήθως από πλευράς τους επιλέγεται. Για το άτομο όμως που το φέρει, συνήθως όχι. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάρος που του φορτώθηκε από το παρελθόν του, αυτό που χωρίς να ορίζει βρήκε και προσπαθεί στην πορεία του να το οικειοποιηθεί ερμηνεύοντάς το με τον τρόπο που του κάνει περισσότερο.

Είναι το όνομα το πρώτο ίσως εισιτήριο της θνητής μας ζωής που παίρνουμε δωρεάν – στην αρχή τουλάχιστον γιατί αργότερα το αντίτιμο είναι μεγάλο. Αναπόφευκτο το κοστολόγιο του να αναγκάζεσαι να αγαπάς κάτι που δεν έχεις καν προλάβει να επιλέξεις.

Ανοίγοντας τα μάτια μας σε αυτό το πρώτο μας ξύπνημα στο παρθενικό πρωινό της ζωής μας, πρώιμα αποκτά ο εαυτός μας ταυτότητα ονομαστική πριν τη μαθητεία του σε αυτό που αργότερα ανακαλύπτει ως διαδικασία...να μάθει να αγαπάει την ταυτότητά του και σταδιακά να την πλάθει.

Δεν ξέρω λοιπόν αν το όνομα σημαίνει κάτι. Για μας αλλά και για τους άλλους, αυτούς που μας ξέρουν και μας υποδέχονται αλλά και αυτούς που μας μαθαίνουν αργότερα.

Ξέρω όμως ότι το όνομα είναι η πρώτη μεγάλη μας δοκιμασία στην λόγω υποχρέωσης επιβολή της αγάπης, στην εκ των ουκ άνευ αγάπη. Στην αγάπη που δοκιμάζεται σκληρά κάθε λεπτό και κονταροχτυπιέται, μάχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον ‘ιό’ της αμφισβήτησης γιατί δεν βασίζεται σε προσωπική επιλογή, δε στηρίζεται σε προσωπική αρέσκεια που δύσκολα αυτοαναιρείται. Γιατί πώς μπορείς να λες ότι αγαπάς κάτι που δε διάλεξες;

Η αγάπη θέλει πάθος, θέλει εμμονή, θέλει έντονο το αίσθημα της δέσμευσης της προσωπικής, θέλει προσωπική ελευθερία. Και όμως αγαπάμε – λέμε – αγαπάμε όλο τον κόσμο γιατί ζούμε και εμείς μαζί του ενώ ξεχνάμε να μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας .....

Ξετυλίγοντας λοιπόν το μίτο των παράλογων αντιθέσεων που ταλανίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα βλέπουμε ότι αυτό που η Αριάδνη κρατά στο χέρι της εκεί στην είσοδο του λαβυρίνθου είναι το όνομά μας. Η πρώτη σε ιεραρχία πράξη φασισμού στο είναι μας. Την αποδεχόμαστε και προχωράμε απορρίπτοντας κατά κόρον τα λοιπά δομικά μας στοιχεία. Μπορεί να την απαλύνουμε. Πολλά ευτυχώς τα χαϊδευτικά, ακόμα περισσότερα δε τα παρατσούκλια. Αλλά όλων αυτών το εφαλτήριο παραμένει μη δική μας επιλογή. Όσο για τα άλλα μας στοιχεία; Τα βιάζουμε στη βιασύνη μας να προλάβουμε να γίνουμε αγαπητοί, να νιώσουμε αρεστοί. Τα κρύβουμε από το φόβο της απόρριψης, τα καταπιέζουμε λυγίζοντας μπροστά στην προοπτική χλευασμού, ειρωνίας ή έλλειψης κατανόησης από τους άλλους. Περνάμε τη ζωή μας υιοθετώντας τα ΄πρέπει’ που πηγάζουν από τα ‘θέλω’ και τις προσδοκίες των άλλων, αφήνοντας τα δικά μας σε λήθαργο.

Μόνο που η ζωή δεν είναι παραμύθι με καλό απαραίτητα τέλος. Και αν μη τι άλλο δεν είναι ταινία με το happy end εγγυημένο. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι περισσότερο τείνουμε να χαράζουμε τη διαδρομή μας με το τέλος να προδιαγράφεται από το σκιερό σύννεφο της κεκαλυμμένης φασιστικής επιβολής.

Και κάποια στιγμή ακόμα και αν δεν έρθει το βασιλόπουλο να μας δώσει το φιλί που θα μας επαναφέρει στη ζωή, γυρνάμε στον καθρέφτη, κοιτάζουμε το είδωλό μας και αναρωτιόμαστε....Ποια είμαι; Με λένε Μαρία, Μαίρη, Μαριώ, Μαράκι, κοριτσάκι μου, αγάπη μου, μωρό μου, καμάρι μου, ζουζούνι, κουτσουνάκι μου, μαμά, θεία, αδερφή, αδέρφι, φιλενάδα...Με λένε κοπελιά, δεσποινίς, κυρία μου, κυρά-Μάρω αλλά εγώ, εγώ πώς με λέω; 

Με λένε αλλά εγώ πώς με λέω; Αλήθεια ξέρω πώς θέλω να με λένε; Ξέρω πώς εγώ θέλω να με λένε;